MG: Wchodzisz do karczmy, widzisz karczmarza, który za ladą czyści kufel.
BG: Podchodzę do niego i mówię: „Karczmarzu, potrzebuję informacji.”
MG: „A jakich?” – pyta karczmarz.
BG: „Nie twój zasrany interes!”

Sierżant, nawet pijany zjadł przecież zęby na trudnej, policyjnej robocie. Znał prawo i nawet sprawiedliwość, pamiętał o co naprawdę chodzi w służbie prawu, społeczeństwu i Imperium. Doskonale znał pokusy, na jakie narażeni są młodzi strażnicy. I wiedział też, jak sobie z nimi radzić.

- Lać po pysku? Czy można? Trzeba, synu, trzeba. To Ty jesteś prawem. Ale niektórych to po cichu i tak, żeby nikt nie widział, a już najmniej bity. I zawsze trzeba mieć jakiegoś żebraka do powieszenia za tę ohydną zbrodnię! Jak się kogoś powiesi, to zaraz wielki pan ukontentowany - wyjaśnił zawiłości prawa Georgowi najlepiej jak umiał.

Gdy dotarli pod bramę, zobaczyli jak Werner Plumke rozgadywał się i rozkręcał. Poszukiwacze Przygód nie słuchali go chyba zbyt uważnie...
- Imperator nie będzie czekał? To prowadź do niego, a żywo! - rozkazał mu szlachcic -Chłopaki, będzie jakaś fajna misja, Imperator nas oczekuje - dodał i wjechał radośnie przez bramę. Reszta wlazła za nim, ignorując Rudiego i najwyraźniej uważając, że sprawa już załatwiona.

Johannes Krieffort doskonale wiedział co należy zrobić. Spojrzał na Alphonse'a, spojrzał na Poszukiwaczy Przygód. Dokonał szybkich obliczeń i wyszło mu, że ośmiu to więcej niż dwóch. Spojrzał ponownie. Na Georga, Rudiego, na zbliżającego się Aleksandra z łukiem, na Wernera, który chciał dostać się do Straży. Jego oblicze stwardniało gdy przypomniał sobie, co to znaczy być Strażnikiem. Są zasady, których strażnik nie może łamać. Są zasady, które każdy strażnik musi wbić sobie do głowy. A on, jako głównodowodzący, musiał dać przykład.

- Witam szanownych podróżników w naszym Gluckwunsch, chłopcy pierwszy dzień na bramie, wykazać się chcieli... -powiedział. Bo są, kurwa, zasady.
Nie wychylaj się - brzmi pierwsza i najważniejsza z nich. Jeśli już ktoś musi dostać w łeb, to niech to będzie ktoś inny.

Poszukiwacze zadowoleni z takiego obrotu sprawy wjechali do miasta i zatrzymali się przy Gospodzie "Pod Jagnięciem".

A strażnicy, ochotnicy i inni mieszkańcy wrócili do swoich spraw. Poza jedną osobą.
Timi nie mógł się doczekać gości. Wyczekiwał, rozglądał się, przebierał niecierpliwie nogami... ale im bardziej sprawdzał, tym bardziej oczekiwanych gości nie było. Gdyby nie pieniądze, pewnie zebrałby niezłą burę... No właśnie - pieniądze. Rajmund stał ze ścierą i coraz gniewniej patrzył na Timiego. Jeśli to okazałoby się głupim żartem, ktoś tu może dostać. Karczmarz nie lubił takich dowcipów. O ile nie dostanie kasy. Takie cztery pokoje i wystawne śniadanie dla ośmiu osób to, było nie było, kupa kasy. Dwie korony za pokoje i jeszcze pół za posiłek!

***

Dzień mijał spokojnie. Sierżant spokojnie pisał list, Georg i Rudi pilnowali bramy, Aleksander skończył pomaganie na targu i razem z Alphonsem patrolował ulice (Alphonse co prawda poszedł do domu, ale duchem z pewnością był z młodszym kolegą). I ten piękny i jakże spokojny dzień zapewne zakończył by się równie spokojnym wieczorem, gdyby nie to, że w pewnej karczmie doszło do pewnego drobnego nieporozumienia...

