Młodszy z krasnoludów częstował dla odmiany herbatą. Ryży z przyjemnością kosztował naparu, sam również odwdzięczając się domowej roboty herbatką, której szczególnym składnikiem była oczywiście marchewka. Thalgrim okazał się bardziej wdzięcznym smakoszem niż jego wuj i mężczyźni wymienili się niewielką ilością herbaty. Później Ryży pożegnał się i poszedł spać - swoim zwyczajem brał jak najpóźniejszą wartę. Dzięki temu rozpoczynał śniadanie kiedy inni jeszcze spali. Umożliwiało mu to zjedzenie czegokolwiek (sporo osób - o zgrozo - nie jadało śniadań przed wyruszeniem), albo zjedzenie czegokolwiek przynajmniej dwa razy. Jeden raz gdy wszyscy jeszcze spali, drugi raz - gdy już byli na nogach i sami siadali do śniadania.

Nocne wydarzenia, które zaniepokoiły jego towarzyszy, nie wybudziły go ze snu. Będąc doświadczonym podróżnikiem instynktownie wybudzał się wtedy, gdy groziło niebezpieczeństwo. Z drugiej strony dbał o należyty sen i nie wybudzał się z byle powodu. Dlatego też jego rytmiczne i melodyjne chrapanie wkrótce przypomniało również i innym, że należy korzystać ze snu.

Kiedy natomiast objął swoją wartę, przygotował sobie przekąskę i zagrzał kufel ciepłej herbaty. Gdy zaspokoił pierwszy głód zabrał się za przegląd broni i uzbrojenia, czyszcząc ją po trudach podróży, ostrząc gdzie trzeba, oraz sprawdzając rzemienie. Potem rozpoczął poranną gimnastykę. Ten, kto nie widział jeszcze niziołka w trakcie ćwiczeń mógłby być zaskoczony gibkością ciała. Przy takiej tuszy żaden człowiek nie byłby w stanie wykonywać takich skłonów, przysiadów czy podciągnięć. Ryży był jednak wojownikiem, a odpowiednia forma mogła stanowić o jego przeżyciu. Poza tym - takie ćwiczenia wzmagały jego apetyt. Gdy więc reszta obozu budziła się do dalszej drogi, on ponownie z apetytem pałaszował prowiant.

Był gotowy do drogi razem z pozostałymi.

Łuczniczka robiła swoje, ale powoli cały wóz stawał się większym obciążeniem niż był tego warty. Kobieta wolała podróżować lekko wóz zdecydowanie nie był lekki. Dodatkowo lawina górska, Rowan najadła się przez nią strachu i musiała przez jakiś czas prowadzić gniadosza do czasu aż koń nie uspokoił się na nowo.

Frugelhofen przywitała z ulgą tawerna to luksus którego nie doświadczą ale może mieszkańcy dadzą im miejsce do zanocowania w stajni.
- Powinniśmy spróbować czy ten Hector oprócz sprzedaży butelki będzie mógł nas przenocować albo zna kogoś kto może to zrobić. - powiedziała do reszty, kiedy wjeżdżali do miasteczka.
Zignorowała pijaków i skierowała gniadosza na młyn.

„Para lokalnych młodych nicponi” pomyślał sobie Ryży. „Akurat ktoś, kto może się przydać”. Zeskoczył na ziemię i ruszył w ich stronę.
- Jestem Ryży Marchwiowy - przedstawił się. - Przybywamy tu z naukową wyprawą badawczą z dość daleka. Parę dni będziemy w okolicy. Przydałby nam się jakiś lokalny przewodnik, który zna tutejsze góry oraz tutejszych mieszkańców. Ale póki co, potrzeba nam i naszym wierzchowcom schronienia. Do kogo należy stodoła, którą mijaliśmy i gdzie tę osobę można znaleźć? Macie tu jakąś gospodę?

- Hm, tak - uśmiechnął się Ryży rozkładając ręce i odsłaniając wiszący u pasa miecz. - Moja znajomość bretońskiego jest żadna, nie chciałbym czegoś źle zrozumieć. Na przykład pomyśleć, że właśnie usłyszałem coś niemiłego - zerknął w górę na jasnowłosego uśmiechając się, ale patrząc prosto w oczy. - Dziękuję za informację, pójdziemy tam się dowiedzieć - kiwnął w stronę bardziej trzeźwego z mężczyzn. - Słyszałem, że ów Hektor robi przednią brandy. Chętnie jej zakosztuję. Może Panowie przyłączą się do mnie... jutro? Dzisiaj raczej wolałbym uniknąć kłopotów - przeniósł wzrok na chwilę na drugiego mężczyznę. - Zapraszam i do zobaczenia - ukłonił się lekko i podążył za Rowan.