Vermin ziewał i się przeciągał. Nie myślał o niczym innym jak wrócić do baraków i położyć głowę na posłaniu. Czas się dłużył, poza piekarzem, jego kochanką oraz ciekawskimi braćmi nie działo się kompletnie nic. Nawet Drago, co szczurołapa zdziwiło, zachowywał się nadzwyczaj spokojnie, a przecież mieli w towarzystwie dwie niewiasty i krasnoluda, który przecież za kołnierz nie wylewał. Pewnie gdyby nie obecność akolity przyjaciel Vermina zaproponowałby wspólne biesiadowanie. Myśląc o tym, Ver wywołał wilka z lasu bo po chwili Drago rzeczywiście zaczął temat.
- To co, widzimy się znów wieczorem? Może każdy przyniesie jakiś prowiant i się rozerwiemy? Nie będziemy przecież stać w tym lesie jak dworskie ciury.
W pewnym momencie wszyscy zwrócili uwagę na czterech mężczyzn przechodzących lasem. Szczurołap niewiele myśląc dopadł do najbliższego drzewa za którym mógłby się ukryć przed ich wzrokiem.

Zastanawiając się, czy posłać głupkowi strzałę w tyłek spojrzała na Cat, ale nie widząc znaku i nie chcąc narażać całego polowania darowała Stoltenbergowi tę uwagę pod adresem koleżanki.

***

Albo bydło, które kradziono było najmniejsze na świecie, albo po raz kolejny był to fałszywy alarm. Z jakiegoś powodu niemal połowa populacji miasteczka wybrała się dziś na spacer przy księżycu. Kochankowie. Bracia. Jakaś podejrzana czwórka nie-bydłokradów... ~Tylko czekać babki-zielarki zrywającej rośliny o północy, kultystów Chaosu i wędrownej trupy komediantów z zorganizowanym ad hoc spektaklem Sen Nocy Letniej Willa Trzęsącej Włóczni... - myślała, nadal ukryta. Podążała wzrokiem (i strzałą na cięciwie) za prowadzącym mężczyzną z workiem. Mimo różnych myśli oddychała spokojnie. Jeśli dojdzie do walki pomoże "swoim". Ci ludzie, z którymi musiała się tu kryć nie byli tacy źli. A z krasnoludem i tą drugą kobietą, Cat, mogłaby się nawet zaprzyjaźnić..

Akolita wyszedł z cienia dzierżąc topór kiedy dwójka braci zbierała się do oddalenia. Musieli go widzieć, nie było innej opcji. Obrócili się i odeszli, a Abelard zawiesił topór u pasa i wsparł się o drzewo wodząć wzrokiem po okolicy mowiąc niegłośno po dłuższej chwili w zadumie.

- I oto mieliśmy przyjemność słuchać słów ignorancji i rodowej dumy. Ignorancji, albowiem nie znają swego i innych miejsca w wielkim Boskim Planie w który jest wpisany każdy żywot... i dumy, którą choć rozumiem, ten lincz nad piekarzem wobec którego tak chcieli postąpić. Są jednak prawa ustalone przez Sigmara i jego namiestników na świecie... a jednak popłnienie żądzy zbrodni którą można zaspokoić przed ludem nie jest miłe panience Shalyii... i innym bogom...

Po tym zamilkł powoli i nieznacznie kiwając głową wpatrzony w w mrok przed nimi. W nikkłym świetle widać było, że nad czymś usilnie myślał wodząc leniwie wzrokiem po swoich współtowarzyszach.

* * *

Kiedy jeden z mężczyzn przywołał opcję biesiady zaśmiał się cicho i krótko, a następnie westchnął głęboko. - ~Czy można winić nas ludzi za odrobinę pragnienia spełnienia jednej z naszych podstawowych trosk?~

- To nie bitwa godna ucztowania, lecz bogowie są nam łaskawi i będą nam wdzięczni za ich uchonorowanie wydarzeń tej nocy. Noc jednak jeszcze, acz nieznacznie, przed nami. Jak Taal obdarzy nas łaską to kto wie co dane nam będzie w tej wilczej godzinie zobaczyć.

* * *

Nägelein kiedy dostrzegł ruch sięgnął cicho po topór i ponownie ukrył się za drzewem wykonując dyskretne gesty wolną dłonią które były na tyle proste, że raczej każdy by odczytał ich intencje. "Cisza" i "Ukryć się".

Kasztaniak nie mitrężył. Spał. Noc nie obfitowała w żadne ciekawe wydarzenia ani zagrożenia, więc spał. Oczywista, spał snem lekkim, by bez kłopotu zerwać się na równe nogi, gdyby pojawiła się taka konieczność. Dziwił się jednak reszcie, że wszyscy postanowili czuwać, mimo że dookoła było tak kurewsko nudno jak w rodzinnym Katzenköpfen.

Krasnolud naprawdę starał się czuwać. Jednak spokojne, pozbawione wszelkich rewelacji kolejne godziny skutecznie mu to utrudniały, wprowadzając w coraz głębszy i głębszy sen...

