Postać w płaszczu skuliła się, gdy Franz się odezwał, i zebrała na nogi. Z bliska najemnik dostrzegł twarz schowaną w cieniu - przepiękne, ostre rysy twarzy, małe usteczka, lekko skośne oczy, ładny nosek i brwi uformowane chyba przez jakąś boginię piękna!

- Wolałabym nie schodzić z traktu, inaczej na niego nie zdołam wrócić... - szepnęła nieśmiało kobieta, która czubkiem głowy nie sięgała Franzowi nawet do ramienia. Jak większość kobiet zresztą. - Jeżeli już muszę z tobą wejść w konwersacje, to wolałabym, żeby wydarzyło się to tutaj. Chociaż wolałabym, żeby moje itinerarium nie musiało zawierać tej rozmowy.

Słowa przez nią wypowiadane ani trochę nie pasowały do jej postawy (kuląca się, poprawiająca kaptur i rozglądająca się nerwowo na boki), ani głosu (drżący, jakby znajdowała się na skraju paniki).

Widząc, że Franz nie rzucił się w pogoń za jeźdźcem, Atanaj poskromił chęć radosnego pogalopowania za uciekającym. Zdjął rękę z łęczyska łuku, chowając broń. Najemnik zaczął zagadywać z osobą - kimkolwiek była. Z odległości, w jakiej stał Atanaj od sceny, przesłanki o kobiecości tajemniczego jegomościa nie mogły być dostrzeżone - gdyby je zauważył, lubo przykłusowałbym do zakapturzonej ofiary.

W obecnej sytuacji przeszedł więc w stan poprzedniego zamyślenia, rozpoczynając jedną z tajemnych, magicznych dla jego ludu czynności: dłubania w nosie.

- Itine - co? - Franz podniósł brwi. -Kim był ten człowiek, który odjechał na wschód? I czego chciał? I coś ty za jedna?

Franzowi powoli zaczynało świtać, że dziewczyna mogła nie być normalna. Poza pospolitym szaleństwem w stylu Floriana, niewykluczone było, że skomplikowany język, którym się posługiwała, mógł wskazywać na jakieś powiązanie z Kolegium. Lub też mogła być jakąś podrasą elfa. Lub stworzeniem z lasu. We wszystkich tych przypadkach, Schierke niewiele się rozeznawał.

- No wiedziałem, Franz - powiedział Martin podchodząc do rozmawiającej pary - wiedziałem że ładną buźkę to ty na milę wyczujesz. Jestem Martin do usług.
Zwiadowca ukłonił się dziewczynie, a potem puścił do niej oko - Czemu ten szlachetka uznał nas za bandytów?

- Nieznane mi są intencje tego paskudnego człowieka - ustka dziewczyny wykrzywiły się z niesmakiem. - Jeżeli bylibyście łaskawi mnie przepuścić, to wolałabym ruszyć w swoją stronę. - Znów ten niepewny ton i przygarbienie, jakby chciała się schować przed całym światem. Wzrokiem szukała luki między Franzem i Martinem, jakby miała się tamtędy przemknąć.

Naraz pojawił się Jan Wędeczka, który splunął na jej widok.

- Nie czujecie, kumy? Śmierdzi elfem. - I splunął raz jeszcze.

Dziewczyna, czy może elfka?, naciągnęła głębiej kaptur i cofnęła się znów dwa kroki.

- Zatem jesteś elfem - rzekł Schierke bez zainteresowania. - Zupełnie jak Kisza. Namnożyło się tych elfów w tych lasach, o! No nic. Wybieramy się na wschód, jeśli takie jest twoje życzenie, możesz nam towarzyszyć. Jeśli nie, cóż, szerokiej drogi życzę - rzekł, wsiadając ponownie na konia. - Do usług twoich. - tu posłał jej uśmiech, mimo jej niepewności.

- Hej, hej panowie - interweniował Martin - nie możemy tak ot sobie przejść do porządku dziennego, nie chcę popaść w kłopoty tylko dlatego że komuś coś się pomyliło. Należą nam się wyjaśnienia panienko. I lepiej byś odsłoniła kaptur, bo co prawda do elfów nic nie mamy, ale do mutantów już owszem.

- Byłabym rada, gdybym nie musiała obnażać swojej głowy. A skoro tak bardzo lubujesz się w powodach - zwróciła się do Martina - to wiedz, że po prostu nie lubię widoku przestrzeni. Rozumiem strach, więc jestem także w stanie wykrzesać nieco empatii do twej prostej osoby, która lęka się dotkniętych przez Chaos. Proszę. - Dziewczyna powiedziawszy to uchyliła nieco kaptura, odsłaniając także pięknie ukształtowane uszko, spiczaste jak u elfa. Tylko, jak na elfkę, była nieco niska. Przynajmniej w porównaniu z Cycath. W trakcie uchylania kaptura, spoglądała w drugą stronę i zmrużyła oczy.

- Mówiłem, hę? Elfka, kurwa! - wykrzyknął Wędeczka i splunął ponownie. Potem wysforował się naprzód, usiadł ostentacyjnie na ziemi i zapalił fajkę, która strasznie cuchnęła.

- Acha - skinął Schierke. - Ot, zagadka rozwiązana. Skoro pani chce iść w swoją stronę, to dajmy jej.

Tu pogładził brodę w zamyśleniu.

- Co prawda - przystanął - wybieranie się szlakiem w pojedynkę będąc nieuzbrojoną kobietą, elf czy nie elf, z lękiem przestrzeni, jawi mi się jako wyjątkowo głupi pomysł, to nadal optuję nad nie wtrącaniem się w co nie nasze. Zapewne ma dobry powód, by ryzykować życie. Ale, jak już powiedziałem. Dzień mija, a robota czeka na nas. Ada też.

