Żywot Cienia dobiegł końca, co Randulf przyjął z niekłamaną ulgą.

- Niezła robota. - Pokiwał głową. - Mam jednak nadzieję, że nie ma paru starszych braci.

Podszedł do swego plecaka i wyciągnął zawinięty w ścierę przedmiot.

- Proszono mnie, bym to oddał kobiecie z kotem - powiedział, podając zawiniątko Morwenie. - To chyba o ciebie chodziło...

A potem podszedł do ciała Theodora i podniósł jego miecz.

- No to jeszcze żyje. - Stwierdził Oswald robiąc głęboki wdech i masując się po obolałej szyi. - Ale nie powtarzajmy tego w najbliższym czasie. - Odchrząknął i z zaciekawieniem przyjrzał się zawiniątku które Randulf przekazał Morwenie.

- Całkiem sprawnie ci to wyszło. - Wskazał na dłonie dziewczyny. - Więc należysz do Kolegium? Bestii czy jak ich tam zwą? Bo szpony, kot i w ogóle... - Zapytał przekrzywiając głowę na bok niczym zaciekawiony kruk.

- Ehh... Cóż poradzić? - Bosch westchnął podnosząc upuszczony wcześniej miecz. Jednak zamiast chwycić go jak uczyniłby to przed walką, oparł jego sztych o podłogę i położył prawą dłoń na głowicy jak na przydługiej lasce.

- Jak widziałaś Randulf też potrafi co nieco pokazać z ogniem. A ja... Ja to dłuższa historia na inny czas. - Pokręcił głową szybko przechodząc do kolejnego tematu. - Do czasu aż nie zaczniesz czynić zła niewinnym nie masz się czego obawiać z naszej strony. Prawda? - Spojrzał na Randulfa po czym uśmiechnął się słabo do Morweny.

- Postarajmy się jeszcze choć trochę odpocząć przed świtem, bo jutro może nas czekać długi dzień. - Zaproponował, rozglądając się po miejscu gdzie rozpłynął się ostatecznie zniszczony przez Morwenę Cień. - Widziałaś może gdzie upadł mój sztylet?

Randulf przeniósł wzrok z miecza na Oswalda, potem na Morwenę.

- Prawda - powiedział. - My jesteśmy 'ci dobrzy', a ewentualne nietypowe czy nieco niezgodne z prawem metody nam nie przeszkadzają.

- No i masz rację, Oswaldzie, wypadałoby odpocząć - przytaknął kompanowi.

Podszedł do kielicha, chcąc postawić go na miejscu, na którym powinien się znajdować.

Randulf postawił kielich, po czym spojrzał na ciało Theodora.

- Rankiem go pochowamy - powiedział. - A teraz... po prostu go przeniesiemy do innego pomieszczenia.
- Oswaldzie, pomożesz mi? - spytał.

Miał zamiar przy okazji przeszukać ciało zmarłego. A nuż dałoby się dowiedzieć, skąd Theodor pochodził. I przekazać wieści rodzinie.

Bohaterowie pokonując stworzenie nie tylko oczyścili to miejsce z chaosu, ale także z pewnej części tajemnic jakie mają co do siebie.

Randulf podarował Morwenie zawinięty przedmiot, który także przykuł uwagę Oswalda, jednak na ten moment nikt z nich nie widział co jest w środku. Randulf postanowił wziąć miecz Thodora, zaś Oswald w tym czasie znalazł swój sztylet, który był wbity w ścianę po przeciwnej stronie, na wysokości rany zadanej stworzeniu. Wyglądało, jak gdyby jakaś moc w trakcie uśmiercenia stworzenia pchnęła go właśnie tam, tak że ten dosyć mocno się tam wbił.

Randulf odstawił kielich na miejsce jednak, nic się nie stało, kielich był dalej pusty, a w pomieszczeniu było chłodniej, a to za sprawą wybitych witraży w oknach. Bohaterowie chcąc spać w domu musieli obrać pomieszczenie na górze, gdzie niestety nie było kominka.
Randulf i Oswald postanowili przenieść zwłoki Theodora do mniejszego pomieszczenia, Frost przed pozostawieniem ich tam, dokładnie je przeszukał. Nie znalazł zbyt wiele, ale po tej czynności nie pozostał z pustymi rękoma:

Cytat:

- 8 zk - srebrny pierścień z symbolem X - lista towarów (zapotrzebowanie w Altdorfie) - zezwolenie na handel w Altdrofie - „czysta” kartka pergaminu - narzędzia do pisania - klucz

Morwna będąc sama podczas gdy reszta przenosiła zwłoki postanowiła przekonać się co jest zawinięte w ścierkę. Powoli ostrożnie odkręciła przedmiot i jej oczom ukazało się pozłacane lusterko.

Morwena w pewnym momencie wstała i zeszła na dół. Podeszła do kielicha i napełniła do wodą z bukłaku. Spojrzała na zniszczony witraż kiedyś przedstawiający kobietę.
- Przykro mi, że twoje miejsce zostało zbezczeszczone, gdybym mogła otworzyłabym to. - Powiedziała do miejsca po wizerunku kolorowych szkiełek. Dar otarł się o jej nogę i miauknął. - Tak wiem, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem co? - Powiedziała do futrzaka biorąc go na ręce. Pogładziła jego mięciutkie futerko i przytuliła zwierzę, tylko na chwilę. Dar nie lubił wylewnych czułości, ale lubił być głaskany.
Razem wrócili na piętro do pomieszczenia.

Rano przy posiłku Morwena zapytała co powinni zrobić z ciałem.
- Pochować go tutaj czy zabrać go ze sobą? - spytała się mężczyzn zawijając lustro w kawałek materiału i chowając je do swej torby wraz z księgą. - Nigdy nie byłam...w takiej sytuacji. Nie wiem jak powinniśmy postąpić.