Wróżba dla Sig'a

W czasie, gdy Sig i Elsie skończyli już pomagać Babce w obejściu, a dużo tej roboty im znalazła, dziewczyna postawiła położyć się nieco po nieprzespanej, stresującej nocy. Sig pozostał sam na sam z Babką. Rzadko kto lubił zostawać z nią sam na sam, chłopak był jednym z tych, którzy przy niej tracili rezon najmniej. Nie było żadną tajemnicą, że Babka zdziwaczała było nieco więcej niż nieco, a że wieszczyła ostatnio tylko źle, starano się ją możliwie grzecznie omijać.
- Powiadam ci, syneczku, że niedługo juz będziesz cieszył się dziecięctwem twoim. Oj, niedługo. Wkrótce nadejdą czasy zmiany, wierzaj mi. Sig - chwyciła go za rękę i spojrzała głęboko w oczy chłopaka. - Widzę śmierć, widzę strach, jesteś w zaświatach, tak?! Odpowiedz mi Sig!
- Widzę… - zaczął niepewnie Sig przeczuwając zbliżające się osławione szaleństwo babki - ...widzę ogień… jezioro ognia… i… i… monetki… błyszczące monetki w błocie… ale nic nie rozumiem.
Nawet nie spostrzegł, jak go Babka w łeb zdzieliła.
- Ty durniu, ty! Ze mnie tu żartować ci się zachciewa?! Gadaj mi prędko, co widzisz przed swoimi oczyma, czy tam jest jeździec o trzech głowach, zasiadający na kościstym rumaku bez ciała?!
Sig się zamyślił i wytężył wzrok… a nóż coś zobaczy? Wątpił, nie miał tego wzroku babki, więc na wiele nie liczył, ale i tak wpatrywał się w dym paleniska. Niestety, wcale się temu nie dziwiąc, niczego nie zauważył ponadto, że babka do opału dorzucała jakieś rośliny, przez co palenisko wydzielało dziwny zapach.
- No? I co widzisz?
- Nie widzę nic nadzwyczajnego babuniu.. - powiedział w końcu.
Tym razem Babka wcale się nie pogniewała.
- Daj więc, to ja spojrzę, synku. - Patrzyła przez kilka długich chwil w ogień kominka, milcząc. - Nadchodzi czas, już nadszedł, chłopcze, że będziesz żył zupełnie inaczej niż wcześniej. Wszystko, co znasz rozpadnie się w gruzy, twoje marzenia o bogactwie oddalą się jeszcze bardziej niż teraz, będziesz żył w ciągłym strachu i niepewności jutra. Umrzesz z głodu i zgryzoty w rowie, razem z innymi ofiarami zarazy…
Jakby się ocknęła.
- Naparu chcesz? Dobry mam, kochanieńki.
Sig myślał. Cóż, nie było sekretem, że Babka trochę dramatyzuje w swoich widzeniach i w ogóle… ale nie miał zamiaru umierać. Po prostu, był na to za bystry, a o chorobę się nie martwił, bo jak dotąd żadna go nie tknęła… chyba, że to metaforya jaka… tego nie wiedział.
- Poproszę babuniu. Dawno nie piłem dobrych ziółek, a wiem, że masz najlepsze. - powiedział ciepły komplement starowince. W końcu przyda się napić, choćby tyle.

Następny czas spędził na wysłuchiwaniu Babki z okazyjnym pytaniem czy dwoma. Chciał iść do domu i pomóc ojcu, ale… cóż, Elsie się padło jak mucha po zadymianiu izby na noc. Po prostu wybornie! Miał takie plany… takie wielkie plany handlowe, a tu dupa, bo musiał czekać aż niepokorna blondynka się obudzi. Eh…

