- Tej nocy, kiedy się spotkaliśmy, czytałam o pewnym magicznym lustrze. Niestety zapiski Agaty na jego temat były tak ogólne, że nie umiem powiedzieć czy to bezpieczny przedmiot czy wręcz przeciwnie. - Przyznała się Morwena. - Lustro ma podobno ma służyć do kontrolowania mocy, swojej lub innych. Podobna ma pomagać ją rozwijać ale ludzi nieobdarowanych może oddać pod władanie chaosu...
Czarodziejka podzieliła się swoją wiedza na temat tego artefaktu.

Artefakt o którym dowiedziałam się od mojej bliskiej znajomej, podobno został znaleziony w górach, nikt nigdy nie słyszał kto mógł go zrobić i do czego rzeczywiście służy jednak z jego pomocą na pewno można kontrolować moc swoją i innych ludzi. Należy lustro skierować na osobę, która ma w sobie moc, a następnie gdy obraz osoby zostanie w nim uwięziony zacząć czytać inkantację która pojawi się na ramie lustra, podobno zleży ona od osoby, gdy osoba będzie czytała zaklęcie osoba ma uwolniona moc. Szczególnie przydatne dla osób z utajoną mocą. Jeżeli artefakt kiedykolwiek wpadł by w niepowołane ręce, może w zwykłych ludziach budzić największe demony. Dzięki temu artefaktowi osoba może nauczyć się sama korzystać ze swojej mocy. Może też została zawładnięta przez istotę chaosu. Nigdy nie udało mi się sprawdzić tego ..

Kiedy skończyła dół, a właściwie miejsce spoczynku nieznajomego było gotowe. Mężczyźni wsunęli ciało do środka i zaczęli zakopywać. Kiedy kopczyk był gotowy Morwena położyła na nim bukiecik i cicho poprosiła Morra by zaopiekował się tą biedną duszą.
- Chyba powinniśmy już ruszać nie chciałabym być złapana przez noc i zjawy. -

Morwena wzięła dłoń Oswalda i z gracją kota dźwignęła się na grzbiet konia. - Tak jedźmy. - Tylko że głośne miauknięcie przypomniało jej że nie zabrała kogoś.
- A nie, moment. - Powiedziała. Jej dłonie wyciągnęły się w dół by złapać swojego futrzastego towarzysza. Ten z dosłowną zwinnością prawdziwego kota wskoczył w objęcia swojej czarodziejki.
- Teraz możemy jechać. - Powiedziała głaszcząc Dara po uszach, który przez chwile mościł się na jej nogach a potem potulnie dał się schować w torbie. Wyglądał na świat swoimi kocimi oczyma, wystawiając z niej tylko łepek.

Randulf również uważał, że w tym miejscu nie mają po co dłużej przebywać. Po raz ostatni obrzucił spojrzeniem domek, w którym spędzili noc, po czym wsiadł na grzbiet swego wierzchowca.

- Masz rację, Oswaldzie - powiedział, ruszając za tamtymi. - Nie można pozwolić, by dobytek się zmarnował.

Co prawda nie wyglądali na kupców, ale spotkał już wielu ludzi (i nieludzi), wyglądem nie pasujących do swego zawodu.

Kobieta przeniosła wzrok z jednego mężczyzny na drugiego. Nie do końca wiedziała czy sobie dworują czy mówią na prawdę.
- Naprawdę chcecie szabrować pozostałość z jego dobytku? - Spytała,trudno było określić czy w jej głosie była ciekawość, niedowierzanie, oburzenie czy podniecenie.

- No skoro tak... Agata nie lubiła jak ci którym pomagałyśmy dawali nam pieniądze. - Wyjaśniła Morwena. - Twierdziła, że biorąc pieniądze prowokujemy 'nieprzychylnych' do tworzenia złośliwych plotek. Dlatego płacili nam oddając stare ubrania czy naczynia...czasem młode kury albo inne zwierzęta. - Najwidoczniej używanie pieniędzy nie było zbyt bliskie czarodziejce. Usługa za przysługę, stare metody rzeczywiście były najlepsze dla dwóch znachorek mieszkających w lesie. Nie powodowało to szkodliwej zazdrości i wiązało ludność niewidzialną nicią. Taką która wywoływała poczucie solidarności i lojalności.