Zapalone smolne szczapy zostały rzucone pod fladry opasujące obóz; w ich świetle kawałki czerwonego płótna rozpięte na sznurze wydawać się musiały wilkom językami ognia, znienacka wyrastającymi z mroku; wycia osłabły, ale wciąż w mroku łyskały ślepia głodnych drapieżników.
Konie były dobrze ułożone i po chwili paniki, zaczęły się uspokajać. Spętano im przednie nogi i przywiązano do palików, a ludzie głaskali je po łbach i uspokajająco szeptali do uszu.
Cedryk wyjął ze swych juków arbalestę i mechanizm do napinania kuszy. Po przygotowaniu broni kilka minut wpatrywał się w ścianę lasu, po czym szybko podniósł broń do ramienia i strzelił. Rozległ się gwałtowny, urwany skowyt. Cedryk zaśmiał się urągliwie, krzycząc kilka obco brzmiących słów. Odgłosy wilków ucichły, a Cedryk zabrał się do ponownego nabijania broni. Wezwał zakonników, by dorzucili do ognia.
Wtem jakaś ciemna smuga bardzo szybko zaszarżowała na dowódcę, obalając go z nóg!

Dalej pilnując konia Heinz sięgnął ku rękojęści miecza, by przygotować się do natarcia na intruza.

Bestia zamiast na miękką szyję, na którą się rzuciła, uczuła żelazną obrożę! Wyła z bólu, w którym zaczęły pobrzmiewać nieludzkie nutki szału. Cedryk wyrwał spod cholewy puginał i wbił bestii pod łopatkę! Z rany bestii uniósł się swąd gotującej się posoki. Zawyła straszliwie. Jednocześnie starszy zakonnik rzucił pękiem jakichś ziół w kierunku walczących. Bestia wzdrygnęła się pod ich zapachem jak pod biczem i potężnym susem znalazła się na granicy polany i lasu. Strzała z łuku Horsta wydawało się, że odbiła się od zadu zwierzęcia! Bestia zniknęła w krzakach, stopniowo pogasły w nich także wilcze ślepia.
Zakonnik połozył na skrwawionej szyi Cedryka dłoń i zbliżył doń prosty symbol młota, który nosił na piersiach. Dowódca wił się chwilę, pocąc obcifie, po czym westchnął i zasnął. Na oczach Heinza, ślady po kłach wilka znikały. Zakonnik zachrypiał, wyczerpany.
Konie się uspokoiły.

Gdy sytuacja się uspokoiła Heinz przekazał swojego wierzchowca pod opiekę jednego z zbrojnych i podszedł do zakonnika, który akurat nie leczył Cedryka, aby zapytać co to jest za bestia.

- Tak... zwykłem przebywać w okolicach Talabheim. Ale o tym póżniej. - stanowczo Heinz uciął ewentualną dysputę - Teraz zajmijmy się stanem Cedryka i tym jak się zabezpieczyć przed kolejnym atakiem wilkołaka i jego watachy.

Heinz podszedł do Horsta, żeby powiadomić, że trzeba zrobić zapas wilczych jagód także na czas zwiadu do obozu wrogich wojsk. Z doświadczenia wiedział, że najlepsza pora to wieczór, a wtedy trzeba się liczyć z tym, że przez jakiś czas wystawieni na atak wilkołaka.

Niestety wilczej jagody nie było nigdzie w pobliżu. Dalsza część nocy upłynęła spokojnie. Rankiem wyruszonow trasę, szybkim tempem. Wieczorem zrobiono już ponad 50 z 80 kilometrów, jakie skladały się na trasę Eonach - Sainsprit. Niemal w okolicy odpowiedniej do rozłożenia obozu podróżnicy natknęli się na głośno meczącą kozę, przywiązaną do drzewa. Heinz bystrym okiem wypatrzył element wiklinowej plecionki, na której położono dużą ilość liści. Pod nimi zapewne nie kryło się nic przyjemnego - tak wyglądała lokalna pułapka na wilki.

Rozglądając uważnie po okolicy Heinz podszedł do uwięzionego zwierzęcia, aby skrócić jego cierpenia.