Kiedy weszli do chaty, stali tam już o dziwo Sig i Elsie. Nie wymienili z nimi jednak słowa, ludzie po różne rzeczy do Babki chadzali, może i oni jakiś mieli do niej interes? Prawda była jednak taka, że oboje na prośbę Babki zostali u niej, by wspomóc starowinkę w zbyt ciężkich już dla niej pracach domowych.
- Dobry dzionek, babulinko! - przywitała się uśmiechnięta Taffy, która z Babką miała dobre kontakty. Tym razem nie miała dla niej jednak słoja z pijawkami. - Ja się chętnie napiję.
- Ja chętniakiem też - zawtórował Heindel.
- Nie przyszliśmy tu dzisiaj po napary - zauważył przytomnie Will - - Babko, przysłał nas sołtys… z prośbą o radę. - zawsze czuł szacunek do starowińki mieszkającej w lesie. Wiedział, że chętnie pomaga, ale też chętnie potrafiła skląć człowieka jak nie przymierzając burą sukę.
Babka zupełnie nie zwróciła uwagi na słowa Willa. Podeszła do Taffy i wzięła ja na ręce:
- Dobry dzionek, skowronku. Aleś ty wyrosła, wyładniała. - mówiła tak zawsze, a widywały się wcale nierzadko. - Krasne masz liczka, kochana, pewnie łobuzy się za tobą oglądają co krok, co?
Staruszka usadziła Taffy na kocu przy prymitywnie ociosanym pieńku, który służył jej za stół.
- Siadajcie, dzieci, siadajcie. Zaraz wam naparu dam, każdemu, ze spokojem
Odwrócił się ku swojemu małemu kredensowi - notabene jedynemu meblowi w chałupie - i zaczęła go intensywnie przeszukiwać. Do nozdrzy dzieciaków dotarł amalgamat zapachów różnych ziół, czosnku i spalonego tłuszczu. Szafka była zagracona całkowicie tym, co Babce zdawało się być niezbędne do życia, a że potrzeby miała najwyraźniej znaczne, to i niemało tego było. Wyjęła trzy kubki, chyba tak stare jak ona, a z kociołka stojącego obok nalała do nich naparu.
- Więcej kubków nie mam, dzieci drogie, ale jak trzeba będzie to pijcie, na zdrowie.
Popatrzyła na nich z uśmiechem i niekłamaną satysfakcją, nie zauważając chyba jak Heike skrzywił się, czując zapach cudownego naparu.
- Will! - prawie krzyknęła - Chłopcze drogi, czemu ty nic nie gadasz?! Przecie przed tobą najważniejszy moment w życiu, wesele, ach, pamiętam jeszcze swoje wesele… będziecie ślicznie wyglądać z Elsie, jużem przyszykowała wam wieńce na głowy.
- Wychodzicie za siebie? - Heike uniósł wysoko brwi - Nigdy nie wspomnieliście. Podejrzewałem, że z nas wszystkich to Will pierwszy się hajtnie, ale Elsie to bym nie podejrzewał… - ściszył głos, podsuwając jeden kubek w stronę Taffy - że chłopaki jej w głowie…
Schmidt aż zakrztusił się naparem, kiedy Babka wspomniała o ślubie: - Ślub… My?! - wydukał, wyglądał jakby oberwał w głowę największym obuchem swojego majstra.
- Ślub, chłopcze, tak. Ha, po twoim krzywym grymasie widzem, żeś jeszcze nie słyszał. Tak my ustaliły z Aybarową i tą… no… no, matką Elsie. Za tydzień, prędziuchno, wesele będzie, już się możecie przysposabiać, wielkie będzie święto dla wsi
Heindel tylko spoglądnął na Elsie, jak to jednak on, nie rzekł nic. Nieraz zastanawiał się jakby to było być z dziewczyną. Nigdy jednak nie zrobił choć małego kroczku, by coś w tym kierunku zadziałać. Elsie była mu tak samo obca, jak każda inna persona. I choć w jego marzeniach nieraz występowała, to poza nie nie wyszła.
Kiedy Babka wspomniała o ślubie Elsie poczerwieniała na twarzy. Potem myślała, że umrze ze wstydu i upokorzenia, kiedy zobaczyła reakcję Willa. No, ale szybko przekonała się, że nie umiera się tak łatwo. Poza tym - ostatnie wydarzenia zmieniły ją bardzo. Grzeczna, podporządkowana Elsie gdzieś zniknęła. Dziewczyna postanowiła wziąć swoje życie we własne ręce. Wstyd zmienił się w złość.
- Wybaczcie Babko, że przerywam, ale macie stare wiadomości. Ślubu nie będzie, więc nie traćmy czasu na gadanie po próżnicy.
Will poczerwieniał aż po czubki uszu. Trochę ze wstydu, trochę ze złości ”One ustaliły, a ja dowiaduję się ostatni”. Pomimo, że był świadomy obyczajów, to nie myślał, że tak szybko go dopadną. Wszystko zaczęło mu układać się w jedną całość. Wczorajsze wieści i prośba Pana Aybary, a dzisiaj dowiadywał się o ślubie…
Postanowił przypomnieć po co tutaj przyszli, starał się z całych sił by głos mu nie drżał: - Babko, przybyliśmy tu w innym celu. Przysłał nas Olaf, z polecenia sołtysa. Wczoraj znaleźliśmy na bagnach trupa. Żołnierza, może jakiegoś posłańca… flisacy mówią pokątnie o strasznych wieściach i nadchodzącej wojnie. - w miarę mówienia, stawał się pewniejszy. - Tedy przyjmij ten skromny dar - wyciągnął ku niej mieszek z szylingami jakie dał mu Olaf - Wspomóż nas swoją radą… - miał nadzieję, że ten wątek ostatecznie zamknie niewygodny dla niego temat. Spoglądał kątem oka na Elsie, zastanawiając się od kiedy wiedziała. Dla niego to wszystko było kompletnym zaskoczeniem, zważywszy na wczorajsze spotkanie z Leną. Bardzo mu się podobała, nie to, że córka łowcy była brzydka czy coś. Znali się przecież od najmłodszych lat… jednak nie była w jego typie. Wiedział też, że jak kobiety sobie coś postanowią… to pole manewru zostawało bardzo małe.
Sig nic nie mówił. Stał sobie oparty o ścianę i leniwym spojrzeniem rozglądał się po pomieszczeniu zachodząc w głowę jak to wszystko się ułożyło. Przynajmniej miał przy sobie te skórzaki które chciał dać Babce w formie handlu wymienego… ale wyglądało na to, że nie było to potrzebne. Tak czy inaczej będzie musiał rozmówić się z ojcem jak już wróci.
Taffy zaś siedziała grzecznie u stóp Babki, popijając herbatkę. W myślach wybierała już zioła na wianek ślubny Elsie - może by tak bagno zwyczajne? Ładnie pachniało i miało śliczne ciciki.

