Można uznać, że od przyjścia na świat, Liwia podobnie jak jej siostra, była wychowana w duchu poczucia obowiązku i odpowiedzialności. Wszystko, co nas otacza w pewien sposób wywiera na nas wpływ, a cokolwiek na nas działa, determinuje nasz charakter, temperament i określa mechanizm naszych przyszłych reakcji.
Informacja o zniknięciu towarzysza była dla niej niespodziewana. Targały nią sprzeczne emocje. Z jednej strony, zgodnie ze wpajanymi wartościami, potępiała dezercję, która w tym przypadku jako pierwsza przyszła jej na myśl. Z drugiej strony nie miała dowodów na słuszność tych podejrzeń. Ostatecznie postanowiła nie wydawać wyroku i nie wypowiadać się na głos w tak delikatnej kwestii. Wyraziła jedynie swoje zdanie odnośnie kierunku ich dalszej podróży:
- Ponieważ nasze dotychczasowe działania, naraziły nas jedynie na utratę czasu, powinniśmy podejść do sprawy metodycznie. Strażnicy bramy mogą być dobrym źródłem informacji i są spore szanse, że po ostatnich wydarzeniach i zniknięciu Markusa, w końcu natrafimy na jakiś trop.

Liwia z pewną dozą fascynacji obserwowała osoby zgromadzone w karczmie. Przez chwilę swoją całą uwagę skupiła na panującej wrzawie, która nawet sprawiała jej pewną przyjemność, jednak szybko podjęła decyzję o wyjściu na spacer w ‘’stronę miasta”. Podczas przechadzki Liwia miała czas na zebranie myśli, refleksję i przygotowanie się na nieoczekiwany dalszy los ich misji. Przechadzając się wąskimi uliczkami, przyglądała się uważnie każdej napotkanej osobie, tym samym ofiarowując jej miejsce w swojej pamięci.
Przez moment odniosła nawet wrażenie, że widzi Markusa, jednak szybko okazało się to być złudzeniem. Być może podświadomie nie chciała wierzyć w jego ucieczkę. Z zamyślenia wyrwał ją widok znajomej twarzy. Z uśmiechem przywitała zbliżającego się do niej Konrada. Złapała go pod rękę i żartobliwie zapytała:
- Czy mogę ci potowarzyszyć, braciszku? Wszak jesteś już prawie członkiem naszej rodziny.
Co prawda Konrad nie traktował żadnej z bliźniaczek jak siostry, ale natychmiast podał Liwii ramię.
- Prawie robi różnicę, ale zawsze chętnie ci potowarzyszę - powiedział. - Robisz zakupy, czy może już wracasz po spacerze?
- Planowałam wracać prosto do karczmy ale nie liczyłam na tak miłe towrzystwo - odparła pogodnym głosem.
- Zawsze milej się spaceruje w miłym towarzystwie - odpowiedział Konrad. - Dla mnie to też przyjemność... Kupowałaś coś, czy zasięgałaś języka?
- Znasz mnie, wiesz że uwielbiam obserwować ludzi. To takie intrygujące. Ale nie chcę, żeby oni wiedzieli, że się im przyglądam. Przez chwilę wydawało mi się, że widzę Markusa. ale nie wracajmy do tego tematu.
- Zgoda. - Konrad skinął głową. - A kogoś, kto zwrócił twoją uwagę, widziałaś? Czy też nikogo... specjalnego... nie zauważyłaś?
- Ależ oczywiście, że zauważyłam. Właśnie z nim rozmawiam - zażartowała i dodała poważniejszym tonem - Jeżeli pytasz, czy zauważyłam coś co może nam pomóc, z żalem muszę odpowiedzieć, że nie.
- Zawsze mogłaś zauważyć kogoś, kto poświęcałby nadmierną uwagę tobie - odparł żartobliwym tonem. - Poza tym zawsze istnieje możliwość, że ktoś zechce przeszkodzić nam w pościgu - dodał tonem poważniejszym.
- Podejrzewasz, że wystawiłam siebie jako żywą przynęte? - zapytała z udawanym zaskoczeniem i dodała - Tylko nic mikomu nie mów, to będzie nasza tajemnica.
- Nie, nie sądzę, byś zrobiła coś takiego - stwierdził. - Chociaż nie da się ukryć, że miewasz różne ciekawe pomysły.
- ‘Ciekawe pomysły’ - przedrzeźniała go figlarnie i dodała - Chyba mylisz mnie z kimś innym. Powinniśmy już wracać. Chciałabym spędzić jeszcze trochę czasu z siostrą.
- Papużki-nierozłączki - roześmial się Konrad, chociaż to stwierdzenie było nie do końca nieprawdziwe. - Masz jakieś pomysły na odnalezienie Katriny? I, przede wszystkim, medalionu?
- W przyrodzie nic nie ginie bez śladu, to kwestia czasu kiedy ją odnajdziemy. - Konrad uśmiechnął się pod wąsem, słysząc tę dyplomatyczną wypowiedź. - Czas nie jest niestety naszym sojusznikiem, dlatego nasze kolejne działania powinny być podejmowane z należytą rozwagą - dokończyła Liwia.
- Z pewnością razem z Lorą wpadniecie na wiele ciekawych - powiedział Konrad.
Wchodzili już do karczmy, więc Konrad powiedział:
- Przyjemnego wieczoru. Gdybym był potrzebny, to wiecie, gdzie mnie szukać.
Liwia uśmiechnęła się na pożegnanie i udała do swojego pokoju.

