Noc minęła spokojnie, a śniadanie jakoś nie zdało się Hagenowi ostatnią ucztą skazańca. Niestety świadomość, że od tej chwili trzeba będzie zdać się tylko i wyłącznie na własne zapasy i własne umiejętności upichcenia czegoś na szybko nieco psuły nastrój.
Podobnie jak i fakt, iż eskorta (zapewne mająca dopilnować, by wybrańcy grafa nie zmienili nagle zdania) chciała wrócić do miasta tak szybko, jak się tylko dało.
Z drugiej strony - to nie strażnikom płacono za polowanie na władcę zamku Drachenfels. A zapłata była niezła, to Hagen musiał przyznać. No i musiał przyznać, że von Jungfreud próbował upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.
Nie da się ukryć - życzył grafowi powodzenia, bo to by oznaczało, że wyprawa zakończy się sukcesem, co by Hagena bardzo ucieszyło, bo dawałoby szansę na przeżycie tejże wyprawy.

Droga do celu, a dokładniej do zamku, zdała się całkiem prosta - przynajmniej w opisie, jaki udzielił im najważniejszy ze strażników.
- A gdyby drogowskaz zniknął - spytał Hagen, który w takie rzeczy jak drogowskazy nie zawsze wierzył - to jak mamy jechać?
- Jak bez drogowskazu, to... - Strażnik na moment zmrużył oczy, jakby musiał ogarnąć w myślach, którą stronę wskazać. - W prawo. Nie prosto, tylko w prawo. Ale będzie drogowskaz. Ostatnio był, to znaczy dwa miesiące temu.
Hagen podziękował za informację.


Wszechobecna wilgoć nie ograniczała się do wiszenia w powietrzu. Bezczelnie wciskała się pod kurtki i koszule, przybierała postac kropel wody, spływała za kołnierz. I Hagen ciekaw był, ilu z członków wyprawy zamieniłoby przyszłe nadanie na wygodne łóżko w gospodzie... z młodą służącą w charakterze towarzystwa.
No ale za takie przyjemności się płaciło, a tutaj mieli zapracować na zapłatę, czego zrobić nie mogli, oddając się łóżkowym igraszkom.

Las, w który wjechali, nie spodobał się Hagenowi w najmniejszym nawet stopniu. Podobnie jak i nie spodobał się Melicie, z którą łowca wampirów zamienił kilka zdań. Czy była to sprawa pogody i nisko wiszących chmur, czy też może sprawka Drachenfelsa (lub któregoś z jego spadkobierców lub naśladowców) - trudno było orzec. W każdym razie Hagen nie potrafił tego zrobić. A skoro nie wiedział, to wolał zachować zdwojoną czujność. Takie zaś podejście do lasu i tego, co się w nim czaiło, sugerowało znalezienie pustego wozu, ozdobionego śladami krwi. Woźnica, koń, ładunek - wszystko padło łupem tajemniczego "czegoś", które to coś miało nad wyraz zróżnicowane potrzeby.

O tym, że przeczucie pewnego niebezpieczeństwa miało swe podstawy, Hagen przekonał się zdecydowanie wcześniej, niż by tego chciał. Z drugiej strony musiał przyznać, że nieumarłe ptaszyska jakoś pasowały do całokształtu. Co nie znaczyło, że Hagen miał ochotę się z nimi bliżej zapoznać. Na dodatek był nieco wysunięty do przodu i miał wrażenie, że znaczna część przerośniętych kruków skupi swe zainteresowanie właśnie na nim.
Co prawda zbroja powinna wytrzymać, ale mogły mu, na przykład, poszarpać płaszcz...

Uniósł kuszę i strzelił parę razy do najbliższego ptaszyska. Miał zamiar powtarzać to działanie tak długo, jak długo to będzie możliwe, a potem zamienić broń na tarczę i miecz, by móc rozprawić się z tymi, które podejdą bliżej.

