- Gdyby Krud chcieć by byli ranni doprowadziłby do swojego dawnego klanu. - nocny goblin szybko uciął kolejne pytania. W tym czasie największy z nich - Gnorix zarządził chwilę odpoczynku. Przed tym jednak wraz ze Snit’gitem i Krudem odwrócili ubitego niedźwiedzia, tak by brzuch mu było widać. Oprawianiem niego miał zająć się Nozudg - mały zręczny snotling nadawał się do tej roboty znakomicie. Problem miał ino z rozpruciem brzucha, ale po kilkunastu minutach udało mu się wkońcu. Oczywiście nie obyło się od drwin i wyzwisk od słabeuszy. Ten jednak przyzwyczajony do takiego stanu rzeczy nie przejmował się tym wcale. Gdy uporał się już z wielkim brzuszyskiem wykrawał, rozkrawał podjadając co nieco. Co lepsze kąski przynajmniej jego zdaniem chował za przepaskę, ta jednak zaczynała mu się od ciężaru z pasa zsuwać.
Poodcinał on pazury wielkiego niedźwiedzia, a flaki splotł w marnego wyglądu warkocz. Głowa i jeszcze dość ciepłe serce trafiło się Gnorixowi. Resztę mięsa, tłuczczu i futra rozdzielili na pozostałych.
Gdy wyciągał złamany drzewiec włóczni z boku niedźwiedzia grot był cały gorący tak, że prawie poparzył sobie łapska, a dookoła rany widać było spaleniznę. Rzucił go pod nogi szamanowi, by ten zbadał grot.

Najedzeni ruszyli w drogę ku wyjściu. Prowadził Krud. Gdyby któryś z nich miał poczucice czasu w tych ciemnościach okazało by się, że szli jakieś dwie godziny. Gdy dotarli do wyjścia zapadał zmierzch.

Wyjście ukryte było w lesie nieopodal wielkiej wody. Już po kilkunastu uderzeniach serc wyszli na szeroką plażę a ich oczom ukazała się wielka woda i majaczące w oddali ludzkie łodzie. Na plaży nie było jednak nikogo. Gdy znaleźli scieżynkę, która mogła ich doprowadzić do klanowej siedziby zrobiło się już całkiem ciemno.

- Wrycyjmy, wilky czyrny. Mym grzyb, wincy ni trzyba, szymyn bydzi zadywylyn - zaproponował Smostrok.

Nie widziało mu się bieganie po lesie. Chociaż przed chwilą nie podobało mu się łażenie po tunelach. Nigdzie nie było tak dobrze, jak we własnej dziurze, do tego wykazali się - technicznie to bardziej Okrutniak, niż oni - mieli grzyby, wracali z jedną głową więcej, niż wyszli. Wszystkie snot-szczury żyły, to było dopiero osiągnięcie. Zdaniem goblina nie warto było kusić los.

Prorok obawiał się tego zadania, perspektywa wyprawy w takim pomieszanym towarzystwie. Nie byli dużą grupą i zbyt siną grupą, ewentualne niepowodzenia najłatwiej było zrzucić na najsłabszego i najmniejszego z nich wszystkich, czyli właśnie stonlinga.
Ale gdy opuszczali jaskinię najedzeni, z grzybami, a co ważniejsze żywi był zadowolony. Fik poweselał, rozbawiony pająkiem który biegał mu po karku, szukając kryjówki przed zimnem.
~Możesz go nawet wytresować, by zabijał wrogów jadem!~ zakpił sobie boski głos w głowie proroka.
Snotling podrapał się po nosie i stwierdził, że to może nie jest taki głupi pomysł. Wcześniej zamierzał Ciapka zwyczajnie zjeść. Ale można też realizować boski plan!

Na zewnątrz było ciemno, co sprzyjało takim pokrakom jak oni. Trudniej będzie ich wypatrzeć i bez problemów dotrą do schronienia.
- Gnorix ma nie tylko wileka siła, ale i wielka mondrość!
Chęć przeżycia była wielka, więc prorok wołał unikać walki i podzielał zdanie Orka.

Gdy tylko banda goblinoidów z klanu Złamanego Kła znalazła ścieżynkę, która zmierzała w kierunku ich jaskini czuć było podniecenie. Wewnętrzny głos mówił Fikowi, że dobrze idą. Po ogoło dwóch godzinach marszu trafili na miejsce, w którym rankiem wchodzili do jaskini.
Ta przysypana była zwałami śniegu i drzew. Zjedli każdy po kawałku mięsa z ubitego niedźwiedzia i ruszyli dalej przed siebie w kierunku swej ostoi.

Las był ciemny i przerażający dla ludzi, ale nie dla goblinoidów które dość dobrze widzą w ciemności. Po drodze widzieli dwa czy trzy obozowiska rozbite nieopodal ścieżynki. Ludzie jednak wystawiali warty, a oni spieszyli się oddać grzybki. Noc mijała wolno, a każdy krok sprawiał ból. Gnorix często musiał przystawać, niby nasłuchując jednak ugodzona noga bolała go dość mocno.
Fik podróżował ze swym kompanem, który biegał po całym jego wątłym ciele. Bóstwo, które mu doradzało podpowiedziało prorokowi jak wykorzystać małą znajdę.
Nozudg, Snit’git, Krud oraz Fik trzymali się blisko Gnorixa.
Somostrok podążał obok Weazila raczej z tyłu grupy z uwagi na ciężką ranę szamana.
Gdy doszli do znajomej im doliny chcieli jak najszybciej dotrzeć do miejsca docelowego. Mijali czasem oddziały zwiadowców klanu, a ci już zdążyli powiadomić kogo trzeba.

Gdy poszukiwacze grzybków weszli do jaskin nikt na nich jednak nie oczekiwał. Nawet obecność Kruda nie wzbudziła, żadnych emocji wśród współplemieńców. Poszli zatem w kierunku ...