***

Pachołek w rozchłestanej koszuli przybiegł po straż najszybciej jak potrafił.
W Gospodzie Pod Jagnięciem wybuchła sprzeczka i Karczmarz bał się, że źle się to skończy. Niestety, do końca zmiany pozostawała jeszcze godzina.
Sierżant spojrzał na trójkę swoich strażników. Georg i Rudi skończyli już służbę przy bramie i zamknęli ją na głucho (miejmy nadzieję) oraz zostawili pod opieką nocnej zmiany, a Aleksander wrócił z obchodu. Miał nadzieję, że wiedzą jak należy postąpić.

Jagoda nieomal wpadła w zachwyt, gdy lokalnie bohaterski Aleksander zaproponował wspólną, niebezpieczną i ekscytującą wyprawę na oglądanie cudaków.

- Zaczekaj tu chwileczkę - wydyszała otumaniona gwałtownym uczuciem radości i poddenerowania, jakie towarzyszyło jej dwa razy w życiu gdy otrzymała prezent. Pierwszy raz zdarzył się wiele lat temu, gdy… Przypomniała sobie, że prezenty jednak nie były dla niej.

Jagoda podkasała odrobinę kieckę. Wprowadziła swoje ciało ponownie w ruch wahadłowy i pomknęła w kierunku targu. Zaledwie sprzedała plotki swoim trzem ulubionym przekupkom oraz ojcowi Aleksandra, u którego zostawiła koszyk z jagodami i wybłagała prosty drewniany kij, który służył do czegoś co Jagodzie wydawało się skomplikowane i niezrozumiałe. Nie minęła chwila, a już była z powrotem. Aleksander ciągle był na miescu. Nie wyglądał, jakby czekał chwilę, no może dwie, ale ciągle był. Bohaterski, przystojny, umięśniony i po prostu śliczny.

Gdyby tak… gdyby ta Ingrid go nie chciała, a ona, Jagoda Wielka wykazała się podczas wizyty cudaków czymś wyjątkowym, wielkim, imponującym, to wtedy, kto wie…

- Chodźmy - powiedziała krótko. Była gotowa i zdecydowana. Zdecydowana wkroczyć na drogę Wielkości. Jagodziej Wielkości.

MG: Wchodzisz do karczmy i otacza cię zgiełk.
BG: Atakuję go!

Po dwunastu godzinach gadania Poszukiwacze Przygód* nie doszli do żadnej konkluzji na temat działań, jakie powinni podjąć w mieście. Ku ich zdziwieniu, cały świat nie czekał, aż się zdecydują, a słonko powoli zachodziło.

***

Choćby iść jak najwolniej się dało, zagadując po drodze przechodniów, w końcu docierało się do miejsca wezwania. Wbrew nadziejom, nie płonęło. Trzeba było zajrzeć do środka, co też Rudi i Georg uczynili. Zazdrościli Alexandrowi, który sprytnie udał atak nagłej głuchoty - nie wiedzieli, że Sierżant, tknięty przeczuciem, że dwójka nowych rzeczywiście polezie na wezwanie zamiast iść do domu kazał mu zebrać wszystkich strażników z miasteczka. A nawet tych, którzy ostatnio wspominali, że chcą dołączyć jako ochotnicy.
- Tak, tę Twoją głupią wieśniaczkę też. Wilka Jarzębinę, czy jak jej tam - sprecyzował.
"Partyrety" - kolejny głupi pomysł z samej góry. Już wolałby półorka niż babę, ale jakiś głuptak ze stolycy se wymyślił postęp i nowoczesność. Przynajmniej elfiaka mi nie wcisną, choćby nie wiem co - zdecydował.

Jagoda, która z jakiegoś powodu się do niego dziś przyczepiła powinna być łatwa do znalezienia, bo czekała na niego zaraz pod strażnicą, Werner Plumke to pewnie przepisuje coś w Ratuszu, ale gdzie może być biegający po mieście Timi nie mogąc znaleźć Szanownych Gości, nie mówiąc już o cholernym Jacku Dydulskim...


