Dość sprawnie i w miarę bezboleśnie udało się im zebrać grzyby. A w dodatku jeszcze nikt nikomu nie wbił niczego w plecy! Jak na razie wyprawa to zadziwiające pasmo sukcesów. Bóg przemawiający do snotlinga chyba był tym również zdziwiony, gdyż od pewnej chwili milczał. A może zwyczajnie się znudził i poszedł spać? Prorok w to nie wnikał.
Fik rzucił okiem na boki, szukając możliwej drogi ucieczki, ale zanim udało mu się czmychnąć przed butem czarnego orka ten zmienił zamiar.
Krasnoludy... te przeważnie uważały snotlingi za „drobną niedogodność” jednak w towarzystwie Gnorixa staną się potworami? A to klasa wyżej od tej do której to kategorii Khazady zaliczały rodzaj goblinów, snotlingów i wszelakich ich kuzynów.
Co mógł zrobić prorok? Głos w jego głowie milczał. Rozejrzawszy się baczniej, Fik dostrzegł, że wrogów jest cała grupa. Mógł co prawda czarem pozbawić strachu towarzyszy, wzmocnić ich odwagę, czy wzmocnić ich zdolności walki Mógł też sprawić, że sam będzie szybciej uciekał.
Bóg wiedział, co zrobiłby prawdziwy bohater. Bohater odwrzasnąłby arogancko, wyrwał khazadowi topór i użył jej przeciw właścicielowi oraz jego pobratymcom. Może nawet udałoby mu się ich zabić, zanim by uciekł. Naturalnie Fik nie był jednak bohaterem. Wiedział także, jak kończyli snotlingowi bohaterowie. „Na krasnoluda bohatersko rzucił się w mig, wtedy krasnal dźgnął go w plecy i tak poległ Fik”. Koniec pieśni. Miałby szczęście, gdyby jego imię w ogóle się w niej pojawiło. Prorok nie pragnął zostać bohaterem. Chciał tylko wrócić do domu. Postanowił nie czarować, a wycofać się wraz z resztą towarzyszy.

Bić się czy uciekać, oto jest pytanie. Wszystkie trzy korytarze wydawały się jednakowo dobre, byleby nie trafić pokurczów na otwartej przestrzeni. Gnorix biegł na końcu i to pewnie jego zauważyli, bo słychać było bardziej podniecone głosy i krasnoludy biegły za wami z wyciągniętymi kilofami i młotami.

Korytarz był dość kręty i cały czas biegł pod górę. Raz po raz mijaliście jakieś ciała, gdy nagle wpadliście do następnej groty. Dużo już mniejszej niż poprzednia, w niej jednak było pusto. Nawet grzybów nie było na ścianach. Z groty nie było żadnego innego widocznego wyjścia, a wy nie bardzo mieliście czas na dokładne rozglądanie się po niej.

Coraz głośniejsze odgłosy krasnoludzkich ciężkich podkutych butów zbliżało się do wyjścia z tunelu. W tej chwili usłyszeliście wrzaski i pokrzykiwania, zarówno w nieznanym wam języku pokurczów jaki w waszym ojczystym. - Bierzcie je poczwary! - krzyczał jeden z kuzynów, a w korytarzu zaczęła się jatka. Na razie mogliście się tylko domyślać, że krasnoludy zostały zaatakowane przez kłapiące stwory, pewno zębacze!

Jeżeli było coś, czego chciał teraz Smostrok, było to nie musieć bić się z krasnoludami. Czy innymi goblinami. Zębaczami. Nie miało to znaczenia, „bić” było słowem kluczowym. Ukręconej głowy jednak też mieć nie chciał, więc wyciągnął strzałę i trzęsącymi się dłońmi, przyłożył ją bliżej łuku.

Jak zwykle na szarym końcu, nie wybiegał. Czekał, aż inni go wyprzedzą. Wyjrzał jak najmniej musiał z korytarza, by mieć linię strzału na przynajmniej jednego krasnoluda. Plumknął, gdy Gnorix biegł już, wywijając toporem.

Gnorix, którego wspomogło błogosławieństwo siły rzucone przez Fik’a zakręcił młynka toporem, o mało co nie pozbawiając głowy proroka, ten jednak czujny i zwinny uskoczył w porę. Fik zrobił się blady, a w jego głowie pojawił się głos “- Czego jeszcze chcesz bałwanie?” po czym poczuł, że błogosławieństwo chyżości, które Fik chciał rzucić na siebie niestety nie zadziałało.

Ork pognał przodem, żądza krwi była zbyt wielka, nie umiał się już powstrzymać, no i chciał wreszcie przynieść skalp pokurcza do klanu. Wtedy zacznie być traktowany z jeszcze większą bojaźnią. Kto wie może kiedyś zastąpi Gnort’a?
Tuż za orkiem biegł włócznik gotowy tłuc khazadów! Ucznik [b]Smostrok{/B] trzymał się z tyłu koło szamana i proroka. Czekał tylko na okazję by posłać strzałę w przeciwnika. Nie liczyło się to czy będzie to krasnolud, goblin, czy też zębacz.

Fik znał gębę największego goblina dosiadającego wielkiego zębacza pokrytego grubym futrem. Spotkał go kiedyś w jaskiniach Złamanych Kłów podczas narady z Gnortem i Blorkiem. Weazil również kojarzył ten ryj - o ile pamięć go nie myliła to był G’bul niegdyś prawa ręka Blorka.

Zębacze walczące z pokurczami były dziwne, jedne miały przyssawki inne miały skrzydła, a jeszcze inne miały przerażające wyłupiaste oczy i pokryte były grubym futrem. Nocne gobliny jednak świetnie radziły sobie w ujeżdzaniu tych bestii, a te zbierały krwawe żniwo wśród pokurczów.

Zębacze radziły sobie całkiem nieźle dwa z nich rzuciły się na jednego z pokurczów, by ten zakończył swój żywot.
Jednak w tym czasie jeden z krasnoludów wbił swój kilof w brzuch skrzydlatej bestii rozplatając brzuch. Wylatujace wnętrzności oraz resztki niestrawionych ciał bryzgnęły na walczących.
Gdy Gnorix ryknął swoje Waaaaaaaghhh! dwójka krasnoludów obróciła się na pięcie i stanęła naprzeciwko wielkiego czarnego orka. Ten jeszcze raz zakręcił młynka i ciął toporem. Pierwszy z pokurczów który stanął na drodze wielkiego orka przypłacił to głową i to dosłownie. Wielki topór odrąbał głowę barczystego krasnoluda, a ta opadła na ziemię kilka metrów dalej. Drugi również nie miał więcej szczęścia, gdy Gnorix ciął toporem trafił w ramię przeciwnika. Ostry topór z łatwością poradził sobie ze skórzaną kurtą. Prawe ramię krasnoluda który trzymał w ręku kilof opadło na ziemię, a on odrzucony pędem uderzenia padł pod ścianą korytarza - żył jeszcze.
Strzała wystrzelona przez Smostroka pomimo najszczerszych chęci strzelającego przecięła jedynie powietrze chybiając krasnluda.
Snit’git też nie miał wiele szczęścia, jego włócznia została zbita przez kilof brodacza.