- Heike… - Niziołka pociągnęła chłopaka za nogawkę. - Może pójdziemy nad rzekę? Może nie widać tego tak bardzo, ale jestem calutka roztrzęsionka. Chyba się troszeńkę bojam.

Heinrich skinął głową, chwytając dziewczynę za dłoń. Z nią, jako jedyną osobą w całym Zweufalten, nie miał problemów. Traktował Troć trochę jak młodszą siostrę, chociaż wiekiem nie odstawali od siebie nadto. Była taka malutka, urocza i bezbronna, że chyba każdy w osadzie ją lubił.

- Chodźmy w takim razie.

- Wspaniale, Heinhein. - Troć dała się prowadzić za rączkę, wiedziała wszak, że Heinrich jest lepszym od niej rybakiem - on robił to zawodowo, ona dla rozrywki. Więc niech on wybierze dobre miejsce na połów. - A ty jak tam w serduszku po spotkaniu na bagnach? Myślisz, że wojna idzie? - zapytała z trwogą w głosie.

- Dalej jest dobre miejsce, ryby biorą, co nie wpadły w sieci w górze rzeki.

Z początku niechętnie odpowiedział. Martwił go trup, ale nie miał pojęcia, co to mogło oznaczać dla miejscowych.

- Wiesz… Nie sądzę. To pewnie jakiś dezerter, starsi wyjaśnią sprawę i problem zniknie. Nie ma się czym przejmować.

Machnął ręką, odwracając jednak głowę, niby patrząc na kierunek w który szli. Nie był pewien tego, co mówi, chciał po prostu uspokoić dziewczynę.

Niziołka mamrotała przez chwilę pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa, by po chwili uśmiechnąć się do Heikego.

- Dzięki!

Nie rozmawiali wiele, kiedy już dotarli nad łowisko. Woleli posiedzieć w ciszy i odprężyć, nie myśląc o niczym ważnym. Czas w Zweufalten płynął powoli, a tutaj, za osadą, przy spokojnym nurcie Delbu - jeszcze wolniej. Rozkoszowali się tym spokojem niedługo.

- Hej, Henrike! - usłyszeli za sobą kpiący głos.

Taffy odwróciła się z ciekawości. Heike nie musiał, dobrze wiedział, kto jest największym kretynem we wsi.

- Henrike, mówię do ciebie! - Przybiegł do nich Friedrich, czternastoletni syn węglarza. - Co robicie, dziewczyny? Jakieś babskie zajęcia, co?

- Chcesz się dołączyć, Fryderyko? Właśnie parzymy herbatkę, kochaniutka. No, chodź! Siadaj, siadaj. Opowiedz, co tam słychać u twoich koleżaneczek - zaprosiła słodziutkim głosem chłopaka, wskazując kępę situ tak, jakby wskazywała na najpiękniejsze krzesło.

- Zamknij się, mała, bo ci nakopię - zignorował uwagę Taffy. - Nie przyszedłem do ciebie tylko do Henrike. Co tam Henrike? Zostaniesz moją dziewczyną? - zachichotał Friedrich.

- Cóż za straszak! Pamiętaj, że gryzę, a jestem na odpowiedniej wysokości… - Po ciężkim dniu nie miała ochoty być miła. Bo, co wiedziało niewiele osób, czasami nie była słodziutka.

Chłopak zacisnął pięści. Już chciał odreagować złość na Taffy, ale postanowił uderzyć w inne tony.

- Co z tobą, Henrike? Ta mała cię broni? Sam nie umiesz gęby otworzyć, czy jak? Pytam cię, cioto!

W Heike gotowało się, kiedy tylko słyszał głos Friedricha. Nie rozumiał, dlaczego młodziak się do niego przyczepił, ale celował w czułą strunę. Młody rybak mógł mu po prostu spróbować przywalić, ale pierwsza odezwała się Taffy i… rozbawiła Heike. Podśmiewał się cicho, zakrywając twarz, do czasu, aż agresor nie stał się bardziej bezpośredni i bez ogródek zaczął obrażać również niziołkę. Słowo “ciota” przelało szalę goryczy, która była pełna jeszcze od spotkania z trupem.

- Odszczekaj to! - wykrzyczał rozzłoszczony i zaczął zbliżać się do Friedricha - Odszczekaj w tej chwili! - powtórzył, robiąc się cały czerwony na twarzy.

Był gotowy uderzyć młodego węglarza, czekał tylko na pretekst. Chciał sprać go na kwaśne jabłko za Taffy, za wszystkie obelgi, za tamtego martwego żołnierza na bagnie, za cokolwiek, byle zebrało się wystarczająco siniaków, żeby ten przynajmniej do Sommerzeit wspominał nauczkę. Friedrich zawahał się, postąpił krok do tyłu, by zachować odpowiednią odległość.

- Uuu.. Henrike, tylko ostrożnie, bo ci krew poleci. Wiesz skąd!

