Ciosy spadały na Otta. Ten w nadludzkim skupieniu jaki nauczyli go w kolegium zbierał wiatry. Przeciwnicy rozstąpili się i mógł kontynuować inkantację i rzucić potężny czar.
Nic się nie stało a Otto z kapiącą krwią na dłonie z głowy patrzył na ręce zdziwiony. Otrzymał cios, jeden, drugi i zamroczyło mu się w głowie i nagle zrobiło się jasno.

Gdy otworzył oczy spostrzegł, że wrogowie zachowują się dziwnie jakby nie widzieli.
~ Jednak bogowie są po naszej stronie.~ Szepnął do siebie i zaczął uciekać by nie skończyć martwym.
Po drodze złapał oślepionego towarzysza i zabrał go ze sobą.

Fortenhaf – dzień szósty, popołudnie.

Otto chwycił i pociągnął oślepionego Oskara za sobą. Byli wolniejsi, ale oślepieni fanatycy stali w miejscu, a ich posiłki dopiero do nich dobiegały. W tym czasie Lennart oraz Roel obserwowali to wszystko za rogu budynku nie podejmując żadnych działań. Natomiast Erich naradzał się z Gretta, choć ta pod natłokiem pytań i myśli zamilkła. Svein natomiast czekał schowany w gospodzie, jednak ta zdawała się być chyba pusta, słyszał jedynie jak co głośniejsze pokrzykiwania, które dochodziły z zewnątrz.

Otto musiał siebie i towarzysza odciągnąć poza zasięg kultystów. Nie był w stanie obronić się przed atakiem. Choroba i rany robiły swoje.
Zamierzał znaleźć resztę towarzystwa i gdy zniknęli za winklem budynku Otto skupił moc by wiatry magii mogły uleczyć chociaż trochę jego rany.

Rozglądał się za resztą i miał nadzieję dołączyć do nich czym prędzej.
- Musimy znaleźć resztę. Sami nie damy rady. Niepotrzebnie się rozdzieliliśmy.- Wyszeptał do Oskara.