- No dobra niech sobie elfka idzie, choć mam dziwne przeczucie, że będą z tego kłopoty - odpowiedział Martin.

Na szczęście, zamyślenie Atanaja mogli złożyć towarzysze na choćby i zły dzień - wszak i Wędeczce koczownik odwarknął tylko miast zasypać pokurcza potokiem łamanego imperialnego. Bo i teraz, gdy Martin również podjechał do podróżniczki, Chudy jedynie z wolna podjechał do grupy i nie włączając się w dyskusję z wbił puste spojrzenie w elfkę.

I nadal słuchał i wyczuwał - zamyślenie jego wynikało nadal z dziwnych zapachów, odgłosów, a czasem i barw widocznych w porywach wiatru, jakie dostrzegał od rozprawy z orkami. Mógł to złożyć na karb przeżyć - odrąbywanie głów trupom nie należało do przeżyć, które choćby najtwardszy wojak zapominał łatwo. Nie wykluczone też było, że dotyk plugawej magyi przydał im (a przynajmniej Atanajowi) nieco dziwnych zdolności i oto koczownik doświadczał tego, co ludy pierwotne nazywają wiedźmim okiem.

Dość powiedzieć, że zaciekawiony (a ciekawski był wszak niemało!) nowymi bodźcami próbował je zrozumieć, posegregować i nadać nazwy nienazwanym doznaniom. A że chwilowo utracił swą koźlą rubaszność - była tam, tuż pod niemytą skórą Atanaja czekając tylko na odpowiednie "zaklęcie" Ady w stylu "Pójdź w me ramiona, jurny capie!".

To jednak miało nastąpić w przyszłości - dalej zatem nasz koczownik wlepił niewidzące spojrzenie w niską elfkę, zachowując milczenie.

Po dość dziwnym spotkaniu, grupa ruszyła dalej. Franz i Atanaj pamiętali, że niedaleko za mostem były ruiny jakiejś wiochy, którą poprzednio omijali, bo była regularnie plądrowana przez bandę jakichś rabusiów. Tym razem zdziwili się mocno, gdyż najpierw zauważyli na polach pastuszka, który pilnował owiec, a potem dym. Lecz nie dym z pogorzeliska, lecz dym z kominów dwóch prymitywnych domków. Natomiast na morzu, niedaleko od brzegu kołysała się leniwie łódka, przypominająca jeża ze względu na ilość wędek, które z niej wystawały.

Chłopiec, pastuszek, gdy tylko uzbrojona czwórka mężczyzn pojawiła się na widoku, zerwał się z miejsca i pognał w kierunku jednego z domków i zniknął w jego wnętrzu. Zanim grupa podjechała na odległość rzutu lekkim kamieniem do pierwszej ze ścian, z budynku wyszło trzech szerokich w barach mężczyzn, z czego jeden miał kuszę, pozostała dwójka siekiery. W milczeniu stali przed drzwiami, obserwując nadchodzących beznamiętnymi spojrzeniami.

Franz jechał wolno na koniu, rozmyślając jeszcze o elfce, którą minęli. Martin mógł mieć rację - kobieta mogła być jakiegoś rodzaju szpiegiem, ale w gruncie rzeczy, Franzowi to było wszystko jedno. Owszem, samotna kobieta wybierająca się do Salkalten, to śmierdziało. Ale rejza na wschód miała być szybka i prosta, nie było sensu wdawać się w nie swoje sprawy, tym bardziej sprawy elfów i magii. Poza swoją własną sprawą, mieli sprawę Martina i Atanaja. Co prawda tej ostatniej najemnik nie znał, jednak wątpił, żeby chytry Ungoł nie miał swojego własnego interesu w tym wszystkim. Franz mimowolnie skrzywił się, przypominając sobie swoje ostatnie spotkanie z magią na okręcie. Nie, lepiej sprawy magii zostawiać magom i takim tam.

Pamiętał że wioska, którą odwiedzili wcześniej, została wcześniej zmieciona z powierzchni ziemi i splądrowana. Co to było tym razem? Zwierzoludzie? Fanatycy Chaosu? Pospolita ludzka wróżda? Nie pamiętał. Dymiące zgliszcza były ostatnim wspomnieniem, jakie miał, zapuszczając się w te strony ostatnio. Toteż zdziwił się, kiedy zobaczył ludzi, dymiące kominy i uzbrojonych chłopów, którzy wyszli im naprzeciw. Wyglądało na to, że ludzie byli nieco zbyt twardzi, żeby dać się przepędzić paru najazdom.

- W pokoju przychodzimy - rzucił Schierke. -Przejezdni tylko, zaraz wybieramy się dalej. Spokoju zakłócać nie będziemy.

Chłopi, zapewne krewni zarżniętych wcześniej w wiosce, przyszli odzyskać, co swoje, ot i tyle. Widokowi siekier i kuszy w rękach Schierke się nie dziwił, takie czasy.

Ściągnął cugle konia i przystanął, bacznie obserwując dziarskich obdartusów. Zdezelowaną kuszą się nie martwił, wątpił, żeby z takiej odległości ktoś dał radę trafić w kolczą koszulkę, którą miał na sobie. Bardziej martwił go koń, który stanowił mniejszy problem jako cel. Jako że kosztował go nieco, wolał go nie tracić.

Jeśli wsiury miały choć trochę rozumu, zapewne mieli ich przepuścić. Ostatecznie, zmierzając do Verborgen problemów nie szukali, a wręcz przeciwnie, ruszali, by zabierać bogatym, a dawać biednym.

Znaczy się, sobie.