Dalej postępował do tyłu. Śmiałość Heikego widać odebrała mu kontenans.

-Chyba wiem, czemu ty taki jesteś Heike. Że wyglądasz jak baba. Bo ty jesteś babą i pewnie wolisz chłopaków! Zaraz wszystkim powiem!

Ale zanim zrealizował tę obietnicę, nabrał szybko błota między dłonie i ulepił z niego niedużą bryłkę. Nie wahając się ani chwili rzucił nią w Heikego.

Rzut na US: 10 (udany)

Co by nie powiedzieć - trafnie. Błoto plasnęło Heinricha prosto między oczy i wytrąciło na chwilę z równowagi, co musiało spowodować komiczne wrażenie, bo jego przeciwnik zaczął śmiać się do rozpuku. Heike w złości zrzucił błoto z twarzy.

- Głupek! - krzyknął Friedrich i zaczął uciekać w stronę osady.

- Zostaw kretyna - rzuciła Taffy, zanim Heike ruszył w pościg. - Jak mu się chce ganiać i gadać głupoty, to niech gada. A jakby mieli uwierzyć w te bzdury, to ci dam na oczach wszystkich buziaka, chcesz?

Zatriumfował rozsądek małej Troci, chociaż jej mogło być łatwiej gadać. To nie ona została dosłownie i w przenośni obrzucona błotem. Heike powstrzymał się, pomimo chęci pobiegnięcia za gnojkiem, przy przyjaciółce gniewać się długo nie mógł, była jak balsam na rany i jakby rozumiała go, nawet, gdy temu wydawało się, że z nikim w Zweufalten dogadać się nie idzie.

- Może teraz? - uśmiechnął się zaczepnie, wycierając palcem błoto z kącika oka. Wciąż całą twarz miał umorusaną.

- Takiego brudasa? Ha! Poza tym jak się nie schylisz, to cię w kolano mogę cmoknąć najwyżej, o. - Taffy znów mówiła nieco szybciej niż zwykle. - Wracamy do ryb? - zapytała zmieniając temat i rozglądając się w poszukiwaniu jakiejś ładnej ważki na przynętę.

Siedzieli nad rzeką aż do późnego wieczora, łowiąc ryby i rozmawiając na ważniejsze i mniej ważne tematy. Kiedy było już ciemno, Heike odprowadził mieszkającą bliżej Taffy pod dom i sam udał się do siebie.

Niziołka wślizgnęła się cichutko do najniższej chałupy w Zweufalten. Było ciemno, pomyślała więc, że tato już spał. Przemknęła na palcach do swojego siennika, gdy wtem…

- Taffy! - Z ciemności rozległ się głos Rudiego Zumwalda. Ojciec podszedł do niej i przytulił ją mocno. - Taffy, kochanie, gdzie byłaś tak długo? Bałem się o ciebie.

Rudi Zumwald był niewysoki, nawet jak na niziołka i bardzo podobny do córki. On też miał bystre, dziecęce oczy i młodzieńczy wyraz twarzy. Z tym, że od ataku skavenów jego lica zostały poorane licznymi głębokimi zmarszczkami. Tylko Taffy wiedziała, jak bardzo jej ojciec przeżył stratę całej rodziny. Prawdopodobnie jeszcze gorzej niż ona. Rudi Zumwald po śmierci żony i synów stał się straszliwie nadopiekuńczy wobec swojego ostatniego dziecka, drżąc o jej życie i zdrowie jakby była z porcelany.

- Prosiłem, córeczko, prosiłem, byś nie przychodziła do domu po zmroku! - pogładził ją po głowie.

- Och, tatuleńku! - westchnęła wzruszona. Bardzo mocno kochała swojego ojca. - Byłam z Heinrichem na rybach i tak przyjemnie się siedziało, że aż nie zauważyłam, kiedy słońce postanowiło nam uciec. Bardzo, bardzo przepraszam.

- No już dobrze, dziecko, już dobrze. Byle to się nie więcej nie powtórzyło. Nie mogę sobie wyobrazić, co bym zrobił, jakby ci się coś stało - Taffy poczuła jak ręce ojca zadrżały silnie. - Jesteś moim ostatnim dzieckiem, Taffy. Tylko dla ciebie żyję.

Ojciec zdawał się za chwilę rozpłakać. Ale nie rozpłakał się.

- Chodź, córuniu, musimy porozmawiać. Usiądźmy przy piecu.

Taffy usiadła, Rudi przyniósł im obojgu mleko.

- Posłuchaj, kochanie, to bardzo ważne. I nikomu nie możesz powiedzieć ni półsłówka. Pojutrze, z rana, opuszczamy Zweufalten. Na zawsze.

Dziewczyna wypuściła trzymany w ręku drewniany kubek, mleko upaćkało jej i tak brudne buty. Przez chwilkę miała szeroko otwartą buzię, potem ją zamknęła, przybrała zamyślony wyraz twarzy i dopiero zapytała spokojnie:

- Dlaczego?