Babka poczerwieniała słysząc słowa, Elsie, ale zanim zdążyła dosadnie określić, co sądzi na temat gówniarskiego buntu wobec decyzji starszych i mądrzejszych, odezwał się Will. Popatrzyła na niego przenikliwie.
- Hm, hm - zasępiła się - niedobra to rzecz, trupa znaleźć. Zły omen. Następny w onym czasie. Czarne chmura się zbierają nad naszymi głowami, dzieci, moje święte gęsi dziobią krzywo ziarno, a gąsior gąsiorowi sposobem gęsi kuper nadstawia. Coś wisi w powietrzu, wielkie nieszczęście. Łuuuu! - Chyba chciała ich przestraszyć tak jak niegdyś, gdy byli młodsi.
- Tfu! Skuś babo na dziada! Spluńcie dzeci za lewe ramię, powiadam wam! Tfu, tfu!
Wtem dorwała się do pieniędzy, zaczęła się bacznie oglądać, podgryzać, uderzać o stół.
- Nieoberżnięte. A przynajmniej niedużo. Cenią sobie Babkę w Zweufalten, a babcia kocha swoje wnuczęta. Babcia pomoże dzieciom. Ale babula już słaba, dzieci babuli pomogą? Weźcie, co znajdziecie w mojej szafce: weźcie świece z tłuszczu wieprzowego, zielsko wszelkie, a jeden niech się przejdzie i świętą gęś ukatrupi. Będziem duchów o radę pytać.
Wiedząc, że ukatrupiać gęsi mu się nie chce, Sig zdecydował się znaleźć te świece o których mówiła babka i położyć je na stole. Oczywiście, na nakaz splunięcia splunął. Kto wie jakie czorty mogły się kręcić w pobliżu, a jak takiemu napluje w oko to chociaż tyle satysfakcji.
Widząc, że wszyscy już się za coś zabrali, niziołka także splunęła, chociaż bawiły ją takie praktyki i zaczęła przetrząsać kredensy w poszukiwaniu potrzebnych do zabawy we wróżby ziół i ingrediencji. Magia to były bajki, jednak do pewnych tragicznych zdarzeń, skaveny też były bajkami. Więc Troć pluła i słuchała się babki. A nuż coś to da.

NA ZEWNĄTRZ

Will zauważył, że nikogo nie ciągnęło, żeby zająć się gęsią. Wiadomo, ptakowi łeb urżnąć, to nic przyjemnego, o złapaniu nie mówiąc. Jednak młody kowal od najmłodszych lat zajmował się inwentarzem, do dziś hodował w zagrodzie przy kuźni króliki i pomniejszy drób. Ruszył w kierunku wyjścia, by z babkowej zagrody gąsiora ukatrupić. Spojrzał wymownie na Elsie, dając jej znak głową, by poszła z nim. Chciał się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodziło. Od jak dawna ona o tym wie… Miał nadzieję, że dziewczyna wyczyta w jego oczach niemą prośbę o rozmowę.
Niespodziewanie coś klepnęło Willa po plecach. Był to Heike, który uświadomiwszy sobie, że gąski są na dworzu i będzie to doskonały pretekst do opuszczenia cuchnącej - jego zdaniem - babcinej chaty, zerwał się na równe nogi.
- Chodź, długo nie zejdzie, jeden z nas przytrzyma, drugi urżnie głowę i po kłopocie.
Jak na urodzonego nieroba, na coś się czasami Heinrich przydawał i zazwyczaj gdy urywał się z pracy, pomagał matce przy obowiązkach. Niejeden drób trafił na stół, przeciągnięty wcześniej pod jego ręką.
Elsie złapała spojrzenie Willa.
Przez chwile rozważała, czy da radę rozmawiac z chłopakiem, ale przypomniała sobie, jak się przeciwstawiła Babce i nawet złego słowa nie usłyszała. Heh, z Babką sobie poradziła, to i z niedoszłym mężem da radę.
- Ziół narwę - rzuciła, wychodząc z chaty.

Will skrzywił się słysząc słowa Heike, ale ruszył w kierunku wyjścia. Na zewnątrz skręcił na tyły chatki Babki, czekając na Heike i Elsie. Kiedy już byli we trójkę, wiedział, że czeka go ciężka rozmowa z dziewczyną. - Heike - zwrócił się do chłopaka wcale na niego nie patrząc - złapaj jakąś gęś. Ja za chwilę przyjdę, chcę pogadać z Elsie - ton głosu chłopaka nie nastrajał do dyskusji. Nie, żeby Heike miał jakiś sprzeciw, skinął tylko i poszedł do zagrody, bardziej posiedzieć z gęsiami, niżeli je ganiać.
Kiedy Heike odszedł na bezpieczną odległość, Elsie nabrała powietrza w płuca.
- Mama mówi że jesteś najlepszym kandydatem i ja się z nią zgadzam bo nawet umiesz czytać i masz fach w ręku ale ani za ciebie ani za nikogo iść nie zamierzam - wyrzuciła na jednym oddechu, starannie unikając wzroku Willa, jakby się bała, że jej konceptu lub odwagi zabraknie. - Na razie za nikogo potem może tak ale dziś nie. I więcej nie chcę o tym rozmawiać - dorzuciła.
Elsie wyrzucała z siebie słowa z szybkością, która zadziwiła Willa. Kiedy skończyła, ledwie zdołał przyswoić sobie treść jej słów: - Od jak dawna wiedziałaś? - w jego głosie wybrzmiewala nutka wyrzutu. - Ja się dowiedziałem dzisiaj, teraz od Babki… Chyba jako ostatni…

