Ernest lubił deszcz, w duchu czuł, że to bogowie go zsyłają by oczyścić ziemię z plugastwa jakie krąży po świecie. Ot takie zabobony, które bogobojna matka wpajała mu za młodu. Gdy przyjechał wóz, kroczył w jego kierunku nie spiesząc się zbytnio. Wszedł do niego jako przedostatni tuż przed wielkim wojownikiem. Podczas drogi nie odzywał się do towarzyszy, gdyż oni również milczeli, a gdy już dotarli na miejsce stanął jak wryty.

"W tym domu jest coś dziwnego" - pomyślał, idąc w stronę drzwi. Zastanawiał się nad stanem domostwa, niby zamieszkany a wyglądający jak opuszczony, niby z ochroną, a jednak bez. Zbyt wiele sprzeczności i niejasności. Teraz wszystko stało się jasne, dlaczego hrabia wynajął przypadkowe osoby, których pewnie nikt nigdy nie będzie szukał.

Gdy zatrzasnęła się brama, aż podskoczył, a wszystkie włosy na jego ciele stanęły mu dęba. Nigdy nie należał do zbyt odważnych osób. - Zostanę z tobą i będę się rozglądał - odezwał się do Heidrun, która majstrowała przy zamku.

Dennis i Eckhardt ruszyli przez deszcz, by obejść dom. Nie było to proste, gdyż cała posiadłość zamknięta była w objęciach skarlałych krzaków, chwastów i drzew, których bezlistne gałęzie momentami dotykały nawet dachu domu. Nie bez trudności znaleźli się w końcu na tyłach budynku, które było nie mniej zapuszczone, niż frontowe podejście. Przez szumiący deszcz nie przebijał się żaden inny dźwięk, choć mieli wrażenie, że gdzieś tam w ciemnościach przed nimi czaił się jakiś obserwator. Nic jednak nie dojrzeli, więc wrócili na werandę, zdając pozostałym relację z rekonesansu.

Lukas w tym czasie sprawdził bramę. Oba skrzydła musiały się zaciąć, uderzając o siebie chwilę wcześniej, bo nie dawało rady ich nawet ruszyć, nie mówiąc już o ponownym otwarciu na oścież. Zwadźca szarpał się z nimi chwilę, jednak w końcu odpuścił i wrócił do reszty, informując o wszystkim. Gerhard natomiast zerkał po zaciemnionych oknach posiadłości w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu, zasłaniając twarz przed siekącym deszczem. Przez chwilę miał wrażenie, że jakiś spory kształt mignął mu w okienku na piętrze, jednak przez zacinający deszcz nie mógł być tego całkowicie pewien. Wrócił więc na werandę, do pozostałych.

Za ich plecami deszcz zdawał się padać z większą, niż dotychczas siłą, rozmywając kontury otoczenia, rozmazując delikatne światło latarni ustawionych przy kamiennej ścieżce i samym domostwie. Heidrun nie pracowała długo z wytrychami, bo i miała wprawę w otwieraniu zamków. Mechanizm szczęknął, kobieta przydusiła klamkę i drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Niemal od razu zdziwiło ich, że znajdujący się za nimi ponury korytarz oświetlony był wiszącymi na ścianach po obu stronach kinkietami w towarzystwie namalowanych wprawną ręką portretów oprawionych w miedziane ramy.

Ostrożnie przekroczyli próg domostwa i aż podskoczyli w miejscu, gdy drzwi samoistnie się za nimi zatrzasnęły. Lukas i Gerhard na przemian szarpali za klamkę, jednak nic to nie dało - drzwi zdawały się wrosnąć we framugę i ani drgnęły. Pełni złych przeczuć rozejrzeli się po oświetlonym korytarzu. Nieopodal, po obu jego stronach znajdowały się drzwi, dalej po lewej ujrzeli sporą wnękę, a na końcu kolejne drzwi. Nigdzie nie było jednak widać schodów na piętro. No i zdecydowanie działo się tutaj coś dziwnego, tego byli już pewni.

Z zamkiem poszło szybciej, niż myślała, natomiast zupełnie zdziwiło ją to, co zastali za drzwiami. Oświetlony korytarz? Przecież miało tu nikogo nie być, poza tym jakoś sprzed domu nie widać było żadnej łuny światła wydostającej się przez okna na zewnątrz. Coś tu było mocno nie tak i gdy tylko Heidrun weszła do środka, od razu złapała za swoją kuszę i zamontowała na łożu magazynek.

Aż podskoczyła w miejscu, gdy drzwi trzasnęły, samoistnie się zamykając. Wyglądało na to, że nie wszystko było tu takie, jakie opisywał hrabia Hauptmann.
- Podejrzewałam, że ten szlachetka nie mówił nam całej prawdy... coś tu nie gra... - szepnęła do towarzyszy, rozglądając się po korytarzu.
Kiedyś, w dawnym życiu znalazłaby jakieś okno i czmychnęła z dziesięcioma koronami zaliczki, ale teraz nie mogła tego uczynić. Starała się żyć inaczej, lepiej.

Miała zamiar wykonać zlecenie, poza tym nie sądziła, by obecnie jakieś okno dało się otworzyć, bo działy się tu rzeczy dziwne.
- Czyżby ten dom nie chciał, żebyśmy z niego wyszli? - Pomyślała na głos. - Nie ma co tutaj tak sterczeć, trzeba sprawdzić pokoje, a potem iść na piętro. Zacznijmy po kolei, a potem się zobaczy. Co sądzicie?

Z kuszą w dłoniach oczekiwała na odpowiedzi kompanów od włamania. Podświadomie czuła, że to będzie ciężki wieczór, a może nawet i noc.

