Zapach roznoszący się po nowym osiedlu ocalałych, ściągnął wszystkich do domostwa. Tu Anna z Hieni i Milli szykowali kolację a w kącie wielki Rolf wraz z Johannem usadowili ojca Melisy do posiłku.
- Pierwsza kolacja w tym gronie - Odezwał się Rolf gdy pozostali dotarli.
- Myślę, że dobrze by złożyć modlitwę do Sigmara za ocalenie i Dawnych Bóstw za dary, które możemy spożywać - Zaproponował nim wszyscy zasiedli w kuckach z jedzeniem.
- I do Shallyi, by wciąż dbała o nasze zdrowie i wspierała życie, które udało się ocalić - dodała Melisa, która siedziała lekko przygarbiona, ze ściągniętymi i spiętymi ramionami. Jej rude włosy w nieładzie zdobiły głowę. Minę miała przygnębioną, a oczy czerwone z podpuchniętymi powiekami. Rolf skinął głową po jej słowach.
Niziołkowaty niziołek był zmęczony i wygłodniały, dlatego kierując się słuchem i nosem prędko znalazł domostwo w którym przygotowano kolację. Ludo nie bardzo orientował się w ludzkich bogach, znaczy znał ich z nazwy ale żadnego nie spotkał i żaden nie zesłał mu strawy więc jakoś zbytnio się nimi nie przejmował. Za to wiara w pełen brzuszek była zdecydowanie silniejsza. Dlatego pokiwał tylko głową i spróbował sięgnąć po amu, uważając przy tym aby nie dostać od kogoś po łapach.
- A wiecie, z pół dnia drogi na zachód natrafiłem na pastwisko. Sporo tropów zwierząt, a i widziałem świeże ślady zwierząt gospodarskich. Mówię Wam jak nic na pół zdziczałe krówki. Dobrze byłoby je złapać i przyprowadzić. Świeże mleko zawsze się przyda, choćby dla dzieciaków.
~ Albo na wołowinę i ozorki, pomyślał we własnym umyśle i się lekko zaślinił.
- Zacznij Rolfie w końcu, bo nam ryby wystygną - zwróciła uwagę Mill.
- Byle krótko, umieram z głodu - dodał Heini.
Henrike w ciszy podawała kolejnym zgromadzonym pieczoną rybę na patyku. Nie było misek, w które mogła nakładać jedzenie. Radzili sobie jak mogli kładąc gorące danie na liściach i gałązkach iglaków. Jeden Kardigan trzymał rybę zdecydowanie w dłoni ignorując nieprzyjemne ciepło.
- Z tym pastwiskiem to trafiłeś. Uśmiech losu. Konie tu nie mają czego jeść. Jutro wyprowadzę je tam. Lina jest, może jeśli krówki nie zdziczały do końca, to te mleko się znajdzie. Albo wołowina - Erik uśmiechnął się lekko do niziołka - Ciekawe, gdzie nas w ogóle zawiało. Wasza wioska nazywała się Langwald - Erik wziął leżący nieopodal kamień i umieścił go na ziemi - jadąc od strony Wurtbadu, musiałem przebrodzić rzekę, niedaleko Zipf. Potem ominąłem jakąś wieś i dotarłem aż tutaj - Erik wyrysował nieregularną linię na zachód od kamienia oznaczającą rzekę, potem trakt - Jeśli szliśmy z Langwaldu na północ - lekko odbił patykiem do góry - i jesteśmy w lesie, to idąc na zachód możemy trafić na trakt, którym przyjechałem do waszej wioski i wydostać się stąd - pomyślał na głos.
- Na razie zróbmy co należy a i z pełnym brzuchem lepiej się rozmawia - Wtrącił Rolf zaczynając podziękowanie bogom.
- Dziękujemy Wam Bogowie, żeście uchronili nasze żywota i daliście te oto dary byśmy mogli dalej Was sławić - Rolf nie był mówcą a poza tym widział, że reszta jest głodna i nie chciał przeciągać.
- Zatem jedzmy przyjaciele - Dodał i skinieniem głowy podziękował Henrike za rybkę.
- Czy może widzieliście w lesie lub okolicy ślady po polach? Zdziczałe zboża? Może rumowisko lub inne pozostałości po poprzednich mieszkańcach? - zapytał po wzięciu pierwszego kęsa i siadając przy jedzących już chłopcach.