Chwilę mocowała się sama z sobą .
- Wczoraj mama powiedziała, jak od porodu szłyśmy. Wieczorem. - wydukała, nadal starannie unikając jego spojrzenia. Fakt, że chłopak dowiedział się jeszcze później w jakiś sposób był dla niej pocieszający. Zebrała się na odwagę i w końcu udało się jej spojrzeć mu w twarz.
- Ja nie … - zaczęła. - Ja wiem przecież o Lence.. Znaczy wiem, że ty, bo ona… staram ci się powiedzieć, że nie prosiłam o to rodziców. Ani nikogo - dodała dla jasności.
Zaskoczyła go: - O Lenie? Co wiesz?Co ona? - zapytał zbity z tropu.
- No… - zaczęła Elsie, szukając dobrych słów. Tłumaczenie takich rzeczy dziewczynom było banalnie proste, ale chłopaki - nawet najmądrzejsi - byli w tych kwestiach wyjątkowo tępi. -Więc ty lubisz Lenkę bardzo, to oczywiste i każdy to widzi. Lenka też wie, uważa, że to urocze o czasem z tego korzysta. Z tego, że ją bardzo lubisz. No, ale ona ciebie lubi tak samo jak innych chłopaków, poza głupkami, oczywiście. Głupków nikt nie lubi, no chyba że jakieś tępe albo strasznie brzydkie, ale… - zorientowała się, że odeszła nieco od sedna. - Chodzi o to, że Lenka ma chłopaka. To flisak, regularnie tu przypływa. Nie żeby kuźnia była gorsza niż łódź - dodała szybko. - Tym bardziej, że Lence wcale nie chodzi o łódź. Rozumiesz?

Nie odpowiedział od razu. Elsie powiedziała mu to, czego sam się domyślał, ale bał się przyjąć to do wiadomości.: - Rozumiem, co mam nie rozumieć - wiadomość córki łowcy, go na chwilę podłamała. Po cichu cały czas liczył, że kiedyś uśmiechnie się do niego szczęście i uda mu się zwrócić uwagę Leny. - [i] To teraz najmniej ważne… będzie ciężko nam się z tego wmówić… Sama chyba zdajesz sobie sprawę z obyczajów i uporu twojej matki i mojej opiekunki. [i] - nie chciał otwarcie przeciwstawić się woli Państwa Aybarow, zawdzięczał im wszystko co do tej pory nauczył się i posiadał. Problem wydawał się dla niego nierozwiązywalny. - Zobaczymy co los przyniesie - wzruszył ramionami zrezygnowany. - Wracamy? Bo nas Babka kłonica prześwięci i nico będzie z przepowiedni, jedynie pręgi na plecach - zasugerował dziewczynie powrót. Musiał zabić Gąsiora jeszcze.

-Nikomu nie pozwolę się bić - rzuciła buńczucznie Elsie . - Nawet ojciec na mnie ręki nigdy nie podniósł, acha! - nie dodała, że nigdy nie dała mu ku temu powodu. - A za ciebie Will nie pójdę, nie obrażaj się. Nie pójdę i już! A jak będą mnie chcieli zmusić, to ucieknę, już prawie dziś rano uciekam, ale Urlik okazał się dupkiem - nawijała, idąc z nim w stronę zagrody dla drobiu - I serio nie wiem, jak gotowanie rosołu może pomóc w wieszczeniu. Dobrze, narwę tej zieleniny.

Uczeń kowala skinął tylko głową, na znak, że rozumie. Ruszył w kierunku zagrody, gdzie Heike już miał złapanego gąsiora. Chwila szarpaniny ze zwierzakiem i okrwawiony łeb spadł na ziemię. Teraz z martwym ptakiem, musieli wrócić do Babki. Co jak co ale Will nie zamierzał skubać pierzaka.
Elsie zebrała kilka sztuk warzyw i zaniosła do Babki. Spotkali się całą trójką przy wejściu do chaty i wspólnie przekroczyli próg babkowej chaty.

Pierwszy do Babki pobiegł Will. Kobieta padła na ziemię, wymiotujac krwią. Był przestraszony jak wszyscy diabli, ale spróbował podnieś kobietę z ziemi, by wynieść ją poza krąg menhirow. Równocześnie zawołał do Elsie: - Sprawdź co z nią!

Elsie posłusznie przyklękła przy staruszce.
Pomóż mi, trzeba ją położyć na boku, inaczej zadusi się wymiocinami.
Po ułożeniu kobiety włożyła jej palec do ust, układając język. Wygarnęła resztki z buzi. Dopiero potem zaczęła szukać śladów oddechu.

Heike nie był tak odważny, by wbiec do kręgu. To co się przed chwilą wydarzyło, kolidowało z jego światopoglądem, większość życia był sceptycznie nastawiony do czarów babki czy wyższych sił, które rzekomo miały czuwać nad nimi wszystkimi, kiedy tak naprawdę brodzili w bagnie. Teraz… objawił im się wieszcz żądnego krwi boga? Czy dobrze to zrozumiał?
Objął mocno Taffy i przycisnął do siebie.
Taffy, nieco niechętnie, dała się zmiażdżyć w uścisku Heikego. Była zszokowana. Wszystko nakazywało jej biec do taty, żeby zobaczyć, co się z nim dzieje.

W umyśle Siga to wszystko było co najmniej dziwne. To nie był głos Babki… więc czy to przodkowie do nich przemawiali i skąd te Szepty? Tylko kim był ten Krwawy Pan? Normalnie poszedłby do ojca po radę, ale teraz miał wątpliwości… to było na tyle nienormalne, że stał zdumiony oparty o jeden z menhirów zewnętrznego kręgu starając się poukładać wszystko w głowie.

Przerażony Heindel, jak to zwykło bywać, stał na uboczu. Spoglądał na Babkę i próby jej cucenia. Cały rytuał z jednej strony go przeraził, z drugiej zaś ukazał coś czego nie widział, czego nie rozumiał. Pierwszy raz za to ujrzał, że inni też mogą słyszeć głosy, których słyszeć nie powinni. Czyli takie dziwota rzeczywiście istnieją. Czyli to co go w przeszłości spotkało, a co próbował z pamięci nieraz wymazać, mogło być rzeczywistością. Mogło nawet być przepowiednią. Mogło też zatem tłumaczyć jego czyny. Szereg myśli przebiegło przez jego umysł w jednym momencie. Przerażenie zaczęło ustępować. Teraz patrzył na Babkę zamglonymi oczyma, zupełnie obojętnie, wewnętrznie dywagując na tym cóż się stało i cóż uczynić powinien teraz. Szala przeważyła się na usłuchanie głosów. Kolejny raz.

