Randulf przeniósł wzrok ze stosu towarów na Morwenę.

- Mam wrażenie, że nie bardzo mu się spieszy, bo od razu byśmy go zagonili do roboty - powiedział żartobliwie. - I pewnie musiałby się wykazać umiejętnościami naprawy wozu - dodał takim samym tonem.

- Dajmy mu jeszcze parę minut - zaproponował - a w międzyczasie zastanówmy się, czy będziemy handlować pietruszką i ziemniakami, czy też zabierzemy tylko te bardziej wartościowe rzeczy.

Gdy znalazł już wycieńczone zwierze, Bosch obszedł je tak aby nie podchodzić od strony nóg i nie narazić się na kopnięcie. Pogłaskał spanikowanego i parskającego konia po szyi aby choć trochę go uspokoić i zaczął majstrować przy uprzęży. W tej pozycji nie było to łatwe, ale w końcu udało mu się odpiąć żywe zwierze od resztek zaprzęgu.

Kucał jeszcze chwilę przy koniu i pozwolił mu wstać we własnym tempie. Gdy koń stał już na własnych nogach i lekko drżał ze zmęczenia, Oswald popuścił mu lejce i dał czas na chwilę oddechu, po której podszedł do niego i uspakajająco poklepał po policzku. Następnie ponownie pogładził szyję i zbliżył się powoli, aby zdjąć z niego zbędną teraz uprząż. Zostawił jedynie ogłowie z lejcami dla jakiejś kontroli nad wierzchowcem.

Ciągle wolnymi, ostrożnymi ruchami podprowadził konia do pobliskiego drzewa i przywiązał lejce. Ciągle chciał odzyskać koniec dyszla i drugie homonto. Przez chwile dumał nad odcięciem nogi powalonego konia. Tyle szynki na zmarnowanie. Dodatkowo mogliby urozmaicić dietę... ~Nie. Pomyślał kręcąc głową. To tylko spłoszyło by i tak już wystraszone zwierze, które przed chwilą oswobodził, a zapasów im nie brakowało.

***

Homontoa zarzucił na ramiona, utrącony dyszel wziął w jedną rękę, a lejce w drugą. Tak objuczony zaczął powoli prowadzić zdobycznego konia z powrotem do obozu, gdzie dotarł po niedługim spacerze. Przynajmniej miał nadzieje, że niedługim, bo homona i dyszel z każdym krokiem zaczynały coraz bardziej mu ciążyć.

- Patrzcie, co znalazłem w lesie! - Pochwalił się, wiążąc nowego konia do pobliskiego drzewa żeby trochę odpoczął i poskubał trawy. Homonta rzucił obok i odetchnął z ulgą, rozprostowując plecy i strzelając kośćmi karku. - Morweno, ten będzie twój. Jednak teraz jest wyczerpany, więc lepiej żeby reszte dnia szedł za nami jako luzak bez ładunku ani jeźdźca. Nie chcemy go przecież zajeździć. Wyczyści się go, kupi po drodze siodło i będzie służył. Jeszcze tylko sprawdzę jak zachowuje się pod jeźdźcem skoro dotąd ciągnął wóz, ale nie powinno być problemów. - Pogładził konia po szyi. - No chyba, że umiesz jeździć na oklep. Umiesz? - Dopytał zainteresowany i podszedł do wypakowanego już wozu.

- No no, ładnie. Widzę, że nawet koło jest. Doskonale. - Rzucił na ziemie ułamany koniec dyszla. - Mam dyszel, więc może okucia się przydadzą. Szkoda było zostawiać. Tylko ciągle nie widze nowego. Nic to. - Westchnął wyciągając zza pasa toporek i ponownie rozglądając się po okolicy w poszukiwaniu drzewka na żerdź.

- Dajcie chwile i wszystko się przygotuje. Zaprzęgniemy mojego i zobaczymy jak nam pójdzie powożenie. Ktoś powoził wczesniej?

Randulf nie wiedział, czy Oswald się popisuje, czy nagle stał się taki marudny... W każdym razie zarzuty, że niektórzy nic nie robili, podczas gdy Oswald się męczył, był całkiem bezpodstawny. Czego Randulf nie miał zamiaru pozostawić bez odpowiedzi.

- Trzeba było zostawić toporek - powiedział. - Ale chociaż wóz jest pusty i będzie można łatwo będzie go podnieść i wymienić koło.

- Wóz jest, zdaje się, na dwa konie, prawda? - powiedział. - Ten biedak odpocznie idąc za wozem, a nasze pociągną wóz. Jakoś to przeżyją. A co do jazdy wierzchem... - Spojrzał na Morwenę. - Nauczymy cię.

Poradzili sobie i z wozem, i z przewróconym drzewem. Co prawda część skrzynek z warzywami musieli zostawić, ale to - dla Randulfa przynajmniej - nie był żaden problem.

Dotali do Worden, ku miłemu zaskoczeniu Randulfa, cało i zdrowo. I dopiero na rogatkach miasta napotkali pierwszą przeszkodę - strażników.


