- Tak tak, niedługo nasza pora by wrócić i zdać raport z tego, co odkryliśmy w okolicy, o ile cokolwiek nowego się pojawiło, oczywiście - sprostowała słowa swojego rycerza i skinęła leniwie głową. Wciąż trzymając Haralda pod rękę, odwróciła się powolnie na pięcie, nie wywołując nawet falowania swojej szaty. Obdarte jej końce potarły jedynie ścieżkę, oznaczając na niej ślad koła.

We trójkę udali się do karczmy, póki co ignorując innych "wybrańców". Elsa musiała jednak trzymać się myśli, że byli oni zesłani od Pana, nie mogła w to zwątpić, gdyż każde powątpiewanie doprowadzało misję do klęski.

Dotarłszy do przybytku, Kapłanka zajęła miejsce gdzieś w najbardziej oddalonym kącie i zarazem stoliku, zapraszając akolitę by z nimi usiadł i zamawiając dla podróżnika szklankę wody.
- Czy powinniśmy interweniować z całą swą siłą według ciebie? - spytała wwiercając w nieznajomego swoje surowe spojrzenie. Tym razem wargi ani drgnęły, pozostawiając na jej twarzy ponure oblicze. Nie zaczęła pytań o to, co się stało, co powinna przekazać innym w twierdzy ani nie prosiła o opowieści. Nie oznaczało to jednak, że nie chciała wysłuchać co mężczyzna ma do powiedzenia, oj chciała! I to jak bardzo. Ciekawość wręcz pożerała ją kawałek po kawałku, ale dawała radę udawać, że jest profesjonalna i najważniejsze bezpieczeństwo, a potem szczegóły.

Zdecydowanie miał pecha. Przynajmniej jeśli chodziło o wyszukiwanie interesujacych informacji.
Nie da się ukryć - wiele osób takiego pecha uznałoby za pomyślne wieści. Wszak dla zwykłego obywatela Imperium nie ma lepszych informacji niż ta, że w okolicy nie dzieje się nic niepokojącego.
Ci zwykli obywatele za ciekawe wieści uznawali na przykład przyłapanie sąsiadki na zdradzie, co z kolei Eryastyra nie interesowało w najmniejszym nawet stopniu.
Przysłuchując się prowadzonym przez gości rozmowom zamówił kolejne wino. A potem doszedł do wniosku, że jutro opuści tę nudną dziurę.

Grossheim wysłuchiwał w milczeniu akolity, popijając małymi łykami czerwone wino. Niektórzy towarzysze ich niezbyt udanej wyprawy na cmentarz również przybyli do „Uśmiechu Morra”, rycerz obserwował ich uważnie.

Czarodziej, być może nekromanta, w najbliższej okolicy. Zjawy i widma na wzgórzach. Wcześniejsze plotki o armii nieumarłych i ruchach zbrojnego ramienia zakonu. Wszystko składało się jakoś w jedną całość, ale brakowało jeszcze zbyt wielu elementów układanki, by wyciągnąć wnioski.

Tak czy owak, te wiadomości trzeba było dostarczyć do Zakonu. Harald wiedział, że wielebna Mars myśli podobnie.

- Pani, obowiązkiem naszym jest powiadomić kapitułę. Trza nam ruszyć, póki ciemności nie ogarną... – Zamilkł, nim nie zdradził obcemu informacji o szczelinie skalnej, gdzie miało się znajdować wejście do zamku dla tych, którzy przybywali tam pierwszy raz. – Pójdę przygotować wierzchowca, wielebna.

Był ciekaw, czy kapłanka zaproponuje nieznajomemu wspólną wyprawę do zamku lub przekazanie pisma kapłanów Taala.