Elsie sprawdziła oddech, potem puls. Ale niczego nie wyczuła. Babka nie udusiła się ani nie była ranna. Zabił ją najpewniej krwotok wewnętrzny, ale tak dokładnej wiedzy dziewczyna nie posiadała. Oczy staruszki były zaczerwienione, poprzecinane pajęczyną żyłek. Twarz pobladła, knykcie zaciśnięte. Nic nie wskazywało, by agonia trwała długo, ba - śmierć wyglądała na natychmiastową. Jedno w tym wszystkim było pewne - Zweufalten straciło swoją najstarszą mieszkankę i jedyną guślarkę.

Taffy przycisnęła piąstki do ust, gdy tylko dowiedziała się, że Babka nie żyje. I jeszcze ta przepowiednia… Jeżeli to coś zabiło babulinkę, to zapewne było złe i kłamało. Trzeba wracać do wioski i powiedzieć co się stało. Tata będzie wiedział co robić.
- Heike… Bojam. Musimy pędzić do wioski, dać wszystkim znać o strasznych wizjach babusi.

- Tak… Tak! - Heike ocknął się i powtórzył drugi raz do reszty - Musimy wracać! Jeżeli duch prawił rację, trzeba jak najszybciej powiedzieć to starszym! Sołtysowi!
Chłopak mówił tak pobudzenie, że prawie krzyczał.

Elsie podniosła się na nogi. Nagle wszystko to, co zdarzyło się ostatnio wydało sie jej dziecinne i niewazne. A jej własne zachowanie głupie.
- Trze… - głos jej drżał. - Trzeba powiadomić starszych. Ale jej … - wskazała na ciało staruszki -nie mozna tak zostawic. To się nie godzi. Może chociaż aż do chaty ja zabierzemy, albo ktoś z nią zostanie, póki starsi nie przyjdą?

- Ja ją poniose do jej chaty - odpowiedział głuchym, jakby nieobecny głosem. Był przerażony tym co zobaczył, co usłyszał z ust Babki. Musiał jednak wziąć się w garść. Był tu jednym z najstarszych, musiał być oparciem dla młodszych. - Heindel, pomożesz mi?Zostawimy ją w chacie i wrócimy do wioski. Starszyzna musi wiedzieć o przepowiedni. - schylil się by ją podnieść. Heindel jednak ani nie drgnął wciąż wpatrując się w truchło Babki.

- Jesteście pewni…? - wyszeptał Sig po czym odchrząknął - Jesteście pewni? - zapytał już pewniej i głośniej. Wierzył w dwóch bogów. Handrich’a i Randala’a, ale też i w przodków.
- Co jeśli to przodkowie do nas przemawiali? Słyszeliście głosy? Jak damy nogę będzie nam dane przeżyć… Babka oddała życie wieszcząc nam tą wróżbę. Zanieśmy babkę do chaty, weźmy co się da i w nogi…

- Nie rozumiesz - Elsie potrząsnęła głową. - Przepowiednie są jak zagadki,łamigłówki trzeba je dobrze zrozumieć. Przepowiednia jest jak.. - poszukała słowa. - Jak sen. Jak odbicie w wodzie. Nie jest tym, czym się wydaje.

- A skąd masz tą wiedzę? - zapytał syn handlarza który wolał dać nogę, bo z wyższymi siłami się nie zadziera, a co jak co, ale przodkowie powinni być po ich stronie - Co jeśli duchy odebrały zapłatę od Babki w formie życia i dały nam klarowny obraz? Dziś uszliszmy z życiem i mamy uciekać, jak inaczej to zinterpretujesz? Idziemy stąd, daleko. Jeśli Szepty się myliły, w co wątpię, to dowiemy się o tym za jakiś czas od flisaków. Zresztą co ci tak śpieszno do powrotu? Jeszcze niedawno chciałaś dać dyla.

Nic nie rozumiał - nie zdziwiło jej to nawet, chłopcy często nie łapali oczywistości, trzeba im było tłumaczyć, jak dzieciom.
- Tamto było dziecinne - powiedziała. - To jest na prawdę. A wiem o przepowiedni od matki. I innych kobiet. Dziecko nie rodzi się od razu. To trwa, czeka się, rozmawia… wiem dużo o przepowiedniach. Przodkowie są kapryśni, chcą uwagi, nie mówią wprost. Trzeba wracać do wioski, ostrzec innych.

- Ona ma rację - Will poparł stanowczo córkę łowcy. - Łajno wiem o przepowiedniach, Ty też Hollzman - zdeterminowany wzrok wbił w postać Siga. - Wiem jedno, że gadanina Babki nie wyglądała na przelewki, mus nam ostrzec resztę mieszkańców. Ja idę - rozejrzał się po reszcie, teraz był już trochę spokojniejszy, przestał dygotac w środku. - Kto idzie ze mną, zna drogę, reszcie - wolna wola.