- Czasami sprzedajemy to i owo, jeśli znajdą się osoby zainteresowane - opowiedział Randulf na pytanie - ale teraz mamy inną sprawę... Wieziemy pismo z Burg do władz Worden. Możesz nas skierować do odpowiednich osób?
- Potem - dodał - przydałby się nam jakiś fachowiec od wozów. Po drodze mieliśmy pewne niemiłe przygody.

Kiedy Oswald pracował, a Frost...mu pomagał, było wiadome że nie zabiorą wszystkiego. Prowizowana naprawa pozwoli im zabrać tylko połowę tego co oryginalnie niósł wóz. Morwena zmartwiła się gdyż nie lubiła marnotrawstwa.
Rozpaliła ognisko i wrzuciła do żaru trochę ziemniaków i buraków. Trochę warzyw dało się koniom a resztę dziewczyna wyrzuciła w różnych miejscach w okolicach znalezionego wozu. Być może część z nich, a przynajmniej ziemniaki, się ukorzenią i kiedyś dadzą jakiemuś wędrowcowi zwierzęciu czy po prostu potrzebującemu szanse na zaspokojenie głodu.
- Panowie, - Powiedziała gdy skończyli zakładać nowy dyszel - ...mam dla was pieczone ziemniaki lub buraki jak ktoś woli. - Powiedziała prezentując trzymane przez tkaninę parujące od gorąca bulwy.

Droga na wozie była przyjemna, w prawdzie musieli jechać powoli Morwenie w ogóle to nie przeszkadzało. Obaj wojownicy ustalili co mówić o towarach. Czarodziejka wyraziła powątpiewanie w zatajanie prawdy ale po prostu zgodziła się nic nie mówić i dać tą sprawę załatwić im.

Na miejscu była zaciekawioną nowym miejscem. Na zaciekawienie strażnika Morwena przypatrzyła mu się dokładnie. Była pewna że pierwszy raz go widzi.
- Przykro mi ale jestem pewna że to pierwszy raz jak się spotykamy. - Powiedziała uprzejmie i uśmiechnęła się przyjaźnie do strażnika.- Długo już tak stoicie? Jedliście coś? Zostały nam pieczone ziemniaki i buraki z postoju chętnie się podzielimy. Teraz pewnie są już ledwo ciepłe, ale nadal smaczne.
Dziewczyna po raz kolejny się uśmiechnęła do obu strażników i odwinęła pieczone warzywa z materiału częstując obu mężczyzn.

Bosch był pozytywnie zaskoczony tym, jak niemal sprawnie choć prowizorycznie udało im się uruchomić uszkodzony wóz. Bogowie musieli im sprzyjać, a Ranaldowi z pewnością należała się złota moneta za odnalezionego konia.

Niespodziewany, ciepły posiłek też miło go zaskoczył. W ferworze walki z uszkodzonym wozem zupełnie umknął mu fakt trzaskającego ognia i jak wyraźnego, przyjemnego zapachu pieczonych warzyw. Odwrócił on uwagę od krwi, której woń ciągle wyczuwał gdzieś na granicy świadomości. Odzwyczaił się od luksusu niegotowania własnego jedzenia na szlaku. Podziękował ze skinieniem głowy i skusił się na prosty i zaskakująco smaczny posiłek.


Przy bramie Worden nie miał zamiaru nic mówić. Randulf wyjaśnił wszystko zwięźle i dopiero zainteresowanie strażnika ich towarzyszką zwróciło jego uwagę. Gdy Morwena odpowiedziała, Oswald odchrząknął zwracając na siebie uwagę i przemówił do miejscowego, prostując się na swoim miejscu.

- Nazywam się Oswald van den Bosch herbu Trzywron. Jak słyszałeś, wieści z Burg wieziemy. Spokojnie tu u was? Nie dość, że tamtejsze okolice mniej niż bezpieczne, to samo miasteczko niemal... zresztą. - Machnął ręką. - Kieruj do swojego dowódcy albo kogoś kto tu rządzi. Najlepiej obu na raz, bo nie ma co tak na bramie strzępić ryja. Wieści pilne, listy mamy, a i odpoczynkiem w ciepłej karczmie nie wzgardzimy. Pół dnia śmy wóz naprawiali. - Wskazał na prowizoryczny dyszel między wierzchowcami. - Więc dość już czasu zmarnowaliśmy. - Ponaglił twardo.

Można by rzec, że im się powiodło - strażnicy ich przepuścili, nie zwracając większej uwagi na dziwne nieco zachowanie Morweny, znaleźli miejsce dla koni i kogoś, kto się nimi zajmie, a nawet dowiedzieli się, iż znajdzie się ktoś, kto naprawi wóz. No i oddali list
I wtedy nagle wszystko się posypało...

- Nie do wiary... - Randulf, nie ukrywając zaskoczenia, wpatrywał się w pismo, w którym nie było żadnej literki. - Wszak nikt z nas tego nie ruszał, a pieczęć jest nietknięta - powiedział. - Tak jak w Burg dał to nam Grundil...

Przeniósł wzrok na towarzyszy, potem znów spojrzał na Rohera.

- Nie widziałem treści, ale powiedział nam, że opisuje trudną sytuację, w jakiej znajduje się Burg - wyjaśnił. - Czy mogę je zobaczyć? - poprosił.

Miał nadzieję, że jego dar pomoże w rozwiązaniu tej tajemnicy.