Pochwała Dietricha była miła dla niziołka, tym ochoczej Ludo przyłączył się do drużyny, ktoś przecież musiał o nich zadbać i dopilnować aby rany się im nie pootwierały. Przy okazji zapewnił sobie kolację i nocleg na najbliższą noc. Samotnie zapewne nie zostałby wpuszczony do gospody ,,pod Rogatym Łbem”. Gburowate krasnoludy zaraz by go wygoniły, pięściami pogroziły, a już na pewno nie poczęstowaliby jadłem i trunkiem. Ale jeszcze noc, albo parę dni i ruszy dalej, ruszy w stronę Gór Czarnych i dalej. Oczywiście jeśli ta gromadka tam się wybierze, bo on sam tam się przecież nie będzie pchał. Atmosfera była dość przyjazna, młoda Elfka tuliła się do Łowcy, który ją chyba trochę podpijał. Nawet krasnolud imieniem Durak zdawał się normalniejszy od swoich pobratymców z tej osady. Ludo mógłby długo tak siedzieć i cieszyć się rozmową z nowo poznanymi kamratami, Ci jednak byli zmęczeni drogą, część osób spieszyła się do łóżek.
Syty i najedzony cyrulik był szczęśliwy, w pokoju pozwolił używać swoich narzędzi do woli. Życzył też Lilou i Hansowi miłych snów i szybko zwinął się w kulkę. Posłanie bez pluskiew i ciepłe okrycie, kto by tego nie lubił. Nawet nie wiedział kiedy usnął. Niziołek najchętniej spałby i do południa, śnił mu się mały bury kotek. Puchata, nieporadna kulka, która domagała się smykania i mruczała cicho. Puszek został w rodzinnym domu, pewnie już trochę podrósł, ale dlaczego tak miauczy i miauczy. Cholibka czemu te jego miauknięcia brzmią jakby to Khazad się darł? Koty nie mówią w ich języku! Natrętna, złośliwa myśl i świadomość irracjonalności wyrwała niziołka ze snu. Ludo zerwał się, rozrzucił pościel i prawie spadł na podłogę. Hałasy nie ustawały, rozejrzał się więc zdezorientowany po sali. Lilou chyba, też nie wiedziała co się dzieje, wyglądała na lekko przestraszoną, mocno ściskała kołdrę, ale Hans już stał. Zapewne zbudził się pierwszy. Wszyscy zaczęli wybiegać na korytarz, wybiegł więc i cyrulik.
W korytarzu trwała walka, nie było czasu na pytania ani wyjaśniania. Niziołek po ostatnim areszcie starał się być mniej lekko myślny i pierwsze co zrobił to rozdarł się na całe gardło.
- Straż! Wołajcie straż! Mordują, pomocy!

W między czasie zorientował się, że trzyma procę w rękach. Zapewne pochwycił ją instynktownie, widząc, że i inni wybiegają uzbrojeni. Szanse na trafienie większych nie zakładał, ale może zbóje widząc opór i zbiegowisko zaczną uciekać. O dziwo chyba trafił, dobrze nie zauważył, gdyż zaraz nastąpił huk, aż niziołek odruchowo zamknął oczy. Dymu zresztą też było sporo, a jak się przerzedził to ile krwi! Wciórności, jakby pijany rzeźnik stado świń szlachtował. Zresztą chyba nawet jakaś głowa całkiem luzem leżała. Niziołekiem, aż zatelepało, temu to już na pewno nie pomoże i jej nie przyszyje.