- Głupiście! - warknął głośno Sig. Może miał pietra, bo nic co tu się wydarzyło nie było normalne, ale nie miał zamiaru umierać na chorobę jaką jest “głupota i ignorancja”!
- Chcecie to idźcie! Ja idę w dół rzeki do Wilheimsdorf. To jakieś cztery dni stąd, ale dojdę! Tam poczekam sobie na wieści od flisaków i jak Babka miała zwidy to wrócę! - po tych słowach ruszył pospiesznie w kierunku domku Babki nie czekając na nikogo. Ot, by zabrać monety, których starowinka nie zabrała do kręgu, i jakąś żywność na drogę. Może koc się i znajdzie i jakieś krzesiwo… zobaczy się!
Prawda jednak była taka, że młody syn handlarza miał strasznego stracha którego ukrywał pod maską stanowczości i buntu. Wiedział, że samemu będzie trudno, ale dość dziwów się naoglądał i jeśli… jeśli rzeczywiście te Szepty i dziwny Głos miały rację… to może ujdzie z życiem, a jak nie? To wróci z flisakami z podkulonym ogonem jak ten głupiec…

- Tchorzem podszytyś - rzucił za nim Will z wyczuwalna pogarda. Nie mógł zrozumieć motywów Hollzmana. Tam, w wiosce, była przecież jego rodzina, a on uciekał z podkulonym ogonem. Schmidt stracił każdego, kto byl mu bliski, a jednak wiedział, że ostrzeżenie Państwa Aybarow i reszty było jego obowiązkiem. - Jeszcze ktoś idzie z nim? - rzucił do pozostałych.

- Przodkowie nie zabiliby babuśki - odezwała się po raz pierwszy głośno Taffy, dość silnym jak na nią głosem. - Wracajmy, źle się dzieje, trzeba wszystkich przygotować.

Heike przytaknął na słowa Troci. Od dawna chciał opuścić Zweufalten, ale gdy doszło co do czego, strach podszedł mu pod samo gardło i nie potrafił postąpić inaczej, jak wrócić. Ostrzec tych wszystkich, którymi tak bardzo - zdawało mu się - wzgardzał.
- Zostawmy go. Znajdzie się, jak zgubiony pens, który cały ten czas leżał w bucie. Musimy się spieszyć.
Zniżył się, by móc cicho powiedzieć do niziołki.
- Da… - głupio było mu zapytać, ale się przemógł - Dasz radę sama?

- Dam. Przecież łowię pijawki - odpowiedziała, jakby stwierdzenie to miało jakiś sens.

- Głupieście dzieciaki, jak babkowych słów słuchać nie chcecie. - Rzucił nagle Heindel, jakby właśnie został wyrwany z letargu. Nie dodał nic więcej i nie zwracając zupełnie uwagi na reakcję pozostałych obrócił się w kierunku, w którym oddalał się Sig i podążył za nim.

“Tchórze”
Czyli historia o losach odważnych rozumem.

Sig i Heindel oddalili się od reszty, przekonani o prawdziwości słów Babki lub też tego, który przez Babkę przemawiał. Byli zdenerwowani, ale i zdetereminowani. Gotowi do podróży choćby od zaraz, roztropnie postanowili najpierw wziąć, co było jeszcze przydatnego w babcinej chatce. Jej już to na pewno się nie przyda.
W chacie niestety nie znaleźli wiele. Poza tym szerokim zbiorem ziół, kocem, połciem solonego mięsa i suszonych grzybów tak naprawdę nic. Na zewnątrz Babka rozciągnęła jakieś skóry z bobrów, w jej ogródku znajdowały się też różne rośliny, jednak duża część niejadalna.
- Do Wilheimsdorf? - spojrzał na Siga pakując ostatnie przydatne na dłuższą podróż rzeczy.
- Tak, nie mam inszego pomysłu, a przez głuszę nie ma co się przebijać - oznajmił Sig - Trzymamy się rzeki, ale idziemy lasem by mieć ją w zasięgu słuchu coby nikogo nie alarmować obecnością. Chodź, gęś ukatrupim i weźmiem. Podobnie jak garnuszek co to babka w nim gotowała. Starczyć na nas powinien, a tak poza tym bierem co da unieść i co ma wartość jakową, a i najem się tutaj, bom wszystkiego zabrać ino nie da, a nie ma co się obciążać. Ino rychło.
- Tak też zrobim - krótko poparł Siga Heindel. Chłopak miał jego zdaniem, zważywszy na obecną sytuację, dobry plan. Jak i Holzmann zabrał się szybko do jego realizacji. Nie był już tak osowiały jak jeszcze parę chwil temu na polanie. Teraz działał ze zdecydowaniem i pełnym entuzjazmem.

Jakiś czas później

Po posiłku coś olśniło Sigfrieda.
- Myślisz, że Babka miała skarpety? - zapytał swojego towarzysza niedoli.
- Pewniakiem coś wydziergała na zimę - instyktnownie odparł, po czym
spojrzał na Siga, nie do końca rozumiejąc skąd to pytanie. Chłopak na prawdę musiał się postarać, by poruszyć jakikolwiek temat z małomównym Heindelem. Ten jednak niezwykle Graperza zaskoczył.
- Może ma… nie widziałem w izbie… może na sobie? - zapytał młody handlarz - Sprawdzisz? Nie pogniewałaby się, a zawsze można sprzedać za trochę srebra…*
- Skarpety? - zdziwił się Heindel. - Pewniakiem wiesz lepiej, ale nie ma tu już nic innego, co byśmy mogli wymienić na jakie jadło? - rozejrzał się jeszcze raz po izbie w której właśnie skończyli się posilać. - Na nogach mieć pewnie nie miała, ale może gdzie sypiała pod łóżkiem, czy jakiej komodzie?
- Sprawdź tam, ja dla pewności jeszcze sprawdzę tutaj. - powiedział Sig - A nuż, znajdziemy coś jeszcze.
Heindel na te słowa przytaknął i udał się do babkowej sypialni. Chciał jeszcze raz zerknąć pod łóżko i do obecnych tam mebli, może znajdzie jeszcze coś,co będą mogli później spieniężyć, czy chociażby wymienić za jedzenie.