Popijawa trwała dalej w najlepsze i krasnolud późną porą walnął się w końcu na leże otumaniony lichym ludzkim alkoholem. Wrzaski z dołu porankiem uderzyły w jego czaszkę z siłą młota bojowego, na co miał ochotę odpowiedzieć równie dosadnie ale ostatecznie zwlókł się na dół zgarniając swój niewielki dobytek.
Cokolwiek można było o nim powiedzieć tego ranka, to z pewnością dwie rzeczy. Pierwsza, to że miał sporego kaca co dawało się słyszeć poprzez jego mamrotanie niezadowolenia podczas spożywania posiłku, do którego wręcz zarządał dzbana piwa. A druga, że ozdoby jakimi był upstrzony starczyły by co najmniej na rok życia w Nuln w porządnej kamienicy. Broda spleciona w warkocze spięta była spinkami z brązu, dwie srebrne i dwie złote bransolety opinały jego potężne nadgarstki do spółki ze srebrnymi pierścieniami na palcach. Do tego trzy złote kolczyki w uchu dodawały urok krasnoludowi, który swą sylwetką robił wrażenie. Wieczorem podczas kolacji zdawał się być tylko kolejny członkiem starej rasy, z fantazyjnie uformowanymi i ufarbowanymi w czerwonego irokeza włosami na szczycie głowy. Teraz jednak, w świetle dnia gdy wyruszyli mogli podziwiać również jego sporą ilość tatuaży oraz paskudnych blizn widocznych na rękach czy czaszce. Odziany w znoszone podróżne ciuchy, w wysokich butach i w czymś co kiedyś musiało być kaftanem, przez kogoś nieobytego mógł być brany za podrzędnego wędrowca bez grosza przy duszy. Mógłby, gdyby nie zatknięty z tyłu za pasem paskudnie wyglądający nadziak oraz kunsztownie wykonany, zdobiony krasnoludzkimi oznaczeniami potężny topór dwuręczny. Postawa krasnoluda, jego zachowanie i spojrzenie mówiły same za siebie – lepiej schodź mi z drogi.

***

Patrol kawałek ich odprowadził, a potem czym prędzej czmychnął z powrotem co jedynie spotkało się z pogardliwym spojrzeniem ze strony krasnoluda. Inną sprawą było że jazda konna nie była najlepszą formą podróży dla niego, ale jakoś sobie radził złorzecząc przy tym po krasnoludzku na maniery swojego wierzchowca, który chyba nie do końca lubił swego jeźdźca i to z wzajemnością. Im głębiej jednak wjeżdżali w las tym bardziej Balgrim zyskiwał na humorze, z zadowoleniem czując złowrogą atmosferę i nadchodzące niebezpieczeństwa. Wręcz niecierpliwił się rozglądając w poszukiwaniu przeciwnika w przeciwieństwie do konia, który zapewne wolałby być daleko stąd.
Polana gdzie zatrzymali się na postój była przystankiem w ich podróży, ale dla krasnoluda miejsce było równie dobre jak każde inne. Wrzaski ptaków zwróciły jego uwagę. Zabójca dostrzegłszy nieumarłe ptaszyka wydał z siebie głośny okrzyk radości i czym prędzej zeskoczył z konia, nie miał bowiem zamiaru walczyć z jego grzbietu.

- Chodźcie i zdychajcie!!! – wrzasnął i popędził niczym burza ku nieumarłym, co z poziomu siedzących na wierzchowcach mogło wyglądać jak niska, czerwona kula armatnia lecąca ku swojemu celowi z doczepionym toporem. Balgrim nie miał zamiaru dać się komuś wyprzedzić, miał tylko swojego przeciwnika przed oczami a reszta go nie obchodziła. Cios za ciosem, unik i kolejny wyprowadzony z furią cios. Dla niego liczyło się w tej chwili tylko zabijanie i nie było miejsca na jakąś wyrafinowaną taktykę.

Kąpiel dobrze nastroiła ją przed udaniem się do łóżka i noc przespała bez problemu, a z rana obudziła się bez pomocy dzwonka oraz - dość męskiego w jej przekonaniu - głosu karczmarki. Po porannej toalecie, ułożeniu włosów i odświeżeniu się, zeszła na dół i zjadła z pozostałymi pyszne śniadanie. Jadła małymi kęsami, powoli, wyprostowana na swoim siedzisku, jakby pochodziła z rodziny szlacheckiej. W międzyczasie pojawili się ludzie grafa, którzy mieli im towarzyszyć przez jakiś czas w podróży do zamku. No cóż, ich pracodawca najwyraźniej nie należał do zbyt ufnych ludzi, ale Yelenie to w sumie nie przeszkadzało i nie dziwiło; każdy w dzisiejszych czasach dbał o własne interesy, a już zwłaszcza w momencie, gdy nad krainą wisiała groźba nadejścia mrocznych czasów.