- Nic się nie stało, weź moje - podał jej swój kubek. - Tak trzeba, skarbie. Gadałem z sołtysem. Wojna ku nam zmierza. Kto wie, jak daleko jest wojsko i czy ominie Schwarzensumpf, czy nie. Wiem tylko, że wojska grafa palą wszystko na swojej drodze, ludzi mordują, kobiety zaś… kiedy pomyślę, że mogliby coś takiego zrobić tobie... - głos mu się załamał, ręce zaczęły drżeć ponownie. Opanował się po chwili. - Musimy odejść, Taffy. Bagna nie są już bezpieczne, a ja nie mogę ciebie stracić. Zrobię wszystko, żeby cię ochronić - Rudi oddychał ciężko. - Pojedziemy do Middenheim, na ziemie księcia-elektora. Tam graf się nie zapuści, jestem pewien. A mama, jak dobrze pamiętam, mówiła kiedyś, że mieszkają tam jej jacyś... kuzyni chyba. Może dadzą nam schronienie.

- Do Middenheim? Tam jest morze ludzi! Przestępcy, złodzieje, mordercy… Ktoś mi kiedyś mówił, że tamtejsza rzeka jest tak brudna, że ryby tam nie pływają. Co ja tam będę robić? No i jaki graf? Jaki książę-eklerek? Ja nic nie wiem, nic nie zrobiłam, czemu miałabym uciekać z domu? - Taffy mówiła coraz szybciej tak, że człowiek pewnie by już jej nie rozumiał. Szczęśliwie ojciec był niziołkiem i był do tego przyzwyczajony. - A co z resztą? Z Heike, z Elsie i innymi? Co z naszym małym domkiem?

W kącikach oczu dziewczyny zaczęły formować się grube łezki.

- Nie płacz, dziecko. Tak trzeba. Przynajmniej na jakiś czas. Tu jest zbyt niebezpiecznie, Taffy. Jeśli tu zostaniemy, narazimy się na wielkie niebezpieczeństwo. Znajdziesz nowych przyjaciół, na pewno - uśmiechnął się lekko.

- Ale… ale dlaczego nie mogę nikomu powiedzieć, pożegnać się? I dlaczego żołnierze mieliby się zapuszczać na bagna?

- Bo lepiej, żeby nikt nie wiedział, że odchodzimy. Żeby nie było zamieszania. Taffy, my musimy odejść, zrozum. Nie wiem, czy żołnierze tu przyjdą, ale nie będę ryzykował twojego życia, by to sprawdzić. Na ziemiach księcia będzie bezpieczniej.

- Wiesz, że i tak cię posłucham. Tylko… Ryzyko, że coś się tu stanie jest małe… Ale jak w drodze? Zawsze mówiłeś, że tam w świecie jest niebezpiecznie. Damy sobie radę sami? Jesteśmy… no, słabsi niż ludzie. I mniejsi.

- Na bagnie ukryjemy się wśród zarośli. Na trakcie powinno być już lżej. Zebrałem już zapasy, pieniądze. Nie kłopocz się, moja śliczna córeczko. Tata zadbał o wszystko. Ty spakuj, co uznasz za potrzebne i bądź gotowa na pojutrze. I pamiętaj: nikomu ani słówka. Obiecasz mi to?

- Na trakcie lżej? Przecież na bagnach nie ma nikogo złego, na drogach… Ale ufam ci, tato. Obiecuję - przyrzekła z ciężkim sercem.

- Mądra dziewczynka - ojciec pogłaskał ją po głowie. - A teraz idź spać, kochanie, bo już bardzo późno. I pamiętaj o twojej obietnicy.