Dłuższą chwilę później

- Nici - wrócił po nie krótkiej chwili Heindel. - Masz ty coś, bo trza już w drogę iść - dodał po krótkiej chwili.
-Niewiele. - powiedział wyraźnie niezadowolony Sigfried - Tylko te skarpety. Masz jakieś? Bo jak nie to mógłbyś zachować dla siebie?
To czego młody handlarz nie powiedział, było to, że skarpety były po żołnierzu, a te lepsiejsze po Babce miał już na nogach. Przemilczał też fakt, że stracił pensa którym “zapłacił” starownice za skarpety. Miedziak spoczywał w jej ustach jako zapłata dla Morra. Heindel opuścił wzrok wyraźnie onieśmielony pytaniem. Nie odpowiedział nic, tylko ruszył w kieronku drzwi.
Sigfried podążył za nim. Mieli sporo łupów, a między nimi gęsi, więc na głód nie zemrą. Co więcej, garnuszek się przyda by wygotować wodę by była zdatna do picia, czy by zrobić prymitywną zupę. Nie był kucharzem, ale nie raz skubał kuraki i patroszył.
- Upewnij się, że masz wszystko i nie zapomnij swojej gęsi. - polecił mruczkowi - Trzymamy się planu.

Wcale nie minęło wiele czasu, odkąd Will zniknął, podążywszy za Elsie. A jednak czas ten się niewyobrażalnie dłużył. Heike i Taffy czekali na nich cali w nerwach, licząc się z faktem, że mogą się nie doczekać… spychali to jednak w podświadomość, starając się tłumić czarne obrazy. Gdy zobaczyli wracającą parę, odetchnęli z ulgą.

Troć, nie bacząc na możliwe niebezpieczeństwa, wybiegła z ukrycia i podbiegła do wracającej pary. Chciała zapytać, czy wszystko tam w porządku, co widzieli, ale gdy tylko ich zobaczyła, słowa uwięzły jej w gardle. Zdołała tylko wydukać:

- Bez… bezpiecznie?
- Pewnie, że bezpiecznie. Przecież wrócili - wtrącił się Heike - Cali i zdrowi. Znikajmy, zanim ktoś nas wypatrzy.
Elsie pokręciła głową.
- Tam juz nic nie ma - powiedziała. - Przepowiednia mówiła o teraz .
- Teraz, to my musimy wiać. Powinniśmy poszukać tamtej dwójki. - popędzał młody rybak.
- Ale, ale… Nic nie mamy. Nawet garnka. Jak chcemy przeżyć bez garnka? - rozpędzała się w mówieniu. - I co z tatą? Może potrzebuje pomocy? Może zaczekamy i wrócimy? Może powinniśmy. Coś. Powinniśmy coś! - zakończyła z rozpaczą.
Elsie przykucneła i złapała Taffy za ramiona.
- Tatko ci opowiadał o tym lepszym miejscy, tam, gdzie niziołki idą po śmierci? Tam, gdzie jest twoja mama? Teraz są tam razem, mama i tatko. I stamtąd ciebie pilnują. A ty musisz teraz zadbać o siebie.
- Przestań. Widziałaś go, czy po prostu siejesz ferment? Pewnie uciekł jak inni, znajdziemy ich, jak wszystko się uspokoi - Heike nie dawał za wygraną
Elsie wzruszyła ramionami.
- Możesz się łudzić, ale moim zdaniem im wcześniej zaakceptujesz prawdę, tym prędzej się z nią pogodzisz .
- Lepsze miejsce? Najlepsze jest przy rodzinie. Ale racja. Wrócimy tu, ale nie teraz. Teraz trzeba uciekać, tak? A ty, Elsie… Kocham cię, Elsie, i mogę być twoją rodziną. - Przybliżyła się, wnikając w przestrzeń między ramionami dziewczyny i ją przytuliła.
Elsie zesztywniała. Przez chwilę tkwiła nieruchomo a potem gwałtownie szarpnęła się do tyłu, wypadając z ramion Taffy.

Will bił się z myślami. To co zobaczył i co zobaczyła Elsie wyglądało okropnie i okrutnie. Nie byli na to przygotowani. - [i] - Elsie ma rację, musimy stąd iść. Jednak ja nie odejdę póki nie będę pewny, że moi bliscy nie żyją. Jeśli nie żyją, muszę ich pochować[/] - głos miał już spokojny. Nie mógł odejść wiedząc, że ludzie którym zawdzieczal wszystko, leżą w błocie jak szmaciane lalki, pozostawione na pastwę losu i zdziczalych psów. - Poczekamy tutaj, a za kilka godzin wrócimy, przynajmniej ja wrócę do wioski.Potem wyruszamy, może uda się nam znaleźć coś, co się przyda w wędrówce…

Heike nie mógł uwierzyć w to, co mówił Will. Wydawał się być najbardziej rozsądny, ale teraz chciał marnować tak bardzo cenny dla nich czas.
- Słuchaj Will… To nie jest ważne - jego słowa mogły być okrutne i zimne, ale trząsł się przez cały czas, wyraźnie zdenerwowany - Babka powiedziała, żeby wiać. Jeżeli dym na horyzoncie nie jest dobrym przesłaniem, że miała rację, to nie wiem… Po prostu nie wiem! Chodźmy… - spojrzał błagalnie na małą Troć, potem na Elsie i na końcu znów na Willa.
- Will, on ma rację… nie damy rady pochować wszystkich.. będziesz wybierał, którego z przyjaciół pogrzebać?