Faeranduil nie lubił tracić czasu. Pomimo faktu, iż należał do rasy wyjątkowo długowiecznej jeśli szło o standardy Starego Świata, jednak jego magiczna specjalność pozwalała dostrzegać nieubłagany upływ czasu, danemu całemu światu. Fakt zaś, że zmarnował poranek w bezowocnej w sumie wycieczce na cmentarz, oraz bezsensownym nieco szukaniu powiązań pomiędzy plotkami a nieistniejącymi faktami w tej sennej miejscowości dodatkowo go irytował. Ileż to czasu mógłby poświęcić na swój pamiętnik, czy chociażby poświęcić go na oglądaniu uroków tutejszej przyrody, jakże innej niż jego rodzime lasy. Sielskie życie mieszkańców wioski, te ich codzienne zajęcia i gwar im towarzyszący były dalece bardziej ciekawe niż uganianie się za jakimś majakiem starego szaleńca.
Bardziej interesująca była twarda wozaczka, która wydawała się nawet całkiem atrakcyjna. Inna, zupełnie egzotyczna i nie podobna do kobiet w jego królestwie. Ludzie mieli tę interesującą iskrę życia, która tak ciekawiła elfa, wydawali się wiecznie za czymś gonić, jakby istnienie świata zależało od tego, czy kobieta dostarczy swój towar na czas.

Elf doszedł do wniosku, że odrobina tego pienistego ale do południowego posiłku dobrze zrobi mu na nerwy. Udał się więc do karczmy, gdzie zamierzał znaleźć nieco towarzystwa z którym spędził ten poranek, a którzy jak on, rozbiegli się chwilowo po wiosce w podobnym celu co on sam. Ufał jednak ,że ludzie będą mieli być może więcej szczęścia niż on, i uda im się dowiedzieć czegoś, co pozwoliłoby na popchnięcie nieco tematu szaleńca i jego opowieści do jakiegoś określonego zakończenia.

Obecność czarodzieja zdolnego czerpać moc z domeny śmierci niepokoiła, ale z drugiej strony obecność kobiety w czerni zdolnej operować podobną mocą nieco uspokajała. Czarodziej postanowił więc podejść do całej sprawy jak badacz, próbujący zdiagnozować pewien problem. Siadł w niezbyt ludnej o tej porze karczmie, przy pustym stoliku i wyjął swoje pisarskie utensylia.
Zamierzał podzielić się swoimi spostrzeżeniami z pierwszym "śledczym", jak nazwał ich roboczo Faeranduil, a że, nie lubił się powtarzać, postanowił owe spostrzeżenia zapisać, i na bieżąco uaktualniać. Zignorował zdziwione spojrzenie jakiegoś nieokrzesanego gbura, sądząc z wyglądu nie wiedzącego co to jest pergamin i pióro zaczął starannie kreślić pierwsze linijki tekstu.

Benedyktę dość szybko znudziło przysłuchiwanie się rozmowie. Uznała, że Czarna Pani zapewne zabierze ją ze sobą, więc nie musiała znać szczegółów tego czegoś skomplikowanego. Trochę nie podobało jej się, że ten głupek mówił o lesie. Nie lubiła lasów. Nie było tam nic cennego i można było zostać pożartym.

Rozmyślała więc przez chwilę, czy nie zamówić czegoś do jedzenia, ale uznała, że dość ma jeszcze zapasów i mogłoby to być marnotrawstwo. Szybko więc zabrała się stamtąd, załatwiła, aby ktoś popilnował Grobowca, pokłoniła się Czarnej Pani i ruszyła na miasto zbierać plotki i rozpytywać o robotę. Wiedziała, że znaleźć okazję do zarobku, komuś takiemu jak ona nie jest łatwo, kłamała więc ile się dało próbując wyczuć jakie są oczekiwania rozmówcy. Jeśli było to co coś trudniejszego mówiła, że pyta w imieniu ojca lub żołnierzy lub co tam jej przyszło do głowy. Przy okazji wypytywała też o najnowsze wieści i plotki. Te zawsze warto było znać.

Elsa lubiła łapać za słówka... Choć nie tylko za nie. Pod stołem wbijała szpony lewej ręki w udo Haralda, który wciąż siedział niewzruszony i wyprostowany, jakby miał uda zrobione ze stali i nie robiło to na nim wrażenia. Rozmowa z nieznajomym toczyła się dalej, a kapłanka była ciekawska.


