Kasja spać poszła nieco później niż pozostali. Usiadła przy kominku na wysokim stołku i uderzyła guzikiem w struny lutni. Przyjemne i spokojne nuty zaczęły unosić się w cieple gospody. Zdawało się, że melodia była tylko tłem wśród gwary rozmów i śmiechów przy kuflach piwa czy gorzale. Rudowłosej nikt nie zaczepiał, ani jej nie przeszkadzał. Delikatne pobrzdąkiwanie było zdecydowanie przyjemnym dodatkiem do tego wieczoru. Utalentowane, smukłe palce elfki pracowały do wczesnej nocy, póki klientela była jeszcze na tyle trzeźwa, aby czerpać satysfakcję z muzyki, później Kasja zebrała swoje rzeczy i po skinięciu głową gospodarzowi udała się na górę na spoczynek. Pijani mężczyźni nawet nie zauważyli, kiedy drobniutka kobieta pomknęła zgrabnie do swojego pokoju. Zamknęła drzwi od wewnątrz i przyszykowała się do snu. Jeszcze nim powieki zasłoniły obraz, jej czekoladowe oczy spojrzały na świecący za oknem księżyc. Uśmiechnęła się szeroko do samej siebie i zagryzła dolną wargę, na której wciąż czuła smak słodkiego wina. Poprawiła miękką poduszkę, a przy westchnięciu pozwoliła sobie na zamknięcie oczu. Dawno nie spała tak dobrze i spokojnie.

Rano kobieta nie miała problemów ze wstaniem. Uniosła się do siadu i wyciągając ręce wysoko nad głowę przeciągnęła szczuplutkie ciało, rozciągając cały kręgosłup i mięśnie. Elfka nie spieszyła się z ubieraniem. Robiła to niespiesznie i starannie, dbając o swój schludny wygląd. Na dół więc zeszła jako ostatnia ze wszystkich, witając się powolnym machnięciem ręki i sympatycznym uśmiechem. Łysy mężczyzna wcale jej nie wadził, właściwie to wczorajszego wieczora wykazał się mądrością, próbując uniknąć bezmyślnej krzywdy i rozlewu krwi. Spodobało jej się takie zachowanie, więc przysiadła się do stolika bez większych problemów. Domyślała się, że w tej sprawie oczekuje on rozwiązań siłowych, a Kasji daleko było do takiej osoby, ale nie przegonił jej nikt z towarzyszy ani nie próbował nawet przekonać, by jednak z nimi nie szła i została w gospodzie umilając czas klientom, więc nie poczuła się bezużyteczna. Z ciekawości udała się do zleceniodawcy, aby poznać szczegóły problemu.

Wyjaśnienie tak dużej zapłaty za zadanie przyszło dosyć szybko. Rezydencja do której dotarli była naprawdę przepiękna i okazała. Elfka była zachwycona jej pięknem, a najbardziej ogrodami. Lubiła dużą przestrzeń, lubiła też zmiany, a ogród był takim miejscem, które zawsze mogłoby wyglądać inaczej, choć nie mniej pięknie niż poprzedniej wiosny. Przywitała się z gospodarzem ślicznym skłonem, dygnęła z gracją i uśmiechnęła się. Podziękowała za poczęstunek winem i zajęła miejsce na kanapie obok znajomych jej mężczyzn. Zawierciła lekko tyłkiem na poduszkach, gdyż nie było tam wiele miejsca dla takiej gromady. Nie lubiła też stykać się z kimś nogami, ale w tym przypadku nie miała zbyt wielkiego wyboru, jeśli zamierzała zachować się grzecznie. A zamierzała.

- Ucieczka z zapłatą to dyshonor. Nie podejmiemy takich kroków, Panie Bela. Za to na pewno zainteresujemy się pańskim problemem. Jest spora szansa na to, że córce mogło się odwidzieć, być może po zasmakowaniu takiego życia i miłość zelżała, tylko nie może uciec. Rozbójnicy raczej nie lubią słuchać odmowy. Czy rozmawiał pan z córką nim uciekła? Może powiedziała jakiś szczegół, który byłby istotny - Kasja uśmiechnęła się subtelnie i pocieszająco ~ Czy tylko ją zamknąłeś na cztery spusty i krzyczałeś? dodała sobie w myślach.

