- Panie – Erik ukłonił się, zamiatając piórem kapelusza podłogę w dwornym ukłonie - Jestem Erik von Witten, pan na Erlach i dziedzic Wittenhof, chorąży pierwszego kornetu w regimencie rajtarii jego miłości von Thurnbergera, z Averlandu – wyprostował się dumnie - Miło mi pana spotkać, panie Dintrans. Wybaczcie panie nasz lichy wygląd, ale burza gwałtowna dopadła nas w drodze, a po przeprawie przez góry od razu tu zaszliśmy, nie przebierając się jeszcze, prosto z kulbaki. W dodatku zwierzoludzi spotkaliśmy. Plugawe szczuroludzie w kaplicy się zalęgły, i uciekły w las a przez niepogodę i ciężki teren...uszli nam. - Erik streścił przygodę na szlaku i nie speszony, ciągnął dalej - Niech mi będzie wolno przedstawić ci, panie, resztę moich towarzyszy podróży. Pana Ryżego Marchwiowego już znasz, bo się i sam przedstawił. Ten to w dodatku jednego z plugawych szczuroludzi ubił. Panie Rowan i pani Elvira, obie wojaczką się parają. Pani Elvira panu Marchwiowemu w sukurs przyszła i razem szczuroludzia sprawili. I pan Manfred Oppen, uczony. No i pani Yll...która w wielce pochlebnych słowach o panu wypowiadała się, drogę nam wskazując wraz z braciszkiem Opem, który małomówny jest wielce – Erik lekko odkłaniał się, zgodnie z dworskim obyczajem w czasie przedstawiania każdego z towarzyszy podróży – Przybyliśmy tu, panie, jak się zapewne domyślasz przez ogłoszenie – Erik wyjaśnił, od razu przechodząc do rzeczy – Mam nadzieję, panie, że nie przeszkadzamy z tą wieczerzą? Nie chcielibyśmy uchybić bogom - odparł grzecznie rajtar

- Doskonale. Wasze umiejętności znajdą swoje zastosowanie w wyprawie z całą pewnością. Pozwolę sobie przedstawić wam w czym rzecz. Mniej więcej cztery lata temu - rozpoczyna - zacząłem pisać książkę. Może nie rzucę nią świata na kolana, opisując w niej część historii tej okolicy, ale mam nadzieję, że niektórzy uczeni i historycy się nią zainteresują.

Jakieś czterysta lat temu działała w tych stronach banda wyjętych spod prawa. Byli znani jako Błękitnokrwiści Bandyci i rzeczywiście, wydaje się, iż większość z nich była potomkami bretońskiej i imperialnej szlachty. Ich wyczyny stały się podstawą wielu legend i znalazły również naśladowców. Po prawie czterech latach terroryzowania okolicy zostali wytropieni i zniszczeni przez siły Diuka de Parravon.

Jak już wspomniałem, moja praca dobiega już prawie końca. Pozostaje jednak udokumentować miejscowe legendy i opowieści oraz odnaleźć tak wiele grobowców bandytów jak to tylko możliwe. Tradycja mówi bowiem, iż bandyci grzebali swych poległych w grobach podobnych do starożytnych kurhanów - częściowo ponieważ sądzili, iż pasuje to do szlachty poległej w tak dzikim miejscu, a częściowo, gdyż chcieli uniknąć odnalezienia ich grobów przez władze. Muszę odnaleźć wszystkie te miejsca i mieć mapy ich okolicy.

Oczywiście przeszukanie tak dużego terenu jest zadaniem wykraczającym poza możliwości jednego człowieka - lub nawet grupy ludzi. Wobec tego wynająłem kilka grup podobnych do waszej - otworzył notes i wyjął z tuby dużą mapę okolicy z zaznaczonymi sektorami w Górach Szarych. - Chciałbym, żeby wasza grupa przeszukała ten nieoznaczony obszar - pokazał na okolice Doliny Frugelhorn. - Tutaj macie w miarę dokładną mapę doliny.

