Podobnie jak poprzednie, popołudnie przygotowało dla podróżników niespodziankę. Yarislav był jednak czujny. Zanim jego towarzysze zdążyli coś zaproponować wysforował się naprzód galopem by dokładniej obejrzeć teren przed nimi. Dym zdążył już się rozwiać a płomień go powodujący zapewne wygasł co utrudniało detekcję ewentualnego zagrożenia. Z drugiej strony brak gryzącego dymu sprzyjał obserwacji.

- Mówiłech, że coś siem tu, kurfa, dzifnego dzieje - kiedy Rusłan się spieszył, jego akcent nasilał się -Cza by sprafdzić, czy kto nie ocalał. Ugościli nas przecie - w jego kodeksie moralnym nie było może zbyt wiele zasad, ale kiedy ktoś daje mu żreć i się nachlać za darmo, może liczyć na jakąś formę sympatii. Może nie żeby d razu ryzykować życie dla niego, ale rozejrzeć się można.

Rusłan obejrzał ślady - może przynajmniej oceni ilu było napastników i czy nadal są w środku czy już pojechali. Jeśli ocena wypadnie na korzyść tej drugiej opcji, zajrzeć do środka też by wypadało.

Gnimnyr patrzył jak jego towarzysze ruszają do przodu, tym samym zostawiając go znowu samego. Dłoń położył na rękojeści swojej broni, rozglądając się nerwowo, choć nie było widać żadnego konkretnego zagrożenia.

Dolganie tymczasem szukali niebezpieczeństwa i śladów. Jeszcze przed smętnymi resztkami bramy kołyszącymi się lekko na zawiasach znaleźli mocno zrytą ziemię. Kimkolwiek nie byli ci, którzy rozwalili doszczętnie wejście do Polyan, musieli przyjść tu w znacznej liczbie. Ciężko było określić ich liczbę czy choćby spostrzec poszczególne tropy. Za to od bramy, prosto w stronę gór, ciągnął się szlak wydeptanej trawy. Szlak tak widoczny, tak rzucający się w oczy, że prawie przegapili ten drugi, dużo mniejszy i węższy. Wiódł w przeciwną zupełnie stronę. Wgłębienia pozostawione przez niewielkie stopy były płytkie.

Za bramą znaleźli trupa. Potem kolejnego i następne. Niektóre miały zmiażdżone czaszki, inne rany od broni siecznej. W sumie zauważyli osiem ofiar, wszystkie wyglądały jak mieszkańcy tych terenów. Nie widzieli nikogo żywego. Jeden z drewnianych budynków, ruina już w tej chwili, dopalał się. Resztki połamanych belek dymiły jeszcze lekko.

Panowała cisza.

Dojrzewające popołudnie było jasne jak samo słońce. Z mocą pędzącego byka uderzały kolejne ślady najazdu. Yarislav splunął przez ramię by odwrócić zły urok.
- Plemię z gór? Słyszał ty kiedy? - zagadnął cicho Rusłana.

Dla Dolganina sprawa wydawała się jasna – był najazd, osada została zniszczona. Napastnicy odeszli w lasy a uchodźcy uciekli na step. Niewielkie ślady zbiegów wyglądały niemal dziecięco.
- Gnir się spoci od myślenia - parsknął omiatając wzrokiem pobojowisko po raz kolejny.
Zawrócił niespokojną klacz ku bramie i pomachał krasnoludowi, że może podjechać.

- Żywych chyba brak - rzucił cicho do zbliżającego się Gnimnyra.
- Tędy zbiegli z najazdu - dodał wskazując dłonią kierunek.

- Gonić nie ma po co. Ci co ocaleli i tak daleko nie odejdą na pieszo, a żal przepadać dobru. Może się co znajdzie - Rusłan rozglądał się za czymś co może mu zastąpić utraconą broń.
Jak już coś znajdzie (albo ja przeszuka i nie znajdzie nic) zgodzi się by jechać dalej. Czy za ocalałymi czy gdzie tam krasnolud zechce.

Nikt z nich nie słyszał o plemieniu z gór. Goromadny miały być niezamieszkałe, przynajmniej przez ludzi.

Chodzili po osadzie zachowując wszelką ostrożność. Nikt jednak nie wyskoczył zza przymkniętych drzwi, nie krył się w sianie przygotowanym dla koni, nie zaatakował ich ani nie zawołał. Polyan było tak puste, jak puste miały być góry. Napastnicy odeszli, a część mieszkańców zbiegła. Tyle wywnioskowali ze śladów i postanowili ruszyć za tymi, którzy najwyraźniej przetrwali atak.

Tak też i zrobili, kiedy już Rusłan znalazł dla siebie nową broń. Do machania szabelką nie był przyzwyczajony, ale cóż, ulubionego toporka nie znalazł. Gorzej, że jedyny w miarę porządny pozostawiony łuk miał cięciwę wymagającą wymiany. Dało się z niego strzelać, ale linka mogła pęknąć przy każdej próbie naciągnięcia.

Gnimnyr czekał na niego nad jednym z trupów, okrutnie zmasakrowanym. Czaszkę miał popękaną, na czubku wgniecioną jak cienki, pusty garnek, a ręce połamane w kilku miejscach. Krasnolud kręcił tylko głową, po czym zarządził wymarsz. Wymarłe Polyan zostawili za sobą, podobnie jak wcześniej góry. Nie odwracali się.

Trop, za którym podążali wiódł niemalże prosto na zachód. Nie był aż tak widoczny, ale tropiciele nie mieli większych problemów z odnajdywaniem kolejnych śladów. Słońce coraz mocniej obniżało się przed nimi i niebo zaczynało już zmieniać kolor, gdy u stóp wzgórza, na które właśnie wjechali zauważyli grupkę małych postaci rozbiegających się po stepie.

Yarislav dawno nie czuł się jak łowczy. Z powodu kipiącego entuzjazmu nie pomyślał nawet, że małe postaci – w domyśle dzieci – będą do celów Gnimnyra nieprzydatne. Wspomniał zaś o tym, że Gnimnyr w czasie przesłuchania miał atut aparycji, której ciężko odmówić. Nie tylko wzrost świadczył o tym, że nie był dla mieszkańców Polyan krajanem.
- Pamiętaj, żeś brzydki, sef - rzucił Dolganin przez ramię gdy jego klacz zerwała się do biegu.

Chwilę później czuł wiatr na skórze. Z tarczą zawieszoną, by chroniła lejce, dłoń, która je trzymała i cały przód torsu pędził w dół wzgórza jakby zaganiał niepokorne stado bydła. Obserwował biegające postaci a gdyby kompani nie dołączyli doń by okrążyć ściganych zamierzał pochwycić jedną z postaci.