Thorstein spóźnił się na kolację - obudził się gdy wszyscy już jedli. Podszedł do ogniska, wziął ostatnią rybę i zaczął jeść.
- Dobra, ja się wyspałem. W nocy będę czatować, by żadne licho się tu nie wkradło. Mój namiot jest wolny, jak ktoś kce to może se klapnąć i przekimać trochę. Może dziecioki, akurat we dwóch się zmieszczą - po czym wgryzł się w rybę i mlaskając dorzucił - To co, kto zostanie naszym hersztem? Czy będzie tutaj demokracyja i decyzje bedziem podejmować głosowaniem?
- Demokracyja? Brzmi dziwnie… - mruknął Erik - trzeba było zacząć od tego, co zamierzamy dalej robić. Zostajemy tu? Czy odpoczywamy i idziemy dalej? Zawiadamiamy kogoś, że wioska została zniszczona? Jakie były wioski w okolicy? - Erik spojrzał pytająco na wydawało mu się, wioskowych, czyli Rolfa i Thorsteina.
Rolf zrobił zdziwioną minę. Paręnaście lat temu przybył mijając jakąś wieś, ale już nie pamiętał jej. W las się zapuszczał nie raz i na pastwiska, ale poza kilkoma milami od wioski się nie zapuszczał.
- Niestety nie mam bladego pojęcia. Rzadko opuszczałem wioskę - Dodał zmartwiony szukając wzrokiem wsparcia.

Krasnolud zgodnie z zaleceniami medyczki wyspał się i odpoczął. Obudził go głód i pragnienie. Pragnienie piwa, jeśli chodzi o ścisłość. Ponownie sprawdził bukłak. Niestety ten nadal nie zawierał piwa, a jedynie dziurę. Rozejrzał się i zauważył, że obok niego leży cała sterta uszkodzonego ekwipunku, którą inni pozostawili do naprawy. Te umgi to cholernie roszczeniowe… Ale przynajmniej żarcie zorganizowali, o czym wyraźnie poinformował krasnoluda jego nos. Gharth dokuśtykał do reszty z pewnym opóźnieniem. Nie odzywał się, skupiony na trzymanym w dłoniach uszkodzonym pistolecie. Wyklepać tarczy czy zbroi przy jedzeniu się nie da, ale przyjrzeć się mniejszemu urządzeniu jak najbardziej. Oczywiście nie zabrudził broni, dłonie zawsze wycierał w ubranie. Nie było też po prawdzie czym zabrudzić. Chciwe umgi zeżarły wszystkie ryby, pozostały tylko mniej smaczne rzeczy. Ale nie z takimi problemami krasnolud się mierzył.
Parsknął gdy Thornstein wspominał o demokracji, ale nie odezwał się. Nie jemu oceniać dziwactwa innych. Nie znał też nazwy ustroju, w którym każdy robi to co trzeba, żeby cała grupa przeżyła, bez oglądania się na innych. Za to podniósł swój topór, gdy usłyszał o nocnym czatowaniu. Widział w nocy, walczyć potrafił, wyspany był. A jeden strażnik to dupa, a nie strażnik. Zawsze musi być co najmniej dwóch. Choćby po to, że kiedy jeden padnie na twarz trafiony strzałą, drugi może krzyczeć.
Reinhard po powrocie z Thorsteinem zmitrężył jeszcze nieco czasu przy swoim wierzchowcu, którym ktoś miłosiernie się zajął. Padł jak kłoda i spał twardo aż do kolacji, kiedy obudził go smakowity zapach. Był wilczo głodny, ale starał się długo przeżuwać każdy kęs, który mu przydzielono.
- Warto wprowadzić zwierzęta do budynku. Może będzie ciasno, ale proponuję, żeby wszyscy w nim spali, jest najtrwalszy i najbezpieczniejszy. Chyba, że ze zmęczenia coś przeoczyłem. Ja również mogę wartować, może ustalimy kolejność?
- Mamy spać ze zwierzęcymi odchodami? - wyrwało się Melisie, której usta wykrzywiła grymas. Nikt przecież nie panował nad tym gdzie koń stawia placki. Robił to tam gdzie stał.
- Rozumiem ze warunki są trudne ale to niehigieniczne. Słyszał pan o zakażeniach, ropniach, gnijących ranach gdzie owa zgnilizna roznosiła się przez żyły do dalszych części kończyn a w ostateczności mogła dojść i do serca? - rudowłosa odłożyła niedokończony posiłek. Co to w ogóle za temat miał być? Zwierzęta w domu w którym śpią ranni ludzie! Niech w wartowni je zamkną czy coś. Lisa została tylko ze względu na ojca. Tak to by wstała, przeprosiła i odeszła by nie musieć słuchać o decyzjach innych. Niech po prostu coś ustalą. Cokolwiek. Byle mądrego.
- Konie mają w tej chwili zagrodę. Nie ma tu za wiele trawy a w zagrodzie może złapią choć kilka garści. Jutro wezmę je na jakieś pole, trzeba je nakarmić. No i ponawiam pytanie. Kto był właścicielem waszej wioski? Pierwsze co powinno się zrobić to spróbować zawiadomić go, że wioski już nie ma. Może zechce pomóc swoim prostaczkom. Kolejne pytanie, jakie wioski są w okolicy? Może są blisko i znajdziemy tam pomoc. Też warto spróbować je zawiadomić bo też mogą paść łupem trupów. Można by też pojechać jeszcze raz w okolice wioski. Poszukać innych ocalałych…albo się schować tutaj. Albo uciekać dalej. Nie wiem czego oczekujecie. W każdym razie nie ułożymy planu, póki nie określimy celu. - powiedział spokojnie Erik.
Reinhart i Thorstein zgłosili się do pilnowania wioski w nocy, ale rozmowa szybko zboczyła z tego tematu na inne, znacznie mniej interesujące dla khazada. Pamiętał jak nieumarli szturmowali siedzibę ich lokalnego władyki w wiosce i wątpił, by było kogo zawiadamiać. Ale nie było warto sobie strzępić języka.
Podniósł się, uniósł jeden palec i pokazał na siebie i Thorsteina. Potem podniósł dwa palce i wskazał Reinharda i znów siebie. Mógł stać na straży całą noc, nie pierwszyzna. Miał nadzieję, że każdy z odważnych umgich, którzy się zgłosili, da radę wytrzymać połowę. Lepsze byłyby cztery warty po dwie osoby, ale aż tylu wojowników się tu nie znajdzie. Trzeba pracować narzędziami jakie są. Wstał, odbeknął i poszedł zająć się robotą.

