Zmęczenie wszystkim dawało się coraz bardziej we znaki. W czasie gdy Roel Frietz i Svein Dahr spędzili na cmentarzu pozostali protagoniści załatwiali swe sprawy w obrębie murów Fortenhaf.

Akolicie i Szczurołapowi tej nocy brakło już czasu, wszelkie sprawy musiały poczekać do dnia kolejnego. W drodze powrotnej minęli zgarbionego zapłakanego małego ośmioletniego chłopca. Po jego bladych policzkach spływały łzy. Svein kojarzył go z widzenia, jego ojciec słynął z twardej ręki. Wszelkie nieposłuszeństwo, karał zamknięciem w ciemnej komórce lub batami. Raz Svein w czasie zastawiania pułapek na szczury w domu tej rodziny był tego świadkiem. Ojciec chłopca nie tolerował łamania dwóch rzeczy: raz danego słowa i srania w gacie… Zapach kału unoszący się w powietrzu obok dziecka, nie pozostawiał cienia wątpliwości co do powodu żalu chłopca. Malec czuł się winny i bał się reakcji ojca. Zapewne pożerała go perspektywa wizyty w ciemnym, do niedawna śmierdzącym odchodami szczurów pomieszczeniu. Przerażony dostrzegł akolitę Morra.
- To nie moja wina, to naprawdę nie moja wina – szeptał cicho.
- To już się więcej nie powtórzy, obiecuję! – mówił jakby do siebie.
Stało się jednak inaczej, jeszcze przy bohaterach nagły ból w okolicach brzucha zgiął go w pół. Wodnisty śmierdzący płyn spłynął po jego nogach wylewając się nogawką.




Karczmarz pokłonił się szlachcicowi raz jeszcze, po czym pośpiesznie drapnął dwie złote korony.
- Będzie jak mówicie Panie.
Oskar nie zwracał już na to uwagi, opuszczony przez towarzyszy wstał od stołu i przysiadł się do mężczyzn grających w karty. Ci jeszcze przed chwilą wielce rozbawieni spochmurnieli momentalnie.
- Witajcie Panie i siadajcie skoro musicie. Jestem Thies Knorr, a to Felix Hetke
W głosie mężczyzny o twarzy zaznaczonej bliznami po ospie słychać było oziębły ton. Ten drugi natomiast sięgnął po dzban i nalał ciemnego piwa do jednego z pucharów. Postawił go przed szlachcicem. Z każdym kolejnym wzniesionym toastem nastawienie mężczyzn do szlachcica ulegało poprawie. Ci w końcu zdobyli się na pewnego rodzaju wyznanie. Obaj są łowcami nagród, mają zamiar pochwycić pewnego szlachetkę, hultaja i awanturnika. Deklarując swą przyjaźń uznali nawet, że nagroda jest tak okazała, że za pomoc odpalą z niej działkę. Opowiedzieli też co nieco o poszukiwanym:
- Ludzie mówią, że to łajdak straszny, na innym święcie wina zabił stronnika Leitdorfów. Plugawy nikczemnik wcześniej pohańbił jego córkę po pijaku. Tchórz bał się pojedynku i zza węgła strzelił jej ojcu w plecy z kuszy zatrutym, podpiłowanym bełtem. Nic dziwnego w sumie, pochodzi z zawszonej rodziny, takiej co to pewnie szlachectwo za złoto kupiła. Straszną kaźń mieli mu urządzić, ale tchórzliwie uciekł. Podobno był widziany w tym landzie, dlatego przyjechali do Fortenhaf, na Święto Zbiorów. Taki zbir, pijak, raptus i gwałciciel przecież nie opuści okazji do popijawy i rozbicia paru głów.
Rozpytajcie o niego, ale uważajcie, bo niebezpieczny t człek, co ja mówię, niebezpieczne to zwierzę, bez zasad, czci ni honoru. Taki gotów jeszcze zatruć Wam wino, albo pchnąć w plecy w ścisku. W jednej chwili piłby z Wami wino i wyznawał przyjaźń, a w następnej rozwaliłby Wam głowę mieczem. Także jakby co to od razu do nas, i razem go capniemy i odwieziemy Leitdorfom. Zawiśnie na sznurze ten miłośnik owiec, śmierć od miecza nie dla takich jak on. A zowie się Oskart von Hofenburg.
Oskar jak już wiecie jest osobą wybuchową i agresywną. Uwielbia walkę i często się w nią wdaje. Zapewne skończyło by się to krwawą awanturą. Szlachcic poderwał się raptownie, ale alkohol mocno szumiał już we głowie. Nogi były słabe niczym z waty, ręka zamiast za broń strąciła ze stołu pusty już dzban po piwie. A świat zawirował, mężczyzna stracił równowagę i runął wprost na blat. Karczmarz wraz z pachołkiem zaciągnął go do izby i rzucił na wolne łoże.

