- Nie, nie mówili - odparł krótko łowca. - Ja cię najmuje po to byś ich łapała, a nie puszczała. Mam nadzieję, że to jasne – dodał jednak po krótkiej chwili. [i]- Straży potwierdziłem, żeście pracowali dla hrabiego tamtej nocy i żeście pewni byli, że dóbr jego bronicie pewniakiem.

***

No ja też z efektów zadowolony nie jestem -- rzekł Rudolf. - Ufam w wasz osąd, ale gdybyście tak zamienić nas miejscami i my przy bydle a tamci w lesie chcieli postawić, to może by coś się zmieniło? Bo jak obok nas złodzieje nie przejdą, to my i tak nic nie zdziałamy. A jak nie, to powiedzcie no jeno, z którego dokładnie miejsca te krowy giną, to czujki w tamtą stronę wystawimy bardziej.
- Dlatego nie wyście tylko są, ale całego lasu obstawić nie ma jak - rozłożył ręce w geście bezradności.
-Idźcie zatem bliżej rzeki dziś- odpowiedział na ostatnie pytanie bednarza.

***

Udali się w miejsce, które zaproponował łowca. Nad dopływ rzeki Soll, który łączył wieś Weilerberg z nią. Nie było jeszcze późno, gdy patrolując okolicę, natknęli się na dziewczynę idącą brzegiem rzeki w stronę Weilerbergu. Zbliżywszy się do niej rozpoznali, że jest to Petra Drall. Dziewietnastolatka o kręconych, popielato-blond włosach z jasnoniebieskimi oczętami i dołeczkach w policzkach pojawiających się w trakcie czarującego uśmiechu. Była jak zwykle była starannie i schludnie ubrana. Nie było jej stać na drogie stroje, ale zawsze chciała by, i ona, i jej dom, mimo braku funduszy, były czyste i zadbane. Teraz szła w stronę wsi pośpiesznym krokiem.

- Niech idzie. - powiedział Borys - Nie ma co zdradzać pozycji. Wygląda na miejscową. -ktoś zawsze mógł obserwować okolicę. Zaczepka dziewczyny mogła ostrzec bandytów.

Jak tylko go spotkali na nocne stróżowanie, widać jawnie było, że Akolita był nie w sosie. Właściwie to mało mówił. Coś mu ciążyło na umyśle i zdawał się nieobecny na swój sposób. Kiedy dotarli na miejsce, po większych, lub mniejszych zawirowaniach zależy kogo spytać, uklęknął z trawie wśród drzew w Sigmaryckiej pozycji modlitewnej.

Modlił się, to było jawne, lecz słowa nie opuszczały jego ust. Niema modlitwa o suces i ukrócenie sprzecznego z boskim nakazem Sigmara który dał szlachcie władzę na ziemi po jego odejściu w Panteon Bogów jako Król Bogów. Niema modlitwa o siłę i wytrwałość i spójność w wierze dla towarzyszy jego i całych tych ziem...

Początek stróżowania mijał nudno i Rudolf co jakiś czas zagadywał kogoś. Nie wyspał się. Bratanica za nic miała sobie to, że całą noc stróżował. Zastanawiał się nawet, czy nie wynająć pokoju w karczmie następnego ranka, bo czuł się zmęczony.
- Wolfgang, powiedz mi. Ty jutro będziesz mógł z nami stróżować? Powiem szczerze, raźniej się czuję z kimś obeznanym w walce u boku.

* * *

- Tak sobie myślę - półszeptem zwrócił się do pozostałych Rudolf, gdy zobaczyli Petrę. - Krowy zniknęły w nocy, znikają nie wiadomo jak. Może sprawa nie jest tak oczywista, jak się przypuszcza. Co nam szkodzi, żeby jedno z nas śledziło dziewczynę? Dużo nas tutaj.
Spojrzał po towarzyszach zastanawiając się. W końcu spojrzał na Vermina.
- Co Ty na to?

Robin nie wiedziała nic o sytuacji życiowej panny Drall. Wiedziała, że pracuje u Gieriga, a czasem dorabiała jako kelnerka w „Il Tauro Rosso”.

Verminowi udało się pozostać niezauważonym. Odprowadził Petrę aż do samej wsi, gdzie tamta weszła do domu matki Eberhauer. Była tam mniej więcej pół godziny, by następnie wyjść z płaczem. Zalana łzami dziewczyna ruszyła w drogę powrotną do Kreutzhofen.

***

Las dzisiejszego wieczora również okazał dość popularnym miejscem spacerów. Tym razem, chwili samotności szukał tam i Magnus Dunn. Lekko wstawiony błąkał się użalając się nad sobą. Nie starał się poruszać ostrożnie, ani cicho, nie zwracał w ogóle na to uwagi, by pozostać niezauważonym. Z drugiej strony pewnie się nie spodziewał, że nie jest sam.

Obserwowali go z daleka. W pewnym momencie stanął jak wryty, by po chwili rzucić się do ucieczki w kierunku miejsca, gdzie skrywali się stróże. W trakcie biegu natknął się na jednego z nich…
- Bandyciiiii! Mordercyyyyy! – zaczął krzyczeć w niebogłosy i panicznie uciekać w kolejnym losowym kierunku.

Gdy Vermin odszedł, Rudolf znowu zaczął się nudzić. Wyciągnął prowiant, kufel i nalał piwa. Zwrócił się tym razem do Robin.
- Zjesz coś albo się napijesz? - zaproponował. - Dziwna ta cała sprawa - mówił dalej. - Czemu nie da się złodziei po śladach dopaść? I czemu Dieter nas w lesie trzyma, zamiast przy krowach? A może - zniżył głos jeszcze bardziej - on ma coś z tym wspólnego? To on wie, gdzie straże stoją, w czym więc problem, żeby nas ominąć, gdyby przekazał wspólnikom? A dziś nam kazał bliżej rzeki stać. To może warto by sprawdzić, co się dzieje dalej od rzeki? To by było dopiero, gdyby łowczy okazał się przestępcą, nie? A Ty jak myślisz, warto by ktoś poszedł w drugą stronę na zwiad?

* * *

Krzyki Magnusa poderwały Bednarza na nogi. Chwycił mocniej młot i ruszył szybko w stronę, w której skryba dostrzegł coś, co go przestraszyło. Po kilku krokach zerknął za siebie patrząc, czy ktoś poszedł za nim.

Borys kiwnął głową bednarzowi. Uniósł kusze lekko mu górze, pokazując mu ją. Następnie ruszył go osłaniać.