- Pan Langwald był wtedy w pałacyku, nieco za rynkiem. Miał rodzinę na zachodzie, ród Dreistern. Rezydują za wzgórzami, w Raab - oznajmił Heini odpowiadając Erikowi.
- Dał nam wolny wieczór… - Wydusiła z siebie Milli łamiącym się głosem. Chłopak ją przytulił a ta umilkła.
- Ktoś w ogóle wie, gdzie jesteśmy? Ganialiśmy w noc przed siebie więc o jaką okolice w ogóle pytasz? - Uniósł się Heini.
- To właśnie próbuję ustalić. A pytam co było obok wsi, o miasto jakieś większe. Ja jechałem przez Zipf i przekroczyłem Steinbach jakieś pięć...nie, sześć dni temu. Szliśmy na północ, i weszliśmy w las. Według mnie to wciąż Stirland, i teraz chcę oszacować, w ile dni można by podążając na północ osiągnąć rzekę Stir. To naprawdę duża rzeka i podążając wzdłuż niej najpewniej musimy natknąć się na jakąś wieś lub przystań chociażby. Albo iść na północny zachód i spróbować trafić na Steinbach i iść wzdłuż niej, do Zipf, albo na północ. Skoro więc kwestię powiadamiania kogokolwiek mamy z głowy...pozostaje odkryć gdzie dokładnie nas Sigmar rzucił, i sprawdzić, czy chcemy tu zostać - Erik wzruszył ramionami - Ja najpewniej zostanę tu jakiś czas, przynajmniej dopóki koń nie odpocznie i nie nabierze sił. Potem ruszam dalej. Doradzałbym wam to samo, ale to wolny kraj, musicie zdecydować sami - Erik złamał patyk, którym wcześniej kreślił na ziemi prowizoryczną mapkę i wrzucił go do ognia.
Zza pleców poczuł intensywną woń trawionego alkoholu.
- Ano wolny, wolny. A jak już tak chcesz zawiadamiać i ustalać to coś ci podpowiem, żebyś nie błądził - odezwał się Otto chrypiąc.
- Mijaliśmy kotlinę uciekając, mijaliśmy strome wzgórza. Wdrap się tam i rozejrzyj. Wieża świątyni Sigmara w Enzesburgu jest widoczna z czterdziestu kilometrów. Wiem, bo jeździłem - dokończył bekając cicho. Jak będzie widać tośmy szli na zachód, jak nie, to na północ. Innego wyjścia nie ma, tylko dwie kotlinki są w okolicy Langwaldu.
- Nie omieszkam rano sobie zajrzeć - powiedział spokojnie strażnik.
- By ruszać gdziekolwiek nie tylko musimy odpocząć, ale zgromadzić jakieś zapasy. Bez jedzenia licząc, że coś po drodze znajdziemy jest błędne. Tu są ranni i starcy, którzy za daleko nie zajdą - Wtrącił się Hasmans.
- Ja przed świtem mogę zmienić kogoś. Przyzwyczajony jestem i także już trochę wypocząłem - Dodał po chwili.

