Bielon

„Kres horyzontu”

Barka sunęła niespiesznie mijając łagodne pagórki zarośnięte dzikim zbożem, trawami i kosodrzewiną. Spośród porastających brzeg rzeki tataraków co rusz wyrywała się spłoszona prowadzonymi na barce rozmowami kaczka. Łopocząc podlatywała kilkadziesiąt kroków i znów kryła się pośród mokradła. Ciepła letnia bryza nie zachęcała do nadmiernego wysiłku. Spokojna okolica usypiała a sielskie otoczenie skłaniało do leniwych rozważań nad błogością wiejskiego żywota. Kilku pasażerów „Rutki”, barki należącej do starego i ślepego na jedno oko szypra który kazał się zwać Oswaldem, nie potrafiło jednak zaznać spokoju. Ich wzrok wbity był w horyzont, który zdobiło kilka ciemnych smug dymu.

- Te kurwie syny bokiem poszły, nie macie się co turbować! – wesoło zawołał Oswald widząc kierunek ku któremu mknęły spojrzenia jego pasażerów. Nie uzyskał żadnej odpowiedzi, bo i co było gadać? Zarzekać się, że się nie martwili hordą dzikich plemion zielonoskórych, którzy jak co roku łupili graniczne ziemie? Przyznać się, że nie to jedynie ich martwi? Każdy z nich miał swoje na sumieniu i każdy miał własny powód, by wywalczyć sobie miejsce na pokładzie „Rutki”, która teraz niespiesznie sunęła rzeką, ku krańcowi cywilizacji? Zapłacili za ten rej krocie, ale dzięki temu udało im się ocaleć, co w tej zapomnianej przez bogów i ludzi krainie było miarą sukcesu. Każdy niósł w sercu własne nadzieje.


Pamiętali jednak, że słowo „nadzieja” pochodzi od słowa „nadziać się”…

Teren wokół rzeki z upływem czasu wzniósł się nieco. Zbocza niewielkich, porośniętych jałową kosodrzewiną, wzgórz chyliły się ku meandrującej rzece zmuszając Oswalda do czujnego stania przy sterze. Jego czterech pomocników siedziało na wioślarskich ławach z umiarkowaną uwagą nasłuchując poleceń szypra, które padały warkliwe celem skorygowania kursu. Barka raz czy dwa skrzypnęła ocierając się o jakieś niewidoczne przeszkody, których nawet doświadczony szyper nie wypatrzył. Spłoszone dwa rumaki stojące w jej śródokręciu uspokoiły się szybko. W przeciwieństwie do ludzi, którzy stłoczeni przy obu burtach spoglądali na kolejne jary i mijane zarośnięte trzcinami i karłowatymi olchami parowy wypatrując zagrożenia. Napięcie rosło od chwili jak utracili ciemny dym wojennej pożogi z oczu. Brak widocznych oznak zagrożenia niepokoił. Nie było zasadzki zielonoskórych, którzy w corocznej rejzie spadli na ludzkie sadyby. Nie było dzikich bestii sunących nad ludźmi na swych błoniastych skrzydłach wypatrując łatwego łupu. Nie było nawet zeugla, skrytego w odmętach brudnej rzeki, gotowego szponem swym ściągnąć w jej odmęty nieostrożnego podróżnego. Był spokój i cisza. Rzecz, do której trudno było przywyknąć w Księstwach.

- Do Ustoi już niedaleko pany. Tam se dychnieta. – Oswald uśmiechnął się zza swego sterowego koła pogodnym wzrokiem omiatając swą trzodę. To był dlań opłacalny rejs, bo każdy z nich zapłacił mu z góry po pięćdziesiąt złociszy. Byle dalej z Urmgardu na który ruszała cała zielona horda. Ustoia skryta wśród wzgórz i trzęsawisk, była ostatnią ludzką sadybą na szlaku. Dalej były już tylko nieprzebyte mokradła i morze. Oswald nie raz już tu bywał i cieszył się ze spokojnego rejsu. W Księstwach nie należał on do rzeczy częstych…

- Spodoba wam się w Ustoi, nie ma co! – zadowolony kontynuował swój monolog niepoprawny optymista. – Tamój i o robotę nietrudno. Popytacie ino o Bileua a wnet coś wam znajdą. – widząc kilka zaciekawionych spojrzeń Oswald zamilkł na chwilkę, budował napięcie. – Bileua to tamtejszy rządca. Faktorie niegdyś miał, ale że mu się powiodło, warsztaty otworzył, kamieniołom ma a że najbogatszy w okolicy, to i rządzi. Swój chłop! Tam se spokojnie przycupniecie i przeczekacie rejzę a jak łeb macie na karku wnet se odbijecie koszt rejsu. Spodoba wam się, mówię to wam!

