Elfka słuchając wywodu Karla skupiła się na jego słowach. Oparła znużoną głowę o rękę, której to łokieć spoczywał na blacie. Powstrzymywała się od ziewnięcia, a jej mysie włosy opadały wraz z przechylającą się głową. Patrzyła na mimikę rozmówcy, poruszające się usta, zza których płynęły co raz to nowsze informacje.

Lilou zastanawiała się. Nie nad tym, czy się zgodzić, ale nad tym, jak bardzo głupi był Karl. Czy może podstępny? Skąd mógłby mieć pewność, że zgraja obcych mu osób po prostu w drodze go nie okradnie i zabije? Nawet gołębia do rodziny nie wysłał, każdy pomyśli, że zginął z rąk wrogiej im rodziny, a nie jakichś awanturników, których sobie wynajął w jakiejś karczmie na zadupiu.

Mała złodziejka wciąż się zastanawiała. Tym razem nad tym czy powiedzieć mu o tym, jak bardzo jest głupi. Wolną ręką zaczęła w zamyśle stukać o blat stołu, po którym przesuwała leniwie palce, stukając nimi rytmicznie. Patrzyła po wszystkich tylko przez sekundę, całą uwagę skupiając na potencjalnym zleceniodawcy.

Dopiero gdy westchnęła głośno i wyraźnie, jej ciało wyprostowało się.
- Co knujesz wobec nas? - spytała twardo, ściągając przy tym brwi. Mimika mężczyzny nabrała już wyrazu, przy którym z ust zaskoczonego rozmówcy pada "słucham?!" lub "że co, proszę?". Lilou nie pozwoliła na to, by wszedł jej między zdania. - Jaki jest twój haczyk? Nie masz żadnego? Liczysz na dobroć serca, siostry miłosierdzia z zakonu Shallyii? Faktycznie, pomocne i dobre duszyczki, ale raczej pacyfistki. Grupa brutali górowałaby nad swoim zleceniodawcą, który w dodatku ma licznych wrogów chcących go zabić. Nie bardzo więc rozumiem, czemu jesteś nieszczery wobec nas na samym starcie i czegoś nam nie mówisz - Elfka nabrała poważnej i groźnej miny, prawdziwej walecznej i dumnej kobiety. Oparła się mocno o krzesło i skrzyżowała ręce na piersiach. Nie spuściła swojego wwiercającego się w duszę Karla spojrzenia.

Trzeba było przyznać, że jegomość odpowiadał bez zbędnych wydziwiań na ich pytania. Człowiek miał problem i chciał od niego uciec do swoich.
Na słowa Leilany Durak przewrócił oczyma i mruknął pod nosem.
~ A ta znowu zbawia świat.~ i upił kolejny łyk Ale z Karak Hirn. Lubił dziewczynę i mimo jej naiwności miewał lepszy humor. W sumie czuł się czasem odpowiedzialny za nią bo pochodziła z południowych krain ludzi i żyła jakby inaczej od pozostałych umgi.

Gdy młoda elfka wystrzeliła ze swoim "Co knujesz wobec nas." khazad aż prychnął w kufel. Dziewka mimo, że elfka dała się poznać jako wścibska i konkretna, a o bezpośredniości tak dużej, że co najmniej wyleciała by z każdego domostwa krasnoluda po krótkie chwili. No ale Durak musiał przyznać jej rację. Lilou odpowiednie pytanie zadała.
- Rzadko się zgadzam z długouchą, ale pytanie właściwe raczyła zadać człeczyno. Odpowiedz.- Durak dopił piwo i zeskoczył z krzesła trochę za wysokiego jak dla niego, ale dość wygodnego.

Gdy wrócił z pełnym kuflem piwa do stołu miał kwaśną minę. Miejscowi nie byli skorzy do gadania o rodakach z Karak Hirn i tylko co się dowiedział to potwierdzało jego wiedzę znaną od dawna.
- Chcesz człeczyno o świcie ruszać a zadbałeś o wszystko? Nie zamierzam ciebie niańczyć jak się okaże, że żarcia nie masz czy skóry na kark na zarzucenie.- Durak postawił kufel i podpierając się jedną ręką podskoczył siadając na swoim krześle.
- Wędrówka Doliną Lodowego Wichru dla człeczyn może być dość ciężka. Byłeś tam na szlaku kiedy umgi?- Zapytał sięgając po złoty trunek i gdy zbliżył do ust gęba mu się rozjaśniła.
- Po drodze będzie Khazid Grentaz. Myślę, że przydałoby się tam zajść w celu przygotowania się do dalszej wędrówki.- Dodał odstawiając kufel.

