Morwena nie kryła swoich uczuć i wyglądało na to, że miała zamiar jak najszybciej to zakończyć. Nie było na co czekać, przeszła do najpotężniejszego zaklęcia jakie znała. Randulf kątem oka zobaczył, jak gdyby pewnego rodzaju aurę, która spowiła kobietę. Jej ciało, jak gdyby zaczęło rosnąć i przemieniać się, było to coś na pozór przypominającego przemianę Oswalda, jednak zarazem tak bardzo różne. Sekundy, a zamiast Morweny stał wielki niedźwiedź.

Randulf nie znał się za wiele też na niedźwiedziach, ale ten przypominał niedźwiedzia górskiego. Zwierzę zawyło donośnie, a po tym rzuciło się na demona, zaczęła być walka na szpony.

Pierwszy atak był zaskoczeniem i zadał najwięcej obrażeń, jak gdyby rozwalając bark demona. Kawał ciała wraz z kościami upadł na ziemię, a krew trysnęła na futro zwierzęcia. Demon zawył donośnie, jednak nie przestawał na tym i atakował niedźwiedzia, zatapiając pazury w okolicy ramienia, jednak futro jak i skóra okazały by się dosyć twarde, tak więc Morwena nie poczuła tego za bardzo. Pojawiła się rana, i lekki pieczenie, jednak nie było to nic poważnego.

Kolejny atak niedźwiedzia i kolejna duża rana w okolicy podbrzusza. Demon starał się uniknąć, ale niedźwiedź miał zbyt wiele siły i targnął przeciwnikiem jak kukłą. Demon zaczął wypowiadać jakieś słowa cofając się przy tym do tyłu, wyglądało, jak gdyby coś na jego ciele zaczęło się palić, jednak Morwena miała możliwość, aby atakować po raz kolejny.

Randulf wystrzelił po raz kolejny, strzała zapłonęła w powietrzu jednak tym razem minęła, bądź też tylko drasnęła starca przy ramieniu, nie było to do końca chybienie, a po części także zręczny unik starca, który to z pewnością nie był zwyczajnym staruszkiem. Bohater musiał zdawać sobie z tego sprawę, bo już nie jedno o nim wiedział, problem był innym. Problemem mogło być to, że tak mało wiedział o sobie. Bohater strzelił po raz kolejny jednak starzec, jak gdyby rozmył się w powietrzu, a gdy pojawił się, był już tuż obok Randulfa. Jego ostro zakończone paznokcie zatopiły się w ramionach bohatera. Poczuł jak coś go zaczyna palić po lewej stronie, tam, gdzie starzec miał ranę na dłoni. Coś, jak gdyby jego krew wypalała mu skórę.

- Myślisz głupcze, że będziemy się tak strzelać? Jesteś nikim, zgnijesz jak robak, zgniotę cię!!

Starzeć naciskając bohatera wyglądało, jak gdyby coś z niego wysysał, jak gdyby zabierał mu energię. Bohater czuł się, jak gdyby co chwilę słabszy. Czuł ból, pieczenie, rozrywanie od wewnątrz. Bohater miał wrażenie, jak gdyby starzec za chwilę miał zamiar wbić się swoimi kłami w jego ciało, chociażby odsłoniętą w tej chwili dosyć szyję. Być może były to jego ostatnie momenty.

Oswald będąc tak w powietrzu, zaczął wić się jednak niezbyt silnie – udając jego niemoc – tak stworzył złudne odczucie przeciwnikowi swoje bezsilności. Przeciwnik ciągnął swoje wywody:

- Najpierw cię zabiję, albo nie, zabiję twoich towarzyszy na twoich oczach, a dopiero na końcu ciebie. Chyba, że zechcesz się przyłączyć. Pewnie jeszcze nie pojmujesz ogromu ….

Nie zdążył dokończyć, gdy to bohater w tym momencie napiąwszy ciało poczuł jak nic go nie trzyma, w tym samym momencie skoczył do maga. Było to coś czego przeciwnik nie mógł się spodziewać, pazury przejechały od twarzy po klatkę piersiową, rozszarpując ciało. Tym razem nekromanta nie miał niczego co mogło by go obronić. Na całym obszarze rany pojawiła się krew, a przeciwnik upadł na ziemię. Zaczął krzyczeć, wić się, chwytać w okolicy twarzy, okolicy barku. Krew płynęła na podmarzniętą ziemię. Bohater chciał to zakończyć jednak w tym samym momencie poczuł ból, pieczenie. Byli to strażnicy, którzy widząc co się dzieje naskoczyli na bohatera, było ich dziesięciu i każdy z nich zaczął atakować. Sześciu atakowało mieczami jednak czterech ostrzeliwało bohatera z kuszy. Bohater czuł jak w jego ciele znajduje się kilka dobrze wbitych bełt, było to w okolicy pomiędzy łopatkami i przy biodrze - towarzyszył temu ból - zwłaszcza gdy ruszał tą partią ciała. Jednak nie mógł teraz odpocząć. Bohater musiał uskoczyć, jednak i to nie dało mu za wiele, bo strażnicy zaczęli go okrążać. Nagle Bosh usłyszał po raz kolejny wycie i bieg. Była to watach wilków (dwa dorosłe i jeden młody), która wydawało się, jak gdyby reagowała na jego wycie.