[MEDIA][/MEDIA]

Pogadajcie z miejscowymi, zbadajcie dokładnie tamtejsze legendy i jeśli znajdziecie interesujący mnie kurhan, zróbcie jego plan. Przyszło mi też na myśl, że moglibyście zebrać lokalne legendy, dotyczące tych grobowców - może napiszę kiedyś książkę dokładnie na ten temat. Frugelhofen jest bardzo małą wioską, ale w jej pobliżu jest kilka pojedynczych gospodarstw, a wyżej w górach kopalnia. Zbierzcie opowieści, zbadajcie ile tylko będziecie mogli, gdyż nic nie zastąpi obserwacji. Zobaczymy co znajdziecie.

Wasze poszukiwania nie powinny trwać dłużej niż dwa tygodnie, potem złożycie mi relację. W tym czasie proponuję wam 2 korony dziennie na osobę jako pensję podstawową, plus niewielką sumę, przeznaczoną na opłacanie informatorów. Po zakończonej pracy nastąpi dodatkowa wypłata - w każdym przypadku po 5 koron na osobę i dodatkowo 5 koron na osobę za mapę każdego kurhanu. Jeśli grobowiec będzie można bez wątpliwości powiązać z Bandytami o Błękitnej Krwi nagroda będzie wynosić 20 koron. Każdemu z was dam 20 koron jako zaliczkę, będzie to równowartość tygodniowej pensji i zwrotu wydatków. Resztę zapłacę, gdy złożycie mi raport. Zgadzacie się na takie warunki?

Szlachcic kiwnął głową, akceptując ofertę przeora. Warunki były bardzo do przyjęcia, choć rajtar nie byłby sobą, gdyby żyłka zawodowego żołnierza nie kazała mu tego przekalkulować. Imperialny tydzień wynoszący osiem dni. To dawało szesnaście Karli podstawowej pensji za tydzień roboty. Dwa tygodnie mnożyły pensję dwukrotnie. Nie robiąc nic poza jeżdżeniem po okolicy, nawet, gdyby nie znaleźli niczego. Pięć karli na osobę po zakończeniu pracy i wróceniu z pustymi rękoma. Przeor wydawał pieniądze lekką ręką. Mało kto płacił w tych czasach złotem. Już korona dziennie zadowoliłaby zawodowego żołnierza. Zapłata, którą oferował przeor niemalże dorównywała podoficerskiej pensji. Jednakże...po co jeździć bezczynnie, skoro za wjechanie w te góry i znalezienie czegokolwiek interesującego ich zyski rosły lawinowo? "Spokojnie można podwoić, lub nawet potroić tą sumę, jeśli znajdziemy te grobowce" przekalkulował.
Jakby znaleźć kilka grobowców, zyski można by podwoić, lub potroić, a w dodatku, dolina wyglądała na na tyle zamkniętą, że nie powinni mieć specjalnie problemu z nawigowaniem po niej. Rajtar obrócił mapę kilka razy, używając dłoni niczym cyrkla sprawdzał pobieżnie odległości pomiędzy wsią Frugelhofen a pasmem gór. "Do zrobienia. W dwa tygodnie. Za jakieś trzydzieści karli plus premie, mógłbym nawet znaleźć Ci, księżulku, bandę zwierzoludzi" pomyślał i kąciki jego ust lekko drgnęły do góry.
Targowanie się, jakkolwiek czasem mile widziane nie było jednak taktowne, ani godne szlachcica. Erik zagadnął jedynie o pewien drobiazg, który umożliwiłby im sporządzenie odpowiednich map
- Zgoda, panie Dintrans. Warunki jak najbardziej do przyjęcia, chyba, że któryś z moich towarzyszy ma jakieś specjalne życzenia, czy owe wydatki i októrych wspomnieliście - Erik popatrzył pytająco po towarzyszach - Potrzebowalibyśmy jedynie kilku, może kilkunastu kartek pergaminu, do sporządzenia owych map. Możesz mi to, panie potrącić z zaliczki, nie stoję o drobne. Mamy panu coś przynieść z tych grobowców? Możemy je otworzyć? Czy mamy może zostawić je w spokoju? – wypił łyk wina, którym zapił smak niewielkiego kawałka pleśniowego sera. Nie, aby był koneserem serów. Wino nie posiadało smaku, a ser go posiadał, więc Erik spokojnie odkrajał nożykiem niewielkie kawałki specjału.