Po śniadaniu zabrała z pokoju swoje rzeczy, na które składał się wypchany plecak oraz równie pełne juki, po czym przeszła do stajni. Jej biała klacz czekała na nią, wesoła i wypoczęta, a widząc, że chłopiec stajenny dobrze się nią zajął, wręczyła mu dodatkową, drobną monetę. Zarzuciła juki na grzbiet zwierzęcia, a kostrur wrzuciła w specjalny olstr przy siodle, po czym wyprowadziła klacz (bezimienną, a jakże, bo nie lubiła się przywiązywać do ludzi czy zwierząt) i usadowiła się na niej wygodnie, z dumnie uniesionym podbródkiem. Na Strigankę stojącą niedaleko rzuciła jedynie okiem, nie robiąc sobie nic z jej obecności. Pewnie stara liczyła jeszcze na poranny zarobek wśród wyjeżdżających na szlak naiwniaków. Cóż, nie wyszło. Niedługo później wyruszyli.

Odwaga ludzi grafa skończyła się przy wjeździe do ponurego lasu, gdzie zostawili ich z instrukcjami, jak dojechać do zamku, a potem popędzili z powrotem do Ubersreiku. Yelena przyjęła to beznamiętnie. Może takie mieli rozkazy, a może po prostu nie chcieli ryzykować? W końcu to nie oni mieli zająć się sprawą czarnoksiężnika. Las, do którego wjechali niedługo później, nie był normalny. Czarownica niemal od razu wyczuła dziwną, złowieszczą moc oplatającą drzewa, zamykającą ich w swoim uścisku.
- Pewnie wszyscy już doskonale zdajecie sobie z tego sprawę, ale w powietrzu coś wisi, bądźmy ostrożni i czujni - powiedziała spokojnym tonem, rozglądając się po okolicy.

Yelena nie czuła się zaniepokojona w tym miejscu. Mówiąc szczerze, nie czuła zupełnie nic patrząc po rosnących przy szlaku oraz w głębi mrocznych drzewach i mgle wędrującej z miejsca na miejsce. Wiedziała, że co ma być, to będzie, a zakrwawiony, opuszczony wóz przy drodze, który znaleźli, tylko potwierdzał informacje i plotki od których huczał Ubersreik. Kislevitka omiotła okolicę spojrzeniem, ale jako, że nie znaleźli nic ciekawego, ruszyła z pozostałymi dalej. Zresztą, ci, którzy podróżowali tym wozem z pewnością dawno już nie żyli, tak samo, jak ich zwierzęta. Nie była zbyt rozmowna, zbywając szybko każdą próbę konwersacji. Rozmowy z innymi męczyły i nudziły ją na dłuższą metę, poza tym to nie była odpowiednia pora.

Niedługo później dojechali na polanę, która aż kipiała od paskudnej mocy, a ożywione przez czarną magię przerośnięte kruki tylko to potwierdziły. Yelena nie przestraszyła się ich - nie takie rzeczy widywała w miejscach, w których bywała. Teraz miała ochotę działać i posłać te cholerstwa tam, gdzie ich miejsce. Najpierw ostrą komendą i ściągniętymi lejcami uspokoiła klacz, w pamięci szybko odnajdując formułę prostego, acz skutecznego zaklęcia. Wypowiadając słowa mocy kreśliła dłonią mistyczne wzory w powietrzu, mając zamiar uderzyć w nieumarłe ptaszyska lodowymi grotami, które, jeśli nie wyeliminują jednego, czy dwóch, to przynajmniej pomogą w walce towarzyszom idącym na pierwszy ogień. Potem zamierzała chwycić za szablę i objechać pole walki. Może nie była mistrzynią broni białej, ale coś potrafiła, a chlastanie z doskoku niedobitków zajętych kompanami nie wymagało przecież wielkich umiejętności, prawda?

Sir Warwick wstał jeszcze przed brzaskiem, zadbał o swoją higienę zapłacił też dnia wcześniejszego szylinga praczce, dzięki czemu jego strój był odświeżony i odpowiednio się prezentował. Zdążył jeszcze własnoręcznie naostrzyć miecze oraz z ręką na medalionie złożyć krótką modlitwę do swej bogini.