Stworzenia rzuciły się na ludzi. Ci z kolei automatycznie podzielili się na dwie grupy jedna zaczęła walkę z wilkami, druga zaś kontynuowała z wilkołakiem. Strażnicy byli pomiędzy podnoszącym się magiem a wilkołakiem. Nekromanta wyglądało, jak gdyby coś bełkotał pod nosem. Był ciężko ranny, ale wykonywał jakieś gesty w powietrzu. Już po chwili w powietrzu dało się zobaczyć, że zaczęło się coś pojawiać, jak gdyby coś otwierać, jednak działo się to powoli.
Oswald widział, że wilki uporały się z 3 strażnikami, jednak jeden z wilków został ranny, leżał na ziemi. Sześciu strażników obchodziło bohatera starają się zawęzić obszar i tym samym zatopić miecz w jego ciele.

Randulf chwycił obiema rękami starucha. Przez chwilę nie stało się nic, na starca twarzy pojawił się sarkastyczny uśmiech, prawdopodobnie rozumiejąc, że bohater traci siły szybciej niż zakładał i dlatego też musiał się go złapać. Otworzył swoje usta chcąc się w gryźć swymi parszywymi kłami w szyję Frosta. W tym momencie bohater skupiając ogniu poczuł jak jego serce zabiło jeszcze mocniej, a w tym samym momencie ogarnęło go ciepło. Z jego rąk zapłonął ogień, który był tak mocny, że bez problemu zająć szatę starca. Ogień wraz z czasem jaki bohater trzymał przeciwnika stawał się coraz to mocniejszy. Staruch zaczął krzyczeć, szamotać i próbować się ugasić, jednak było już za późno.
Samo uwolnienie się z uścisku Randulfa zatrzymało jedynie samo źródło ognia. Jednak z kolei płomień już się porządnie rozniecił. Starzec spalał się żywcem i nie był w stanie tego zatrzymać.

Randulf poczuł więcej siły, ale i zauważył coś jeszcze. Obok niego pojawiła się jeszcze jedna postać. Było to dziecko, Alicja.

- Udało ci się – uśmiechnęła się na chwilę, ale uśmiech na jej twarzy nie zagościł na długo

Dziecko nie zwracało uwagi na krzyki spalającego się właśnie starca. Bohater mógł go w każdej chwili dobić, pozostawało pytanie czy tego naprawdę chciał?

- Dzisiaj na tym świecie jest zła o wiele mniej niż tylko jedna osobę, to nie tylko ta jedna osoba, bo przez niego i jego grupę, źle się działo w wielu miejscach, niemal wszyscy ludzie z tego miasta musieli być mu posłuszni. Gdyby nie ty, zgięło by wiele więcej ludzi. Jednak pewnie to ostatni raz, gdy się widzimy, czuję, że miało to wiele wspólnego z tym kultystą. To przez niego umarła moja mama, i to przez niego w moim dawnym domu pojawiły się inne złe osoby, które odpowiadały za śmierć mojego taty. Dziękuję – uśmiechnęła się kolejny raz do bohatera dotknąwszy jego dłoni, co z kolei bohater poczuł, a może mu się tylko wydawało, że poczuł, bo sylwetka dziecka stojącego tuż obok niego powoli zaczęła zanikać, aż w końcu znikła całkowicie.

Morwena, a raczej niedźwiedź, którym teraz była atakował. Ataki były potężne, bohaterka będąc pierwszy raz w pełni świadoma w tej formie starała się wykorzystać jak najwięcej. Czuła ogrom siły, ale miała też świadomość, takie odczucie swojej wagi. Czuła, jak gdyby jej ruchy były lekko wolniejsze niż by tego chciała, jednak nie było to w żaden sposób przeszkodą, aby wykończyć demona, który od samego początku mocno bagatelizował zagrożenie jakim była Morwena.
Już w pierwszy ataku rozerwała rękę przeciwnika, było to wynikiem, że demon chciał osłonić się rękami, jednak jak się przekonał nie było to wystarczające. Każdy z kolejnych ataków bohaterki siał kolejne zniszczenia na ciele demona, który to w końcu padł na ziemię.
Niedźwiedź zakończył tą potyczkę zmiażdżeniem głowy oponenta. Kości jak się okazały nie był wcale takie twarde jak by się to wydawać. Być może było to za sprawą tak wielu zmian w budowie, a może siły i wagi samego niedźwiedzia.
Na ziemi, w kałuży krwi, leżało martwe cielsko demona. Morwena spojrzała prędko na Randulfa, który to w pewnym momencie wyglądało, jak gdyby przegrywał, jednak dosłownie w krótkiej chwili, a z jego dłoni zaczął rozprzestrzeniać się ogień, który to zajął przeciwnika.