Khazad uniósł kufel alle i wziął łyk.
- Jak khazadzi zrobią szlak to łatwo go nikt nie zniszczy. Jeśli oczywiście nie chciały by był pułapką czy co to sprawa zagubienia nie wchodzi w grę. Z resztą ja w górach się nie gubię.- Dodał Durak.

- Hmmmm. Zaczynasz mówić rozsądniej człeczyno. Zaliczka mile widziana jest zawsze. Musimy zboczyć z naszej drogi więc musimy nabrać dodatkowych zapasów.- Kiwnął głową i ponownie przechylił naczynie z piwem.

Khazad prychnął gdy wspomniano o tratwie.
- Wy człeczyny nie chcecie tych sierściuchów zostawić a pchacie się na chybotliwą i zdradliwą tratwę. Może od razu wskoczmy do rzeki lub wierzchowce powrzucacie?- Gimblinson nie był z pomysłu zadowolony. Może nie był tak sceptyczny do wody jak większość rodaków, ale tratwa nie brzmiała zbyt pewnie a umiejętności umgi zazwyczaj były co najmniej znośne co do pływania.

Krasnolud z ulgą przyjął wiadomość o zaliczce. Wiedział, że nie są zbyt dobrze wyposażeni i brakowało im prowiantu czy ciepłych ubrań. On sam by dał radę z tym co ma, ale człeczyny czy krucha długoucha jęczeć pocznie i będzie niańczenie.
Wiele lat Durak na szlakach w górach przeżył i wiedział co najlepiej się spisze. Musiał pogadać ze Słowikiem by zaprowadził go do odpowiednich ludzi, u których się zaopatrzą.

Jeśli w tej sprawie było jakieś drugie dno, to, jak na razie Dietrich nie potrafił go dostrzec. Powody Karl podawał dosyć rozsądne, sposób podróży, choć bywały lepsze metody, też się wydawał możliwy do zrealizowania.
No ale najpierw trzeba było zrobić zakupy. Faktem było, iż w sakiewce Dietricha kołatało się jeszcze parę monet, ale zaliczka z pewnością pomogłaby w uzupełnieniu zapasów i kupieniu paru rzeczy, mogących ułatwić podróż. To jednak warto było skorzystać z pomocy Słowika, który z pewnością wiedział, co i gdzie można dostać - w dobrej jakości i za niewygórowaną cenę.
Durak był trochę śmieszny, z tymi swoimi stwierdzeniami "o wyższości krasnoludzkiej rasy", ale co do konieczności zakupów miał rację.
- Teraz już zapewne niewiele się załatwi - powiedział Dietrich. - Jutro od rana trzeba by zrobić zakupy. Najlepiej gdyby ktoś kupował dla wszystkich, na dodatek ktoś, kto umie się targować. Słowiku, pewnie wiesz tu wszystko o wszystkich. Dobra rada byłaby mile widziana.
- No i trzeba by jak najszybciej załatwić tę barkę. - Spojrzał na Karla.

- Chcę was zatrudnić do roboty, którą jest ochrona mojej osoby. Proste. Płacę z góry, moja rodzina pokrywa koszta wyprawy i dokłada kwotę będącą równowartością zaliczki. Czy teraz moja oferta brzmi kusząco? - Zapytał, spoglądając z osobna na każdego awanturnika.

- Skąd ta pewność, że trafiasz na osoby uczciwe? Uważasz, że skoro siedzą tutaj trzy kobiety, to grupa nie jest zdolna do morderstw i kradzieży? - Lilou nie zmieniła swojej postawy, wciąż wyglądając jak butna księżniczka. Ręce skrzyżowane na piersiach, proste plecy i zadarty nos. Patrzyła na Karla surowo.

Wszyscy wiedzieli, że to nie była jej naturalna postawa. Co prawda bywała złośliwa, ale zazwyczaj jednak się uśmiechała. To, co robiła teraz, mogło sprawiać wrażenie jakiejś próby dla rozmówcy. A może po prostu z góry go nie polubiła, bo nie był zbyt ładny? Nie, to niemożliwe, Lilou nie była w zachowaniu typowym elfem, ponieważ nie wychowywała się wśród takowych. Pewne cechy rasowe oczywiście były nie do wyplenienia, ale na pewno nie zwracanie uwagi na wygląd.

To jak inni szybko łyknęli propozycje było dla niej ciężkie do uwierzenia. Usłyszeli o zaliczce i już lecieli z jęzorem na wierzchu, nawet nie zważając już na te konie, o które nie tak dawno przecież mieli największe "ale". Elfka pokiwała głową z dezaprobatą. Popatrzyła chwilę po dziewczynach i przewróciła oczami na zachowanie mężczyzn.