Może i Sigfried nie był zadowolony, że tatko popłynął bez niego na handel, ale gdyby z nim wyruszył to przecie nie obłowiłby się na truposzu… widać Handrich wie co robi.
- Już idę tatko! - zakrzyknął radośnie kierując swoje kroki ku ojcu. - Jak handel? Udało się wszystko?
- Witaj, Sig - objął syna ramieniem. - a co do handlu… ech, powiem ci że szkoda gadać. Wojna robi swoje, nie, Horst?
Horst, nie przerywając sobie, przytaknął skwapliwie.
- Lepiej gadaj, co u was się nowego działo. Freyja cosik już gadała o zrękowinach?
- Tatko zna siostrzyczkę. Co ja godoć będę - powiedział z uśmiechem - ...a z nowinek. Mamy truposza. Żołnierz z południa, ferajna zabrała znaczek ze zbroi i tubę z listymi do sołtysa, ale jeszcze się obłowim tatko. Ma kolczugę i mieczy i koń wybebeszony, ale nadal mięsko dobre.
- Żołnierz, powiadasz? Niech cię tylko ręka nie świerzbi po tę kolczugę! Jeszcze nam tu trzeba wizyty ekspedycyji karnej! - Siga zdziwiła nagła niechęć ojca do potencjalnego zysku. - A że z południa to tym gorzej. Takiego cła, jakie nam pan graf narzucił po zajęciu Gemundem, tośmy jeszcze z Horstem nie widzieli. Rozbój w biały dzień, mówię ci. A będzie tylko gorzej, bo wojsko na północ ciągnie, jak na przekór wzdłuż Delbu.
- Znaczy się… wojna? - zapytał młody drapiąc się lekko po głowie myśląc ciężko jak się na niej dorobić, ale nic mu do głowy nie przychodziło.
Ojciec przytaknął smutno.
- Nic tak interesom nie szkodzi jak wojna.
Wtem po raz pierwszy odezwał się Horst.
- Jeśli kto rozumny, to i na wojnie się dorobić można. Wojsko zaopatrzenia potrzebuje, a jak ludzie z palonych wioch uciekają, to dobytek zostawiają. Dobytek zaś zebrać można.
Gerfried Holzmann spojrzał karcąco na syna.
- Wy to z gęby nic nie podobni, ale charakterem to się nic nie różnicie. Z trupa byście gacie zdarli, jakby były ze złota. A właśnie, Sig. Myślę, żeś nic nie zabrał z tego truposza, co?
- Nic co by bezpośrednio powiązało go z osadą tatko. Tylko ferajna zerwała znaczek z napierśnika i zabrała tubę z zawoskowanymi listymi do sołtysa. Ja bym go w bagno wrzucił tatko, bagno pochłonie, brak ciała, brak winnych, prawda? Taki pogrzeb… na nasze możliwości.
- Ty się bogów bój, Sig - rzekł ojciec, ale z uśmiechem na twarzy - Ty się marnujesz w tej osadzie. Tacy jak ty majątki zbijają na uciskaniu bliźnich. Ale widać bogowie niegłupi, skoro cię tu zesłali. Tutaj będziesz miał szansę się dorobić uczciwie, jak już z Horstem interes przejmiecie… - przerwał na chwilę, jakby się zastanawiał - ...a rzeknij no, Sig, gdzieście tego trupa widzieli? Leży on tam dalej, nie?
- Tak tatko, leży, nie wstał. - powiedział z uśmiechem Sig - Zaprowadzić mogę, to niedaleko.
Stary Holzmann podkręcił wąsa, jak to zawsze, gdy się zastanawiał.
- Właściwie… trup i tak już nie wstanie, jakżeś powiedział. A taka kolczuga to nie lada rarytas, niejeden by za nią małą fortunę dał. Hm… wiesz Sig, nieładnie to okradać zmarłych. Brzydkie to i człowiekowi poczciwemu nieprzystojne. Ale jeśli komuś ta zbroja życie ocalić może, to czy wolą bogów nie byłoby, aby nadal to czyniła? Głupio, by tak sczezła gdzieś w bagnie… Słuchaj no, Sig. Ja idę do domu, nóż myśliwski wezmę i torbę jakąś. Ty weź tu te trzy pensy i zanieś na ofiarę Ulrykowi, co by krzywo na nas nie patrzał. A potem pójdziem i zrobim to, co każdy prawdziwy handlarz by na naszym miejscu zrobił. Tylko żeby mi te monety były w chramie, bo sprawdzę!
- Ja wohl tatko, nawet modlitwę krótką złożę! - obiecał młodzieniec i udał się pośpiesznie zrobić jak przyrzeczono. W sumie zarobił już grosz, więc te trzy pensy mógł odpuścić… w końcu nie jego, a ojcu sprzeciwiać się nie będzie.

* * *

Gdy Sig wrócił, ojciec stał już gotowy. Miał przytroczony trzos, na plecach zarzucony spory wór, a w ręku starą rodzinną kuszę, jedyną w Zweufalten. Gadał o czymś z Horstem.
- Ty zostajesz, powiedziałem! Towar trzeba rozładować, a kto się tym zajmie, hę? Zostajesz i już. - skończył kategorycznie; Horst prychnął i wrócił do szkuty.
- No, co tak długo? Idziemy, bo się wkrótce ściemni
- Tak tatko, tędy. - powiedział z uśmiechem i ruszył w stronę trupa przez bagna.
Szli szybko, bo w ich obu narodziła się nagle nadzieja rychłego zysku. Nie rozmawiali wiele, jak to zwykle, gdy należało się skupić, bo w grę wchodziły brzęczące monety. Jaki ojciec, taki syn.