Dla podkreślenia ważkości argumentów strzyknął śliną za burtę a dwóch z jego pomocników potakująco kiwnęło głowami. Widać i oni już gościli w Ustoi.

Rzeka rozszerzyła się nieco, tylko po to by ukazać wyłaniający się zza zakrętu kamieniołom, o którym szyper raczył był wspomnieć. Głęboki parów chronił ostrokół przed którym smętnie przysiadło trzech oprychów, którzy na widok płynącej barki unieśli się ze swych legowisk. Obwieszeni bronią sprawiali wrażenie, jakby gotowi byli użyć jej w każdej chwili a jeden podszedł do sznura i szarpnął go w ruch puszczając donośny dzwon, który swym brzmieniem przestrzegł cały kamieniołom o możliwym zagrożeniu. Na palisadzie wnet pojawiło się kilku innych oprychów, lecz sunący z taczkami po drewnianych, obrastających ścianę kamieniołomu pochylniach robotnicy nie przerwali swej roboty. Im płacono od urobku, nie od głowy. Widok, który ukazał się podróżnym pozwalał zweryfikować ich poglądy na temat Ustoi. Kamieniołom był duży, pracowało w nim z pół setki ludzi, chronionych ostrokołem. W zasadzie to już była osada. Skoro to była część Ustoi, to w mieście nie mogło brakować zajęcia.

- Oooo! To mój kum! – Oswald ucieszył się machając do jednego ze strażników i krzycząc doń na całe gardło – Hej!! Rudy!! Zatrzymam się w „Szalonej Mou!”, wpadnij wieczorem, pogadamy!

Jeżeli ów Rudy był wśród strażników, skrył to skrzętnie. Żaden z nich nie dał po sobie znać, iżby cieszył się na widok barki Oswalda, lecz nie dało mu to do myślenia, pomimo wyraźnych powątpiewających spojrzeń pasażerów. Oswald nie zmieszany ruszył kołem sterowym wyprowadzając barkę na śródrzecze. Od strony kamieniołomu do płynących barką dotarł śmiech strażników w kamieniołomie. Ktoś musiał rzec coś dowcipnego, ale nie dało się pozbyć nieprzyjemnego wrażenia, że dotyczy to podróżujących barką ludzi.

Późne popołudnie kładło się już cieniem na zboczach głębokiego jaru, którym meandrowała rzeka, gdy oczom podróżnych ukazała się w swej całej krasie Ustoia. Gród wzniesiony na przylegającym do rzeki wzgórzu otaczał prawdziwy kamienny mur, co przy bliskim kamieniołomie nie musiało dziwić, ale zważywszy że były to Księstwa Graniczne nieco dziwiło. Drewniana strażnica strzegła wejścia z podgrodzia, gdzie rozsypane w bezładzie wyrastały skromne, kryte strzechą domki. Te zaś otaczał drewniany i nowy ostrokół. Osada była solidnie jak na miejscowe warunki obwarowana. Podobnie jak przystań skryta we wgryzającym się w zbocze wzgórza jarze. Dwa drewniane pomosty gwarantowały miejsce do cumowania łodzi, kilka prostych łódek zresztą kołysało się na lekkiej fali przypływu. Z pomostów droga wiodła na plażę i brzeg, jednakże ten również otaczała palisada za którą widać było drewniane schody i towarowe windy, pozwalające dostarczać towar do grodu. Palisadę chronił nowy częstokół. Nad wszystkim górowała drewniana, zawarta w tej chwili brama, przy której kołysał się pokaźnych rozmiarów wiekowy szyld z urąbanym rogiem, opisany nazwa osady „Ustoia”. Cóż, kiedyś, zważywszy na wyraźnie widoczne stare uszkodzenie, osada musiała zwać się „Ostoia”, ale i to były zamierzchłe dzieje. Po obu stronach bramy na drewnianych słupach wisiały smętnie dwie żelazne klatki strzegące w swych trzewiach skazańców. Na jednej przysiadły już dwa kruki zaciekle walcząc o swą schedę.

- No! Jesteśmy na miejscu! – krzyknął rozradowany Oswald sprawnie kierując barką do pomostu. Niesiona prądem sunęła powoli, lecz pewnie przybiła burtą do pali a dwaj pomocnicy szybko rzucili i zaciągnęli cumy, gdy drudzy już ustawiali pomost. Na brzegu nic nie przeszkadzało stadu kur w walce o odkrytego robaka. Burek leżący na piaszczystym brzegu leniwie zamerdał ogonem, zaś na palisadzie, nad bramą, pokazała się sylwetka strażnika. Ogorzałe oblicze nosiło ślady kilku potyczek, więc nie było wątpliwości, że znajduje się na odpowiednim miejscu. Zawiadomieni zapewne przezeń jego towarzysze również ukazali się dotychczas skryci za palisadą, ale ważniejszym był fakt, iż co najmniej pięciu z nich miało naładowane kusze, gdzieś mignął wylot rusznicy a nawet krasnoludzkiego arbaleta.