Najlepszy był krasnolud. Miała ochotę go kopnąć pod stołem, ale siedział za daleko. Przechwalał się i już w myślach wydawał zaliczkę na pierdoły, zapasy niby jakieś. Lilou zmrużyła oczy paraliżując go spojrzeniem zimnych oczu.

- A ciebie w dupsko to przypadkiem mech nie grzeje? - parsknęła, a kącik jej ust wykrzywił się w złośliwym uśmieszku. Wyglądała jak zaczepna nastolatka, która chce pokazać, że jest twardą sztuką, a tak naprawdę miała ochotę na żarty, a nie dogryzanie.

Słysząc dalsze słowa Dietricha rozwarła szeroko oczy.

- Hola! Zaliczką was kupił, poważnie? Po tym jak ogłosił ile ma błyskotek, już jutro może nie mieć ani jednej, a jedynie dojdą nowe blizny i bardziej poobijana twarz - krótkie, stanowcze westchnięcie zakończyło buntowniczą postawę Lilou. Rozluźniła ramiona i wyprostowała ręce. Zerknęła ukradkiem na Hansa, licząc na to, że wyrazi swoją opinię.

Gdy wszyscy inni gadali, nieco podchmielona od piwa Dai zeskoczyła z taboretka i zaczęła obchodzić stoły, obsadzone obecnie przez jej towarzyszy.

Tam złapała resztkę chleba, tutaj zabrała niedogryzioną marchewkę, posprawdzała też talerze i miski kompanów zgarniając resztki pieczonych kartofli.

Targowanie się, przepychanki o ceny, negocjacje zostawiała znajomym. Ufała im a przy tym i tak była przekonana, że ruszą z Karlem. Cicho czknęła i uśmiechnąwszy się dreptała dalej w poszukiwaniu zapomnianych resztek jedzenia.

No bo co? Na zadkach będą siedzieć i czekać na kolejną okazję?
No. Wiadomo, że nie. Wiadomo, że chcą urwać jak najwięcej. A niech tam, niech się bawią.

Gdy Lilou przekomarzała się z Durakiem, mała Daireanne podreptała do Słowika i szepnęła mu by o obroku dla jej konika - Wiesiołka - nie zapomniał i o kocu dodatkowym dla niej gdy się rozglądał będzie i dogadywał.

Z zadowoleniem stwierdziła, że w sumie zebrała całą miskę okrawków, które skrzętnie zapakowała w kawałek płótna. Dmuchnęła w opadającą na oczy grzywkę. Wcisnęła się pomiędzy Lelianę a Dietricha i zaczęła zbierać ze stołu naczynia.

Z niewielką piramidką zastawy, ruszyła pewnie w kierunku kuchni karczmy. Chciała sprawdzić czy i tam nie znajdzie nieco skrawków i innych niepotrzebnych już nikomu rzeczy. Doszła do wniosku, że byłaby to uczciwa wymiana. Nie spodziewała się, by ktokolwiek miał cokolwiek przeciwko. Pomoc w sprzątaniu za ... no nie wiedziała jeszcze za co. Nieważne co by to było, mogłoby się przydać w ich dalszej podróży.

Dietrich nigdy nie przepadał za zakupami. Chodzić od kramu do kramu, szukać, wybierać, przebierać, a do tego targować się o każdego miedziaka - to zdecydowanie nie leżało w kręgu jego zainteresowań. Dlatego zachwycony był faktem, iż Słowik, jako miejscowy, znał w tej mieścinie niemal każdego, a na dodatek potrafił tak sprawnie obracać językiem, że kupcy opuszczali nieco cenę, dzięki czemu w sakiewce zostawało więcej srebra, które wszak można było przeznaczyć na różne przyjemności.
Ale niektóe zakupy trzeba było zrobić, w końcu nazwa Lodowa Przełęcz nie wzięła się znikąd.
Za pośrednictwem Słowika Dietrich kupił jedzenie na tydzień, tudzież paszę dla konia na tyle samo dni. Dai zresztą, mądra dziewczyna, postąpiła tak samo. W końcu konie ziemią żywić sie nie będą.
Dodatkowo Dietrich wzbogacił się o porządny, zimowy płaszcz i koc. Miał co prawda i pelerynę, i koc, ale peleryna z płaszczem się nie gryzła, a co dwa koce, to nie jeden. A gdyby się znalazł ktoś do przytulenia w nocy, to byłby jeszcze jeden koc i żadne zimno nie byłoby straszne.
Myślał co prawda o zakupie namiotu (wszak koń by i to udźwignął), ale jeśli Dai by go przygarnęła, zgodnie z rzuconą mimochodem obietnicą, wtedy można by z optymizmem spojrzeć w przyszłość.