-Pani, która masz w swej pieczy,
Ludu rycerskiego rzeczy,
Prosty rycerz prosi Ciebie,
Odpłać mu to wiarą w siebie.-

Gdy rozbrzmiało wezwanie na śniadanie. Bretończyk zszedł do wspólnej izby, przywitał się już z zebranymi i z wielkim smakiem spożył lekkie śniadanie. Ciężkie chmury nie popsuły humoru rycerzowi, nie warto było narzekać na ciężką deszczową aurę, szkoda było tracić siły na jałowe marudzenie. Trzeba wykorzystać to co się ma, a taka jajecznica jest wspaniałym darem. Do tego ruszali na wyprawę, wyprawę którą zesłała Bogini. Warwick pewnym krokiem wszedł do stajni i sprawdził jak chłopak stajenny zajął się jego rumakiem, zuch się sprawdził zasłużył wiec na nagrodę w postaci dodatkowego zarobku. Szczególnie, że pomógł założyć na konia skórzanie, a potem rycerzowi ubrać pełną płytę. Gdyby nie jego niski stan młodzieniec jak nic nadał by się na giermka, ale urodził się zwykłym chłopem i tym chłopem już zostanie. Tak być zresztą powinno.
Gdy Sir Warwick z Quenelles dołączył do towarzystwa wyglądał wspaniale, biła od niego duma i siła. Bretońskie rumaki bojowe, to największe i najsilniejsze konie na całym Starym Świecie. Silne, muskularne o długiej grzywie i ogonie. Wierzchowcom eskorty brakowało tej aury potęgi, ale Bretoński rycerz zajął swoje miejsce w szyku i się nie panoszył. Poprawił chwyt doskonałej, lśniącej tarczy z namalowanym herbem największego księstwa w Bretonii i był gotów do drogi.
- Zamek Drachenfels plugawi nienawistny wróg. Z woli Bogini naszej i w jej imieniu wyplenimy to zło raz na zawsze. – Powiedział pewnym głosem na podżeganie eskorty, która zawróciła do miasta. Ciemny, mokry las i mgły nie mogły przestraszyć bretońskiego szlachcica. Podobnie jak przewrócony wóz i stare ślady krwi, Sir Warwick widział dużo więcej, zarówno na kurhanach Cuileux jak i na swoich własnych splądrowanych włościach. To nie znaczyło jednak, że zlekceważył ostrzeżenie Yeleny.
- Pozostanę czujny Panno Grala. – Opowiedział jej krótko, ale z szacunkiem.

Zbliżał się wieczór, zelżało odpocząć, a polana na którą natrafili po drodze nadawała się do tego idealnie. Tylko to krakanie… Było w nim coś mrożącego i nieprzyjemnego. Wynaturzone kruki zaskrzeczały głośno i runęły w waszą stronę z szeroko rozwartymi dziobami. Sir Warwick dobył broni i spiął konia. Ruszył do szarży, a lśniący miecz w jego ręce miał odesłać nieumarły stwory do otchłani.
- Gral! – Krótki okrzyk dodawał sił. Rycerz próby liczył, że szybko rozprawią się z tymi stworzeniami. Nie lekceważył jednak takich plugawych istot. Chronił się tarczą, a w uderzenia miecza wkładał całą swoją siłę i sprawność.

Kurt obudził się wczesnym porankiem. Od razu po wyjściu z łóżka przystąpił do porannych ćwiczeń. Zestaw wymyślnych figur i poz miał rozgrzać ciało młodego mężczyzny i przygotować je do działania. Pożywką dla budzącego się umysłu była rozpoczęta nowenna do Vereny, którą śledczy miał zamiar odmawiać przez cały czas trwania wyprawy. Dopełniwszy porannego rytuału zszedł na smakowite śniadanie. Dodatkowo miał zamiar rozpytać nieco gospodynię lub miejscowych o jakoweś plotki tudzież informacje. Niestety cała karczma żyła "powrotem czarnoksiężnika" i nie rozmawiano przy stołach o niczym innym. Nie miano też niczego ciekawego do powiedzenia prócz tony zabobonów, domysłów i "wiejskich" mądrości.

W drogę ruszył dziarsko nic sobie nie robiąc z trwożliwych spojrzeń miejscowych żołnierzy. Zajął miejsce z tyłu pochodu. Wprawdzie w awangardzie sprawdziły by się lepiej przez wzgląd na swoje umiejętności tropienia i bystry wzrok, ale z tego punktu mógł swobodnie obserwować awanturników. Cały czas oceniał ich charakter, zachowanie, odruchy. Starannie notował spostrzeżenia z których powoli formował opinię na ich temat. Szczególnie zaimponował mu człowiek przestawiający się jako Reinmar Kessel. Był przednio przygotowany na wyprawę czym zawstydził zwykle przewidującego i zorganizowanego śledczego.