- Hej! To ja! Oswald! – krzyknął ku bramie szyper po czym wyskoczył na pomost a jako pierwszy dołączył doń Ponurak. Ponurak był jednym z podróżnych, ale że przez całą drogę wyrzekł raptem ze dwa słowa a miał przy tym obrzydliwy zwyczaj dłubania w nosie i wyjadania swoich zdobyczy, nie cieszył się popularnością wśród podróżnych. Jednak co mu trzeba było oddać, zawsze był pierwszy, gdy trzeba było coś zrobić. Teraz też pierwszy wyskoczył na pomost zaraz po Oswaldzie i wyciągnął pomocną dłoń, by pomóc wyjść uradowanym odmianą wierzchowcom.

- Co to za jedni Oswald? Nie lubimy tu nieznajomych! – krzyknął ktoś ze strażnicy, tak jakby dotychczasowy komitet powitalny mógł dawać jakikolwiek cień wątpliwości w tej materii. Oswald ruszył ku plaży przodując kroczącym jego śladem podróżnym. Z klatki w której wciąż ktoś walczył o ze śmiercią odezwał się szyderczy rechot. – Spierdalajcie nim was zabiją – powiedział więzień, lecz nikt na jego słowa nie zareagował jak trzeba.

- Cóż to za obyczaje? Przeca nie pierwszy raz tu przybywam Hans! Nie poznajesz mnie? To uciekinierzy… - Oswald chciał rzec coś jeszcze, ale niecierpliwy Hans sam wszedł mu w słowo – Zamknij mordę parszywcu! Niech sami się opowiedzą. My tu w Ustoi nie chcemy kłopotów, zwłaszcza od czasu jak w okolicy Ragnar się pojawił i pociął z naszym księciem!

- Macie teraz księcia? – w głosie Oswalda niedowierzanie walczyło o palmę pierwszeństwa ze wesołością. – No to teraz…

- Powiedziałem zamknij się! Niech sami mówią, wnet się okaże co to za szumowiny i czy aby nie są od Ragnara, bo już nas przestrzeżono i wiemy co jest na rzeczy. Niech sami gadają! No! Który pierwszy!? I łapy z dala od broni! – dowodzący strażą na bramie wyraźnie nie żartował a i Oswaldowi zrobiło się nieswojo. Zwłaszcza, gdy do tej przemowy włączył się zamknięty w klatce więzień śmiejąc się szyderczo i wołając – Głupcy!

Ponurak ruszył do przodu, lecz wnet wstrzymał go wypuszczony zza palisady bełt. Wszedł w miękkie, pod mostkiem, powalając go na kolana i wyrzucając z jego ust fontannę krwi i gardłowy charkot. Padając na ziemię konwulsyjnie zaczął szarpać nogami, ale każdy wiedział doskonale, że już po nim. Nie błagał o pomoc, nikt mu jej nie udzielił. Za późno było oczekiwać na takie błaganie. Śmiech w klatce wszedł w szalony tembr radosnego skowytu. Dla kogoś zamkniętego w klatce i skazanego na głodową śmierć, śmierć innej osoby musiała zdawać się radosnym zrządzeniem losu. „To nadal nie ja! To wciąż nie ja!”

- Stójcie w miejscu, ręce na widoku i każdy po kolei sprawi co za jeden. Jeno ja od razu rzeknę, że przybłędów nam tu nie trza. Każdy kto ma jaką broń zdeponuje ją u mnie, jeśli dane mu będzie wliść. Dwa, musi być was na to stać, bo myto za wejście to pięćdziesiąt złociszy! Nie możecie mieć przy sobie żadnych kosztowności ni gotowizny większej niż sto złociszy. Naddatek też zdeponujecie u mnie a ja go wam zwrócę, gdy wyjeżdżać będziecie … - jego słowa doprowadziły skrytego w klatce obwiesia do łez radości. Ten to miał nadspodziewany ubaw – ...ale nim do tego wszystkiego dojdzie gadajcie jakie są plany Ragnara i coście za jedni?

W powietrzu zawisły rzucone pytania. Grupa podróżnych stała w miejscu zastanawiając co rzec na takie dictum nie odrywając oczu od wymierzonej w nich broni.