Klucząc między trzęsawiskami i jarami dotarli wreszcie do miejsca, gdzie woda sięgała kostek i gdzie ostatnio Sig widział martwego żołnierza.
- Stój! - szepnął i przytrzymał go ojciec. - Cicho bądź, Sig. Widzisz? - wskazał palcem stojącą na otwartej przestrzeni postać.
Postać pochylała się nad trupem. Ubrana w zgniłozielony płaszcz w chaszczach byłaby nie do rozpoznania nawet dla wprawnego oka ojca Elsie. Sig skupił wzrok na przestrzeni między zakapturzonym a trupem. On coś robił przy tym trupie. Dookoła niego porozrzucane były przedziwne przedmioty: fiolki, drewniane figurki, woreczki. Postać ich chyba nie widziała, zajęta swoją robotą.

Rzut na Spostrzegawczość: 90 (nieudany)

Holzmannowie nadal obserwowali postać. A ta robiła rzeczy przedziwne: najpierw wyjęła sztylet zza pazuchy i z pewnym trudem rozcięła “drogocenną” kolczugę, a przy okazji także skórę. Włożyła rękę w powstałą ranę i znów sobie pomagając ostrzem wyciął jakiś organ. Sig skrzywił się. Nie wiedział, co to. Wyglądało jak pierwszy lepszy bebech. Zakapturzony poszperał jeszcze nieco w cielsku; wreszcie wytarł okrwawione ręce w nogi trupa… i w tym momencie jakby się zawahał. Rozejrzał uważnie. Gerfried pokazał synowi, by milczał. Niepotrzebnie, Sig i tak nie zamierzał nic mówić. Najwyraźniej jednak ów człowiek nie spostrzegł ich, ale coś sprawiło, że przyspieszył. Schował organ do okrwawionego mieszka, pozbierał leżące dookoła przedmioty, rozejrzał się ponownie… i zlizał część krwi z korpusu żołnierza. Potem niemal bezszelestnie usunął się za linię drzew. Szczęśliwie, przeciwległą.

Obaj Holzmannowie stali jeszcze jakiś czas, jakby osłupiali. Wreszcie ojciec zwrócił się do Siga.
- Chodźmy stąd. Lepiej stąd chodźmy, Sig.
- Wiem tatko… wiem, ale… ale wiesz, prawda? - zapytał lekko osłupiały młodzik wciąż wpatrując się w “scenę” której już nie było z dużymi oczami.
- Wiem. - odpowiedział zimno. - Idziemy. Tylko tym razem o wiele ciszej i tylko zaroślami.
- Ja wohl tatko. - powiedział Sigfried nie mając siły się sprzeciwić. Tak bardzo nie rozumiał sceny, że aż nawet myśl o pieniądzach odeszła na drugi tor.
Podróż powrotna minęła, dzięki bogom, spokojnie. I tym razem nie rozmawiali - ale ze zgoła innych przyczyn. Zanim wrócili do osady zapadł zmrok. Ojciec nakazał Sigowi iść do domu, sam zaś postanowił najpierw udać się do sołtysa.
Młody Holzmann skinął tatce i tylko powiedział, że się obmyje w rzece i już nie wyściubia nosa z domu… Co było częścią prawdy, bo zabrał ze swojego pokoju zdobyczny koc by go przepłukać i na spokojnie obejrzeć zniszczenia.

