Kruk, a raczej Morwena odmieniła się będąc na dachu, zagranie mogło by i wydawać się na dosyć nieprzemyślanie, jednak tutaj przez chwilę było jej się znacznie wygodniej skupić na czarze, a i miała na tyle szczęścia, że jej poprzednia sylwetka przyciągnęła kruka, który to nie zdążył zdezorientowany uciec, a moment później stał się częścią stada wylatującego z eteru. Wszęd dało się słyszeć krakanie, na całym placu zaroiło się od kruków, które to z pewnością nie wyglądały normalnie. Ich dzioby połyskiwały, jak gdyby były z metalu, a z ich skrzydeł spływała krew. Zwierzęta zdawało się, jak gdyby tak samo jak i cienie przenikały przez ściany i inne przeszkody. Atakowały wszystko na około bohaterów. Raniły zarówno ludzi jak i cieni, dziobiąc w okolicach głowy. Omijały tylko bohaterów, czasem na nawet, jak gdyby przez nich po prostu przelatując. Zaczął być popłoch.

W tym czasie Oswald prędko zareagował, aby pomóc towarzyszce zejść z dachu. Morwena z lekką obawą zawierzyła Oswaldowi, który to ją zgodnie z obietnicą złapał. Poczuła, że uścisk bohatera był znacznie silniejszy niż mogła by się spodziewać, a i wydawał się lekko wyższy niż bywał. Jednak być może było to tylko wrażenie. Odebrawszy pakunek zaczęła biec w kierunku Randulfa, a ich celem było dostać się do bramy. Na placu panował chaos, walka cieni z krukami, ludzie w gruncie rzeczy uciekali, starając się nie zostać zaatakowanym przez upiorne zwierzęta.

Oswald widział, że kruki nie są tak liczne, aby zabić wszystkich na placu, a przeciwników ciągle przybywało. Był w stanie jeszcze raz spojrzeć na towarzyszy uciekających ku bramie i zrywając szaty poczuł, jak przeszywa go paraliżujący ból, przez który to z jego ust wydobył się krzyk, który to dosłownie w kilku kolejnych momentach przemienił się w skowyt.

Morwena nie widząc co dokładnie się dzieje była niemal zmuszona obrócić się i chociaż przez sekundę zobaczyć co się właśnie wydarzyło. Na placu nie było już Oswalda, obiektywnie patrząc na jego miejscu stała przerośnięta (jak gdyby szara) futrzasta bestia, jednak dla niej obraz ten był znacznie zniekształcony, było to prawdopodobnie przez jej zamiłowanie do zwierząt. Widziała zdumiewającego wilko-człeka. Tak samo jak i kruki, które przywołała, dla niej wyglądały one wspaniale, były to zaiste jej stworzenia.

Randulf który to już był obyty z widokiem, musiał szarpnąć ją za rękę, aby nie została w tyle. Wydawało się, jak gdyby plan się powiódł, dzieliło ich kilka kroków, aby przekroczyć bramę. Oswald atakował każdego kto stawał mu na drodze. Z każdym jego wyciem zdawało mu się, jak gdyby słyszał jego echo. Było coś jeszcze, bohater czuł się świadomy, czuł, że panuje nad wszystkim co robi, nie musiał starać się skupiać na złości do przeciwników, był pewny co chce zrobić, był pewny, że nie skrzywdzi swoich przyjaciół. Rozszarpywał cienie jeden po drugim, było ich wiele i czuł ja te także zadają mu rany swymi ostrymi szponami, jednak jak do tej pory nie było to nic poważnego. Nagle na około zaczęło się dziać coś jeszcze, ludzie cofać się, a nawet przed nim klękać. Okazało się, że kontrola nie była jedyną zmianą. On sam w czasie swoich poczynań zdołał zauważyć, że jego futro nie było czarne jak wcześniej, było, jak gdyby lekko szarawe, widział, że pomiędzy czarną sierścią była też biała.

Niektórzy z klęczących ludzi mówili:
- Ar-Ulryk!!

W tym czasie Ranulf z Morweną przekroczyli bramę miasta. Nie mogli zatrzymywać się, bo byli dalej w strefie niebezpieczeństwa. Zaczęli kierować się w stronę lasu, gdy nagle coś w powietrzu zabłysło a przed nimi pojawił się starzec, zaś u jego boku demon.

- Gdzie tak prędko – zaczął starzec, którego Randulf doskonale pamiętał z wizji, ten sam, za którym od tak dawna podążali. Demona stojącego obok także poznawał, był to ten sam z wizji z kotem (Dar) – Macie szczęście być częścią rytuału, na nic wasze uciekanie, jesteście niczym, jedynie życiodajna krew w waszych żyłach ma tutaj znaczenie. – bohater był w stanie dojrzeć, że wśród zębów starca były dwie pary wydłużonych kłów.