Ale walka zdawał się dobiegać końca, Ludo wiedział, że nie ma co już korzystać z procy trzeba wrócić się po narzędzia i zacząć opatrywać rannych. Szybka pomoc jest kluczowa, krwi upuścić łatwo, gorzej ją wlać do środka, żeby pacjent to przeżył.
Leliana pomagała już Lilu. Elfka kurczowo trzymała się za udo, rana musiała mocno krwawić. Zresztą przy ranach ciętych, rąbanych tak to już było. Ale pomagająca jej kobieta zapewne zatamuje krwawienie, a on ewentualnie później na to zerknie. O ile elfka się przestanie się bać niziołka, ehh nie potrzebnie wtedy tą piłę pokazał. Ale nie miał czasu na przekonywanie kogokolwiek, bo wołał go Słowik.
-Cholibka! Idę, biegnę! – odpowiedział mu Ludo i wpadł do pobliskiego pokoju. Było tam trochu ciasno. Jakiś nieznany mu Khazad właśnie łamał jakiejś babie kości. Jeśli tak chciał ją ocucić, to lepiej było na niego uważać. Zresztą ta kobieta była podobnie ubrana, jak Ci z korytarza więc może nie warto jej opatrywać, ani żałować. Zresztą ze słów krasnoluda wynikało, że to Choasytka, a takie towarzystwo nie oznaczało nigdy nic dobrego.
- Ja cyrulik, medyk. Znam się na tym. – Odpowiedział pewnym głosem, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że przed takim wyzwaniem to chyba jeszcze w swoim życiu nie stał. Trzy, w sumie cztery ciężko ranne osoby, no ale choasytką zajmie się ewentualnie na końcu. O ile jeszcze dycha po tym przetrącaniu kończyn. Pozostawał ich mocodawca, kuzynka i khazad.
- Cholibka! Dajcie światła.Te odtrutki Duraka też się mogą przydać, przynieście! proszę. – Rzucił od tak do wszystkich, po czym zabrał się za odsłanianie, rozcinanie, czy zdejmowanie odzieży rannych. Musiał ocenić stan poszkodowanych, z początku ograniczył się do zabezpieczenia ran przed zakażeniem, zatamowania krwawienia i ogólnej stabilizacji. Podał też każdemu z tej trójki napar kojący. Jego prywatne zapasy znalazły się na wyczerpaniu, ale nie było innej rady.

Dai nic nie rozumiała.
Nie rozumiała jak to się stało, że nie mogła oddychać. Gdzieś tam na obrzeżach świadomości pojawiało się słówko ‘zasadzka’ i ‘zabójcy’, ale to dla rannej niziołki zaczynały być w tej chwili dość płynne terminy.
Nie rozumiała, czemu nie rozumiała krzyków rudobrodego krasnoluda.
Nie rozumiała, czemu czuje całkowity bezwład więc na wszelki wypadek nie ruszała ani paluszkiem.
Starała się nie panikować, no bo chore zwierzaki zawsze najpierw uspokojano.
‘Tylko spokojnie, tylko spokojnie, Dai, wszystko będzie dobrze’
Bardzo chciało się jej pić a to musiał być dobry znak. Z jakiegoś powodu Dai była pewna, pewniusieńka, że przed śmiercią chce się wiele rzeczy ale nie pić.
Chciała zobaczyć rodziców i siostry...
Na samą myśl o najbliższych Dai z rozczulenia wciągnęła głębiej oddech i fala bólu niemal zaćmiła jej świadomość. Z oszołomienia wyrwały ją wrzaski bólu i odgłosy łamanych kości.
- Po... pomocy – Dai wrzasnęła z całych sił.
Nikt sie nie pojawił, bo pojawić się nie mógł. Piśnięcie niziołki było ledwo słyszalne.
Zebrała siły raz jeszcze i wrzasnęła ponownie.
- Pomocy!
Tym razem była pewna, że to pomogło, bo bruneteczka zobaczyła pochylającego się nad nią Ludo.
Jego twarz zdawała się wypełniać całą przestrzeń.
Nie mogła przestać opowiadać o rodzinie. Gdy opowiadała o trzeciej siostrze, Dai w końcu poczuła ulgę. Nie była pewna co robił ten zwariowany cyrulik ale wzięła głębszy oddech i... odpłynęła w przytulną ciemność.

Durak mruknął patrząc na sprawnie obandażowaną rękę i pokiwał głową.
- Znacie się niziołku na tym. Dzięki Tobie i niech zdrowie Tobie dopisuje.- Skwitował darmową usługę halflinga.
Gdy ten rzucił hasło, że idzie z nimi khazad przez chwilę się zastanawiał i rozważał, ale w końcu kiwną głową na zgodę.

Gdy Durak wszedł do gospody aż westchnął z przejęcia. Wreszcie od długiego czasu był w krasnoludzkiej gospodzie i będzie mógł w spokoju napić się zacnego trunku.
Od razu zamówił beczułkę Alle i usiadł wraz z kompanią.
Popijawa trwała do północy a Durak, chociaż wytrzymałością na szlaku nie raz zadziwiał tym razem poddał się upojnemu wpływowi przyniesionego złotego napoju.

Łowca zbudził się nagle i zobaczył napastnika w masce i kapturze. Nie wiele myślał i przerzucił go na łóżko z którego zwinnie, jak na khazada wstał i złapał miecz oparty o ścianie przy wezgłowiu.