Lisa była pewna, że zostawanie tutaj nie ma żadnego sensu. Owszem, potrzebowali odpoczynku i wyleczenia ran, dojścia do siebie, przetrawienia sytuacji. Nie mogli jednak zostać tu na zawsze i udawać, że nic się nie stało. A jeśli ta martwa zaraza się rozprzestrzenia? Powinni znaleźć drogę do jakiejś wioski i opowiedzieć i tym, co i gdzie się stało. Mogą tutaj pobyć dzień czy dwa, zebrać zapasy i ruszyć w drogę.

Dziewczyna jednak nie miała w sobie odwagi, aby wypowiedzieć myśli. Uważała, że pewnie to głupota, albo inni wiedzą lepiej czy mają lepsze pomysły. Nie była w końcu kimś, kto znałby się na tym. Od małego żyła w wiosce i chowała się dobrze, w sumie nie znała skrajnej biedy ani ekstremalnych warunków. Miała ojca, który dzięki umiejętnościami zarabiał całkiem dobrze, więc żyło im się wygodnie. Teraz... teraz wiele się zmieniło.

Po kolacji Melisa zabrała ojca z powrotem do domu. Nie rozmawiali wiele, choć tata zadawał dużo pytań i nie rozumiał odpowiedzi. Dziewczyna była tym zmęczona, aż nadto. Mimo to zachowała dużo cierpliwości. Gdy ułożyła ojca do snu, wyszła jeszcze na chwilę na zewnątrz. Obserwowała mężczyzn, którzy ustalali warty i myślała nad tym, czy warto się odzywać. W sumie jako kobieta nie powinna się wtrącać i rządzić. Zawiesiła spojrzenie na Eriku nieco dłużej niż innych. Potem już tylko wróciła do domku, aby zasnąć i mieć siły na następny dzień.

Wstał, odbeknął i poszedł poszukać krzemienia, który był potrzebny, by naprawić zamek pistoletu. Na razie spostrzegł, że metalowa płytka robiąca za krzesiwo wymagała oczyszczenia, a złamany kurek zgubił gdzieś krzemień. Na szczęście sprężyna uderzeniowa była nadal sprawna, wystarczało więc znaleźć gdzieś w korycie strumienia krzemień, obrobić go i wsadzić w nowy kurek, zrobiony choćby i z dwóch gwoździ. Wszystko można było zrobić nawet w tak prymitywnych warunkach, ale zajmie to pewnie trochę czasu. A jak nie znajdzie, to choć na zimno wyklepie część pozostałego sprzętu, który zostawiono mu pod opieką i naostrzy broń. Przynajmniej ostrzałkę miał ze sobą. I młot. A za kowadło zrobi bryła metalu nad strumieniem. Do rozpoczęcia warty zamierzał zająć się robotą.

Ludzie dyskutowali o jakiś dziwnych problemach i zdziczałych, czytam demokratycznych polach, zapewne w ten sposób radzili sobie z ostatnimi wydarzeniami. Albo coś źle usłyszał, czy zrozumiał, zajęty był wtedy jedzeniem i na nim się skupił. Zresztą Ludo uważał, że to jest pełnoskalowa inwazja jakiegoś nekromanty czy innego wampira. Zapewne wszystkie okoliczne wioski zostały już napadnięte, a ichni właściciel zapewne w pośpiechu opuszczał swój majątek, kierując się do jakiegoś większego miasta z solidnymi murami i pewnym garnizonem. Ludo widział dwie możliwości, albo siedzieć tu jak mysz pod miotłą i się zbytnio nie wychylać, albo pośpiesznie zebrać jak największe zapasy i ruszyć byle dalej. W pierwszym przypadku armia nieumarłych nie powinna ich niepokoić. Nekromanta nie miał potrzeby szukania uciekinierów po lasach, raczej ruszy dalej na kolejne wioski, miasteczka i itd. Można to próbować przeczekać, tyle że to się może przeciągnąć, a np. głód może być gorszy od tych nieumarłych. W drugim przypadku trzeba było szybko i agresywnie przetrzepać okoliczną zwierzynę i ruszyć szybkim marszem, aby oddalić się od zagrożenia. Jeśli dopisze szczęście to większość przeżyje, jeśli nie to może nieliczni ujdą z życiem, albo i nie. Ludo wiedział, że musi też sam podjąć decyzję, co dalej zrobić. Pomógł komu potrafił i wyprowadził uciekinierów bezpiecznie w las. Dokonał pobieżnego rekonesansu i wskazał miejsce, gdzie można szybko zdobyć zapasy jedzenia. Mógł zostać i dalej pomagać ocalonym, albo próbować wrócić w rodzinne strony i poinformować rodzinę o wuju. Miał kuca, umiał o siebie zadbać w dziczy, do tego pojedynczo miał spore szansę pozostać niezauważonym. Obie sprawy były ważne Strażnik Pól milczał więc i ziewał, musiał się z tym przespać. Niziołek spożył kolację, ale jego nastrój nie uległ zbytnio poprawie. Świadomość, że nie będzie drugiej kolacji, ani nocnego podjadania była zbyt przygnębiająca. Mimo wszystko spał nad wyraz dobrze, trochę dłużej niż nawet planował. Tak czy inaczej nastał nowy dzień i musiał zdecydować co z sobą zrobić.

