To, czego do szczęścia potrzebowali, to z pewnością były kłótnie, spory, a może jeszcze rzucenie się sobie do gardła w sensie dosłownym. Całkiem jakby niektórzy nie pojmowali, że na takie zabawy będzie czas po rozprawieniu się z tymi, co chcieli odebrać im Karla, zapewne księgę i, jak można było sądzić, życie.
Żadna z tych opcji Dietrichowi nie odpowiadała, a najmniej ta ostatnia. A i tak myśl, że po tylu trudach banda obwiesi miałaby uniemożliwić im dokończenie zadania, doprowadzała go do furii.
Przez nich stracili towarzyszy (o koniach nie wspominając). Dietrich za zdecydowanie lepsze wyjście uznał pozabijanie tamtych, niż negocjacje.
Jak się okazało, tamci nie pozostawili im wyboru, od rozmów przechodząc do czynów.
Nie był to jednak taki atak, jakiego się Dietrich spodziewał.

Po chwili potrzebnej na opanowanie emocji Dietrich naciągnął łuk, starannie wycelował, po czym posłał strzałę w najgroźniejszego (jego zdaniem) wroga - w czarownika, który przywołał jakieś demony.

Nastolatka była załamana, zaniepokojona, zlękniona. A te wszytskie uczucia pojawiły się jeszcze zanim czarodziej przywołał do świata żywych plugawe bestie. Lilou wciąż z ledwością powstrzymywała łzy. Jedynie myślenie o czymś innym niż o utracie bliskich mogło dać jej tymczasowe ukojenie. Ciężko jednak było nakierować myślenie na inne, mniej przytłaczające tory, kiedy wokół wszystko kojarzyło się z porażką i śmiercią. Zachowanie Hansa sprawiło, że młoda elfka poczuła się zdradzona - tak jak kiedyś zrobił im to Albrecht, tak teraz jej ukochany łowca. Bracia Von Roch mieli to chyba we krwi i już sam ten fakt dolewał oliwy do ognia rozpaczy, który opanował cały jej umysł.

Elfka spostrzegła jak drżą jej ręce i nogi. Z trudem mogła chociażby zmienić pozycję i uklęknąć na kolanach, zamiast leżeć plackiem - z tej drugiej pozycji bowiem, celne strzelanie z łuku było ogromnie utrudnione. Dziewczyna wiedziała, że póki co nie może nic zrobić, choć miała awaryjny plan, ale on wykluczał każdego z jej towarzyszy, nawet Karla. Lilou wertowała w głowie mnóstwo scenariuszy. Jej stosunek do Karla również uległ zmianie, gdy w końcu zrozumiała o co chodziło w tej wojnie o zawartość plecaka. Kiedy sytuacja stanie się krytyczna i nie dadzą już rady odpierać ataków wroga, elfka pomyślała, że chwyci ten plecak i rzuci się w rzeczny nurt. Jeśli ten tom mógłby spowodować przyzwanie większej ilości plugastwa, nie chciała do tego dopuścić, a jeśli już nikt inny nie będzie w stanie bronić świata? Na takim jaki mógłby być i tak nie czekałoby jej dobre życie, więc może lepiej zrezygnować z niego w ten właśnie sposób...

Bestie nie przeraziły Lilou tak bardzo, jak można było się tego spodziewać. Być może zamknęła się na drastyczne zmiany jakie zachodziły w otoczeniu, bo wewnętrznie i tak przeżywała ogromne nieszczęście. Uczucie lęku i tak jej nie opuściło. Bała się jednak innych rzeczy niż paskudnych poczwar.

Zaczęło się. Zbójce okazali się szybko chaosytami a sprawa księgi musiała poczekać. Niestety Dietrich był odmiennego zdania i zamierzał natychmiast odebrać przeklętą księgę ich pracodawcy.
Nim Durak skończył kiwać głową z dezaprobatą wróg już zaatakował a na skarpie pokazały się demony!
- Co jest? Pustkowia tu się przeniosły?- Khazad zbladł z początku widząc koszmar, który już raz widział na stepach Kisleva i w Ostlandzie podczas inwazji chaosu.
~ Valayo mniej mnie w opiece.~ uczynił znak na czole.

Błysk i świst mieczy. Syczenie lecących strzał i jęki cierpiących słychać było wokół, ale najbardziej przerażające były rytmiczne i jeżące włosy słowa wypowiadane przez czarnoksiężnika. Na szczęście nic mu z tego nie wyszło, albo Durak nie zaobserwował żadnych zmian.

Eksplozja zaskoczyła krasnoludzkiego łowcę a ten tylko skulił się po odskoczeniu od wroga. Myślał, że to już koniec ich i słudze niszczycielskich potęg wreszcie udało się wyczarował ich zgubę.
Jednak bogowie chyba ich lubili, bo jedyne co zwiastowała eksplozja to porażkę nikczemnego czarownika. Ten wyleciał w powietrze i po krótkim locie wylądował w rzece za drużyną i po chwili zniknął porwany bystrym, górskim nurtem.