Wracając do naszych Bohaterów**.

Gospoda "Pod Jagnięciem", pora wieczorna.

Karczmarz, przerażony i spocony podbiegł do Strażników gdy tylko weszli.
- Podszedł do kontuaru i zamiast zapłacić zaczął domagać się izby. I żeby to jednej! Mówię, mu że zajęte są i że za cały dzień chlania i żarcia nie zapłacił a ten na to jak się nie wydarł na mnie:
- Już zapłaciłem i nie zapłacę ani grosza więcej! Na misji jesteśmy, żeby też Ciebie i Twoją rodzinę uratować, chamie! - mówił Szlachcic - Jak nie dostaniemy kolacji i wina i noclegu u Ciebie to kiedy źli ludzie przyjdą w nocy spalić twój zajazd i wyrżnąć rodzinę ja będę patrzył na to i nic nie zrobię by ich powstrzymać - zagroził mi. Zdziwił się wielce, gdym pchnął pachołka po straż i poprosiłem, by mi nie groził. Zapytał czy nie widziałem Anniki Hansen, wziął kolejny dzban wina i wrócił do swoich. I nie chcą ani zapłacić, ani wyjść... I kazał opróżnić Izby w godzinę. Szlachcic, co było zrobić, musiałem ludzi przeprosić, oddać im podwójnie co mi zapłacili, a i tak kupce obrażeni na mnie teraz, a ten ani grosza zapłacić nie chce, a jeszcze ludziom nagle zaczęły ginąć rzeczy...

Szlachcic siedział ze swoimi w alkowie jak gdyby nigdy nic. I inni Poszukiwacze tak samo. Poza jednym, który właśnie schodził z piętra z workiem wypchanym do niemożliwości.

- Ale musisz tak przy wszystkich?
- Ich tylko dwóch jest, można by ich zabić jakby co, ciała do kanału... Są tu w ogóle kanały? - gadali jakby obecność strażników była nieistotna.


*

Czyli nie Wy

**

Nadal nie Wy

Ekipa porządkowo-prewencyjna dotarła do karczmy „Pod Dziko-krakenem” i rozdzieliła się. Rudi wszedł od zaplecza, zawsze mówił że lubi tamtędy, choć Georg nie bardzo rozumiał o co mu chodzi. Wielki Gie jeszcze raz przyjrzał się szyldowi. To nie mogła być owca, przynajmniej nie z tych, które znał Nichtmachen. Rozhuśtał deseczkę z rysunkiem stukając w nią lekko pałką, po czym otwarł drzwi. Ostrożnie wsunął głowę. Straż cieszyła się sporym autorytetem w Miasteczku, ale miski i kufle wprawione już w ruch nie wiedziały, że strażnika należy zostawić w spokoju. W karczmie panował jednak zaskakujący spokój.

Georg wszedł niepewnie, spodziewał się tu wielkiej rozpierduchy. Ruszył powoli w stronę biegnącego już karczmarza wylewającego z siebie potok słów.

- Znaczy się… Zasadniczo to są cicho i nie biją, ale nie płacą i jeszcze kradną? Szukają kogoś i każą wyrzucać innych? A o babach coś gadali?

Nichtmachen próbował policzyć ilość wykroczeń przeciw prawu i obyczajom. Próbował…

- Ruuudiii!

Podszedł do alkowy z nadzieją, że wsparcie się pojawi. Starał się przypomnieć sobie wszystkie szkolenia. Stukanie końcówką pałki w udo pomagało w skupieniu.

- E! Ten… No… Skargi są.

Jagoda miała wrażenie, że nie zrobiła niczego wartościowego przez cały dzień. Nie też była pewna, czy jej zadaniem było robienie czegoś wartościowego. Była to refleksja, która przemknęła przez jej głowę w pewnym momencie, ale sama dziewczyna miała wrażenie, że jest to myśl od kogoś pożyczona, jakby obca. Tak jakby przez kontakt z cudakami coś z ich głowy przypadkiem wpadło do jej. Stanęła wtedy pochylając się w lewo i kilka razy potrząsnęła głową jakby chciała wyrzucić kroplę wody z ucha. Myśl zniknęła i Jagoda mogła z powrotem poświęcić się niczemu.