* * *

Ciężko rzec, co było bardziej brudne - koc czy woda, w której był prany. Niemniej Sig rozsądnie uznał, że lepiej, aby koc miał kilka pijawek niż plamy od krwi, które na potencjalnego kontrahenta działały dosyć odstraszająco. Mimo to sprzedanie koca i tak będzie raczej trudne - był poprzedzierany w wielu miejscach, nadto prawie rozdarty na pół. Jednak kim byłby Sig, gdyby nie potrafił sprzedać trefnego towaru?
Choć koc nie był może w zdatnym stanie, to w głowie młodzika zrodził się prosty pomysł… a gdyby tak uderzyć do siostrzyczki?
Z tą myślą udał się do domu ze strapioną miną. Znalazł ją przy kominku dokładającą doń suchego torfu.
- Siostrzyczko? - zapytał nieśmiało - Kocyk… da radę zszyć przed śnieniem? Proszę?
Freyja wydała mu się zamyślona, gdy skończył jej się torf, macała ręką po podłodze bezskutecznie, wciąż patrząc w ogień. Jego głos chyba wyrwał ją z tego stanu.
- Co chcesz? - zapytała kapkę rozdrażniona. - Nie mam teraz czasu, idź sobie.
Sig przybrał lekko strapioną minę. Siostrzyczka Freya zachowywała się dziwnie, bardzo dziwnie… nawet jak na dziewczynę. Podszedł więc do niej i usiadł przy niej kładąc dłoń na ramieniu.
- Siostryczka wie, że zawsze może ze mną porozmawiać… - powiedział z troską - ...ale jeżeli nie chce to może coś co odgoni myśli? Tak jak babunia mówiła zanim zabrał ją Morr… że człowieka co ma zajęcie w myślach demony nie tykają. Tęskno mi trochę za babunią siostrzyczko…
Freyja o dziwo zaśmiała się kpiąco.
- Kogo ty chcesz oszukać, Sig? - spojrzała na niego z rozbawieniem. - Gadaj czego chcesz, cwaniaku, i nie marnuj już mojego czasu. Mam ważniejsze sprawy na głowie.
Sig wpatrywał się w siostrę z szeroko otwartymi oczami. Był niemożebnie zdziwiony. Cokolwiek się działo z Freyą nie było to nic dobrego. Nie była sobą.
- Siostrzyczka bardzo dziwnie się zachowuje… - powiedział zasmucony - ...bardzo dziwnie. Martwię się o siostrzyczkę Freyę. Siostrzyczka nigdy taka nie była… Zrobiłem coś złego, że siostrzyczka się na mnie gniewa?
Westchnęła.
- Nie, Sig, nie zrobiłeś nic złego. Ja po prostu… ja mam coś na głowie i tyle. Zostaw ten koc, rano się nim zajmę.
- Dziękuję siostrzyczko! - powiedział młodzik i przytulił się do siostry - Jak chcesz mogę z Tobą posiedzieć jeśli chcesz… tak na smutki?
Freyja uśmiechnęła się lekko. A uśmiechała się ładnie, ojciec zawsze mawiał, że tak jak mama.
- Coś ty taki milutki… dostałeś już co chcesz.
- Dużo dzisiaj widziałem siostrzyczko. - powiedział Sig konspiracyjnie - Dziwne rzeczy… a tatko kazał nosa nie wyściubiać z domu.
Wtem do pokoju wszedł Horst. Pociagnął nosem.
- Siostrzyczko… - zaczął. - Zobacz, spodnie mi się rozpruły przy pracy… proszę pomóż, bo zimno mi okropecznie.
Freyja popatrzyła na nich dziwnie.
- To jakiś żart, tak?! - podniosła głos. - Wy żartujecie sobie ze mnie?! Wynocha mi stąd, żebym was tu już dzisiaj nie widziała, pasożyty jedne! Won!
Na do widzenia rzuciła w Horsta kocem Siga, na co ten śmiejąc się wyszedł z izby.
Sig był mocno niezadowolony. Horst jak zwykle rzucał mu kłody pod nogi…
- To może chociaż siostrzyczka pokaże mi jak zszyć? Noce jeszcze zimnawe…
Zdecydował się młodzik tak zagrać. Koc w tej formie był bezwartościowy! Lepiej włożyć trochę wysiłku, niż wszystko stracić z winy tego złośliwca!*
- WYNOCHA! - krzyknęła czerwona na twarzy Freyja. - Tacy jesteście śmieszni to sami se zszyjcie!
- Ale nie umiem! - powiedział żałośnie młody cwaniaczek - Siostrzyczka nigdy mi nie pokazała jak!*
W tym momencie Sig zauważył, że Freyja wygląda już jak dorodny pomidor. Nie musiała mówić tego, co potem powiedziała.
- Wynocha! Nie chcę was tu więcej widzieć, żartujecie ze mnie, a ja mam problem! - krzyczała z łzami w oczach, na wpół szlochając. - Idź stąd, bo powiem wszystko tatce![/i]
Młodzik popatrzał smutno na siostrzyczkę. Widać było, że cokolwiek ją dręczyło, to musiało być coś wielkiego… lepiej uciekać, niż ryzykować jakieś większe straty… może jak Freya się prześpi to poczuje się lepiej?
Z tą myślą wstał i poszedł zrezygnowany do swojego pokoju ocenić wartość swojego nowego nabytku. To powinno podnieść go na duchu!