- Proszę opowiedzieć nam coś o Julianne. Jaka jest, co lubi, czym się zajmuje lub zajmowała. Czy była w jej życiu jakaś przykra sytuacja, która sprawiła, że posmutniała? Być może to było powodem tak ogromnej zmiany. Ucieczka z bezpiecznego kąta i stabilności, w miejsce którego nie zna i do mężczyzny, którego zna tak krótko, to ciężka decyzja i krok. Dla miłości warto go postawić, jednakże nie ma pewności czy to uczucie. Myśli Pan, że mogłaby chcieć po prostu zrobić na złość własnemu ojcu? Przepraszam, za takie pytanie, nie mam na celu by urazić. Próbuję poznać motywy Julianne,
aby ją przekonać do powrotu. - rudowłosa mówiła niespiesznie, starannie ważąc słowa. Jej kobiecy głos był przyjemny i ciepły, brak w nim było oskarżycielskiego tonu lub próby pouczenia. Elfka zwyczajnie zajęła się drugą stroną problemu, mianowicie samą dziewczyną. Poczuła nawet, że w tej sprawie nie tylko siła będzie pożądana, ale i kobiece podejście do sprawy.

"Zonę kijem na próżno byś tłukł,
inny sposób musimy ci dać..."
Tak głosiła znana piosenka, a Kaspar podzielał tę opinię, rozszerzając ją na kochanki, córki i pozostałe przedstawicielki płci piękne.
Cały świat wszak wiedział, że kobiecy upór przewyższa ośli, a z tymi ostatnimi radzić sobie trzeba sposobem.

Dustermann najwyraźniej tej metody nie znał, albo też nie uważał jej za wartą zastosowania. Za takie błędy się płaci, nie tylko złotem. Czy Dustermann zdąży wyciągnąć odpowiednie wnioski i nauczyć się czegoś?
To mogło zależeć nie tylko od niego, ale i od tego, na ile powiedzie się misja ratunkowa.
To jednak było bardzo niepewne, skoro mieli do czynienia nie tylko z bandytami, ale i z upartą panienką, którą, być może, trzeba będzie wyrwać siłą z ramion kochanka.
Raczej trudno było żywić nadzieję, że Julianne ma już dosyć przygody i z radością rzuci się ramiona oswobodzicieli.

- Spróbuję znaleźć tego Wilhelma - powiedział, gdy znaleźli się za drzwiami. Porozmawiam z nim i spróbuję wyciągnąć informację, gdzie napadli na nich ci bandyci. Może przemówi do niego i rozwiąże mu język idea zemsty za śmierć kompanów.

Żar słuchał Beli z rosnącym zdumieniem.
- Katalogowanie? Stare księgi? Toż to prosta droga do herezji - próbował przemówić zleceniodawcy do rozsądku - Jeśli tylko uciekła ze zbójem to jest to najlżejsza kara... - fanatykowi nie mieściło się to w głowie. Gdy jeszcze zostali wyrzuceni, postanowił udać się z tym do najbliższej świątyni. Kto wie czy ten cały Dusterman sam nie jest heretykiem. Pieniądze od takiego kogoś brukały duszę. Na szczęście oddane na święty cel nie uczynią zła.

- Po co kobiecie umiejętność pisania i czytania? To fanaberie bogaczy i szlachty ściągnęły na całe Imperium zagładę. - rzekł po wyjściu.
- Przesłuchanie aptekarki to dobry pomysł. Słaby kobiecy umysł często dzieli się nawet najgłębszymi tajemnicami z innymi kobietami. - dodał zadowolony, że nawet pochodzący z poślednich kultur barbarzyńcy rozumieją instynktownie porządek świata ustalony przez Bogów, na którym opierało się Imperium Sigmara.
- Ja rozpytam w świątyni co wiadomo o tej rodzinie. - podzielił się swoimi planami i poszedł rozejrzeć się za lokalnym kapłanem lub choć akolitą dbającym o czystość i wiarę w miasteczku.

Kastor słuchał w spokoju i w milczeniu opowiadania szlachcica.
Traktowanie dziecka przez uderzenie może co niektórych bulwersować lecz nie Eberharda. Wszakże jak dzieciarowi wytłumaczyć coś skoro słowami się nie da?

Wzmianka o księgozbiorze i kolekcji bardzo zainteresowała maga. Spojrzał kontem oka na Żara czując, że ten będzie widział w tym herezję. Kastor także podejrzewał, że osoba zbierająca księgi i to bogata na pewno miała w posiadaniu jakiś zakazany egzemplarz a przynajmniej bardzo ciekawy.
No ale tą kwestią zajmie się później. Teraz trzeba było zająć się zleceniem a wcześniej przeliczeniem złotych monet.

***

Zostali szybko pożegnani z domu nowego pracodawcy. Czy to za sprawą Vitaliya czy kogoś innego ciężko było stwierdzić. Może także zauważył,
że za wiele pytań jak na najemników zadają.
- Pójdę z Tobą mały przyjacielu.- Oznajmił Maxowi i spojrzał spode łba na kozaka. Nie podobało mu się, że ten tak traktuje niziołka.
- Kasjo. Udasz się z nami? Kobieta z kobietą może lepiej się dogadać niż krwiożerczy najemnik ze wschodu.-

Kasja miała nieodparte wrażenie, że szlachcic chce się ich pozbyć jak najszybciej. "Nie jesteście od gadania tylko od roboty", pomyślał pewnie gdy pytania zaczęły się piętrzyć, a większość z nich była dla mężczyzny niewygodna. Rudowłosa westchnęła głośno na słowa akolity. Nie skomentowała, trzymając swoje szczupłe palce dłoni splecione ze sobą grzecznie na sukience.
Wzrok podniosła dopiero, gdy Kastor zwrócił się bezpośrednio do niej.

- Och, ja? - spytała zaskoczona, wertując słowa Żara w głowie, jakby zaczynała w nie wierzyć. Może powinna siedzieć w gospodzie i zabawiać mężczyzn muzyką i swoją urodą, a nie bawić się w awanturnika?
- Tak! Tak, chętnie pójdę. Porozmawiam z Annike, może mi zaufa. - elfka uśmiechnęła się do maga, zawieszając na nim spojrzenie swoich dużych oczu, po czym ruszyła z nimi w kierunku targu i apteki.

Wiliam spoczywał na łożu boleści. Był blady, lecz nie wyglądał na osobę, która była już w drodze do Ogrodów Morra. Na dodatek był w stanie odpowiadać.
- Czy ktoś z wioski wiedział, że Dustermann was wynajął? - spytał Kaspar.
- Tak, chwaliliśmy się tym u Gorzałków, bo jak my dostali zaliczkę, to prawie wszystko my przepili u nich i dużo gadalimy, że Kaltblut jest już historią.
- Czy ktokolwiek wiedział, w jakim kierunku idziecie?
- No raczej... wszyscy wiedzą, gdzie leży kryjówka bandziorów, ale nikt jej tam jeszcze nie widział tak naprawdę. Szlimy na północny zachód, jak plotki, co ludzie rozpowiadają mówiły.
- Ilu bandytów widziałeś? Ile strzał się na was posypało?
- Bandytów? - Wil postawił oczy. - Żadnego żem nie widział. Zajęty byłem spieprzaniem stamtąd, żeby żadną szczałą nie dostać. Nie wiem, ile się posypało, ale tak z tuzin na pewno. Biedny Heinrich i Volmir.
Pytanie o wygląd bandytów (które też Kaspar miał zamiar zadać) straciło rację bytu. Z oczywistych przyczyn.

Przed wyjściem Kaspar zwrócił się do Sterna.
- Proszę nikomu nie mówić, że rozmawiałem z Wilhelmem. I niech pan nikogo do rannego nie wpuszcza, niech pan mówi, że ranny ma gorączkę i z nikim nie może rozmawiać.
Ponownie sięgnął do sakiewki.
- A nuż ktoś nie uwierzy, że biedak nic nie widział i zechce mu pomóc zejść z tego świata.
Stern szybko schował podarowaną przez Kaspara monetę i pokiwał konspiracyjnie głową.
- Oczywiście, wszystko zostanie między nami. Gdyby coś się działo, dam znać. U Gorzałków się zatrzymałeś, panie, prawda?
Kaspar skinął głową.
- Dość dobrze tam karmią - powiedział.

Jeśli kto odróżniał jeden kierunek świata od drugiego, a przynajmniej wschód od zachodu, bez problemów powinien trafić do kuźni. Tak i Kapar, po drodze układający sobie listę pytań i podstępnych stwierdzeń, jakimi miał zamiar zasypać, dotarł tam bez trudu.
A chociaż był to środek dnia, kowala w kuźni nie było. I wyglądało na to, że nie wyszedł na piwo… Drzwi były co prawda gościnnie otwarte, ale ogień był wygaszony. Zapewne jak wieczorem go zgaszono, tak nikt się nie pofatygował, by go rankiem rozpalić.
Wszedł do środka i rozejrzał się.
Na kowalstwie w zasadzie się nie znał (potrafił odróżnić młot od kowadła i obcęgi od pilnika), ale według niego Ned nie zabrał ze sobą żadnych narzędzi.
Nagle usłyszał, że ktoś się poruszył za jego plecami.
Wizja uzbrojonego w młot kowala sprawiła, że obracając się chwycił za miecz… by ujrzeć jedynie wychudzonego chłopca, na oko szesnastoletniego, w łachmanach i z uniesionymi rękoma.
- Nie zabijajcie, nie zabijajcie, panie! - krzyknął chłopaczyna, pochylając głowę. - Jestem pomocnikiem kowala, myślałem, że już wrócił.
Kaspar puścił rękojeść miecza.
- Pomocnikiem kowala? - zdziwił się Kaspar, któremu kowal kojarzył się z chłopem na schwał, a pomocnik... No, powinien mieć już tyle krzepy, by móc młot chwycić i dzień cały przy miechu stać. - A to szkoda... Z panem Weissem chciałem porozmawiać. Kiedy wróci? Tyle wiesz z pewnością.
Usiadł na jakimś stołku, by nie patrzeć z góry na chłopaczka.
- I dokąd poszedł? - Sięgnął do sakiewki i wyciągnął parę miedziaków. - Nie głodnyś czasem?
Chłopak spojrzał na miedziaki, jakby uchyliły się przed nim same bramy sigmaryckie.
- Pomiata mną cały czas, jestem tu jako przynieś, wynieś, pozamiataj - wyjaśnił. - Karl na mnie mówią, a Ned... Ned mi płaci, jak ma taki kaprys. Mogę te pieniądze? Ja głodny nie jestem, wytrzymam, ale siostra i mama na pewno... - powiedział, a gdy Kaspar wysunął rękę, a tamten niemal wyrwał mu z dłoni pieniądze i schował je do kieszeni brudnych spodni, kontynuował. - Wczoraj Ned zostawił mi dużo pracy... naprawdę ciężkiej pracy, a ja przecież chuchro jestem. To się zdrzemłem w klitce, co Nedowi służy do przyjmowania klientów. I obudziły mnie dziwne odgłosy. Na początku żem myślał, że to bandyty jakie przyszły, ale to był Ned. Późno w nocy przyszedł do kuźni, wziął miecz, jakieś inne rzeczy i poszedł. Zapytałem go, co on robi, to mnie przepędził z kuźni i powiedział, żebym nie wracał już. Przyszedłem dzisiaj, żeby go przeprosić, jak żem co złego zrobił, ale cały czas go nie ma. Nie wiem, gdzie mógł iść, to naprawdę prawda. On mnie w ogóle nie lubi... ale... czy on co złego zrobił, że taki wielki pan tu jest? - Karl odważył się zerknąć na Kaspara.
Suczy syn...
Epitet oczywiście skierowany był pod adresem nie Neda, a jego przeklętego pracodawcy, który z pewnością popędził w las, by przekazać zbójcom, a dokładniej - Kaltblutowi, dwie informacje - że jedna z ofiar przeżyła, i że kolejna grupa straceńców, tym razem liczniejsza, przyjęła zlecenie i ma zamiar wyruszyć na polowanie na ich głowy.
Pytanie tylko brzmiało, czy wróci. W co Kaspar nieco wątpił.
- A czy często się zdarzało, że Ned tak wychodził w nocy? Uzbrojony po zęby? - spytał, nie nawiązując do pytania o to, jakiż to zły czyn popełnił kowal. - Nie mówiąc dokąd? Próbowałeś kiedyś się wywiedzieć, dokąd chadza? I jaką to robotę ci zlecił?
- Czasami się zdarzało, że jak miałem do późna pracować, to mnie przepędzał, bo miał swoje plany. Pewnie się gdzieś wymykał nocami, ale żem nigdy za nim nie poszedł, bom się bał. Ned potrafił mi przyłożyć za źle posprzątaną kuźnię, to nie chciałbym się przekonać, co by było, jakby mnie złapał na tym, że go śledzę. - Karl pokręcił głową. - Co do roboty, to musiałem zamienić co gdzie stało, bo się Nedowi tak uwidziało. Kazał poprzenosić narzędzia na sam koniec kuźni, chociaż wcześniej były w innym miejscu. Czasami mi wymyślał takie dziwne roboty, a ja posłusznie je wykonywałem, bo każdy pieniądz w chałupie się liczy. - Wzruszył ramionami.
Wyglądało na to, że Karl nic więcej nie powie. Ale Kasparowi coś jeszcze przyszło do głowy.
Skoro Ned był (no, Kaspar był o tym przekonany) członkiem lub współpracownikiem rozbójników, to z pewnością miał udział w łupach. A zatem powinien gdzieś je przechowywać. Może przenoszenie narzędzi miało na celu zamaskowanie kryjówki, w której trzymał swoją część zdobyczy…
- Jest tu jakaś piwnica? - spytał.
Piwnicy nie było, była za to przybudówka, która służyła kowalowi za graciarnię. Kaspar spenetrował tam każdy kąt, lecz żadnych łupów nie znajdzie. Był tam tylko jakiś stary kowalski sprzęt i inne rzeczy, których Kaspar nawet nie potrafił nazwać.
Strata czasu i tyle.
- Karl... - Kaspar już wychodził, gdy coś mu przyszło do głowy. - Jeśli znasz się choć trochę na kowalskim fachu, a chyba coś podpatrzyłeś, to wykonaj parę prac pod nieobecność Neda, który wyjechał nie wiadomo na jak długo, i zarobisz wtedy kilka groszy. Zostawił Karla, by ten przemyślał propozycję Kaspara, a sam ruszył w stronę gospody. Czas płynął, a on miał kilka informacji do przekazania.