Demon spojrzał na Morwene i jak gdyby lekko zastygł:
- #%$% - były to prawdopodobnie jakieś słowa, jednak żaden z bohaterów nie był w stanie ich zrozumieć, demon przejechał dłonią po ciele i nagle dało się zauważyć staruszkę, którą Morwena doskonale znała, była to Agata. W oczach Morweny pojawiły się niemal łzy. Randulf właśnie tą staruszkę widział w swojej wizji. – Głupie dziewczę, miało zostać w lesie, opłakiwać śmierć swojej matki, a nie wałęsać się po świecie. Tak samo naiwna jak i babka, której formę przejęłam kilka lat temu. Teraz jednak zginiesz tak samo jak ona.

Starzec spojrzał na przemienionego demona, a później na bohaterów:
- Poddajcie się, a zrobimy to szybko! Odłóżcie broń i udajcie się, gdzie powiemy.
Bohaterowie mieli mało czasu na podjęcie decyzji, przeciwnicy stali wyglądając na dosyć pewnych siebie.

Oswald w tym czasie będąc zajętym walką z cieniami od tego mając ambiwalentne uczucia co niektórych ludzi, którzy go nie atakowali, wśród nich był nawet karczmarz. Bohater nie zdążył zauważyć, że na placu pojawił się ktoś jeszcze. Pojawił się, jak gdyby z eteru, był to nekromanta, którego bohaterowie spotkali na samym początku swojej przygody, Nekrus. Oswald poczuł zimno na swoim karku a po chwili poczuł podmuch, który to uderzył nim o stojący przed nim dom.

- Wstawać z kolan śmiecie, obiecaliście posłuszeństwo!

Bohater podnosząc się widział przeciwnika, za nim stojącego Otokara i kilku innych strażników. Powoli, niektórzy z przestraszonych chłopów zaczęli wstawać z kolan. Jeden z kruków chciał zaatakować nekromantę, jednak jeszcze zaczym zdążył dolecieć do niego, ten machnięciem ręki obrócił go w pył.

Kruki, które pojawiły się nie wiadomo skąd, na parę chwil odwróciły losy spotkania. Randulf nie dziwił się tym ludziom, którzy woleli zadbać o swoje oczy niż wypatrywać trojga ludzi (jeśli Oswalda można było nazwać jeszcze człowiekiem), których mieli złapać.
Tylko głupiec nie wykorzystałby takiego zamieszania (które jeszcze spotęgował przemieniony Oswald), więc i Randulf skorzystał z okazji i, szarpnąwszy za rękę Morwenę, która z niepotrzebnym zgoła zainteresowaniem wpatrywała się w Oswalda-wilkołaka, ruszył biegiem w stronę bramy.
Widok, owszem, był niecodzienny, ale to nie znaczyło, że należało zapomnieć o ratowaniu własnej skóry.

I prawie się udało, ale niestety... na drodze ku wolności stanęły dwie istoty, które Randulf znał (choć nie osobiście) i których zdecydowanie wolałby nie widzieć na własne oczy.
Słowa, wypowiedziane przez starca również nie podniosły go na duchu. Cenił swoją krew i był pewien, że Morwena myśli podobnie. Ale nie zamierzał spełnić "prośby" starca.

Chociaż po obu stronach konfliktu były po dwie osoby, to szanse na zwycięstwo nie były wielkie. Wprost przeciwnie - były bardzo, bardzo małe. Co nie znaczyło, że należało oddać się w łapy tamtych bez walki.

Starzec nie zdążył jeszcze skończyć swej przemowy, gdy Randulf strzelił do niego, równocześnie poprosiwszy swą strzałę, by zechciała zapłonąć.

Oswald nie miał zamiaru tracić czasu, a atakować i to zakończyć. Jeden cel, którym był przeklęty mag, reszta w tej chwili nie miała znaczenia. Z pełnym zamachem skoczył ku niemu, wydawało się, że jeśli go tylko sięgnie będzie po nim. Jednak bohater nie wziął pod uwagę, że przy jego boku stali także inni strażnicy, a w szczególności dobrze zbudowany Otokar, który był na tyle oddany swojemu panu, że w tym samym momencie wyskoczył przedniego osłaniając go samym sobą.
Było coś dziwnego, bowiem nekromanta nawet się nie poruszył, mogło się wydawać, że jak gdyby nie spodziewał się ataku, bądź też wcale się go nie obawiał.