Ciszę burzył jedynie chrapliwy, dochodzący z klatki chichot. I krakanie siedzącego na drugiej klatce kruka…

[Proszę Icariusa o nie pisanie i kontakt na PW]

Reguły sesji:


* Prowadzący: Bielon
* Kwestia konwencji: BielHekowy heros-slowfood. WFRP. Księstwa Graniczne
* Kwestia zgodności z settingiem: Wszelkie materiały kanoniczne zachowują ważność, data rozpoczęcia przygody to jesień w rok po najeździe Archona. Moja interpretacja settingu jest moją interpretacją settingu. A świat jest taki, jaki jest, sami wiecie lekko nie ma.
* Kwestia zastosowania mechaniki: W tej sesji opieramy się na logice i zdrowym rozsądku, wszystkie rzuty wykonuje MG lub zdesperowany Gracz. Gramy korzystając z mechaniki. WFRP 2ed. Mechanika rozstrzyga kwestie sporne, przy czym spory z MG rozstrzyga MG. O konieczności odwołania się do niej decyduje MG.
* Kwestia kontroli MG nad poczynaniami graczy: Gracze mają nieograniczoną swobodę, jednak opis konsekwencji ich czynów leży w gestii MG. W niektórych (sami sprawdźcie jakich) sytuacjach gracze wchodzą w interakcję za światem na opisanych zasadach i sami opisują skutki niektórych swoich czynów. Proszę, na bazie doświadczeń z sesji poprzednich, o wstrzemięźliwość.
* Kwestia relacji wewnątrzdrużynowych: To jest życie, więc konflikty w drużynie są akceptowane, choć nie patrzę już na nie tak przychylnym okiem jak niegdyś. Fabularnie uzasadnione są zawsze zasadne. W sumie zaś radzę pamiętać, że to nasze sesje. Drużyny tu wszak nie ma…
* Kwestia częstotliwości postowania: Tempo postowania ustalamy na jak najczęstszą. Dbajcie jednakże o nie spowalnianie rozgrywki. W niektórych sytuacjach zdarzyć się może, że częstotliwość postów będzie większa. Lub mniejsza. Myślę więc, że 2 posty/tydzień to odpowiedni rytm. Nie bądźmy minimalistami. Ja postaram się nie być. Wolał też będę postować krócej a częściej. Prosił bym o zachowanie tej rytmiki: post MG, dzień (24h) na odpowiedź Graczy, post MG w przedziale 24h-48h po poście ostatniego Gracza. Bym miał czas przemyśleć co napisaliście. Zaznaczam jednak, że z racji spraw rodzinnych może być tak, że zniknę. I później się pojawię równie nagle. W takiej sytuacji poczekajcie na mnie bez kwękania. Wracając wrócimy do rytmiki i zostaniecie o moim powrocie poinformowani.

UWAGA: Przez 24h każdy z Graczy pisze ze spokojem. Jednak po upływie owych 24h postać każdego z niepiszących może zostać przez innych Graczy wykorzystana; z uwzględnieniem jej charakteru i natury; bez prawa kwękania „Ja bym tego nie zrobił”, „Ja bym tam nie poszedł”, „Ja bym tego nie powiedział”. Pamiętajcie o tym i zmieśćcie się w tych 24h. Albo ryzykujcie…
* Kwestia preferowanej długości postów: Długość się liczy mniej, ważniejsza jest jakość a najważniejszy MG. Gracze piszący posty jednolinijkowe są mile widziani, w charakterze mięsa armatniego. W końcu trzeba zapracować na tytuł "Rzeźnik". Jednak 5 stron opisu blasku księżyca lub wariantowych przemyśleń czy też ekwipunku jest widziane równie mile.
* Kwestia poprawności i schludności notek: Żadnych emotek, psują mój nastrój. Polski język zawsze mile widziany.
* Kwestia zapisu dialogów: Dialogi piszemy. Kursywą oraz poprzedzamy myślnikiem. Najlepiej.
* Kwestia zapisu myśli postaci: Jeżeli znajdzie się postać decydująca się na myślenie to myśli postaci zapisujemy wybranym przez MG kolorem czcionki - czarnym. Myśli poza tym zaznaczamy z obu stron tyldą oraz piszemy kursywą. Lub inaczej, choć lepiej nie.
* Kwestia podpisy pod notkami graczy: Wyłączamy podpisy w notkach sesyjnych. Jeśli to możliwe. Lub nie, jeśli nie. Wówczas można umieszczać w podpisach pochlebne opinie na temat MG i Forum. Lub inne. Pochlebne mniej.
*Walki w grze: Rzecz bardzo ważna. Chciałbym byście pamiętali, że walka to ostateczność. To sposób rozwiązania konfliktu, gdy wszelkie inne metody zawiodły. A walkę wygrywa nie ten który zabije przeciwnika, tylko ten, który przeżyje. W walce można wszak zginąć i wierzcie mi, może się to stać waszym udziałem w tej sesji. Nie życzę wam tego. Wy sobie, jak sądzę, również tego nie życzycie. Pamiętajcie więc o tym dobywając broni. Bo moi NPCowie dobywając jej iść będą zwykle na pewniaka. Bo też chcą żyć. Czego i wam życzę z całego serca…

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon