- Stój! Kto idzie? - zawołał Rusłan.

Wszystko zdarzyło się praktycznie w jednej sekundzie.

Gnimnyr warknął, Yarislav gwizdnął, a jego Karea ruszyła z miejsca, niemalże zrzucając trzymającego jej lejce krasnoluda z muła na ziemię. I tak Yarislav poznał kilka kolejnych krasnoludzkich przekleństw.

Znaleźli się jakoś w tej przeklętej mgle. Skoro jednak oni widzieli siebie wzajemnie, kogo spotkał Rusłan?

* * *

Rusłan nigdy nie dowiedział się, kto idzie. Ten kto szedł, uprzedzony jego głośnym pytaniem, zawrócił i ponownie zniknął we mgle. Doświadczony tropiciel zrobił jeden krok za nim, po czym zatrzymał się. Znalazł to, czego szukał, ale wolał nie wchodzić samemu w mgłę dalej, niż to konieczne. Nim jednak odwrócił się, by znaleźć jakoś swoich kompanów, stracił przytomność, uderzony czym ciężkim w potylicę.

Gdy go znaleźli, ciągle leżał nieprzytomny. Żywy, na jego szczęście. Ktokolwiek go nie ogłuszył, nie miał czasu na ściąganie z niego zbroi, przywłaszczył sobie jednak jego broń. Toporek, nóż, łuk z amunicją i tarcza zniknęły. Co dziwne, sakiewka wisiała dalej u pasa, nietknięta. I tak Gnimnyr nauczył się kilku dolgańskich przekleństw.

Niedługo po spotkaniu z Gnimnyrem mgła zaczęła opadać. Niezaznajomiony z szybkozmiennym, górskim klimatem Dolganin robił wielkie oczy podczas gdy biały opar odsłaniał kolejne metry terenu wokół niego. Wyrwał się ze zdumienia i ruszył, gdy krasnolud trącił go w przedramię.

Wiodąc swą klacz ku leżącej, nieruchomej sylwetce Yarislav podejrzewał najgorsze. Gdy Rusłan zaczął się podnosić jego rodak wypuścił głośno powietrze przez usta. I wtedy okazało się, że rosły kompan Yarislava został okradziony. Czekając na wyjaśnienia Dolganin wzmógł czujność starając się nie poruszać.

- No, w końcu – odechnął Gnimnyr, kiedy z mgły wyłonił się Yarislav. Krasnolud opuścił broń i zlazł z muła. – Pierońska mgła – splunął z niezadowoleniem. – Dobrze, żeś się znalazł. Jakbyś znienacka wylazł z oparu, to ani chybi bym Ci łeb rozpłatał – zwrócił się do Dolganina. – A gdzie Rusłan?

Chwilę nawoływał kompana, ale brak było jakiegokolwiek odzewu. Za to mgła wolno zaczęła się rozpływać, odsłaniając coraz to szerszą okolicę. Można było poszukać zaginionego towarzysza, co niezwłocznie z Yarislavem uczynili. I szybko go znaleźli… Okradzionego, nieprzytomnego i z rozwaloną głową. Ale żywego, co szybko potwierdził, tuż po odzyskaniu zmysłów klnąc na czym świat stoi.

- Ostaw Rusłan – zaproponował Gnimnyr, mrużąc oko i rozglądając się. Co prawda mgły nie było, ale przecież mogła pojawić się znowu i któryś z nich, albo co gorsza wszyscy mogli tym razem nie mieć tyle szczęścia co Rusłan. – Wynośmy się stąd. Broń dokupimy, a psiaka jakiego przygarniesz. A temu pewnie lepiej będzie u nowego właściciela, bo może pamiętał będzie żeby go karmić, a czasem potarmosi. Nie to co Ty – w głosie krasnoluda słychać było sarkazm.

Rusłan, gdy skończył już przeklinać, zacisnął szczęki. Gorąca wściekłość zamieniła się w zimne i precyzyjne pragnienie zemsty. Ignorując łupiący z tyłu czaszki ból głowy przykucnął i zaczął obserwować ślady. Jego towarzysze tymczasem pilnowali wierzchowców i zabezpieczali tropiciela przed ewentualnym atakiem.

Dołganin już po chwili wiedział, że ograbiło go co najmniej dwóch osobników, co nie zdziwiło go ani trochę. Ten, którego kształt widział w mgle nie miałby szans w takim czasie okrążyć go i uderzyć z tyłu. Tropy tej dwójki wiodły w dół stoku, w kierunku stepów na zachód od gór. Musieli podjąć decyzję, czy chcą iść dalej na południe, do Polyan, czy też śledzić napastników.

Yarislav wyprostował się i wskoczył w siodło. Nigdy dotąd nie podważył decyzji krasnoluda. Otrzymanie swojej działki złota uznawał niezmiennie za swój priorytet.
- Jedźmy - powiedział, choć miał szczerą ochotę pogonić za tutejszymi bandytami.
Nie zdawał sobie sprawy, że sam się zniewolił. Pomału kiełkował w nim stres. Delikatnie skierował klacz w dół, na obraną wcześniej drogę do Polyan.