Walka była krótka i intensywna, plugastwa były nad dziw słabowite tak więc i długo nie ustały.
Kyan opuścił młot wzdłuż ciała gdy ujrzał kolejnych umykających kundli z pola bitwy. Nie zamierzał ich gonić, nie miało to sensu najmniejszego, rozejrzał się ponuro
– Nie dość że słabowite to jesio tchórzliwe. Widły by wzięli i w oborniku gnój przerzucali, a nie do mieczy się garną. Chuć zaiste te parszywce brzydkie jok kupa po jagodach były. – splunął pogardliwie na truchło kultysty.
Przeniósł wzrok na rwacą rzeke
– Tok się kończy paranie magia i chaosem… – wykrzywił się mocno co przekierowało jego zainteresowanie na Karla
Gdy ujrzał zwijającego się do drogi Karla zwrócił się do niego
– Wolnego Karlu ruszym aby już, ino najpierw spalmy tom plugawom księgę nim ktokolwiek byndzi mioł szanse jej użyć wincyj i skończyć jak ten tu nielot. – wskazał na tor lotu demonologa do rzeki
– Uwolnijmy świat od plugastwa jakie ona ze sobą niesie i zgubę. Rozpalmy ogień i niech spłonie w oczyszczającym płomieniu. Następnie dostarczymy ciem całego i zdrowego ku twemu domostwu.Za samo obcowanie z niom i dzierżenie jej grozi całemu twemu rodowi zguba bo nie dość że kultyści ciem ścigajom jeśli wici się rozniosom inkwizycje sprowadzisz na swój ród.Oni pytać nie bendom ani dyskutować.
Spojrzał na niebo
– Na deszcz siem nie zapowiada, oczyśćmy świat z plugastwa nie mitrężmy czasu.Nikt tej ksiegi użyć nie może ani z niom obcować bo go wynaturzy i splugawi jak każdego kto probuje siem nim posługiwać nawet ku najszlachetniejszym pobudkom.

Nikczemni przeciwnicy leżeli martwi, odpływali z nurtem rzeki bądź czmychali zostając bez przywódcy. Durak z początku chciał ich gonić, ale stwierdził, że najemnicy raczej nie ruszą na nich i prędzej poszukają nowego pracodawcy niż staną z własnej woli przeciw Karlowi i drużynie.
A właśnie Karl. Ten jak gdyby nigdy nic zaczął się pakować i zbierać do drogi. Walka widocznie postawiła go na nogi bo nic nie wskazywało, że jeszcze jest słaby po incydencie w gospodzie.

Krasnoludzki łowca chwilę słuchał rozmów towarzyszy z Karlem a sam ruszył odzyskać stracone pociski i przeszukiwać ciała poległych. Najemnicy strzelali z kusz i zapewne mieli zapas bełtów, ale i przy innych może coś znajdzie ciekawego co nakieruje ich na dalszą drogę. Oczywiście Durak nie zamierzał tykać naznaczonych piętnami czy chorobami truposzy.

- Karl. Powiedz mi do czego poczciwym ludziom taka księga. Ona tylko może ściągnąć na złą drogę lu jakowąś zgubę. Czy warto ją trzymać? Na północy nawet oręża po chaosytach się nie zbiera a Ty całą księgę z mrocznymi tajemnicami dźwigasz.- Zadał w końcu nurtujące go pytanie. Nie chciał następnej walki i chciał jak najszybciej pozbyć się pracodawcy i zarobić czyste złoto i ruszyć w świat.
- Nająłeś nas i wiedz, że dotrzymam umowy, ale chciałbym byś posłuchał bo wielu z nas coś przeżyło w swoim życiu i wiele się naoglądało.- Dodał i stanął na wzniesieniu pod osłoną drzew by rozejrzeć się po okolicy i szukając jakowegoś zagrożenia.

- Martwi mnie jedna jeszcze rzecz. Sporo tych ataków na Ciebie i w dość zorganizowany sposób zrobione. Czy jesteś pewien, że rodzinny dom zapewni Tobie ochronę? Zabójczyni wdarła się do krasnoludzkiego miasta bez problemu i podejrzewam, że i do Twojego domu.- Dopowiedział gdy był już gotowy do dalszej drogi.

Walka nie była dla niej kolejną bitwą, którą rozegrała. To było coś, czego nie zapomni do końca swojego życia, co umocni jej charakter i to, kim mogłaby być. Do tej pory sądziła, że jest odważna, że żadna władza ani bandyci nie mogą się równać z jej celnym okiem i solidnie wykonanym długim łukiem. Nigdy się nie bała, a ostatnio kiedy tak bardzo cierpiała, ktoś obcy szarpał ją za rękę zabierając od ukochanych rodziców...