- Macie rację- w jego głosie znać było rozdrażnienie tym faktem. - To choć sprawdźmy, czy nikt nie przeżył? Nie uszedl jak my? Zresztą jesteśmy goli i wesoli - popularne powiedzonko zabrzmiało upiornie i groteskowo. - Może znajdziemy cokolwiek co nam się przyda w wędrówce?
Twarz dziewczyny stężała.
- A jeśli oni wrócą? Tobie nie odpuszczą.. Nie idź - poprosiła. .

-A jeśli ktoś przeżył? Może chowają się w lasach? Tego nie wiemy, chociaż się upewnimy, zabierzemy cokolwiek znajdziemy przydatnego. Wedrowka przez bagna to nie przelewki, przecież wiecie. Traktow nie możemy się trzymać, bo nie wiadomo czy nie trafimy na tych bandytów… - wydawało mu się, że myśli racjonalnie i konkretnie.
Heike jedną nogą stawiał już krok, ale wciąż się wahał. Wiedział, że jak go postawi, to już nie będzi odwrotu, nie przy jego charakterze. A nie chciał zostawiać innych, czy samemu przemierzać bagna. Nie teraz, nie w takiej chwili.
- Poradzą sobie lepiej od nas. Prawie wszystko co wiemy, wyciągnęliśmy od nich, przecież żyli w okolicy dłużej od nas. Jeżeli ktoś powinien się martwić, to Ci żołnierze, jeżeli pójdą ich szukać po bagnach.
Odtrącona Troć usiadła na ziemi. Rozumiała, ale nie potrafiła powstrzymać się przed próbą, niezdarną, pocieszenia. Dodatkowo musiała pocieszyć samą siebie. W końcu tata dał sobie radę ostatnio, da sobie radę teraz. Nie chciałby, żeby ryzykowała i dała się zabić, porwać czy zgwałcić. Tak być musiało.
- Ja i Heike możemy nam załatwić ryby, tak długo jak będzie woda w pobliżu. Elsie nas wyleczy, jak zachorujemy. Will uratuje przed ewentualnym niebezpieczeństwem. Jedyne z czym sobie nie poradzimy, to te potwory, które… spustoszyły dom. Po prostu pójdźmy bagnami do najbliższego miasteczka i z daleka sprawdźmy, czy jest tam spokojnie. Przeczekamy chwile i będziemy mogli wrócić i poszukać rodzin czy czego tam.
Niziołka starała się mówić z sensem, jednak przeszkadzały jej łezki ściekające po policzkach.
Do Elsie wszystko docierało z opóźnieniem, jak przez gęstą mgłę. Powinna była przeprosić niziołkę, mała chciała dobrze, ale nie mogła. Za bardzo jej zazdrościła. Też chciała móc płakać, ale nie mogła. Nie potrafiła. Zapomniała, jak to się robi. A to by pomogło, wiedziała.
- Musimy iść - powtórzyła.

Will niechętnie pokiwal głową na znak zgody. Czuł, że powinien wrócić do wioski, ale w tej chwili był najstarszy z całej gromady. - Gdzie pójdziemy? Macie jakieś pomysły? Ja znam tylko Birkenstein, z większych osad. Byłem tam razem z Panem Aybara kilka razy na jarmarku. Ale to conajmniej trzy, cztery dni marszu, jak nie więcej, bo przecież goscincem nie pójdziemy. Jeżeli uważacie, że damy radę, to chodźmy. Chyba, że macie inne propozycje? - popatrzył na pozostałych.
Przez mgłę otaczającą Elsie coś się przebiło. Jakaś myśl. Oczywiście, było ważne aby stąd odejść. Ale przecież nie po to, aby wpaść na większy oddział tych bydlaków, na bogów! Szła wojna. Sig mówił, a raczej jego tatko.. Sig mógł kręcić, ale jego tata.. Elsie ufała dorosłym. Znaczy ostatnie wydarzenia.. uwaga znów jej odleciała, łatwiej było złościć się na mamę niż opłakiwać… dość! Myśl - nakazał sama sobie.
-W dole Debu jest niebezpiecznie. Wojska gryfa idą stamtąd. Wojna idzie. - powiedziała.

-Czyli idziemy w górę rzeki? Tam gdzie idą wojska grafa? To równie niebezpieczne, ale jak chcecie, mi już wszystko jedno - rzucił zrezygnowany, jakby przytoczony przez ostatnie zdarzenia.

Heike stał jak słup soli, ledwo nadążając za dyskusją. Błądził wzrokiem po reszcie, zatrzymując się na dłuższą chwilę na Troci. Ocknął się, przypominając sobie coś.
- Idźmy na północ, wzdłuż rzeki. Będziemy szli po drugiej stronie, to nie spotkamy wojsk, nawet, jeżeli maszerują w tym samym kierunku. Tam dalej jest Nordland… - zamyślił się, nie będąc pewnym, jakie są dokładnie podziały politycznie w Imperium, ale wiedział tyle, że Nordland był inną prowincją, niż Middenland - Tam wojna nie dotrze.
Dużo było w tym spekulacji, na wojskach się chłopak nie znał i chociaż był powsinogą, daleko poza Zweufalten też nie wychodził. Wydawało mu się jednak, że ma to sens, ujdą za granice Middenlandu i może tak znajdą swój azyl. Chciał również tam iść, nawet dalej, nawet za morze, ale teraz nie miało to aż takiego znaczenia.

- Ruszajmy, ruszajmy już. Po prostu idźmy do rzeki, po drodze zdecydujemy, co zrobić, dobrze, dobrze? - ponagliła ich niziołka, która chciała znaleźć się jak najdalej od Zweufalten. Czuła, że jak dłużej tu zostanie, to popędzi poszukać taty.
Elsie też chciała stąd odejść, choć z zupełnie innych powodów. Pokiwała głową.
- Nie stójmy tu. Oni mogą wrócić .