Fortenhaf – dzień szósty, popołudnie.

Roel powoli odzyskiwał świadomość, leżąc w błocie zdawał sobie sprawę, że chwilowo jest ignorowany przez wszystkich dookoła. Najwyraźniej uznali go za martwego. Czuł spory ból i wiedział, że jest ciężko ranny, ale był w stanie poruszać rękami i nogami. Z łatwością mógł sięgnąć po broń i próbować podjąć jakieś działanie. Gretta swoją serdeczną reakcją w stosunku do Ericha zaskoczyła otaczających ją pielgrzymów. Następnie gdy wydała im krótki rozkaz - nie idźcie za nami łajzy!- wprowadziła dodatkowe zamieszanie w ich szeregach. Fanatycy wyraźnie zgłupieli i nie rozumieli takiego zachowania. Kobieta wykorzystała ich dezorientację i pociągnęła za sobą brata, który nie oponował. Zniknęli za najbliższym z domów, gdzie prawie zderzyli się z Sveinem, który szerokim łukiem próbował obejść zgromadzenie i zbliżyć się do gospody. Cokolwiek chcieli zrobić później, musieli się spieszyć, pielgrzymi nadal byli blisko i stanowili realne zagrożenie. W znacznie gorszym położeniu znalazł się natomiast Otto oraz Oskar. Mężczyźni stali pomiędzy nową grupą wyznawców siewcy i obecnymi w pobliżu fanatykami. Zdawać by się mogło, że znaleźli się w potrzasku, jednak z pomocą przyszedł im Lennart. Przepatrywacz wymierzył i posłał strzałę wprost w zakapturzonego członka bractwa. Pielgrzym został zraniony, z pewnością nie była to rana śmiertelna, jednak spowolniła zmierzających w stronę jego przyjaciół przeciwników. Pielgrzym wraz ze swoją ludzką eskortą, przywarł do ściany najbliższego budynku. Posuwał się do przodu bardzo powoli i ostrożnie. Jedynie Pomiot nie bacząc na nic nieubłaganie zbliżał się do szlachcica i maga. W tym czasie Lennart wtargnął do najbliższego domostwa. Chałupka była skromnie urządzona, składała się z dwóch izb, sali wspólnej i części gospodarczej, w tej też znajdowała się drabina, która prowadziła na strych. Palenisko było zagaszone, a po domownikach zdawało się, że nie było śladu. Co prawda z góry dochodził jakiś szmer, ale mógł to być choćby szelest łapek łasicy na słomie, czy inne skrobanie myszy. Najzwyklejsze drewniane meble mogły wzmocnić drzwi, drewniane okiennice trzaskały na wietrze, ale i one mogły przez chwilę zatrzymać napastników na zewnątrz.

Fortenhaf – dzień szósty, popołudnie...

Lennart zabunkrował się w domostwie, lustrował sytuację i choć sam był względnie bezpieczny to nie był w stanie pomóc żadnemu ze swoich towarzyszy. Nawet jeśli chciał ich przywołać do siebie, to Ci najwyraźniej rozleźli się po całej okolicy.


Otto Widdenstein po raz kolejny sięgnął po wiatry magii, mimo początkowych trudności dzięki wyostrzonemu zmysłowi magii oraz odrobienie szczęścia udało mu się zebrać wokół siebie wiatr Hysh. Mag zaczął skomplikowaną inkantację, a Oskar prowokował pomiot do szarży. Demon rozłożył szeroko szpony i rzucił się do przodu, jednak nie zdołał dopaść szlachcica . Oślepiający strumień jasnej energii uderzył go wprost korpus. Sługa chaosu opierał się jeszcze przez chwilę, jednak mentalny pojedynek wygrał hierofanta, demon został odesłany do swojej domeny. Mag spróbował jeszcze przekabacić fanatyków - Sigmar któremu służę jest potężniejszy niż ci czciciele zarazy i pora wykurzyć ich z miasta. – Krzyknął donoście, jednak w połowie zdanie zaczął świszczeć, a w głosie brakło mu pewności siebie. Zresztą nie był on najlepszym mówcą i coś co mogło zadziałać jeszcze dzień, czy dwa wcześniej teraz było bardzo trudne. Oskar widząc, że grupka fanatyków zdradzana przez Grettę nadal pała rządzą mordu i chęcią pomszczenia pielgrzyma, nie zwlekał tylko uciekł pozostawiając Ottona samego. Szlachcic dopadł do niewielkiej chatki, drzwi były niedomknięte, czy raczej wyważone. Mężczyzna wparował do środka, zamknął drzwi i zaparł je plecami. Wtedy właśnie zobaczył, że w izbie leżą martwe ciała jakiejś rodziny. Przynajmniej tuzin ciał, w tym: kobiety, mężczyźni, osoby w sile wieku, jak i sędziwi, czy dzieci. Wszyscy nosili ślady choroby i wszyscy zostali brutalnie zabici. Otto nie widział reakcji wyznawców siewcy. Zdążył tylko dojrzeć jak jego towarzysz uchodzi do domostwa. Do maga momentalnie doskoczyli fanatycy, nie wszyscy się dopchali, ale każdy chciał w szaleńczym ataku rozerwać na strzępy pogromcę demonów. Prawie się im to udało, trzy ciosy dotarły do celu, prawa ręką obficie krwawiła, żebra staną się fioletowe, a na głowie pojawi się solidny guz. Mag był w ciężkim stanie i w jeszcze gorszej sytuacji.


Nikt nie zwracał uwagi na Roela, akolita uznany wcześniej przez fanatyków za zmarłego mógł wstać i nikt prawdopodobnie nie zwróciłby a to uwagi.


W tym czasie Erich sugerował odwrót do domu maga, Svein jednak go zignorował, a Gretta zaciągnęła do pobliskiego, pustego domostwa. Siostra starała się pośpiesznie opatrzeć rany bratu, działała w pośpiechu, a posługiwała się tylko tym, co miała pod ręką. Parę szmat, wiadro z ostałą wodą, ale też znalazła się igła, nici, czy nóż. Udało się jej jednak znacznie poprawić stan jego zdrowia, a rany powinny ładnie się zagoić. W między czasie próbowała wyjaśnić kwestię swego przeżycia oraz paranoicznie rozglądała się za szczurami. Tych jednak nie dostrzegła. Wiedziała, że od czasu spalenia ich gniazda, Kadat i pozostali członkowie bractwa stracili większość swoich posłańców, zwiadowców i roznosicieli zarazy.


Rzucone przez Ericha słowa nie powstrzymały Sveina od wykonania założonego planu. Szczurołap postanowił nadal przekradać się do gospody Czerwony Kogut. Udało mu się tego dokonać bez zwrócenia na siebie uwagi, ktoś skutecznie skupił na sobie całą złość wyznawców siewcy. Svein wszedł od tyłu budynku, tymi samymi drzwiami którymi wtargnął tam wcześniej Roel. Również i on dostrzegł, że w ich pobliżu były widoczne ślady krwi i ciągnięcia, nie były one świeże, wręcz częściowo zatarte i zadeptane. Bohater znalazł się w pustej kuchni, nie licząc odgłosów mordu dochodzących z zewnątrz nie słyszał nikogo i nic innego.

Zmiany stanu zdrowia

Otto Widdenstein - ciężko ranny
Erich von Kurst - zdrowy