Dane mu było cieszyć się samotnością przez niezbyt długi czas. Było już całkiem ciemno, kiedy Sig usłyszał ciche, niecierpliwie pukanie w okno swojego pokoju.
Sig poderwał głowę i spojrzał w okno na prędce upychając buty pod łóżko. Może i było ciemnawo, ale miał całkiem niezłe czucie w palcach by na tej podstawie ocenić wartość swoich fantów…
Tak czy inaczej to musiało poczekać, choć wstępną wycenę miał. Podszedł do okna i otworzył je w miarę cicho, choć zawias delikatnie skrzypnął protestując. Wyjrzał na zewnątrz.
Na zewnątrz zobaczył Elsie. Wyglądała na zdenerwowaną - na ile potrafił to ocenić, oczywiście. W każdym razie wyglądała podobnie jak jego siostra ostatnio. Może nawet była bardziej czerwona.
-Cześć Sig - powiedziała. - Mam taką.. No, potrzebuję żebyś mi pomógł w jednej sprawie. Możesz?
Sigfried wpatrywał się krótką chwilę w dziewczynę zachodząc w głowę czy jakaś nowa plaga nie wybuchła w wiosce, że “wszystkie” dziewczyny nagle problema majo…
- W-wejdź… - wyjąkał cicho, podając dziewczynie dłoń by pomóc jej wejść do środka - ...tu jest cieplej. Tylko cicho, dobrze?
- Dzięki - złapała jego dłoń i zręcznie, prawie bezszelestnie, wspięła się na okno. - - Sam jesteś?
- Tutaj tak. Siostra w izbie i ojciec niedługo pewno wróci. - powiedział cicho przemilczając fakt jej pięknej czerwieni na policzkach i zamykając najciszej jak się da okno.
- No więc.. - zaczęła inteligentnie. Widać było, że szuka słów, co zwykle jej się nie zdarzało. Elsie potrafiła przegadać każdego - - Taka sytuacja jest.. trochę skomplikowana.. - znów się namyślała aż w końcu wypaliła: - Znasz jakiś flisaków?
Może Sig nie miał praktycznego obycia z dziewczynami, ale dość się naoglądał wyczynów brata Elsie… położył więc dłoń na jej plecach mówiąc cicho.
- Chodź, usiądź. Mogę zobaczyć co da się zrobić, ale… - umilkł na chwilę - ...ale muszę wiedzieć o co chodzi. Ufasz mi Elsie, prawda?
W zaaferowaniu nawet nie zauważyła, że ją dotknął. Pozwoliła się podprowadzić i usiadła.
- Oczywiście - odpowiedziała machinalnie. - Sprawa jest skomplikowana . Oni zwykle wypływają o świcie, prawda? Nie mamy dużo czasu
- Rozumiem, że chcesz uciekać, ale wiem, że lubisz to miejsce. Cokolwiek się dzieje, jestem pewny, że jest co najmniej jedno, jak nie dwa inne wyjścia. - młody Holzmann mówił cicho i spokojnie - Poza tym, w dół Delbu nie jest spokojnie teraz… ponoć wojna idzie.
- Wojna? - spojrzała na niego z niedowierzaniem. - - Wkręcasz mnie, a ja nie mam czasu na głupoty! - podniosła się. - - Jak nie umiesz pomóc, to znajdę kogoś innego.
- Mówię co ojciec mi powiedział. Graf z południa zajął Gemünden i idzie wzdłuż Delbu. Ponoć takie cło narzucił, że ledwo co wyszli na swoje. Jak chcesz możesz go spytać. - powiedział ciszej niż wcześniej. Z siostrzyczką podnoszenie głosu nie wyszło, więc może jak powie ciszej to się uspokoi?
- Chcę ci pomóc Elsie… naprawdę bardzo cię lubię, ale błądzę jak ślepy, bo nic nie wiem.
- To dobrze - uśmiechnęła się nerwowo - Pójdziesz ze mną nad rzekę? Z tobą będą chętniej gadać, znają ciebie i twojego ojca…
Sigfried westchnął cicho. Naprawdę lubił Elsie i byłoby mu smutno gdyby tak po prostu odpłynęła… bez słowa o co chodzi.
- Lubię cię Elsie... - powiedział cicho patrząc na nią smutno - ...i będzie mi smutno jak tak po prostu odpłyniesz. Nie chcę cię stracić tak po prostu.
Czy jakoś tak to szło. Prawdę mówiąc nie pamiętał jak jej brat ubrał to w słowa, choć… był szczery.
- Ja też cię lubię. Dlatego przyszłam cię prosić o pomoc, prawda? Nie odpłynę na zawsze, tylko.. załatwię jedną sprawę i potem wrócę. Niedługo. - zapewniła go. - I mam coś w podziękowaniu. Informację. Coś, czego nie wiesz. .
- Nigdy nie byłaś tam Elsie… to… inny świat. - powiedział smutno Sig - Mam inny pomysł. Zastań tutaj. Przed świtem pójdziemy do Babki. Niech wieszczy. Babka zawsze ma na wszystko rozwiązanie.
Elsie wiedziała, że na jej problem Babka nie pomoże. Ale doceniała starania Siga. - - Dobrze - powiedziała - Pójdę, na godzinę przed świtem.. ale jeśli to nic nie da, to porozmawiasz z flisakami. Potrafię dużo rzeczy, przydam się. Obiecaj, że się za mna wstawisz!
Sigfried pokiwał powoli głową w namyśle
- Długa droga do Babki, pójdę z Tobą. Nie puszczę cię samą po tym jak znaleźliśmy tego trupa i tamtego dziwaka… - zamyślił się widocznie - ...ale obiecasz, że powiesz mi o co chodzi. Nikomu nie powiem. Słowo handlarza.
Przez chwilę mocowała się sama z sobą. Nie chciała okłamywać chłopaka.
[/i] - Nie mogę ci powiedzieć [/i] - wyznała w końcu, znów czerwona jak piwonia - To… kobieca sprawa. Prywatna. Chłopakom się o takich rzeczach nie mówi. To wstydliwe.
Chłopak zamyślił się widocznie przebierając w opcjach, bo co może być kobiece, wstydliwe i zmuszające do ucieczki…?
- Jeśli zaszłaś w ciążę to powiedz który to, a skrzyknę dyskretnie chłopaków i tak urządzimy gagatka, że będziesz mieć dostatnie życie i jeśli zapragniesz i ślub - powiedział grobowo - Nikt nie krzywdzi mojej Elsie bez konsekwencji.
Spojrzała na niego. Była zaaferowana, ale nie na tyle, żeby nie zauważyć, że nazwał ją “swoją”.
- To słodkie, Sig - zapewniła go. - Będę pamiętać o twojej obietnicy .
Podeszła do okna i otworzyła je, bardzo cicho.
- Spotkamy się na skraju wsi, przy drodze, co prowadzi do chaty Babki, tak? - upewniła się.
- Tak, Elsie. Samej cię nie puszczę. - powiedział Sig. Wiedział, że bagna przestały być bezpieczne… a poza tym, i on miał do niej pytanie, więc dwa ptaki jednym kamieniem, nieprawdaż?
- Na pewno nie chcesz zostać na noc?- zapytał dla pewności.
Pokręciła głową.
- Nie chcę, żeby rodzice się martwili - wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. - Dzięki, Sig - przeskoczyła przez parapet i jej sylwetka zniknęła w mroku nocy.
Zapewne dziewczyna tego nie widziała, ale oblał go gęsty rumieniec. Co innego dostać buziaka od siosty, a co innego od dziewczyny. Tak czy inaczej pozbawiło go to mowy, a kiedy się ogarnął Elsie już nie było. Westchnął cicho i zamknął okno. Coś czuł, że tej nocy nie zazna wiele snu. Półsen, może… lepiej zabrać się za wycenę fantów i nie myśleć…

