Bluzgający krasnolud nie kontynuował już wyzwisk w kierunku Madocka. Zajął się po prostu kolejną osobą, która sypnęła mu miedziakiem. Ta dziwna "rozrywka" miała wielu amatorów.

***

- Wejść możecie. - Usłyszał Bogdanov w odpowiedzi od chowającego monetę strażnika. - Na kuszę jednak dać zgody nie mogę. Przykaz ze względów bezpieczeństwa - wyjaśnił krótko. Kislevita, mimo iż faktycznie go to nie interesowało, dostał od strażnika podpowiedź, gdzie najlepiej i stosunkowo tanio, mógł kuszę naprawić.

Detlef za to przekonał strażnika. Ten podrapał się po czuprynie, zapytał kolegi i odparł, że oczywiście szlachcicowi przysługuje prawo do obrony. Uzgodnili wspólnie, że szpada jest reprezentatywnym ekwipunkiem i nie mają pisma, by takową przedstawicielowi wyższego stanu odbierać. Kuszę jednak zarekwirowali. Madockowi również.

Zgodnie z oczekiwaniami wypisane zostały pokwitowania odbioru broni. Przy dwóch z nich, Borysowej kuszy i Ellidarowym łuku, widniał dopisek “uszkodzona”. Strażnik jedno z pism wręczył długouchemu z uśmiechem podobnym do tego, jaki chwilę wcześniej rysował się na elfiej twarzy.

***

Przekraczając bramę Magnusa znaleźli się w dzielnicy Świątynnej. Pierwszą, którą minęli, była Świątynia Ulryka. Dobrze ufortyfikowana i broniona przez rycerzy Zakonu Wilka. Kolejną była Świątynia Handricha, boga popularnego wśród handlarzy, kupców i innych, których głównym sposobem na zarobek były transakcje biznesowe. Po przeciwnej stronie ulicy stała Świątynia Myrmidii. To właśnie jej Kult utrzymywał strażników rozstawionych w poszczególnych strażnicach Nuln.

***

Zaraz przed najokazalszym budynkiem w dzielnicy, Wielką Katedrą Sigmara, stała Świątynia Shallyi oraz szpital.

Miejsce to nie przypominało innych miejsc Kultu i pomocy chorym, jakie do tej pory na swej drodze widzieli. Nie było tu obłożnie chorych, biednych, czy wręcz cuchnących ludzi. Zdawało się, że przybywa tu sama “elita” społeczeństwa. I przybywa niejednokroć z problemami, z jakimi pospolity człowiek nigdy by się w takie miejsce nie udał. Przynajmniej tak to wyglądało na pierwszy rzut oka.

- W czym mogę służyć? - Zapytała kobieta ubrana w białą szatę z wyszytym złotym symbolem serca na lewej piersi.

Pozostawili dzieciaka w świątyni na obserwacji i postanowili ruszyć dalej. Widząc zafrasowane twarze sióstr mogli obawiać się o niego, ale zostawili go w najlepszych, ich zdaniem, rękach.

Opuścili przybytek Shallyi, w którym tylko Detlef zdecydował się poświęcić “nieco” złota, by poczuć się jak nowonarodzony. I po otoczeniu go, przez kapłankę, magiczną opieką tak się czuł. Von Halbach nie skąpił czasu i pieniędzy na to, by bogowie przychylniej na niego spojrzeli. Dlatego też podszedł jeszcze na krótką modlitwę i podziękę do świątyni Mymridii.

***

Po drodze była Wielka Katedra Sigmara. Potężna budowla wzniesiona ku chwale pierwszego Imperatora. Większość frontowej części stanowiła wieża, której fasady były ozdobione wizerunkami świętych i bohaterów. A jej ogromne, okute gromrilem podwójne wrota, prowadziły do wewnętrznego sanktuarium. Od głównego budynku odchodziły także dwa równie spore skrzydła.

Na jej dziedzińcu trwała właśnie egzekucja. Na rozpalonym stosie konał starszy mężczyzna odziany w strzępy jaskrawego ubrania. Oprócz komentarzy gawiedzi, trzasku rozpalanych żagwi, dało się słyszeć charkotliwy, obłąkany śpiew skazańca.

Byłaś księżniczko kurwą.
Teraz ci główkę urwą.
Kochałaś złoto, kochałaś.
W złoto twarzyczkę odziałaś.
Bogowie dadzą ci jednak łaskę.
Karę poniesie noszący maskę.