Chyba udało jej się dotrzeć na targ i sprzedać jagody. Mogło tak być, bo w jednej z fałd spódnicy miała kilka miedziaków. W każdym razie popołudniem stała pod strażnicą i próbowała przypomnieć sobie, która część wieprza nazywa się parytet i w jaki sposób przyrządza się go w dużych miastach. Potem stwierdziła jednak że antrypet jest częścią wołu, tak przynajmniej słyszała u rzeźnika, więc może parytet też. W tym też momencie zapragnęła spotkać tych cudaków, żeby dowiedzieć się czegoś o wielkim świecie. Jednej niewielkiej rzeczy, którą mogłaby kiedyś zadziwić chłopaka od rzeźnika, który zawsze zwracał się do jej piersi ignorując twarz, a gdy zwróciła mu na to uwagę zaczął uważnie studiować jej nogi.

Poczuła gwałtowną złość, że antrypety i parytety należą się tylko tułającym się po drogach głupcom, a nie jej. Wlepiła więc oczy w wychodzącego ze strażnicy Aleksandra.

- Idziemy wreszcie? - mruknęła naburmuszona - Ingrid będzie wściekła, że cały dzień za Tobą łażę.

To był niezły dzień. Owocny. Znalazł Jagodę. Przespacerował się po mieście. Nawet był skłonny zakląć się na Sigmara, że Ingrid nawet kilka razy zerknęła przez okno, kiedy przechodził ulicą. Najpewniej też go pragnęła, więc humor nie opuszczał go aż do bramy.
Potem było już nieco gorzej, kiedy "cudaki" chyba nieco przedobrzyli w karczmie, i sierżant musiał zareagować. Oczywiście, złapał pierwszego strażnika, jaki nawinął mu się pod rękę. Robiącego sobie krótką drzemkę w jadalni Alexa który zamierzał uhonorować tym chwilowym odpoczynkiem również Ranalda, bo chwilę zamierzał szelmowsko przeciągnąć aż do nocy. Sierżant jednak, chyba nie był przesadnie religijny, wyrywając go ze snu solidnym kopniakiem.

-Tak jest szefie! Się rozumie szefie! - Aleksander stał wyprężony jak struna przed sierżantem. Nie wiedział, czy tak wolno, albo czy powinno, ale jedyne co kiedyś widział to dryl proporca landsknechtów jego książęcej mości. Oni też stali wyprężeni, kiedy wielki mięśniak o aparycji kudłatego prosiaka wrzeszczał i lżył ich ile wlezie. Po kilku chwilach, które zajęło chłopakowi ogarnięcie wytycznych sierżanta, Alex stał już przed strażnicą, mamrocząc i wciągając na głowę swój niebieski beret z piórkiem. Leserowanie się skończyło, i czas było zabrać się do roboty.

- Pewnie, że idziemy. - Aleksander uśmiechnął się pogodnie. - Mamy nowe wytyczne. Trzeba zebrać ekipę i zobaczyć tych cudaków. Wpierw pędzimy do ratusza, po Wernera. Nie wiem, gdzie jest Timi, ale jeśli znajdzie się po drodze, to dobrze. Jak nie, to trudno. Jacek też by się przydał, ale jak już polecieli cudaków oglądać, to może nadal oglądają? - zastanowił się przez chwilę.
- Tak, mogą być w karczmie już - pokiwał głową i dał znak kiwnięciem, by dziewczyna szła za nim.
- Albo broń zabrałaś? - spytał idąc uliczką i starając się nie patrzeć zanadto na bujające się krągłości i udając, że sprawdza jej pasek.
- Wiesz...po prostu mogą być problemy z tymi cudakami - Wzruszył ramionami i ruszył dalej, w stronę ratusza.

"Potem do karczmy, niezależnie kogo uda się po drodze znaleźć" pomyślał zaciskając pięść na solidnej pałce i poprawiając łuk wiszący na plecach.