Wypuściwszy kilka strzał w kierunku napastników. Dwóch podobno padło i czterech ino pokazało plecy i zaczęło zaiwaniać w przeciwnym do nich kierunku. "Zdałoby się złapać tych drabów i podciąć im gardziele. "

- Jebał to pies, Zabójca, psinko dzie jesteś? - Wiktor zaczął nawoływać, zawiesił łuk przez ramię i podbiegł w kierunku swojego konia, co by nie uciekł głębiej w las.

Po czym ruszył kłusem w kierunku uciekających zbirów, pochylając się jak najniżej da, by nie zahaczyć o nisko wiszące gałęzie.
Jeśli udałoby mu się w tym trudnym terenie dopędzić jakiegoś ze zbiegów spróbowałby złapać go kopnąć w plecy, by ten się przewrócił lub złapać w sieć.

Emmerich był nieco szybszy od przeciętnego człowieka. To przydawało się podczas pościgów. Gdy przeciwnicy zaczęli uciekać zaklął, schował kuszę i wyciągnął sieć. Ruszył za nimi. Wróg, który dziś ucieknie, jutro może przyszykować kolejną niespodziankę. Poza tym, przynajmniej jednego trzeba wziąć żywcem, żeby wyciągnąć od niego różne przydatne informacje: kim są, dlaczego ich zaatakowali, na czyje zlecenie, gdzie jest porwany pies i kto go pilnuje, itp. Zabójca lubił gdy ofiara wpadała w jego pułapkę, nie odwrotnie.
A poza tym za żywych bywała zwykle większa nagroda.

Z uwagi na trudny teren nie rzucił się sprintem i starał się patrzeć pod nogi (po trosze liczył też a to, że któryś z uciekinierów się potknie), ale po czarze Albrechta poczuł, że i tak biegnie szybciej niż kiedykolwiek.

Kątem oka dostrzegł, że nie biegnie sam. Ucieszył się, mógł dzięki temu nieco bardziej zaryzykować i spróbować schwycić nie jednego, a dwóch zbójów. Na wypadek gdyby pierwszy zszedł zbyt wcześnie podczas przesłuchania albo nie chciał gadać. Uciekiniera, którego dogoni najszybciej, zamierzał oplątać siecią i zostawić nadbiegającym towarzyszom. Kolejnego - złapać na arkan.

Gdy tylko Emmerich ruszył w pościg za uciekającymi napastnikami Josef także zebrał się do biegu, żeby wspomóc towarzysza.
Starał się jak mógł, żeby w trudnym terenie utrzymać się na nogach i całkowicie przypadkiem nie natrafić twarzą na leśny grunt. Zamierzał, gdy tylko znajdzie się w odpowiedniej odległości, rzucić się na jednego z uciekinierów i wymierzyć solidny cios w głowę, tak żeby ogłuszyć lub mniej chętnie omdlić delikwenta. Tak jak w czasach, kiedy pracował jeszcze w karczmie, a jakiś klient zbytnio utrudniał wykonywanie wszelakich obowiązków.

Emmerich dopadł jednego z uciekinierów i unieruchomił go siecią
- Jeśli marzysz o zobaczeniu zachodu słońca nie ruszaj się i nie próbuj żadnych sztuczek - warknął do zaplątanego w sieć zbója.

Dwóch jego kolegów nadal uciekało, mając za plecami braci Schutzów. Na tyle, na ile łowca nagród mógł to ocenić, od niedoszłych zabójców dzieliło go jakieś trzydzieści metrów. Był to co prawda maksymalny zasięg jego arkanu, czy też, jak mówiono w zachodnich prowincjach, lassa, ale Emmerich nie używał go pierwszy raz. Rozkręcona pętla poszybowała w stronę bliższego zbója. O co by nie zaczepiła, szarpnięcie przewróci lub co najmniej spowolni złapanego na tyle, by Albi lub Josef mogli go z łatwością dopaść.

- A i dzięki ci za ten łyk jakże zacnego trunku, zalatujący trochę drożdżami ale o pełnym bukiecie wina z owocu wielu - powiedział pociągnąwszy najpierw solidny łyk z butelczyny którą właśnie podał mu Zachari. - Nie czas jednak na picie. To co można trza na mego konia przełożyć. A może i ci co nas napadli konie jakie mają? Dowiemy się pewno jaki ich tu Schutze z Emmerichem przytargają na spytki.

Josef postarał się jeszcze trochę przyspieszyć i miał zamiar w odpowiednim, jego zdaniem, momencie rzucić się na uciekiniera od tyłu, niczym drapieżnik goniący zwierzynę.