Wszyscy spodziewali się huku wystrzały wydobywającego się z trzymanego przez Franca garłacza. Broń usłyszał jednak tylko Franc i było to tylko „pstryk”. Zawiodła. Wściekły Mauer odrzucił ją i sięgnął po to co nie zawodzi - po Scyzoryk. W tej chwili już przywódca kozogłowych z gardłowym okrzykiem zaatakował Mauera. Nie był to jednak fortunny cel. Weteran przewyższał go umiejętnościami znacznie, sparował cios i z gromkim okrzykiem, z całej siły, odepchnął wroga pokazując swą wyższość. Zauważalnie wpłynęło to też na pozostałych dwóch atakujących od frontu zwierzoludzi, wyraźnie osłabiając ich animusz. Po chwili Franc sam natarł na wroga zadając mu szpetne cięcie. Jucha pokryła miecz wojaka.

Detlef, mimo skupienia, nie trafił w nacierającą na nich grupę. Myślami musiał być już przy dobywaniu oręża. Zdążył i sparował natarcie, samemu wyprowadzając kontrę. Niecelną.

Celne były strzały i bełty wypuszczane przez Maddocka, Raena i Borysa, dosięgając swoich celów. Grupka, która próbowała ich obejść, zaraz po tym ruszyła w natarciu, widząc, że próby otocznia grupy, przy ich przewadze strzeleckiej, nie mają sensu. Z okrzykami ruszyli przed siebie.

Ellidar przygotował się do odparcia natarcia. Gdy przeciwnicy znaleźli się parę metrów od niego, ruszył im naprzeciw , by pod sam koniec w ekwilibrystyczny sposób dokonać wślizgu między zdziwionymi rogatymi stworami. Gdy elf stanął na równe nogi i się odwrócił, jeden z nich, już przeraźliwie zawodząc, wił się po ziemi trzymając się za miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się noga. Zaatakował kolejnego, jednak tamten zdołał się obrócić i obronić się przed ciosem.

Rean trafił kolejnego z szarżujących, którego chwilę później „przejął” Maddock. Po chwili dwa kolejne strzały Borysa i Raena okazały się celne. Ciężko ranne zwierzoludzie walczyły już ostatkiem sił.

Szef kozogłowych widząc, czując że z Francem sobie nie poradzi, przymierzył się do uniknięcia jego ciosu. Zwinnie to uczynił i znalazł się między Detlefem, a wojakiem. Zauważył, że łatwiej będzie mu trafić von Halbacha i z szałem w oczach, z całej siły, wyprowadził cios w kierunku szlachcica. Detlefa aż zaćmiło. Cios wylądował na jego głowie, całym szczęściem dowódca gorów nie posiadał miecza, gdyż wtedy von Halbach pewniakiem zostałby ukrócony o głowę. Tak tylko ciepła, karmazynowa krew, zalała jego twarz.

Detlef skumulował w sobie ostatki energii i wyprowadził dwa szybkie, kąśliwe, cięcia. Jedno z nich rozorało klatkę największego z zwierzoludzi. Futro kozogłowego zaczęło przybierać ciemnoczerwonego koloru. Rana obficie krwawiła

Przeciwnik wściekle ryknął rzucając się w szale na von Halbacha. Gdy ich bronie znalazły się w zwarciu z całej siły kopnął racicą w kolano szlachcica. Detlef poczuł olbrzymi ból, który nie pozwolił mu ustać na nogach. Zwierzoczłek w momencie uniósł broń do góry z zamiarem dobicia oponenta.

Wtedy drugą rękę ciął Franc. Jego Scyzoryk przebił się przez przedramię, klinując się między kośćmi. Po chwili szamotaniny zdecydował pomóc sobie nogą. Przeraźliwie kwilący z bólu mutant również próbował się oswobodzić. W końcu mu się udało, jednak w tym samym momencie trep Mauera dobił do jego ciała z takim impetem, że dało się słyszeć łamanie kolejnych kości. Przywódca stada, bezwładnie osunął się na ziemię. Jeszcze był przytomny, jednak pewnym było, że wkrótce ustąpi z niego życie.

W tym samy czasie, prowadzący ostrzał Raen przykucnął i przymierzył w stwora, który walczył z Ellidarem. Wznosząca się strzała wbiła się w czerep wroga tak, że grot wyłonił się u szczytu głowy. Kozioł padł na kolana, a po sekundzie już nieprzytomny leżał na trakcie.

Sprawy bardzo szybko przyjęły zły obrót dla kozogłowych, panika wzięła górę i po chwili trójka, która była w stanie ustać na nogach, już uciekała w stronę granicy drzew.

Borys po zakończeniu walki zaczął krążyć wśród pasażerów dyliżansu. Podchodził do każdego, obywał ranę spirytusem i czystym skrawkiem materiału i bandażował
delikatnie delikwenta lub szył na bieżąco wedle potrzeb.

-Spokojnie jestem medykiem i to wykształconym! - mówił niemal za każdym razem, choć nikt rozsądny będąc rannym nie oponował przed opatrzeniem. Zajął się wszystkimi uczciwie i rzetelnie a przede wszystkim tak samo. Nie zależnie od tego czy ktoś był elfem, krasnoludem, szlachcicem czy najemnikiem. Wszyscy byli równie gorliwie obsłużeni. Tatko wyleciał z armii w Kislevie za szerzenie takich poglądów. Szlachcie się one nie spodobały.

Następnie zagaił niezobowiązująco.
- Pochowajmy załogę dyliżansu. Przeszukajmy go czy coś się nam może przydać. Zepchnijmy go w las, zamaskujmy i ruszajmy do Nuln wzdłuż drogi. Chyba, że ktoś ma lepsze pomysły. - odezwał się do wszystkich. Jako jedyny można powiedzieć miał przełamane lody nieznajomości. Każdego wszak opatrzył na miarę możliwości.

- Panie medyk, a pocóz dylizans rusać? - spytał Madock - Zeby inni w dół wlecieli? Pochować woźniców mozem, ale potem spiesno jakiego schronienia sukać bo się na desc ma.

To rzekłszy krasnolud wziął się do kopania grobów.

Powiadają, że tuż przed śmiercią widzi się całe swe życie. Detlefowi miast fragmentów życia gwiazdy stanęły pod oczami, a potem ujrzał ciemność...

Ku swemu zdziwieniu gdy otworzył oczy znajdował się nie w Ogrodach Morra, a na zakurzonym trakcie, przy rozbitym dyliżansie.
Bolała go szyja i miał wrażenie, że jeśli poruszy głową, to ta mu odpadnie i potoczy się do rowu.
Pomacał szyję i trafił na gruby bandaż - znak, że ktoś zadbał o jego skórę.
- Dzięki - powiedział.
Przez moment siedział bez ruchu, potem wstał z pewnym trudem i niepewnie, utykając, zrobił dwa kroki. Pochylił się i podniósł rzuconą na ziemię kuszę.
- Zanim ich pochowacie, pamiętajcie, że należy się nam zwrot kosztów podróży - spróbował zażartować. - W końcu nie dowieźli nas do Nuln.