Khazad nie był szczęśliwy. W sumie to nigdy nie był, ale tego dnia nawet bardziej niż zwykle. A miało być tylko gorzej...
Nie znalazł głupiego kawałka kamienia i nie mógł naprawić durnego zamka. Przez moment pomyślał, żeby przerobić go na lontowy, ale to też odpadało. Lont wykonywano zwykle ze sznura konopnego, gotowanego kilka dni w mieszaninie wapna, nawozu końskiego, popiołu i saletry... z czego Gharth miał tylko sznurek.

Ponure rozważania przerwało pojawienie się Melisy. Tym razem jej zabiegi pomogły. A niezamroczony bólem khazad w końcu zauważył, że sztylet, który nosiła u pasa nadawałby się co najwyżej na narzędzie tortur. O ile nie rozpadłby się przy użyciu.
- Twój sztylet. Pokaż - nie był zbyt mocny w słowach i rzadko kiedy ich używał. Ale teraz istniała potrzeba. Nie lubił mieć długów u umgich. A po jej zabiegach czuł się dużo lepiej.
Okazało się, że puginał nie był w tak strasznym stanie na jaki wyglądał. Wystarczyło rozkręcić go i wyczyścić, pozbyć się rdzy, na nowo połączyć głownię z rękojeścią, tym razem mocniej osadzając jelec, a na koniec naostrzyć broń.
Tak, był zadowolony z tej drobnej robótki. Oddał go kobiecie. Jak znajdzie lepszą stal zrobi jej coś lepszego, tak ostrego, by mogła ciąć bez bólu. Ale do tego potrzebował lepszej stali.

Pokrzepiony sukcesem wrócił do pracy nad pistoletem. Zrobił tyle ile mógł: odbudował zamek, przygotował nowy kurek do osadzenia w nim kamienia i burcząc pod nosem (Rolf, wioskowy kamieniarz gdzieś polazł, a do tego musiał się odezwać drugi raz jednego dnia) pokazał go Erikowi:
- Potrzebny krzemień - odezwał się chrapliwym głosem.

Topór Thorsteina sam się nie naostrzy, a tarcza Reinharda sama się nie wyklepie. Obie prace były dla khazada relaksujące. Długie pociągnięcia osełką i piękne iskry... Ostrożne wyklepywanie tarczy by przywrócić jej kształt zbijający uderzenia na bok zachowując jej wytrzymałość...
A potem, po relaksie, nadszedł czas na robotę. Może i krzemieni tu nie ma, ale materiały na budowę pieca może się znajdą.

Melisa wstała tuż przed świtem. Przywykła do tego, więc nie robiło jej to większego problemu. Zawsze chodziła z samego rana po domostwach osób, które potrzebowały jej pomocy. Wiedziała, że później może ich już nie zastać, bo nikt od roboty się nie wymigiwał i szedł robić swoje. Życie takie już było, że nie oszczędzało nikogo. Nawet nie oszczędziło Lisy podczas jej odpoczynku.

Kiedy wyszła w poszukiwaniu najbardziej rozbudzonej i ciężko rannej osoby, wciąż miała przed oczami koszmar, który jej się przyśnił. Po raz kolejny przeżyła chwile grozy, ledwo powstrzymując się od płaczu tuż po przebudzeniu. Czuła się odrealniona. Wszystko co ją otaczało było nieprawdziwe, zdawało się istnieć, ale gdzieś tak daleko, że nie było osiągalne. Nie czuła jakby żyła w tym świecie, była chyba całkiem gdzie indziej.

Mimo iż wpadła w stan anhedonii, robiła swoje. Mechanicznie, jakby jej ręce pracowały z pamięci. Krasnolud zdawał się być jedną, wielką raną. Korpus, nogi głowa... Nie potrafiła jednak wypełnić myśli zastanawianiem się nad tym. Właściwie to nie była przytomna, nie potrafiła przyjąć do świadomości, że to wszystko jest prawdziwe. Nie zwróciła nawet większej uwagi na to, gdy wziął jej sztylet. Coś powiedział, ale nie zrozumiała. Brzmiał tak bardzo z oddali.