Nocleg był kiepski i, niestety, był zapowiedzią równie kiepskich wieści.
Należało uwierzyć w to, iż Katriny nie było w Talabheim... Strażnicy nie zauważyli rudowłosej kobiety, a było rzeczą niemożliwą, by ci skrupulanci przepuścili ot tak sobie kobietę w kapturze, którego ta nie chce ściągnąć.
Do tego doszły informacje od ojca Alberta, potwierdzające relację strażników. Szkoda tylko, że o zaangażowaniu tutejszych Sigmarytów dowiedzieli się tak późno, bo to oszczędziłoby im podróży.

- Dziękuję, wielebny ojcze. - Konrad skłonił się uprzejmie. - I tobie, kapitanie. - Scheiberowi też wypadało podziękować za pomoc, choćby mając na względzie potencjalne przyszłe kontakty. - Świątynia zostanie poinformowana o udzielonej nam pomocy. Nasze rodziny również.

Falkenbergowie mieli zwyczaj spłacać swe długi, nawet jeśli wierzycielem nie był nikt znaczący.

- A nam pozostaje sprawdzenie drugiej trasy - zwrócił się do pozostałych. - Im szybciej, tym lepiej.

Korzystając z podróży wozem, Bladin ściągnął kolczugę i postanowił ją wyczyścić. Włożył ją do worka z trocinami i energicznie trząsł. Po pewnym czasie doszedł do wniosku, że zostawi ją na wozie, a nierówności drogi jeszcze trochę nią potrzęsą. Sam postanowił się rozruszać. Bez kolczugi czuł się lekki jak piórko. Zeskoczył z wozu i zaczął truchtać obok. Czy raczej biec dość szybko. Biegnąc miał czas pomyśleć. Gdy wskoczył znowu do wozu, zwrócił się do Petera
- Dziwne jest to, co mówiliście. Dlaczego ona ukradła talizman? Nie sprzeda go ot tak sobie, bo niewiele za niego dostanie, dobrze myślę?

* * *

- Będę nocował na wozie - obwieścił, gdy zatrzymali się w Talagaad. Z worka z trocinami przygotował sobie poduszkę. Kolczugę starannie oczyścił. Wieczorem naostrzył topór i zmówił modlitwę. „Będę nacierał, dopóki nie otrzymam innych rozkazów. Będę trzymał pozycję, dopóki nie otrzymam innych rozkazów. Będę pomagał towarzyszom, którzy ulegli w boju. Będę pilnował pola walki. Zabiję każdego wroga, którego postawisz na mej drodze Tak mi dopomóż Panie mój Grimnirze.”

* * *

Rano wykonał serię ćwiczeń rozciągających mięśnie - dobrze to robiło po twardym posłaniu. Widok kamiennych budowli wprawił go w dobry humor. Rzadko kiedy ludzie posiadali takie piękne elementy architektury. Natomiast wieści humor mu zwarzyły. „Kiepską organizację mają ludzie” - pomyślał pocierając ręką kark.
- Bracie - zwrócił się do Petera. - Może przesłałbyś wiadomość do swojej świątyni. Niech przyślą nam na następny nocleg wszelkie wieści, jakie zebrali. Gdybyśmy te informacje mieli wcześniej, moglibyśmy podjąć inną decyzję. Ruszamy od razu, tak? - zapytał retorycznie i ruszył z powrotem do wozu.

