Ernest siedział w fotelu i zastanawiał się czy nie odpuścić sobie wycieczki do domu barona, jednak pieniądze jakie proponował hrabia na pewno by mu się przydały. Wstał więc z fotela i sięgnął po mieszek wypełniony gotówką. Spojrzał na odchodzącą współtowarzyszkę, na szybko przeliczył pieniądze i sam wyszedł z pokoju - Do zobaczenia o 7 dzwonie - powiedział do towarzyszy. - Do widzenia jutro - zwrócił się do hrabiego po czym wyszedł.

Przez chwilę szwędał się po okolicy, po czym udał się do świątyni Shallyi. Czasu miał jeszcze sporo, poszedł więc do wuja mówiąc tylko, że przyjął zlecenie hrabiego. Wręczył mu dwie złote korony w podzięce za gościnę, pożegnał się i udał się do karczmy najeść się i posłuchać plotek.
W karczmie "Czarny kocur" jak zwykle było całkiem tłoczno. Gdy wchodził do głównej sali zauważył współtowarzyszkę, która właśnie wchodziła po schodach na górę. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zaczepić Heidrun jednak ta zniknęła na piętrze.

Usiadł więc do wolnego stołu zamawiając przy tym napitek i jedzenie. Przysłuchiwał się chwilę plotką w oczekiwaniu na posiłek. Starał sie wsłuchać w słowa, czy któryś z gości nie potrzebuje pomocy medyka. Wszak miał chwilę wolną za złote korony nie śmierdzą.

O umówionej godzinie zjawił się na tyłach świątyni, twarz kryjąc pod kapturem zarzuconym na głowę. Czekał na siódmy dzwon, a wchodząc do wozu nie oglądał się za siebie.

Wszystko było tak proste, że aż dziwić się można było, że wielmożny pan hrabia sam się nie pofatygował, by osobiście odebrać skradziony mu wcześniej przedmiot.
Czyżby szanowny zleceniodawca coś wiedział, a nie powiedział? A to znaczyło, że w dworku barona trzeba będzie mieć oczy szeroko otwarte, tudzież broń pod ręką.
Tak na chłopski rozum - kto, mając dom pełen cennych przedmiotów, pozostawia go bez ochrony? Wszak w dworku pod lasem trudno było liczyć na ochronę strażników miejskich.

W fachu Lukasa należało zakładać nieuczciwość pracodawcy. I należało brać to pod uwagę przy przyjmowaniu oferty. Innymi słowy - trzeba było założyć, że jaśnie wielmożny hrabia łże jak pies i że jest gotów pozbyć się zleceniobiorców gdy tylko czerwony czerep znajdzie się w jego rękach.
Czy jednak warto było dzielić się tymi przemyśleniami z pozostałym uczestnikami akcji "odzyskaj czaszkę"?

- Czy są tam psy? - zadał kolejne, dość ważne pytanie.

Niklas spojrzał na Lukasa.

- Kiedyś miał kilka psów, ale gdy włamano mu się do domu i mu je otruto, stwierdził, że woli, by domu pilnowali ochroniarze. Dlatego musicie się nastawić na to, że kogoś tam spotkacie, ale co z nimi zrobicie, to już nie moja sprawa. Dom w każdym razie wygląda na pusty.

'Wygląda' a 'jest'... To była subtelna różnica, która mogła kogoś kosztować życie. Lukas wolałby załatwić całą sprawę bez trupów po którejś ze stron. Opłata nie była aż taka wysoka... Za zabijanie były wyższe stawki. Zazwyczaj.

Więcej pytań nie miał. Zgarnął ze stołu sakiewkę, skinął głową na pożegnanie i wyszedł.

* * *

Przygotowania nie zajęły mu dużo czasu. Ekwipunek nie wymagał uzupełnienia, prócz jednej rzeczy - Lukas zorganizował sobie ciemną szmatę, która z powodzeniem mogła zastąpić maskę. Zawsze mogło sie okazać, że jakiś niezauważony przez nikogo świadek zauważy coś, czego widzieć nie powinien. Lepiej było twarzy nie pokazywać.
Potem odwiedził karczmę. Nie nawiązał jednak kontaku z żadnym z towarzyszy przyszłego napadu. Samotny człowiek nie zwracał takiej uwagi, jak grupa osób.


Na miejsce spotkania zjawił się przed czasem. Tak na wszelki wypadek. Nie po to, by się nie spóźnić, lecz by sprawdzić, czy nie czeka na nich jakaś niemiła niespodzianka.

Niewielka świątynia Shallyi leżała w południowej części miasta i drogę do niej znał każdy, kogo o nią zapytano. Okolica była spokojna, gdyż oprócz włóczęgów i żebraków nie kręciło się tam zbyt wiele osób, a i pogoda zdecydowanie nie zachęcała - po obiedzie zerwał się silny wiatr i zaczęło kropić, by w końcu lunąć jak z cebra. Zmrok zapadł równie szybko, a jedynym źródłem oświetlenia na ulicach były latarnie, w których świetle wirowały ciężkie krople deszczu niesione przez wiatr.

Zebrali się we wskazanym miejscu o czasie i wbrew wątpliwościom Lukasa, nie czekała tam na nich żadna niespodzianka. Wręcz przeciwnie - zaśmiecona i cuchnąca fekaliami uliczka na tyłach świątynki była zupełnie pusta, a gdy usłyszeli charakterystyczny dźwięk końskich kopyt uderzających o bruk, zebrali się, gotowi do drogi. Czarny powóz ciągnięty przez dwa konie zatrzymał się idealnie przed nimi, a woźnica, żylasty mężczyzna w równie czarnym płaszczu i kapturze narzuconym na głowę był małomówny i niemal warknięciem nakazał im wejść do środka. Najwidoczniej i on wolałby w taką pogodę siedzieć przy ciepłym ogniu i kubku czegoś mocniejszego.