Erich von Kurst i Lennart Schatz minęli się przed garnizonem. Szlachcic pewny siebie z miejsca pokazał strażnika ich miejsce w hierarchii społeczeństwa. Tym zabrakło sił, aby protestować. Wiedzieli, że następnego dnia czeka ich kolejna karna warta, albo czyszczenie latryn. Sierżant Hannes Hebel, nie był szczęśliwy na widok kolejnego petenta. Ugościł go jednak pucharem wina. Na większość pytań o brata kręcił tylko głową. Nigdy nie słyszał o rothmagistrze Rambrechcie z Ostlandu. Polecił za dnia udać się do ratusza sprawdzić archiwa miejskie. Oznajmił, że nie warto robić sobie nadziei. Rota piechoty to spory oddział, nie przeszedłby nie zauważenie. Erich von Kurst gdy wrócił do gospody miał problemy z zaśnięciem, gdy w końcu mu się to udało to męczył go koszmar w których przesypywał popioły domu, swojego rodzinnego domu…


Lennart Schatz wrócił do gospody będąc prawie pewnym, że jeden ze strażników za nim podąża. Nie wszedł on jednak do jej środka. Przepatrywacz był świadkiem upicia się do nieprzytomności Oskara. Jego nowi znajomi nie byli w lepszym stanie i zapewne rankiem obudzą się przy ty samym stole, w którym teraz pili i grali w karty. Pozostało czekać mu na pozostałych towarzyszy i podzielić się z nimi wieściami. Musieli również uzgodnić zakwaterowanie, mieli dwie izby w każdej po dwa łoża. Ktoś będzie musiał spać na podłodze, lub w stajni.


Otto Widdenstein z uwagi na późną porę nie załatwił już zbyt wiele. Co prawda w garnizonie go wysłuchano. Co prawda wartownik pod nosem klnął, żeby obsrało ich wszystkich. Pogłupieli nagle wszyscy, na jego warcie do kapitana sprawy mają. Z uwagi na ubiór i znaki Ottona obiecano mu nawet powiadomić kapitana straży i jeśli wyda taki rozkaz zabezpieczyć siedzibę maga. Wędrownemu czarodziejowi tyle musiało wystarczyć, zresztą całodzienna wędrówka oraz nocne śledztwo było wyczerpujące. Spotykając się z resztą towarzyszy w karczmie zdołał im jeszcze tylko przekazać zdobyte informacje i udał się na krótki ale potrzebny wypoczynek.

Fortenhaf – dzień pierwszy 1

Nowy słoneczny dzień nastał nad miasteczkiem, mieszkańcy i goście powoli wstają. Główne uroczystości zostały zakończone, jednak większość straganów tego dnia nadal powinna być otwarta. Uważny obserwator zwróci jednak uwagę, że spora część gości gospody Przy Bramie prosi gospodarza o zaparzenie ziołowych naparów – w powietrzu czuć miętę, rumianek i siemię lniane. Dziwne to obyczaje widać panują w Fortenhaf, do tej pory na kaca najlepszy był przecież klin. Gdyby Norin był przytomny zapewne głośno by wyraził zdziwienie.

Otto w oczekiwaniu na straż zdążył wstępnie przeszukać siedzibę magistra, przynajmniej te pomieszczenia, w których nie było zwłok Josefa. Na parterze domu znajdowała się jeszcze prosta sypialnia wraz z biblioteczką. Przyglądając regał Otto natrafi na takie pozycję jak: Czerwona Księga Zagadek, Dziennik Gwiazd, Ziarno, Historia Imperium Sigmara, t. 1 oraz księgę w nieznanym sobie języku. Na piętrze domu znajdowało się jedna duża sala, pełniła rolę magazynu oraz skromnego obserwatorium. Pod sufitem wisiały różnego rodzaju suszone zioła, owoce, zboża, grzyby i inne rośliny. A przy oknie stał długa luneta.

Świt nastał szybciej niż uczeń czarodzieja mógł się spodziewać, krótki sen nie pozwolił w pełni wypocząć. Wraz z jego nastaniem, ktoś dobijał się do drzwi. Widdenstein ledwo zszedł na dół, gdy do siedziby domostwa wdarła się straż.
- Sierżancie to on w nocy zgłosił sprawę. – jeden ze strażników wskazał palcem na maga z kolegium Światła.
Dowódca straży nakazał przeszukać siedzibę, chwilę później wysłał jednego ze swoich ludzi z zadaniem powiadomienia Burmistrza oraz kapłana Ulryka.
- A wy Panie wyjaśnicie mi co robicie w domu zmarłego i jakie sprawy członek kolegium Światła miał do Josefa Kawohlusa z kolegium Jadeitu.
Mężczyzna bliski sześćdziesiątki trzymał rękę na mieczu, z jego twarzy ciężko było wyczytać jakieś emocje.