- Na ile mi wiadomo przewodnik byłby wdzięczny za każdą okazaną pomoc. Próbowaliśmy na własną rękę obłaskawić duchy lecz ich natura sprzeciwia się naszym rytuałom. Są nam wrogie, to jacyś dawni wojownicy. Według przewodnika to związane przysięgą widma. - ciągnął opowieść przybyły do miasta akolita.

- "Na własną rękę" czyli jak? Być może w tych rytuałach tkwi błąd, mógłbyś powiedzieć coś więcej na ten temat? I jaka przysięga? - dociekała Elsa, nie spuszczając z mężczyzny swojego spojrzenia.

- Przewodnik zna rytuał ukojenia, dzięki którym duchy szukajace sprawiedliwej zemsty są skłonne poniechać winnych i udać się w spokoju do Ogrodów. Te jednak zdają się być nań odporne. Wielebny Voltz jedyny z nas uczony jest w sprawach rewenantów - przyznał sciszonym głosem akolita.

- Więc może i widma zemsty nie szukają, a przyzwane zostały przez obcą wam siłę, z premedytacją - odparła spokojnie, a Harald jedynie kiwnął raz głową, przysłuchując się rozmowie. Nieznajomy zaś poruszał nowe kwestie.


- Gdyby nie widma nie było by problemu - nowicjusz zauważalnie przełknął ślinę - ale w końcu zapasy się skończą i święty niedźwiedź zacznie szukać jadła pośród dwunożnych.

- Czyli, jeśli dobrze zrozumiałam, większym problemem są ci ludzie, bo jedzą? Mam wrażenie że jesteśmy stworzeni do wyższych celów niż odpędzania widm, których jedynym przewinieniem jest to, że wypędzili smolarzy, którzy teraz żrą u was na potęgę - Elsa uśmiechnęła się przyjaźnie jak gdyby nigdy nic i przechyliła głowę w bok, wbijając spojrzenie w rozmówcę - Czy może jednak jest w tym coś więcej?

- Tak się nie godzi, pani - zaprotestował widocznie nieprzygotowany na taki obrót sprawy nowicjusz. Niektórzy bywalcy karczmy raptownie obrócili się w stronę słów wypowiedzianych podniesionym głosem.
- Prawdę rzeczesz pani, przepraszam. Ja tych ludzi znam, spośród nich pochodzę. Dlatego przyszedłem ja. Do tego własnie wierzę, że zostałem powołany. Z waszą, pani, panie, pomocą lub bez niej muszę pomóc tym ludziom.
Po tych słowach wstał od stolika i pokłonił się, szykując do wyjscia z oberży. Panna Mars uśmiechnęła się triumfalnie w duchu. Czuła się usatysfakcjonowana reakcją sprowokowanego mężczyzny. Aż mimowolnie kątem oka zerknęła na Haralda.

- Przekażemy te niepokojące wieści. Nie czuj więc, że twa wizyta na nic się nie zdała - Elsa wstała niespiesznie i z gracją, wygładzając dłońmi kruczoczarną szatę. Potem jedną z dłoni podała mężczyźnie.
- Uściśnijmy sobie dłoń, aby zapieczętować znajomość w wyższej sprawie. Dziękuję ci, żeś się losem niewinnych przejął i przybyłeś niezwłocznie - kapłanka skinęła głową na znak uznania. Czekała aż mężczyzna uściśnie jej dłoń, a gdy już to uczyni, zwróci uwagę na jego dłonie, paznokcie, sposób w jaki ściska dłoń oraz ciepłotę skóry. Gdy już się pożegnają, niedługo po tym wraz z Haraldem ruszą ku twierdzy Morrytów, uważając aby nikt ich nie śledził. Informacje od akolity-nekromanty przekażą reszcie, być może ktoś zechce pójść z nimi, by wejście odnaleźć do Zakonu. Elsa miała też nadzieję, że dziwne dziecko - Bernedetta, ruszy niezwłocznie za nieznajomym sprawdzając gdzie ten zamierza się udać.