Lilou zatęskniła za spokojnym głosem Lelianny, za wesołym piskiem Dai. Patrząc na zwłoki prostego chłopa, którego serce było ogromne, zbierało ją na mdłości. Widziała wiele trupów w życiu, ale ten po prostu wzbudził w niej pewne emocje. Musiała odwrócić wzrok. Drżącą piersią próbowała nabrać powietrza w płuca, jednak to dziwnie śmierdziało jej śmiercią. Wsłuchiwała się z ogromnym trudem w to, co inni mówią. Na jej twarzy omal nie pojawił się histeryczny i nerwowy uśmieszek. Prawda jednak taka, że była daleka od rozbawienia.


- Wszyscy żyją? - pytanie Karla zadudniło w jej głowie, powodując ból skroni i narastającą złość. Lilou zadrżała z gniewu, który ją opętał. Nawet nie próbowała się opierać, po prostu wstała gwałtownie na równe nogi, a mięśnie jej ciała spięły się mimowolnie.

- Wszyscy żyją?! Naprawdę pytasz CZY WSZYSCY ŻYJĄ?! - wydarła się jak rozwydrzony bachor. Ręce dziewczyny naprężyły się wzdłuż ciała, a drobne dłonie zacisnęły w piąstki. Ta nafuczana postawa nie trwała jednak długo, gdyż po chwili elfka podniosła z ziemi kamyczek i celnie rzuciła nim w Karla. Oczywiście ta mała broń nie mogła wiele zrobić szlachcicowi.

- Nasze przyjaciółki porwał nurt, Słowika niemal rozpruto jak zająca, omal nie pochłonęły nas bestie chaosu, a ty mówisz nam o żarciu jakie dostaniemy w twoim pięknym zamku?! - kolejny kamień poleciał w stronę mężczyzny, który nie miał problemu by się przed nim uchylić. Lilou jednak wciąż była zła. Właściwie to mało powiedziane, ona szalała ze wściekłości, która narodziła się z głębokiej rozpaczy, przerażenia i szoku.

Schyliła się po następny kamień, tym razem większy i również rzuciła nim z całą swoją siłą wywołaną złością. Nie wiedziała czy bardziej chce jej się płakać czy go pobić. Nie można było też nazwać jej napadu furii zwykłym gniewem. Elfka po prostu przeżyła coś, co wyraźnie na niej się odcisnęło.

- Czy was w ogóle obchodzi czyjeś życie?! - jej krzyk pomału się załamywał wraz z głosem, który pękał i drżał w każdym coraz to dalszym słowie. Jej kroki nie były wyraźne, ani nie zdawało się, że dokądś zmierza. Snuła się szurając nogami i patrząc po twarzach pozostałych, którzy tylko o księdze gadali. Tylko księga, nic więcej... - Zauważyliście chociaż, że kilku z nas tutaj brakuje? - zagryzła wargę nie mogąc wstrzymać łzy, która spłynęła po policzku mimo iż Lilou nawet nie mrugnęła okiem, próbując to powstrzymać.

Niewielki rozbieg jaki wzięła posłużył jej jedynie do tego, by całym kruchym ciałem wpaść na Karla i napierając otwartymi dłoniami pchnęła go w tył. Lilou nie była jednak na tyle silna, by wywołać coś więcej niż mały krok w tył jaki mężczyzna wykonał odruchowo.
- Nic cię nie obchodzi! - krzyknęła z wyrzutem, a jej wargi wykrzywił grymas, w którym usta drżały coraz bardziej z każdym kolejnym słowem. Ponownie go pchnęła - Myślisz tylko o swojej dupie, swoim pięknym i wygodnym życiu! - kontynuowała wciąż go popychając, co tak naprawdę nic nie dawało. Brudnym rękawem przejechała po mokrej, zakurzonej, dziecięcej buzi, która coraz bardziej ujawniała jej młody jak na elfa wiek. - By tobie było dobrze! By się nażreć jak król i wszystkim rządzić... - tym razem uderzyła piąstką w jego ramię. Nie zatrzymała się jednak tylko na tym -... z tym swoim pieprzonym... - kolejne uderzenie drugiej ręki w drugie jego ramię nie przerwało słów wypowiadanych przez zaciśnięte zęby - ...chorym... - następny cios spadł na jego bark -... plugawym... - Lilou nie mogła przełknąć śliny. Jej głos robił się coraz bardziej rzewny i drżący, aż w końcu z gardła wydobył się cichy pisk poprzedzający to, jak bardzo się rozryczała. Nie wiedziała co chciała zrobić Karlowi swoimi słabymi i malutkimi pięściami, ale gdy zaczęła krzyczeć jak bardzo go nienawidzi, nie panowała już nad wielokrotnością uderzeń, które zaczęła w niego wymierzać.