Nie miała czasu by czekać na to, co zrobi z ostrzem. Poszła dalej. Rolfa znała jakby od zawsze. Był też dobrym rzemieślnikiem i jeszcze lepszą osobą. Przy nim przez chwilę czuła się jakby była w innym miejscu. Jakby nowe otoczenie było iluzją, koszmarem który wydzierał się z jej umysłu aby opanować świat prawdziwy. Ale nim nie był. To tylko koszmar, prawda?
Zajęła się jego oczami, opatrzyła głowę i tors. Gdy skończyła nawet nie pamiętała w jaki sposób tak dobrze jej poszło. Działała jak maszyna, automatycznie. Taki program - leczący.

Melisę zabolała ręka. Przypomniała więc sobie, że ta rudowłosa dziewczyna również potrzebowała pomocy. Pomogła więc jej. Usiadła gdzieś na kamieniu i zajęła się jej ręką - swoją ręką. Obserwowała ten czyn jednak jakby z boku. Nie czuła, że to ona sama, a jedynie kolejna ranna osoba. Nie spieszyło jej się, choć może powinno. W międzyczasie podszedł do niej Gharth i oddał sztylet. Spojrzała na niego jakby nie rozumiejąc, ale ten po prostu odszedł. A może wcale go tu nie było?

Ostatnią osobą, do której podeszła, był Thorstein. W zachowaniu Lisy nic się nie zmieniło. Wciąż była jakaś nieobecna, odpowiadała zdawkowo, czasami nie mówiła nic, jakby nie słyszała. Mężczyzna siedział przed nią z nagim torsem, a ona pochylała się nad jego ranami. Nie było jednak widać na jej młodej twarzyczce wstydu czy zakłopotania. Właściwie, to nie było widać żadnych uczuć. Jeszcze wczoraj malowała się tam paleta emocji, przeróżnych z dozą intensywności. Dzisiaj nie dostrzegł niczego, nawet w jej spojrzeniu.

- Dziękuję. - powiedziała bezbarwnie gdy zakończyła i odeszła zbierając swoje rzeczy. Nie spojrzała na niego, nic nie pytała, nie mówiła nic więcej. Po prostu odwróciła się i poszła w stronę domku.

Tam wyjęła z torby rzeczy, które aktualnie nie będą jej już potrzebne. Bandaże, maści, nici, zioła i parę intensywnych naparów, które rozcieńczało się z wodą. Potrzebowała miejsca, a nie dodatkowego ciężaru. Nie wiedziała czemu, ale zostawiła jedynie bukłak z alkoholem, który zabrała Ottowi poprzedniego dnia.

Cyruliczka wyszła z wioski nikogo nie informując. Udała się w tę samą stronę co wczoraj, będąc równocześnie zaciekawioną martwym zjawiskiem. Weszła w las. Chrust szeleścił pod jej podeszwami, chrupał, a młode i suche patyczki pękały pod naciskiem ciężaru. Idąc dalej drzewa stawały się coraz gęstsze, wysokie i smukłe, jednak nie było tu wiele krzewów czy roślinności. Co jakiś czas pochylała się oglądając młody kwiat czy liściaste pnącze, ale to nie było to, co mogło się nadać w jej dziedzinie.

Obejrzała się za siebie wiedząc, że powinna wrócić. Świat jednak nie wydawał się na tyle realny, aby czuła że jest zagrożona, a tam zostawiła ludzi, którzy się o nią martwią. Nikogo na pewno nie obchodzi, że gdzieś poszła. Nikt, nawet własny ojciec, nie zauważyli, że jej nie ma. Bo kogo mogło to obchodzić, skoro już wszystkich zaleczyła na tyle, że ból nie przypominał im już by wołać medyka?

Ruszyła dalej. By się przypadkiem nie zgubić, oznaczała drzewa ryjąc w ich korach znak iksa ostrym sztyletem. Była zaciekawiona czy może napotka taką samą martwicę jak poprzednio. Zioła mogła znaleźć przy okazji, mogła też popołudniu a mogła i jutro. Póki co nie robiło to większej różnicy, przecież się stara coś znaleźć, prawda?
Las dalej nie był martwy, bynajmniej. W zaroślach cały czas coś się poruszało, korony drzew sięgały niebywale wysoko, jakby dotykały samego sklepienia nieba, a ich rozłożyste gałęzie obficie zarośnięte liśćmi przysłaniały jasność dnia, otaczając Lisę niewyobrażalnym mrokiem. Jej serce zabiło mocniej. Była w koszmarze, tak też jej się wydawało, że wciąż śni. Nie schowała sztyletu. Rozglądając się za leczniczymi roślinami, co chwila oglądała się za siebie. Miała dziwne i niepokojące wrażenie, że ktoś się na nią patrzy, że za chwile pojawi się przed nią lub za nią, zupełnie bezgłośnie.