Gdy Durak padł ciężko ranny zobaczył nacierającego rudowłosego khazada. Wojownik ściągnął chyba przywódczynię z parapetu i zaczęli walkę. Durak patrzył na to co się dzieje jak w amoku. Nie wiedział kim był, ale machać toporem potrafił.

Walka się zakończyła a niziołek zaczął udzielać pomocy rannym. Durak cały czas był obok małej Dai, mimo ran starał się zatamować jej rany. Zerkał co chwilę na wojownika, który im przybył z pomocą.
Gdy wreszcie wszyscy byli już opatrzeni podszedł do zbrojnego i wyciągnął dłoń.
- Nazywam się Durak Gimblinson i pochodzę z Karak Varn. Dzięki Ci za pomoc. Wielu z naszych by mogło nie doczekać pomocy a i ci złoczyńcy pewnie by wszystkich zaszlachtowali.- Durak wpatrywał się w wojownika dość natrętnie po czym dodał.
- Na początek moją wdzięczność przy beczce Alle okażę.-

Skinął oszczędnie głową w stronę Duraka, jednak nie zdążył się przedstawić gdy wparowała straż.

- Najpierw wyżyj byś mógł podzięki składać w innym wypadku wychylimy 'Ale' dopiero gdy spotkamy siem w Salach Przodków - rzekł krótko


Kyan odwrócił się w stronę Thana stając przed nim w odległości wystarczającej by gwardia Thana nie musiała się stresować. Zatknął młot za pas i zarzucił tarcze na ramie.
- Kyan Thravarsson,Altrommi z klanu Khazak Khrum Twierdzy Karak Kadrin , do usług twoich i twojego klanu – skłonił się uroczyście okazując szacunek Thanowi

Kyan uznał że on zacznie mówić jako że khazad khazadowi pierwej zaufa niźli jakiemuś człeczynie nie wspominając o elfie, może nawet lepiej jeśliby elfa nie zauważył wcale…

– Nie dalej gdy słońce zaczęło schodzić ze szczytu dotarłem do waszej osady Thanie, w celu zasięgnięcia języka i zapoznania siem z dotkliwym problemem jaki trapi kopalnie i oferowania swej pomocy w owej. Jednakoż miałżem to poczynić świtaniem. Gdy karczma ucichła, zbudził mnie nasz okrzyk wojenny tego otóż khazada – wskazał paluchem na Duraka – który jak siem okazało wynajął pokój naprzeciw mego. Nie bacząc na nic, ruszyłem mu z pomocą jak brat bratu gdy khazad w potrzebie. Patrząc po owych we śnie ktoś ich zaatakował, a martwe ścierwa zalegające glebę należom
do najeźdźców. Jok widać i przybysze ucierpieli jokieś obtarcia. I być może nie zawracałbym tym głowy Thanowi jednakoż to co ujrzały me oczy… nie pozwoliło mi nie zareagować. Niechaj Than spojrzy, a zrozumie o czym rzecze i czemuż w środku nocy wasza obecność była niezbedna.

Kyan podszedł do nieprzytomnej kobiety z która walczył szarpnął za jej ramię i uniósł jak szmaciana lalke by wyraźniej widać było znak jaki ma wypalony na ramieniu. Następnie splunął parszywie.

Jego dudniący głos i chropowaty khazalid wypełnił salę dalej rozmowę kontynuując w khazalidzie.
– Na falujomcom brode Grimnira obaj wiemy co to…. Jest nieprzytomna ale dycha i żyw. Przetrącił żem jej kulawce i połamał lapy co by przypadkiem jakimś elfim podstępem nie uszła bomdz sama nie pozbawiła się życia.
Po mojemu Thanie jeśli można cuś zasugerować warto by sucz przesłuchać przy pomocy kowadła i ognia i wzmocnić straże. Kto wie? Może ich jezd tu wincyj a to jedynie zwiadowcy? – Kyan pokiwał z powagą głową

Cmoknął z namysłem Kyan puszczając kultystkę by gruchnęła na podłogę.

– Jeśli kultyści nastają na tej grupy żywota, świadczy to o tym że zapewne są ich wrogami lub majom cuś czego owi pożomdajom. Jeśli zadali sobie tyle trudu by dopaść ich tak blisko Karak Hirn. – zmarszczył ze zmartwieniem brwi Kyan

Przeniósł wzrok na Duraka chwilowo

– Jezd miedzy nimi khazad Durak Gimblinson z Cragmere, Thanie – wskazując Duraka – moży rzeknie cuś wincyj co rozjaśni tom sprawę. – skwitował

Kyan sam był ciekaw kim są i dlaczego Chaos depcze im po piętach.