Oskar wraz z Lennart rankiem znaleźli się w głównej izbie gospody. Oczekiwali na resztę w miedzy czasie wymieniając się informacjami. Karczmarz, choć z podkrążonymi oczami, chętnie usługiwał nielicznym gościom.
- Już przynoszę łaskawy Panie. Z najchłodniejszego miejsca spiżarni. Nakażę też przygotować omlety dla jaśnie Pana i jego sług. – Gospodarz pogonił służkę po zsiadłe mleko i śniadanie, następnie kontynuował.
- Dobrze Panie, że u mnie się stołowaliście. Jadło i napitek zawsze mam świeże. Część gości bawiła się na święcie, żarli jakieś paszteciki zapewne sprzedawca użył szczurzego mięsa kupionego pokątnie od tego cholernika Svein szczurołapa. A ten często przesiaduje na cmentarzu, dziwny to typ. Od rana żona tylko pościel im zmienia, jak który do wychodka nie zdąży. Potruli się oni Panie straszliwie. Ale wybaczcie, wybaczcie, widzę Panie, że cierpicie, już Wam nie przeszkadzam. – Mężczyzna udał się do innych gości upewnić się czy aby im czego nie potrzeba.



Roel sprawdził przed snem stan krasnoluda. Kowal Run miał płytki oddech i był blady, pot spływał strumieniem po jego czole. Wizyta akolitki nie wiele mu pomogła, ale przynajmniej jego stan nie uległ pogorszeniu. Kapłan Morra miał mocny sen, świt dawno minął i obudził się dopiero od głuchych uderzeń kamienia.
Wzburzony Erich uspokoił swoje nerwy dzbanem wina. Niespokojny sen nie dał wytchnienia, dopiero nad rankiem udało mu się solidnie usnąć. Nie obudził go towarzysz, który wstał wcześniej, ani pianie koguta. Dopiero głuchy kamień uderzający w okiennice zerwał go na nogi.



Svein zebrał się równo ze świtem, nie miał zresztą wyboru. Jego pies piszczał i lizał go po twarzy domagając się jedzenia. Niedługi czas potem udał się do Akolitki Erny, ta jednak od rana miała pełne ręce roboty. Szykowała i rozdawała ludziom pośpiesznie przygotowany napar. Kobieta nie ucieszyła się na widok szczurołapa.
- Rozczarowałeś mnie panie Svein, w święto na wygłupy Cię wzięło i starą skiśniętą zupę do sprawdzania mi przynosisz. Twój pies by tego nie ruszył, szczury zapewne też nie. A teraz i Was rozwolnienie męczy? Macie napar i idźcie już, ja do Was z sercem, a wy sobie ze mnie dowcipy robicie, idźcie.
Kobieta nie czekała na wyjaśnienia mężczyzny, wyraźnie się na niego gniewała. Wręczyła mu jednak napar o ciemno żółtym zabarwieniu w prostym drewnianym kubku.




Szczurołap udał się więc pod Gospodę przy bramie, większość mijanych straganów była jeszcze nieczynna. Płynące ulicami ścieki wydawały nieprzyjemny odór, gdzieniegdzie oparci o ściany spali jeszcze ludzie. Nieliczni przechodnie w sporej części byli bladzi.. Pomysł obudzenia kapłana Morra był ciekawy, jednak nie widząc w które okno puścić kamień musiał puścić ich parę. Svein mógł już tylko czekać i mieć nadzieję, że Roel Frietz domyśli się o co chodzi.

Fortenhaf – dzień pierwszy 1 – popołudnie

Wraz z upływem czasu miasteczko budziło się do życia. Stragany ponownie zostały otwarte, ludzie wydawali swoje ostatnie pieniądze i załatwiali ostatnie sprawy. Życie w miasteczku toczy się normalnym torem. Dzieci ganiają za kotem, a dorośli sporo plotkują o nocnych wydarzeniach, zdaje się, że sporo osób cierpi na biegunkę. Część osób dziwi się skalą zjawiska, ta jednak po nocy spędzonej na jedzeniu i piciu nie wydaje się niczym szczególnym. Mieszkańcy i goście Fortenhaf nie wydają się jednak szczególnie zaniepokojeni, zrzucają winę na karb zepsutego wina lub nieświeżego mięsa. Ostanie dni były przecież gorące.