***

Strzałka rytmicznie odbijała się udami od jego ud. Oddychała głęboko. Jej młode, ledwie zarysowane w kobiecy sposób ciało, prezentowało się przed nim w pełnej krasie, pokryte warstewką potu. Żar lał się z nieba, a oni, szukając odrobiny cienia i przyjemności, ukryli się w przyjeziornym sitowiu. Kasztaniak cieszył się bardzo, że znaleźli tę łódkę - no, znaleźli też rybaka, ale to już nie miało znaczenia. Dzięki łódce nie musiał leżeć plecami w brązowej, mulistej wodzie, a ruchom Strzałki nie towarzyszyło rozpraszające chlupotanie.

Było gorąco. Parno. I bardzo miło. Rozkoszował się tą chwilą. Gdy skończyli, Strzałka zeszła z niego, a on przeciągnąwszy się zadowolony, spojrzał na nią z wymownym uśmieszkiem i przytulił mocno...

***

Strzałka była dziś nadzwyczajnie włochata.

- O żesz kurwa - powiedział poważnie, patrząc na Rudolfa, który postanowił dołączyć do drzemki, a nieświadomie posłużył krasnoludowi za przytulankę.

- Kurwa.. - powiedział znowu, nie wiedząc, co bardziej elokwentnie mógłby powiedzieć. - Pierdolę, nie śpiem więcyj na warcie.

***

Bardzo konsekwentnie wypełnił to założenie. Postanowił także nie mówić o tym wstydliwym epizodzie śpiącemu spokojnie Rudolfowi... to by mogła być dziwna rozmowa. Miał nadzieję, że nikt tego nie widział i tak też mu się zdawało. Niemniej wystraszył się solidnie i do końca nocy czuwał już całkowicie świadomie.

Słowa Drago bardzo mu się spodobały.

- Ać, kurwa, najmędrsze to są dziś słowa. Oczywista, jeśli przez prowiant rozumiesz ty beczułkę z piwem. Opić trza pierwszą nockę, dobrze gadam? Ino do wieczora czekać długo, skoro świt zaraz... kto rzekł, że pić z rana grzechem jest? Akolitę mamy, niech no rozstrzygnie... - uśmiechnął się na swój sposób serdecznie do Abelarda, mając nadzieję, że religijny kompan nie miał kija w dupie.

Gdy zobaczył mężczyzn, począł ich obserwować, wypatrując, co też mogli przenosić w tych workach. Może jakieś kosztowności? Raczej krówsk cholernych nie pocięli i w wory nie popakowali, ale jakieś monetki, kamyszki szlachetne albo i złota czyste... rozmarzył się, świadomy nierealności wizji. Wciąż jednak pozostał czujny, a i kusza była w pogotowiu. W gadce dobry nie był, toteż nie rwał się do niej. Niech bardziej kumaci gadają, pomyślał Kasztaniak, ja tu jestem od tego, żeby przypierdolić jakby co.

Czas po odejściu braci

Abelard ujął pozbawiony zarostu podbródek w dłoń widocznie się zastanawiając nad odpowiedzią dla Kasztaniaka. Nie, żeby odpowiedź była trudna do wyrażenia. Problem leżał w odpowiednim dobraniu słów. Bądźmy szczerzy, dla młodego akolity nie stanowiło to problemu.

- Jeśli pierwsze piwo poświęcimy bogom w dziękczynnej ofierze za noc bez bratobójczego przelewu krwi i łaskę za daną nam możliwość dożycia kolejnego dnia... - uśmiechnął się nieznacznie - ...to nie widzę żadnego problemu. Zresztą, jak uczeni mawiają piwo zdrowsze od wody, lecz klucz leży w umiarze.

Spojrzał po swoich naprędce jakże niedawno temu zmontowanych towarzyszach. To była ciekawa grupa, musiał przyznać.

- Oczywiście, mam nadzieję, że wszyscy świętować będziemy. - orzekł i zawiesił oko na dwóch kobietach w ich drużynie - Prawda?

Obserwacje czwórki

Abelard myślał szybko. Tak, dał komendy do ukrycia się i zachowania ciszy, ale... zreflektował, że to był błąd. To nie była ścieżka Sigmara. Tu potrzebna była zgoła inna taktyka niż krycie się po krzakach jak jacych tchórze. Był w końcu Młotem Sigmara, Płomieniem Pośród Mroku... i tego również na swój sposób oczekiwał od współtowarzyszy, choć na tą chwilę.

Gwizdnął cicho niczym wiatr... co było dość komiczne, ale powinno zwrócić uwagę jego towarzyszy i na migi zaczął wydawać rozkazy.
Vermin i Drago mieli zajść ich z lewej flanki, Wolfgang i Rudolf z prawej, a dziewczyny od tyłu. Zadanie skonfrontowania "gości" wyznaczył sobie i Kasztaniakowi.

Może to nie byli bydłokradzi, ale mogli to być przemytnicy, czy inszy złodzieje lub banici wracający z łupem. Może tak, może nie. Tego nie wiedział, ale pod żadym pozorem nie miał zamiaru póścić ich płazem.

Kiwnięcie głowy dał znać krasnoludowi, że ruszają i z dobytym toporem... ruszył starając się lawirować między drzewami i zaroślami tak, by pozostać niezauważonym, skrytym i dyskretnie cichym.