Durak kiwnął głową na zgodę i zwrócił się ku schodom skąd dochodziły odgłosy podkutych buciorów.
- Chyba straż przybyła z odsieczą.- Mruknął i oparł się ciężko o ścianę. Był ranny i jeszcze szumiało mu w głowie po piciu.

Durak z grymasem bólu ukłonił się podobnie jak Kyan.
- Witaj Thanie. Ja również oddaję się do usług Tobie i Twemu klanowi.- Łowca mówił spokojnie i z szacunkiem, którego wymagał sędziwy khazad.
- Przybyliśmy tu z Imperium szacowny Thanie.- Zaczął jak tylko wybawiciel ich z nocy wskazał Duraka.
- W drodze napadli nas zbóje i to na granicy Waszego królestwa. Jednak odparliśmy ich atak lecz nasza towarzyszka została ciężko ranna.- Tu wskazał na Leliane.
- Postanowiliśmy zatrzymać się w waszym wspaniałym mieście by szukać pomocy u medyków bo z każdą godziną było coraz gorzej z nią.- Pokiwał głową.
- W drodze natrafiliśmy na wasze oddziały szykujące się do bitwy z grobi. Ruszyliśmy do obozu, który wkrótce musiał odpierać atak parszywych grobi, które nikczemnie zaatakowały chcąc zajść główne siły z boku. Razem z obrońcami stanęliśmy do walki. Trup się walał po podejściu w zielonej krwi i z nie małymi problemami odparliśmy wespół atak.- Kiwnął głową na potwierdzenie swoich słów.
- Później przybyliśmy tu z przewodnikiem, o którym Thanie zapewne słyszałeś od strażników przy bramach.- Popatrzył pytająco.
- W mieście skierowano nas do tego niziołka by udzielił nam pomocy a następnie przybyliśmy tu i resztę znacie już Thanie Finburssonie- Dodał na zakończenie i z westchnięciem i ze zmęczenia opadł trochę lecz przytrzymał się o ścianę.
- Kim są i co chcą te plugastwa? Zapewne naszej krwi bo nie raz ich krew toczyliśmy.- Dodał gdy zebrał trochę sił.

Lilou siedziała w jednym pokoju z Lelianą, która opatrywała głęboką ranę na jej udzie. Cięcie wciąż krwawiło, a elfka czuła przy każdym najmniejszym dotyku ból i pieczenie. To drugie towarzyszyło jej nawet i bez sprawdzania palpacyjnego. Starała się jak mogła, żeby tylko nie płakać, bowiem była przecież odważna i silna, niezłomna wręcz. Nie mogła się rozryczeć z bólu, ani nawet pokazać swojej słabości. Nie chodziło oczywiście o to, by zgrywać kogoś innego przed Lelianą, nie - ona doskonale wiedziała, jaka jest Lilou. Elfka nie obawiała się być po prostu sobą.

Liselilyumea nie żałowała tego, co zrobiła. Gdyby taka sytuacja się powtórzyła, uczyniłaby to po raz kolejny. Hans był dla niej kimś bliskim, nie potrafiła tylko sprecyzować, kim dokładnie. Czuła się zmieszana swoimi nagłymi uczuciami, tym jak zaczęła na niego patrzeć oraz swoimi pragnieniami. Często myślami była przy chwili, w której ten ją obejmuje, głaszcze po włosach i delikatnie całuje. Nigdy jednak jej wyobraźnia nie podsunęła jej tego, co Hans zrobił nim nastąpił atak. Czuła się przez to skołowana, pragnęła jego zainteresowania i bliskości, ale nie była pewna, czy aż tak bardzo, jak on. Sądziła, że jeśli powie to akolitce, to ta jej jakoś pomoże. W końcu była człowiekiem w podobnym do Hansa wieku.

Jak tylko dotarły do niej odgłosy wbijających z przytupem krasnoludów, spuściła uszy po sobie i zmrużyła oczy. O nie, nie zamierzała teraz nawet łba wychylić. Tak po prawdzie to lepiej, żeby nikt jej nie widział. Jedna pochwała nic nie zmieniła, tamten khazad w obozie miał racje. Mogła się starać, mogła próbować, ale równie dobrze mogła po prostu zaakceptować przypiętą sobie łatkę i postępować tak, jak tego oczekiwano. Nie sądziła jednak, by potrafiła wykazać się brakiem odwagi. Teraz została w pokoju ze względu na nogę i Lelianę, z którą rozmawiała.