Dziadyga spojrzał na maga i cicho powiedział:
- Zaklęcie trwa góra trzy-cztery minuty, zmienia tylko wygląd zewnętrzny, nie modyfikuje barwy głosu ani nie zapewnia wiedzy i umiejętności przyjmowanej postaci - wyjaśnił ponownie - Uważasz, że nie zauważą, że ich Kapitan mówi głosem starca, nie wie jak się nazywają ani jak wydawać rozkazy? - zapytał retorycznie.
- Wyjść mogą w każdej chwili - dodał - tylko to rozpęta wojnę i polować będą na nas. Nikt wtedy nie uwierzy, że to zwykli wieśniacy i nigdy nie zaznamy spokoju.

Otto westchnął tylko na słowa Dziadygi.
- No to jaki masz pomysł.- Odezwał się w końcu gdy znaleźli się znowu z dala od Kapitana.
- Drugiej szansy nie będzie. Chyba, że w kapłana się przemienisz i i udasz, że się minęliśmy. Jeśli liczysz, że po załatwieniu sprawy z kultystami Ciebie wypuszczą wraz z ludźmi to nie licz na to. Puki Kapłan żyje tego nie uczyni. No chyba, że na swoją stronę resztę włodarzy ściągniesz. Czyli Kapitana i Burmistrza.- Wieddenstein nie miał więcej pomysłów i w końcu skupił się na tym po co szli.

Fortenhaf – dzień szósty, brzask.

Czas uciekał, noc dobiegała końca. Szczurołap pozostał skryty w stajni i obserwował działania członków straży. Wiedział, że jeżeli zostanie wykryty, lub sam się ujawni to w najlepszym przypadku zostanie pochwycony. Mógł też obawiać się linczu, wszak został oficjalnie oskarżony o spowodowanie zarazy i zbiegł z miejsca tymczasowego aresztu.

Erna nie zaprzeczyła słowom Lennart, spoglądała natomiast na Was z nieukrywanym lękiem i obawą. Wyczerpana fizycznie i psychicznie, ranna oraz mająca olbrzymie wyrzuty sumienia nie była ślepa. Domyśliła się, że to Wy uwięziliście kapłana, a teraz bez wahania rozbiliście mu głowę. Ulrykanin na słowa, że ogień zgasł pozbierał się pośpiesznie i pognał do głównego pomieszczenia w świątyni. Zawył i złorzeczył. Obiecywał srogą pomstę i nakazał utrzymanie tego wydarzenia w tajemnicy.
- Mieszczanie nie mogą się dowiedzieć, że wieczny ogień zgasł! To zła wróżba i nasza zguba. Zima będzie sroga i sroga będzie kara dla sprawców tego czynu!
Pośpiesznie rozpalił palenisko, a w tym czasie reszta bohaterów dotarła do świątyni. Kapitan dostrzegł, że część z Was była ranna, zauważył też zlęknioną i milcząca akolitkę oraz kapłana z raną głowy. Hannes Hebel pierwsze co uczynił, to zapytał o dziadygę i służkę bogini miłosierdzia. Odpowiedź Herberta Dröge była dla niego dziwna i podejrzana. Ulrykanin nie bardzo wiedział o co chodzi. Starca nie zna i nie będzie się nim zajmował, akolitka jest bezużyteczna, ale to jedyna jej wina. Zamiast tego nakazał pochwycić i ukarać każdego wyznawcę sekty w Fortenhaf. Może strach zmusi ich do powrotu do właściwej wiary. Burmistrz Bruno zrobił błąd zakazując użycia siły, nawet jeśli wywołałoby to zamieszki i przelanie niewinnej krwi. Teraz każdy prawdziwy wyznawca Ulryka musi wykazać się odwagą. Chwycić za broń i przywrócić porządek, nawet jeśli będzie musiał zabić sąsiada, czy członka swojej rodziny! Ulryk zapewni siłę, ludzie muszą być tylko wytrwali.

Gdy wkroczyli do świątyni Urlica i Otto zobaczył kapłana stanął w progu by nie rzucać się w oczy. Chciał też mieć Kapitana możliwie daleko i przynajmniej być oddzielonym od niego swymi kompanami. Nie chciał ryzykować, że Kapitan posłucha rozkazu kapłana i będzie chciał pochwycić białego czarodzieja.
Ku zdumieniu Wieddensteina Urlicanik nic nie zrobił , a wręcz zachowywał się jakby ich nie znał. Otto popatrzył pytająco na Dziadygę i resztę kompanów i zaczął się zastanawiać nad powodami takiego zachowania.

- Postaram się pomóc jak mogę na wasze rany i musimy ruszać ocalić Burmistrza. Kapłanie. Tak jak mówiłem Kapitanowi. Was trzech może powstrzymać i utrzymać w ryzach mieszczan. Każdy z osobna może mieć problem. Zostaje jeszcze sprawa dorwania przywódcy. Kapłanie. Chcę go dopaść nim zrobią jeszcze większe zło i chaos.- Przemówił w końcu Otto licząc, że dziwne zachowanie Dröge zmusi obecnych do działania.

Hierofant zamierzał przed wyruszeniem zając się jeszcze rannymi. Magią czy też swoimi umiejętnościami nauczonymi od matki. Teraz każdy był potrzebny i najlepiej jak najzdrowszy i bez otwartych ran. Magia siewcy każdą nieopatrzoną ranę mogła zainfekować i przyczynić się do porażki miasta i Kompani Ottona.

Złazili się ze wszystkich stron, tak jakby nagle świątynia stała się centrum Imperium i żaden z przybywających nawet nie pomyślał o tym, że kapłan Ulryka wielki dureń i dupek, oraz zakuta pała w jednym. A nawet jeśli myśleli, to żaden ni słowem się nie wypyszczył na ten temat.
Z drugiej strony może to i lepiej? Kapłan by się pewnie ze złości zapluł, a na dodatek zmieniłyby mu się priorytety i nie pielgrzymi, a lokalny 'prawdomówca' stałby się wrogiem numer jeden. Jako że prawdę mówi stare powiedzenie "Konia z rzędem temu, co powie prawdę... aby powiedział i uciekł".

Rzecz jasna Lennart również nie miał zamiaru wysuwać się przed szereg, dzięki czemu lokalny przywódca duchowy pozostał nieświadom swych wad i mógł śmiało poprowadzić mieszkańców do walki z nękająca miasto zarazą religijną.

- Chodźmy do ratusza - zaproponował.

Miał nadzieję, że skończą się spory i dyskusje i wszyscy zaczną coś robić razem, a to będzie pierwszy krok na drodze do świetlanej przyszłości. I że, gdy zaraza zostanie zlikwidowana, on sam będzie mógł opuścić miasto, by jak najszybciej znaleźć się jak najdalej... zanim kapłan odzyska pamięć lub akolitka zacznie kłapać ozorem.