Otokar wystawiwszy miecz przed siebie, oparwszy się na swojej prawej nodze blokował atak wilkołaka. Atak bohatera został zablokowany niemal przez żywą tarczę, krew trysnęła na prawo i lewo, a Oswald musiał dobrze się obrócić, aby nie nadziać się na miecz. Po tym jednak był twarzą w twarz z nekromantą i atakował po raz kolejny. Nekrus przez ułamek sekundy spojrzał na leżące ciało Otokara i rozłożył swoje dłonie w kierunku Oswalda, tak że te utworzyły, jak gdyby płaszczyznę, a w tej samej sekundzie, jak gdyby eteryczna tarcza. To dzięki niej mag zdołał się obronić. Stało się tak też z kolejnym, Nekrus pod siłą ataków musiał jednak cofać się o krok do tyłu.
W pewnym momencie ustąpił krok więcej i wyciągnął jedną ze swoich dłoni przed siebie w kierunku głowy bohatera. Oswald poczuł, jak gdyby coś go złapało za szyję i uniosło do góry. Czuł, że jest w stanie z tego wyrwać, ale potrzebował dobrze się napiąć.

- Interesujące… - powiedział nekromanta trzymając swoją dłoń w górze – gdybyś tylko przyłączył się do mnie, byli byśmy nie pokonani, z Twoją siłą i moją mocą, nikt by się nam nie przeciwstawił, byśmy byli panami tego przeklętego świata, tylko sobie wyobraź.

Bohater po raz kolejny słyszał, jak gdyby swoje wycie w oddali, było to jednak, jak gdyby coraz bliżej.

Pięciu strażników stało na placu za nekromantą, a do nich dobiegło kolejnych pięciu. Ludzie klęczący zaczęli wstawać, ale tylko czterech z dziewięciu dołączyło do strażników, reszta uciekła na teren zabudowany, bądź też do domostw.

Strażnicy stali patrząc się na sytuację, jak gdyby poinstruowani byli gotowi w każdym momencie wkroczyć do akcji.

Randulf nia mając zamiaru przystać na słowa starca, a nawet nie czekając ich koniec strzelił. Strzała w powietrzu zapłonęła, jednak starzec niemal w tym samym momencie uniósł rękę ku górze, jak gdyby chcąc ją złapać, było to nie lada zagranie, bo wymagało to nie słyszanej szybkości jak i zręczności. Przez chwilę wyglądało, jak gdyby ją złapał, jednak w tym samym momencie bohaterowie zauważyli, że strzała wbiła się po prostu w jego dłoń, a ten zaczął krzyczeć z bólu:

- Arrhhh .. – krzyczał łamiąc strzałę, dłoń była przestrzelona, a z niej wydobyła się, jak gdyby czerwonawozielonawa ciecz. – zapłacisz mi za to zaklinaczu!

Starzec wyciągnął przed siebie lewą dłoń, a z niej wydostało się, jak gdyby zielone przeplatane światło, które to płynęło w kierunku bohatera, ten z kolei w ostatnim momencie zdążył uskoczyć. Wszystko w miejscu, gdzie poprzednio stał było uschnięte, spalone, zniszczone.

Morwena w tym czasie miała wewnętrzne rozterki, poczuła zarówno więcej jak i mnie pewności siebie. Teraz skupiając się na wiatrach magii widziała jak wiele jest ich w około. W większości było więcej tej chaotycznej, tej której nie chciała by używać, jednak i ta wchodziła w część tego co ostatecznie stanowiło zaklęcie. Teraz widziała coś jeszcze, że w okolicy pojawiało się coraz więcej magii fioletowej, brązowej, czerwonej a nawet niebieskiej.
Paznokcie czarodziejki zmieniły się w ostre jak brzytwy pazury. Tak wyposażona ruszyła w kierunku demona, który teraz wyglądał jak straszka o tak bardzo znajomej twarzy. Agatha jak na starą babkę żwawo unikała ciosów zadawanych przez Morwenę.

- Tak mi się odpłacasz? To czego cię nauczyłam, myślisz, że stara Agatha potrafiłaby tyle cię nauczyć? Tylko dzięki mnie potrafisz to co potrafisz!!

Staruszka odmieniła się w złowieszczego demona i zamachnęła się na kobietę, atak był mocny i celny, jednak nie zrobił zbyt wiele. Kobieta upadając ugryzła sobie wargę, jak więc poczuła w ustach żelazny posmak krwi, jednak nie było to nic. Walka toczyła się dalej. Kobieta wstała szybko jak tylko mogła. Jej paznokcie wróciły do naturalnej formy, a ona czuła, będąc otoczona tak wielką ilością wiatrów magii czuła, że może więcej, więcej niż kiedykolwiek wcześniej.