Powóz w końcu ruszył, a przez niewielkie okienka widzieli, jak szybko zmienia się krajobraz. Przytulone do siebie domy różnej wysokości, w miarę podróży przerzedzały się, aż w końcu mijali zaledwie pojedyncze domostwa i zagrody, by wyjechać na przedmieścia, gdzie zbliżająca się noc zdawała się zarzucać jeszcze mroczniejsze sidła na okolicę. Szarpnęło, gdy woźnica zatrzymał wóz, chwilę później otworzył drzwiczki i warknął przez deszcz i wiatr.
- Koniec podróży, wysiadać.

Ledwo to zrobili, a mężczyzna uderzył z bata i powóz odjechał w mrok, kierując się w stronę miasteczka. Poprzez chłoszczący ich twarze deszcz ujrzeli cel swojego zadania. Ogromny, oświetlony kilkoma latarniami ponury dom, wybudowany z kamienia i drewna.

Domostwo robiło wrażenie, choć wyglądało na stare i niepasujące do obecnych czasów. Nie mogło więc zbytnio dziwić, że stało na uboczu miasta, które wciąż się rozwijało. Ruszyli kamienną drogą, przechodząc przez żelazną furtę w stronę posępnego budynku. Czarne, stalowe ogrodzenie ozdobione było przypominającymi jakieś skrzydlate stwory figurami, które spoglądały na nich wielkimi, pozbawionymi źrenic oczami.

Ceglana dróżka poprowadziła ich przez główną bramę wprost pod dwuskrzydłowe, otoczone łukiem drzwi posiadłości. Cały teren, jak okiem sięgnąć, porastały krzaki i stare drzewa, zamykając samotnie stojący dom w swoim pierścieniu. Nawet, jeśli kiedyś był tu jakiś ogród, nikt się nim od dawna nie zajmował. Wszędzie było cicho i spokojnie - wyglądało na to, że dom rzeczywiście czeka samotnie na powrót swego pana.

Wtem, przeciągłe skrzypnięcie dwóch skrzydeł furty rozerwało ciszę, a gdy spojrzeli w tamtą stronę, ujrzeli zamykającą się bramę, jakby pchaną z obu stron jakąś niewidzialną siłą. Ponad dwumetrowe, żelazne skrzydła brzdęknęły o siebie i nic więcej się nie wydarzyło. Jedynie wiatr wył między nagimi konarami drzew, a deszcz miarowo rozbijał się o daszek werandy, na której stali awanturnicy, nieco zaskoczeni tym, co właśnie się wydarzyło.

Heidrun nawet ucieszyła się, gdy pogoda postanowiła się zepsuć. Im mniej ludzi na ulicach, tym lepiej dla ich zadania. Nawet, jeśli chałupa tego barona leżała na obrzeżach miasteczka. Zdążyła nieco przemoknąć, nim w końcu zjawił się wysłany przez Hauptmanna powóz. Woźnica nie spodobał się rudowłosej i nawet miała mu coś odburknąć na jego słowa, ale ostatecznie sobie darowała. Pewnie i tak widzi go pierwszy i ostatni raz.

Gdy dojechali na miejsce, łowczyni wampirów skrzywiła się nieco, przyglądając domostwu i nie omieszkała podzielić się swoimi przemyśleniami z pozostałymi.
- Jak na barona, to trochę marnie mieszka. Sądziłam, że trafimy na coś dużo ciekawszego, niż rozpadający się dom. Z drugiej strony, trochę to dziwne, nie sądzicie? Ludzie majętni zwykle chcą pokazywać wszystkim wokół, że mają pieniądze. No chyba, że ten tutaj to jakiś dziwak.

Po krótkiej rozmowie ruszyli przez główną bramę i znaleźli się przy drzwiach. Heidrun coś tu nie pasowało. Teren wokół posiadłości był zupełnie zapuszczony, jakby od lat nikt tu nie mieszkał. Szlachta zwykle dbała o swoje włości, a tutaj wyglądało to zupełnie inaczej.
- Nie podoba mi się to... miejcie uszy i oczy otwarte - powiedziała, naciskając na klamkę drzwi wejściowych.
Te nawet nie drgnęły, więc należało wejść do środka przy użyciu starych sposobów, których Heidrun od dawna nie używała. Nie sądziła jednak, by zapomniała nagle, jak otwiera się zamki, w końcu to jak z chodzeniem - raz się nauczysz, to już umiesz.

Miała sięgnąć po swoje narzędzia, gdy nagle hałas uderzającej o siebie bramy sprawił, że aż serce podskoczyło jej w piersi. Spojrzała w stronę wejścia, marszcząc brwi.
- Nie wygląda na to, żeby wiatr je zamknął... Ktoś pójdzie sprawdzić, co się dzieje? Ja zajmę się drzwiami.
Po chwili wyciągnęła z plecaka zawinięte w materiał narzędzia i rozłożyła je na podłodze.

Spojrzała na zamek, oceniając, które wytrychy będą najlepsze, by go rozpracować i wybierając odpowiednie narzędzia zaczęła majstrować w nim, próbując otworzyć. Pracowała w skupieniu, jednocześnie czując w sercu dziwny niepokój. Miała złe przeczucia co do tego miejsca, dlatego chciała jak najszybciej znaleźć czerep i wynieść się stąd do ciepłego pokoju w gospodzie.