***

Minąwszy Katedrę przeszli obok ołtarza Taala i Rhyi. Przy Ogrodach Morra i dedykowanej jemu Wielkiej Świątyni skręcili w kierunku siedziby Grafitowych. Była ona bardzo blisko północnych murów miasta, więc praktycznie przeszli dziś przez całe Nuln. A czekała ich jeszcze droga powrotna...

Detlef prowadził, był on jedyny z grupy, która poznała Tilusha Remermanna pod Taugegeberg i została zaproszona do siedziby Grafitowych Płaszczy. Jeden z Grafitowych, któremu przed wejściem von Halbach się przedstawił, po wprowadzeniu ich do środka, zaprowadził ich do przełożonego.

- Detlef von Halbach z towarzyszami. Ponoć oczekiwani. - Zapowiedział grupę.

- Dziękuję Jon. Zgadza się. Podejdź proszę do skarbnika i przynieś co było ustalone dla pana von Halbacha. - lekko już siwiejący mężczyzna spojrzał zza swej ławy na której leżała sterta pism.

- Usiądźcie - wskazał miejsca. - Moi ludzie wiele donieśli mi o czynach waszych i waszych kompanów panie von Halbach. Rad jestem, że jako pierwszy u nas zawitałeś. Spodziewałem się wcześniej, ale wiem, że podróż była ciężka. Szkoda, że reszta pańskiej kompani zdecydowała się zmienić cel swej podróży. Z pewnością przydaliby się w naszych szeregach. Ale widzę też, żeś z towarzystwem zaszedł nowym. - Zawiesił na moment głos przechodząc wzrokiem od Detlefa po każdym z kolejna.
- Przybyliście wszak też w momencie, w którym wasza pomoc może być potrzebna. Z pewnością zauważyliście, że źle się dzieje w Nuln...

Tak… Tak... - zamyślił się Adelind Elzacher. - Też wszystkich przyczyn nie znamy. Niestety. O niektórych przypuszczeniach, bez dowodów, na głos mówić nie można, nawet mi - zmarszczył czoło przywódca Płaszczy. - Nasz drogi przyjaciel, który dziś odchodzi na spoczynek do Morra, Tilusch, musiał być już blisko prawdy. Jego śmierć przypadkiem być nie mogła. Com się dowiedział przed jego porwaniem to, że odkrył ślady chaotycznego kultu. A macki jego miały sięgać wysoko. Jak wysoko jednak nie wiem. Ale z tego powodu właśnie, najlepiej byłoby was, będących jak to mówią spoza, w to zaangażować. Elzacher wstrzymał się na moment, jednak nie pozwolił nikomu zabrać słowa. - Część szlachty stąd, z Nuln, miałaby być zaangażowana w kulty Tzeentcha i Slaanesha, których ślady odkrył drogi Remermann...


W tym momencie do pokoju wrócił mężczyzna, który wprowadził ich do siedziby. Niósł trzy pękate sakwy. które przekazał przełożonemu.
- To dla pana, panie von Halbach. Za trudy i poświęcenie sprawie, oraz dostarczenie do nas Skrzyni. - Detlef podszedł do niego, nie zaglądał do środka worów, ale jeśli miały być tam złote korony, to oszacował, że będzie ich grubo ponad sto.
- Tak wynagradzamy oddanie naszej sprawie - spojrzał Elzacher po pozostałych i widać było, że chciał im zaimponować. Nagrody zwykle mogły nie być takie wielkie, byli tego świadom, ale zlecenie od Grafitowych Płaszczy powinny być i tak bardzo opłacalne.


- Niebawem... - rozpoczął ponownie po przerwie potrzebnej na ponowne zyskanie uwagi Detlefa - ...do godziny czasu, rozpoczenie się pogrzeb Tilusha. Zadecydowano, że pochówek będzie cichy, bez dostępu przyjeznych gości, ale wam napiszę pisemne pozwolenie. Jeśli chcecie się udać, to zgłosicie się do brata Victora. Ja też niebawem się tam udam, więc teraz wybaczcie - ułożył przed sobą papier i już miał zacząć pisać, jednak podniósł głowę i zapytał jeszcze. - No chyba, że chcecie jeszcze o coś pytać?