Przez panującą atmosferę początkowo nie mogła się skupić. Znajdowała rośliny, ale nie rozpoznawała ich. Nie pamiętała nazwy i sposoby ich użycia. Dopiero po jakimś czasie doznała olśnienia. Mrok stał się jakby naturalny, mniej przytłaczał i zaskakiwał. Wręcz spodziewała się złego, ale i wiedziała, że nic na to nie poradzi. Poza tym naprawdę nikogo nie interesowało gdzie jest i co się z nią dzieje. W końcu odnalazła interesujące ją zioła. Przyspieszą gojenie ran, ukoją nerwy. Niektórym może i pomogą zasnąć i wypocząć. Przyda się. Schowała znaleziska i ponownie rozejrzała się wokół. Tutaj naprawdę było strasznie! Postanowiła wrócić szybszym krokiem. Nie mogła przestać nerwowo oglądać się za siebie. Ukradkiem spojrzała na bukłak z alkoholem, który miała przy sobie.

- Hej jest tu kto?! - zawołał Niklas stając pod palisadą. Miał głęboko w rzyci czy ktoś poza mieszkańcami go usłyszy. Widząc nietknięte ludzkie zabudowania opadły z niego resztki adrenaliny i ledwo stał na nogach. Henrike była bardzo lekka ale niesienie jej w szybkim tempie przez całą drogę, na barana, dało się we znaki. - Mamy ranną! Podobno jest stąd i ją znacie!
Teo, niby staruszek, ale ciągle żwawszy od niejednego młodzieniaszka, nie mógł wyjść z podziwu. Dziewczyna była drobna, ale nieść ją taki kawał drogi przez trudny teren, nie po ubitej drodze…
- Silny z ciebie chłop, to może nam się wszystkim przydać.
Rozejrzał się, osada wyglądała na dawno opuszczoną, ale widział też świeże ślady bytności. Więcej ludzi, to dobrze, zwiększało to szanse przetrwania. Z drugiej strony, może trzeba było brać nogi za pas. Nie każdą walkę da się wygrać, ale większości można uniknąć. Tego właśnie życie nauczyło Theodosiusa Hochenberga, szczurołapa nad szczurołapy.
- Hund, do nogi, ty zawszony kundlu!
Na niedużym, świeżo wykarczowanym placu siedział na pniaku starzec. Po zaroście płynęła mu ślina, co nadawało mu niedołężny wygląd. Z jednej z ziemianek, tej najbardziej po prawej, wyjrzał uzbrojony mężczyzna z obnażonym torsem.
- Kto wy?
- Jestem Niklas Lehmann i pochodzę z Langwald. Moją wioskę, z tego co opowiadała Henrike po drodze, spotkał chyba ten sam los co was wszystkich - przedstawił się. - Padam na pysk. Pomóżcie - dodał mając na myśli dziewczynę, którą niósł na plecach.
- A jam jest Theodosius - zdążył tylko wtrącić szczurołap.
- Henrike? Myśleliśmy, żeś nas opuściła? Gdzieś była? - Wolf podbiegł do Niklasa i podtrzymał dziewczynę.
Węglarz odstawił dziewczynę na ziemię po czym z jękiem złapał się za krzyże i wyprostował ostrożnie.
- Przyjmiecie braci w niedoli? Na pewno się przydamy - zapewnił. - Znajdzie się kawałek posłania?
- Jeśli jakiś ze sobą macie - skrzywił się Wolf. Za nim, zza drzwi, które przekroczył wyglądała ładna, kobieca buzia. Była czujna.
- Weźcie sobie tę ziemiankę. Chyba nikt się tam nie kręcił - powiedział mężczyzna wskazując najbliższą furty po lewej stronie.
- Nasze miasto zniszczyły martwia-aki - powiedział łamiącym się głosem starzec i zapłakał.
- Cicho - rzucił Wolf stanowczo, aż się Kardigan wzdrygnął. Widząc rezultat kontynuował.
- Napadli nas trzy doby temu. Było ich mnóstwo. Przyszli z południa i wschodu. Gdy się pojawili broń zaczęła gnić. Zmarli biegali po miasteczku niby żywi, tylko mordowali jakby bólu nie czując.
Theo patrzył podejrzliwie na rozpadającą się ziemiankę i liche ogrodzenie wokół starej osady.
- Nie lepiej uciekać? Próbowaliście?
- Mamy rannych, dzieci. Uciekaliśmy dwie doby. Staramy się zebrać żywność i siły. Wtedy pomyślimy co dalej.
- Ilu was jest? - węglarz zawtórował szczurołapowi zbierając swój dobytek z zamiarem udania się niebawem do ziemianki.
- Z wami półtora tuzinu - odpowiedział Wolf po raz kolejny, przyzwyczajony do odpowiadania na pytania.
- To gdzie reszta? - zaciekawił się Niklas widząc, że brakuje w osadzie około tuzina mieszkańców.
- Jeden szuka drogi na północ, inni poszli szukać jedzenia, kolejni polują, medyczka szuka ziół. Nie przestraszcie się, w osadzie jest krasnolud, nieco mrukliwy. Naprawia rzeczy.
Węglarz skinął głową na znak, że rozumie.
- Nie wiem czy teraz jest mnie coś w stanie przestraszyć - powiedział zarzucając plecak na ramię. - No może dopiero jak się obudzę. - Wskazał ręką ziemiankę i wykonał pytający ruch głową, po czym nie czekając na odpowiedź ruszył w jej kierunku powłócząc nogami. - Dziękuję - rzucił jeszcze na odchodne.
Theo kiwnął głową i w stronę Niklasa, i w stronę Wolfa. - Dzięki za gościnę, panie Wolf. Postaramy się przydać.