Siedział więc na łóżku i macał to co udało mu się pozyskać. Pas był rarytasem. Jeśli się nie mylił był wart... huncfę srebra! Z tego też powodu zdecydował go zachować dla siebie. Ot, nikt nie da mu dobrej za niego ceny w Zweufalten. Potem obmacał buty. Te skórzaki i jeździeckie powinny przynieść całkiem sporo. Pytanie tylko czy przetargować na coś innego w tej osadzie, czy zachować na następny spływ? Musiał się zastanowić. Potem sprawdził rękawiczki które z pewnym sukcesem powinien opchnąć, a skarpety... były jednym wielkim rozczarowaniem. W sumie nigdy nie nosił skarpet, więc razem z rękawiczkami zachowa dla siebie. Chleby się sprzeda, połać okroi i sprzeda, a koc? Może jako bonus do targu? Ehh... ciężki wybór.

Tak czy inaczej było późno, a on nie był zmęczony. Nie mniej położył się do łóżka i leżał tak na wznak w półśnie. Zawsze jak coś go trapiło, lub na coś oczekiwał. Wiedział, że trochę odpocznie w ten sposób, ale to nie był pełnoprawny sen, więc... cóż. Wiedział, że jak tylko pojawią się pierwsze promienie słońca na horyzoncie będzie musiał iść. Jak dobrze, że okno jego pokoju wyglądało na wschód...

Sigfried
Godziny wczesno poranne.

“Nosz psiakrew…” pomyślał Sig słysząc ojca. Jak nic trzeba było trzymać się planu i wyjść oknem, ale… zapomniało mu się. Teraz musiał na szybko wymyślić wymówkę, by ojczulek go puścił płazem, ale jak tu skłamać i mówić prawdę na raz?
- Nie mogę tatko. Umówiłem się z dziewuszką podziwiać wschód słońca, ale jak wrócę to z chęcią pomogę. - powiedział cicho, ale słyszalnie, z dużym uśmiechem na twarzy wyraźnie słyszalnym w głosie.
- A tego leniwca Horsta to trzeba grzywną obarczyć jako widzielimy w mieście. Może to go czego nauczy!
Po tych słowach ruszył jak najszybciej przed siebie licząc, że zdziwienie ojca na jego słowa będzie wystarczająco mocne by udało mu się stosowną drogę oddalić.
- Zaraz! - Przeliczył się. - Jaką dziewuszką, o czym ty gadasz?
“Psiakrew…” przemknęło przez umysł młodzieńca.
- No… Elsie? - zapytał, po czym już z nadzieją - Tatko, ona czeka. Wiem, że pora psia, a nie wypada by sama kręciła się po okolicy, prawda? Może powinienem zabrać knyfkę?
- No… - Ojciec stracił rezon. - Może i tak… to idź. Ej, tylko bez głupstw mi tam! Ani mnie, ani jej rodziców nie stać na wyżywienie kolejnej gęby, więc żebyś sobie… niektóre rzeczy… z głowy wybił!
- Ja wohl tatko! - powiedział chłopak i szybko chwycił nożyk sprzed kominka, i już był w pośpiesznej drodze na umówione miejsce.