Elsa patrzyła na wyłom z ogromną nieufnością. Niby coś się przybliżyło, ale ona sama nie miała poczucia przestrzeni. Początkowe wrażenie przejścia "na wyciągnięcie ręki" minęło i nie wiedziała już, jak blisko jest do zamku. Czuła jakby utknęła w martwym punkcie, bez wyjścia i rozwiązania. Sytuacja zaczęła ją przerastać, choć starała się nie dać tego po sobie poznać.

Gdzieś z tyłu za jej plecami i Harald, i Dieter toczyli bój charakterów. Kapłanka jednak trzymała się z daleka od tych dogryzań i słownych przepychanek, nie widząc w tym żadnego sensu. W dodatku trochę było jej przykro, że nie mogła ich prowokować swoim zachowaniem, bo oni robili to sami sobie nawzajem. Atmosfera zagęszczała się, a zmysł magii Elsy jakby zamarł.

- Rzekłabym, że Morr rozpozna swoich, ale obawiam się, że was to bardziej przerazi, niż zmotywuje - przygryzła siną wargę spoglądając na towarzyszy. W ostateczności uśmiechnęła się bardzo słabo i zachwiała na chudych nóżkach.

- Właściwie, do mnie to przemawia. Nich Pan zadecyduje - zadarła drobny nosek ku górze i trzymając szaty wysoko, odsłoniła nogi aby wygodnie móc przeskoczyć na drugą stronę. Jeśli spadnie i stanie jej się krzywda, to widocznie tak miało być.

- Pan? Dla mnie, to zawsze była Pani... Morai-heg... - powiedział cicho Elf podchodząc do przechodzącej przez przepaść kobiety, gotów chwycić ją za pasek sukni w razie jej ewentualnego upadku, lub chociażby podać jej swój kij, aby miała się czego uchwycić. Zaparł się mocno nogami, aby nie zlecieć w przepaść razem z kobietą.

- My wierzymy, że Pani Kruków nie da się w pełni czcić. Można jedynie obłaskawić ją modlitwą, aby zechciała odwrócić swój ponury wzrok od śmiertelnych tego świata. Ale Morai-heg nigdy nie zapomina, i zawsze patrzy. Kruki to jej oczy i jej posłańcy. Dla każdego, kto jest na tyle roztropny by dostrzegł znaki które zsyła. Lub aby trzymał się z daleka, kiedy wieszczy czyjąś zgubę. Morr...ciekawa nazwa. Ale zdaje się nawet u was, ludzi Morr sam nie zabija. W każdym razie niemal na pewno...nie zadecyduje o niczym, choć niewątpliwie wie co się wydarzy - elf uśmiechnął się do kobiety, pomagając jej w przeprawie.

-Kimkolwiek są Ci czciciele Morra, niewątpliwie są biegłymi iluzjonistami. Nawet mój elfi wzrok nie przebija tej zasłony. To wszystko wydaje się po prostu rzeczywiste, jakby obraz znajdował się bezpośrednio w umyśle, nie w oczach. Postarali się, aby każdy świętokradca zapłacił wysoką cenę za swoje wścibstwo - czarodziej doceniał efekt, który uzyskali ludzie. Dostrzegał potencjał który mieli.

- Pani! – Grossheim zdążył tylko krzyknąć jedno słowo, gdy kapłanka już stawiała stopy po drugiej stronie rozpadliny. – Wiara czyni cuda… przenosi góry i zasypuje przepaście… wiara mnie prowadzi.

Z wzrokiem utkwionym w zacienionej twarzy Elsy Mars ruszył do przodu bez najmniejszego wahania.

Benedykta uważała, że ludzie są groźni jeśli się boją, albo jeśli czegoś chcą. W innych przypadkach są jacy są i w najgorsze co może cię spotkać to kilka razów kijem w dupę.

Przeszła przez hol niosąc spory słój i podążyła w kierunku, z którego słyszała odgłosy. Weszła do pomieszczenia w którym panował półmrok, a w nim pracowała kobieta przekładająca jakieś rośliny do skrzynek. Spojrzała na nią przez ułamek chwili i odezwała się swoim zwykłym beznamiętnym tonem.

- Wie Pani, że obok domu grasują jakieś zbóje? Chcieli mnie okraść. W biały dzień - pokiwała mocno głową, żeby dodać słowom wiarygodności, a potem przekrzywiła głowę.
- Może pomóc? Uwielbiam rośliny. - i rozglądnęła się gdzie można by odłożyć słój.

Sprawa, miast zakończyć się wielką awanturą i próbą ciągania po sądach, rozeszła się po kościach. Albo więc wielki pan von Höcherko (chociaż na chucherko bynajmniej nie wyglądał) musiał mieć nieco rozumu, niż na to wskazywało początkowe zachowanie, albo tylko popisywał się przed mizerną ilościowo i jakościowo publiką - najpierw swą wielkopańskością, a potem łaskawością.
Eryastyr docenił postępowanie von Höcherki, tudzież jego (dość nieporadną) próbę użycia obcego dla szlachcica języka.

- Raz jeszcze życzę udanych łowów - powiedział Eryastyr, rezygnując z poprawienia słownictwa i wymowy tamtego.


- To polowanie nie zakończy się sukcesem. - Gdy szlachcic zniknął w lesie, Eryastyr zwrócił się do strażnika. - Już prędzej coś zapoluje na niego - dodał. - Wszak tego pachołka słychać z daleka. Chyba że go użyje jako przynętę.

Pokręcił głową, zastanawiając się, kto będzie mieć kłopoty, gdy von Höcherko wpakuje się w jakieś tarapaty.

Gdy strażnik wrócił do strażnicy, Eryastyr przez moment przyglądał się osobom naprawiającym powóz, a potem ruszył śladami zabójców smolarza.
Był ciekaw, czy w ciągu paru minut trafi na coś ciekawego. Potem miał zamiar wrócić do gospody.

"Udało się?" spytała samej siebie, jakby nie wierzyła. "Tylko czemu tu tak ciemno?"

- Haraldzie, jakoś tu niepokojąco. Może nie idźcie za mną? - rzuciła patrząc przez ramię na drugą stronę, a potem odwróciła się jeszcze raz. Jej zmysł magii szalał i drżał, nie pozwalajac na wyciągnięcie jakichkolwiek wniosków. Mimo wszystko, przecież jeszcze przed chwilą widok był zwyczajny. W co więc wpadła?
"Morr zadecydował i jestem w połowie drogi do niego?" , zastanawiała się dalej, stojąc w miejscu. Ostrożnie spróbowała czy ma możliwość dania kroku w przód lub na boki, bo przez ciemność nie była już pewna gdzie może kończyć się grunt pod jej nogami.

- Niesie mnie wiara i buduje bruk, po którym stąpać mógł tylko boży kruk, nie zwieje mnie wiatr i nie zmyje fala mórz, zetrę z umysłu niewiary kurz... - mruczała do siebie w tonie modlitewnej pieśni, skupiając się już tylko na sobie i tym, co ją otaczało. Zależało jej, aby przekazać informacje zdobyte w karczmie. Czuła, że to ważne.