Węglarz stając w progu ziemianki uzmysłowił sobie, że podziękowanie było przedwczesne. Zapach stęchlizny i zgnilizny był potężny. Praktycznie wszystko na wyposażeniu lokum było do wyrzucenia. No ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Nie było się nad czym zastanawiać. Odpoczynek musiał jeszcze chwilę poczekać.

Niklas złapał za pierwszy z brzegu sprzęt i wyniósł go na zewnątrz ciskając na ziemię. Stół i krzesła rozpadały się w rękach, sienniki były całe przegniłe. Razem z Theodosiusem zajęło im ponad pół godziny uprzątnięcie wnętrza.
- Cóż, pierwsza noc chyba na ziemi… Nie widziałem niczego w tej dziurze, co by się nadało na posłanie. Ja się zawinę w koc, nie pierwszy raz tak zasnę. A kundel trochę mnie ogrzeje.
- Poczekaj. Coś zaraz zorganizujemy. Padam z nóg, ale nie jestem aż tak zdesperowany żeby wilka złapać.
Węglarz wrócił do plecaka, który zostawił przy wejściu i odpiął swoja dwuręczną siekierę, a następnie ruszył w kierunku jednego z krzaków porastających obóz. Paroma sprawnymi uderzeniami przerobił go na kilka prowizorycznych mioteł.
- Zróbmy porządek z resztkami przegniłych sprzętów jakie walają się na klepisku, a potem wyścielimy nimi dwa posłania - zaproponował wręczając towarzyszowi garść witek.
- Pozamiatać możemy, ale to co tu jest nadaje się jedynie na ognisko. Jakbyś naciupał trochę więcej gałązek, choć może lepiej z jakiegoś iglaka, dałoby się na nich położyć. Ja w międzyczasie rozpytam co w wiosce jest, czego nie ma i co jest wokół. A rano pewnie trzeba będzie się rozejrzeć za żarłem.
- Dobry pomysł, ale nie na teraz - odparł węglarz. - Coś sensownego zorganizujmy po odpoczynku. Teraz mam siłę tylko na taką prowizorkę.
- Odpoczywaj, ja nie niosłem panienki na plecach, to jeszcze mogę coś porobić. Choćby i suchych gałęzi naznosić na wszelki wypadek.

Zamiecenie i względne osuszenie klepiska zajęło im niedużo czasu. Narąbane dodatkowe gałęzie posłużyły do sporządzenia prowizorycznych posłań. Komfort był znikomy, ale przynajmniej była jakaś izolacja od wilgotnej gołej ziemi. Węglarz rozłożył koc na legowisku po lewej, położył się na nim i przykrył jego połową. Mrok ziemianki i wytłumienie odgłosów z zewnątrz spowodowało, że sen przyszedł szybko.

Niklas spał bardzo niespokojnie. Kilkukrotnie budził się z atakiem paniki nie wiedząc gdzie jest. Dobrą chwilę potrzebował aby przypomnieć sobie, że nie ma sensu rozglądać się za rodzicami i że znajduje się w tymczasowym azylu, a otaczająca go ciemność to tylko ziemianka. Gdy w końcu otworzył oczy i nie czuł zmęczenia nie wiedział ile czasu minęło. Usiadł na posłaniu i podniósł się na nogi. Sprawdził czy plecak i siekiera są na miejscu, a potem wyszedł na zewnątrz. Zapadał wieczór, a on był głodny.