Droga stawała się coraz bardziej nieprzyjemna, jakby delikatnie dawała do zrozumienia wędrowcom, że powinni zawrócić póki czas. Na uwagę czarodziejki poprawił się w siodle a z pleców ściągnął kusze. Napiął i załadował oręż po czym swobodnie położył ją przed sobą przytrzymując ją jedną ręka. Bardziej namacalny znak niegościnności tych ziem znaleźli po krótkim czasie na jednym z drzew. Przerośnięte ptaszyska rzuciły się na nich z donośnym jazgotem. Widząc manewry towarzyszy postanowił trzymać się z tyłu i wzorem sąsiada szyć z broni dystansowej. Na pierwszy cel wziął ożywiony twór najbardziej wysunięty na lewą flankę wroga.

Hagen strzelił do nadlatującego kruka. Kilka bełtów przecięło powietrze tuż obok cielska ptaszyska, ale dwa weszły gładko i stwór runął, wprost pod nacierającego Balgrima, który nie dał mu szans, rozpoławiając go. W tym samym czasie Melita zwolniła spust swojej kuszy, wypuszczając bełt, który ugodził kolejnego kruka w skrzydło. Ten runął na ziemię i był tam już Warwick, który jednym cięciem zakończył (nie)życie ptaszyska. Znajdująca się nieopodal Yelena zogniskowała moc, jej dłoń zajaśniała błękitnym światłem, skąd po chwili wystrzeliły cztery długie, lodowe ostrza. Te również trafiły w nadlatującego kruka, zabijając go na miejscu. Kolejny, lecący na czarodziejkę, został ustrzelony przez Rolfa i dobity przez Reinmara, który w mig znalazł się przy Yelenie. Dwa ostatnie padły przy wspólnych wysiłkach Kurta, Kessela, Balgrima i Warwicka.

Na polanie zapanowała wgryzająca się w uszy cisza, najważniejsze było jednak, że nikt nie został ranny.

Zatrzymaliście się na półgodzinny popas, podczas którego jedliście, rozmawialiście, ale i pozostawaliście czujni. Nic jednak nie wyłoniło się zza mrocznej kurtyny drzew, dlatego gdy żołądki mieliście już pełne, ruszyliście w dalszą drogę. Krótko po powrocie na szlak, mgła nienaturalnie zgęstniała. Mleczny opar oplatał was całkowicie, zmniejszając widoczność właściwie do minimum, tak, że nawet ciężko było dojrzeć jadącego obok towarzysza. Zwierzęta znów zrobiły się niespokojne, gdy z wolna przedzieraliście się przez mgłę, która zdawała się chcieć was stłamsić. Co jakiś czas gdzieś z boków drogi dochodziły was niepokojące dźwięki łamanych gałązek, jednak nic na was nie wyskoczyło. Pogoda była jednak czymś, co wlewało w wasze serca nieco niepokoju.

Po dwóch godzinach jazdy, opar zaczął się przerzedzać, odkrywając kontury lasu i szlaku przed wami. Nie na długo jednak, gdyż nadchodził wieczór, spowijając okolicę w mroku. Przyświecaliście sobie tym, co mieliście, próbując rozproszyć gęstniejącą ciemność, z którą ciężko radziły sobie nawet latarnie sztormowe. Konie i pies zachowywały się nerwowo, co nie dziwiło już nikogo - pewnym było, że nad okolicą zawisła jakaś plugawa magia. Przez cały dzień nie minęliście żywej duszy i nie zapowiadało się na zmiany w tej kwestii.

Nagle ciszę przeszył ostry, kobiecy krzyk. Raz, drugi. Kilkanaście metrów przed wami. Spięliście konie, ruszając w tamtym kierunku, a okrzyk powtórzył się, jeszcze bardziej nerwowy, jeszcze bardziej zdesperowany. Wypadając zza zakrętu, dostrzegliście wciśniętą w kąt niewielkiej polany nieopodal drewnianą chatę.

W jedynym, otwartym oknie na piętrze paliło się światło, a stojąca w nim kobieta krzyczała o pomoc, machając rękoma. Wtem za jej plecami pojawiła się jakaś spora, cienista, ale ludzka sylwetka i gwałtownie wciągnęła ją za włosy w głąb domostwa. Słyszeliście tylko ostre, błagalne krzyki roznoszące się echem po zamglonej i ciemnej okolicy. Trzeba było podejmować szybkie decyzje.