Ernest, nie był ani wojownikiem, ani czarodziejem ani nawet włamywaczem.
Był tylko skromnym medykiem, który dotychczas nie brał udziału w takich przedsięwzięciach. Nie wiedział za bardzo jak zachowywać się w cudzym domu wchodząc do niego bez zaproszenia. W tym domu było jednak coś dziwnego. Oświetlony korytarz i te zamykające się drzwi świadczyły o tym, że dom może być nawiedzony przez jakiegoś złego ducha albo co gorzej demona.
"Gdy wuja Rudolf" - słyszał w swej głowie głos ukochanej mamy "Gdy wuja Rudolf został zamordowany, też w ich domu zaczęły się dziać różne dziwne rzeczy. Kufry otwierały się same, lampy gasły pomimo braku przeciągu, narzędzia odkładane na gdzie bądź rankiem znajdowały się na swoich miejscach. Dziwne rzeczy się działy tłumaczyła matka dwunastoletniemu Ernestowi. Jak się okazało wuja został zamordowany przez ciotkę, która wygadała się kiedyś mamie. Następnego ranka znaleźli ją wiszącą na drzewie, na którym za młodu wraz z mamą się bujały, a w domu przestało straszyć".

Ernest ocknął się z zamyślenia, słysząc słowa Heidrun. - Pokoje można choć pobieżnie sprawdzić, niech trójka z nas idzie na prawo, reszta na lewo, tak by zawsze jedna osoba stała w drzwiach uniemożliwiając ich zamknięcie. - zaproponował wyciągając z pochwy swój miecz.

Czujni, ale i pełni obaw, ruszyli do najbliższego z pokojów. Heidrun chwyciła za klamkę, a drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Lukas chciał podstawić pod nie jakiś mebel, sęk w tym, że w korytarz był zupełnie pusty, zatem chwycił za jeden z wiszących, ciężkich obrazów, którym podparł wejście. Gdy weszli do środka, drzwi nawet nie drgnęły. Nic się nie wydarzyło.

Pokój natomiast mile ich zaskoczył. W przytulnie i komfortowo urządzonym pomieszczeniu na grubych (choć przetartych w kilku miejscach) dywanach stały rozpadające się skórzane fotele, barek z drzewa orzechowego i sekretarzyk. Wzdłuż jednej ze ścian biegła półka zastawiona słojami z tytoniem, gdzie piśmienni odczytali nazwy a'la "Nizjołkowe Ziele" czy "Arabijski Czarny" oraz stojak z fajkami. Pokój musiał więc służyć za palarnię.

Dennis został przy drzwiach, a pozostali zabrali się za przeszukanie pokoju, które pozwoliło odkryć kilka ciekawych rzeczy. Heidrun natrafiła na srebrną cygarniczkę, Lukas odnalazł finezyjnie wykonane, niewielkie pudło na tytoń z jakiegoś egzotycznego drzewa, jednak to Gerhard i Ernest natrafili na najciekawsze odkrycie. Na najniższej półce w barku stała bowiem niewielki, złoty stożek, wykonany ze złota. Ledwo obaj mężczyźni zdołali się mu przyjrzeć, a spomiędzy krawędzi przedmiotu wystrzelił nagle gryzący, szary dym, który sprawił, że aż odskoczyli do tyłu.

Dym zdawał się żyć własnym życiem i w moment uformował się w szarą tubę wielkości człowieka. Gdy moment później rozmył się, ich oczom ukazało się dziwne, wychudłe monstrum zawinięte w szarpie, które z wyrzuconymi przed siebie łapskami zmierzało całkiem żwawo w stronę Werberga i Frosta, zupełnie ignorując pozostałych. Przynajmniej na razie.

Stwór wydawał z siebie złowieszcze pomruki, roztaczając wokół smród rozkładu, a jedno z odkrytych ślepi pulsowało szkarłatną energią. Z każdym kolejnym ruchem maszkary awanturnicy widzieli wijący się między bandażami kręgosłup. Mimo to, nie poddali się strachowi, który próbował wedrzeć się do ich umysłów i stłamsić. Gotowi do działania, musieli zastanowić się nad kolejnymi ruchami.

Po otworzeniu drzwi spodziewała się jakichś problemów, jednak pokój okazał się być pusty i całkiem nieźle utrzymany. Wyglądało na to, że gospodarz zapraszał tutaj przyjaciół na wspólne popalanie, a i wybór tytoniu miał całkiem ciekawy. Z pewnością u niejednego pasera w Bechafen dostałaby dobrą cenę za taki słoik, ale widziała, że Eckhardt się już na nie zasadził, więc mu nie przeszkadzała.

Sama rzuciła okiem na inne meble i szybko w jej dłonie trafiła srebrna cygarniczka. Heidrun obejrzała ją sobie dobrze, po czym schowała do plecaka - za to cacko też dostanie trochę Karli. Przeszukiwała sobie spokojnie pokój, gdy wtem z jakiegoś przedmiotu w barku buchnął dym, z którego wyskoczył stwór, jakiego rudowłosa nigdy w życiu nie widziała, ale kiedyś czytała gdzieś, że takie można spotkać w dzikich Księstwach Granicznych.

Zaciskając zęby, wycelowała kuszą w zbliżającego się do towarzyszy stwora i poczęła szyć w jego stronę z magazynku pełnego bełtów. Po prawdzie nie sądziła, by coś to dało na dłuższą metę, ale kompani z pewnością za moment poczęstują to coś stalą. Łowczyni jednocześnie cofnęła się w stronę drzwi, zastawiając je dodatkowo nogą, gdyby te miały im się nagle zamknąć i odciąć drogę ewentualnej ucieczki.