Podróż sprzyjała rozmyślaniom. Mimo blasku słońca i żywej zieleni drzew, jeździec nie potrafił uwolnić się od myśli pętających umysł. Nie kusiło go dołączenie do towarzyszy na wozie, choć niektórym humor dopisywał - wyraźnie słyszał dziewczęcy szczebiot i parsknięcia śmiechu. Nietrudno było ustalić ich źródło... Wolken czuł, że nie pasował do reszty drużyny, a może tylko tak mu się zdawało? Niczym pokutnik podróżował w beznadziejnej misji poszukiwawczej, której rokowania na powodzenie były równie znikome, jak szansa na to, że wyleczy się z choroby. Wcześniej sam popierał obranie drogi do stolicy Talabeclandu, lecz teraz nabierał wątpliwości z każdym postojem.
Sprawdzali bez wyjątku wszelkie mijane zajazdy, bezowocnie tracąc czas. Uciekinierka rozpłynęła się wśród dróg, lasów i gór, jakby naigrywając się z grupy poszukującej śladów jej bytności. Widział szansę w tym, że w swym zadufaniu łotrzyca popełni jakiś błąd. Był więc czujny, przepatrywał trakt, próbując postawić się na miejscu złodziejki. Co by zrobił, posiadając naszyjnik Sigmara? Zachował go dla siebie? Czy mógłby liczyć na cud w postaci ozdrowienia? A może czekałoby go ostateczne potępienie i gorejący stos?

Nocleg, jak i sam pobyt "Dwóch sumach", nie należał do najprzyjemniejszych. Głównie za sprawą bywalców tawerny. Wśród tłumu gości poczuł kilkukrotne trącenia barkiem, pijacką woń i chęć zaczepki bijącą od kilku osiłków o wąsach iście jak te namalowane na szyldzie. Zbył ich spokojem i chłodem, nie dając się sprowokować, chociaż w pierwszym odruchu miał ochotę do bitki. Pomny okoliczności poniechał zwady, posyłając jedynie spojrzenie swych bladoniebieskich oczu. Obce, beznamiętne, zimne jak rybia łuska...

Spotkanie z kapitanem straży było rozczarowujące. Okazało się, iż trud był daremny... Dziewczyny nie było w Talabheim. Wolken westchnął słyszalnie po raz pierwszy, dając czytelny dowód przeżywanych emocji. Zacisnął pięść na głowicy miecza. Szczęście opuściło go po raz kolejny... Jak podczas zlecenia otrzymanego od Reinera Kresse... W jednej chwili poczuł zaduch w ciasnej izbie, nozdrza poraził odór ścieków... Syknął cicho, kiedy ból szarpnął go spazmem. Mężczyzna nerwowo przepchnął się do wyjścia, nie zważając na postronnych. Wypadł na otwartą przestrzeń, zakasłał zgięty w pół, ściśnięty niewidzialnym imadłem. Potarł nerwowo głowę, rozgarniając pasma siwych włosów... Nie zważał na taksujące go spojrzenia. Liczył... liczył w pamięci kroki... Omdlewał z bólu, jak wtedy...

Po chwili wyprostował się, podnosząc oczy na rozciągającą się przestrzeń. Widok panoramy ziem Imperium przytłaczał, ale podarował jakże mu potrzebny powiew wolności...
Gdzieś tam ukrywała się Katrina. Ich przeznaczenie, jego przekleństwo...

Brak rezultatów martwił. Pogodna zazwyczaj twarz Liwii, przybrała srogi wyraz. Choć starała się nie okazywać rozczarowania, to z każdym usłyszanym słowem przychodziło jej to z coraz większym trudem. Załamywanie rąk nie leżało w jej charakterze, dlatego szybko odstawiła na bok rozpraszające ją myśli.
Miała silne przekonanie, że konsekwencją w działaniu i upór pozwoli im wkrótce spotkać się z poszukiwaną kobietą. W kwestii ich dalszej drogi poparła siostrę i drogę na zachód wzdłuż rzeki.