Z wewnątrz miasta, za murów dało się słyszeć wycie wilków. Morwena widziała też coś jeszcze, jak gdyby poświatę koło Randulfa, poświata zaczęła zanikać, aż w końcu nie było jej wcale.

Oswald postanowił jak najszybciej zakończyć życie nekromanty, który teraz zaczął korzystać z chwili. Nie była to dla Oswalda pierwsza czy też nawet druga walka w takiej formie. Czuł się dosyć pewnie i wiedział na ile może sobie pozwolić. Widząc poczynania maga skoczył ku niemu i brutalnie chwycił jego ciało w jedną łapę i cisnął nim dalej w głąb ulicy. Kolejny bolesny skok i już był przy zmasakrowanej, ale jeszcze ruszającej się ofierze. Wilkołak bezlitośnie nadepnął magowi na brzuch, łapami rozdarł klatkę piersiową i szybkim klapnięciem szczęk wyrwał serce, płuca i kawałek innych organów, którego i tak było dosyć zmasakrowane, że ciężko było by je rozpoznać. Jednym machnięciem łba odrzucił krwawy ochłap w stronę zbliżających się zbrojnych i wydał z siebie złowrogi, niski warkot. Ciało jak i samo serce zaczęło, jak gdyby w przyśpieszonym czasie się starzeć, przechodząc z jednego etapu do drugiego, aż w końcu zamieniło się w pył czy też popiół opadając na ziemię.

Bohater poczuł kolejne ukłucie na plecach, była to kolejna bełta w karku, był to błąd strażników, bo wilkołak doskoczywszy do niech rozszarpał jeden z drugim, tak że na placu nie było nikogo żywego prócz jego samego i dwóch wilków.
Bohater poczuł pewnego rodzaju zmęczenie, jego furia zaczęła powoli mijać, dwa wilki zaczęły wyć, a na wschodzi zaczęło powoli wschodzić słońca, na niebie dało się jeszcze lekko widać rogaty jak rogal księżyc.

Bohater opadł powoli na ziemię opierając się na rękach, a do niego podeszły wilki, które to, jak gdyby miały go zamiar pilnować.

Nagle z domostw zaczęły wyłaniać się sylwetki. Ludzie wychodzili patrząc na stworzenie jakim był Oswald. On sam teraz zauważył, że jego ciemne futro całkowicie opadło, a na jego miejscu było teraz w wielu miejscach pokryte krwią białe, tak samo jak jednego z wilków. Ludzie byli wpatrzeni w Oswalda, wyglądali, jak gdyby właśnie się obudzili. Jak gdyby byli zdezorientowani.

Wilki widząc, że ludzie zaczęli wychodzić na plac zaczęły ujadać, tak, jak gdyby określać jak daleko ludzie mogą wyjść. Bohater czuł, że nie odmienia się samoistnie, a czuł, że włada tym już całkowicie sam.

Niedźwiedź-Morwena podeszła do Frosta. Mężczyzna mimo wszystko poradził sobie ze swoim przeciwnikiem którego truchło płonęło magicznym ogniem. Zwierze trąciło łbem dłoń łucznika i mruknęło po niedźwiedziemu. Odwracając się stronę miasta gdzie zostawili Oswalda. Słyszała wycie wilków lekki niepokój spowodowany niewiedzą ogarnął królową lasu kiedy po raz kolejny trąciła łbem Frosta.
Po chwili dołączył do nich Dar. Kot nie uciekł daleko a widząc że się uspokoiło wrócił. Z początku niepewnie przyglądając się większemu zwierzęciu by w końcu w jakiś sposób rozpoznając w nim swojego człowieka.

Jak się okazało, niektóre magiczne umiejętności przydawały się nie tylko do zadawania bolesnej śmierci.
Oswald najpotulniejszym pacjentem nie był, ale w końcu próba usunięcia wbitych w niego kawałków drewna i metalu zakończyła się powodzeniem. A Randulf miał nadzieję, że na futrze nie zostaną wypalone na wieki ślady. I że Oswald, po powrocie do ludzkiej postaci, nie będzie miał tu i ówdzie tych śladów...

- Świetna robota, Morweno - powiedział. - Nieco odpoczynku w spokojnym miejscu i Oswald będzie jak nowy.

- A jeśli chodzi o spokojne miejsce... Co byście powiedzieli, żeby się tu zatrzymać na dłużej? Jesteśmy bohaterami, wyzwoliliśmy ich... Zajmijmy jakiś dom i siedzibę straży, zrobimy Oswalda burmistrzem. Co wy na to?

Przecież w końcu kiedyś trzeba było zakończyć włóczenie się po kraju i gdzieś osiąść na stałe... A on nawet znał kogoś, kto, być może, dałby się namówić na przeprowadzkę do Worden