Jagoda skończyła myśleć, przerażona powodzeniem własnego planu. Nie przyszło jej do głowy, że coś jeszcze będzie musiała robić. Miała powiedzieć co wymyśliła, a potem cudoki miały po prostu trafić do aresztu. Za bycie cudokiem przysługiwał areszt, jako że była to wystarczająca zbrodnia. Dlaczego więc nie znaleźli się w więzieniu?

Do tego ten ogień. Mądrość ludowa mówiła, że ogień jest niebezpieczny, a Jagoda była człowiekiem czynu. Może nie nadawała się na strażnika, ale do walki z ogniem była pierwsza. Nie była jednak pozbawiona pewnej przebiegłości.

- Trzeba to szybko ugasić. Jak tylko ci w środku się uduszą.

Po czym rzuciła się do organizowania wiader, wody i ludzi do jej noszenia.

- Pomogę ci... - mruknął Aleksander drapiąc się w głowę. W którą zachodził, jak to się właściwie wszystko mogło stać.

Wpierw zamknięcie ludzi w alkowie. Bezczelne do przysłowiowego bólu dupy, ale Alex miał to gdzieś. Pod warunkiem, że "cudoki" wpierw usłyszeliby zarzuty, a potem odebrano by im broń. Cała "procedura" jak mawiał sierżant poszła się kochać i Aleksander już czuł ból dupy. Już widział te siarczyste kopniaki od sierżanta, lądujące mu na zadku.

"Nie usiędę do Nachhexen..." przemknęło mu przez myśl kiedy kończyli barykadowanie.

Potem pożar. To właściwie już byłoby morderstwo, choć najpewniej "cudaki" były winne i to pewnie większości wykroczeń, za które mogliby ich aresztować. Postanowił jednak pomóc krewkiej dziewczynie nosić te wiadra z wodą, aby ugasić pożar lub co najmniej opóźnić go do czasu, aż cudaki same się nie uwolnią. Pukali do tych zabarykadowanych drzwi całkiem zacnie i Aleksander nie miał wielkich złudzeń, że prędzej czy później ustąpią pod ich ciosami. Wtedy strażnik zamierzał wprowadzić w życie swój kolejny plan.
Szybki skok za cembrowinę studni, ewentualny strzał z łuku, o ile jakiś cudak miałby ochotę na repetę, po czym szybką rejteradę w stronę strażnicy, na wypadek gdyby możliwości cudaków dorównywałyby ochocie.

W pierwszej chwili pomyślał sobie, że gaszenie drewnianej karczmy kilkoma wiadrami większego sensu nie ma. Potem przypadkowo oblał z wiadra Jagodę. I pomyślał, że przydałoby się przynieść jeszcze kilka wiader. Albo kilkanaście...

A najlepiej, aby paliło się cały czas.

- Zamknąć ryje, bo się myśleć nie da!

Nie, żeby w ciszy myślenie szło Georgowi znacząco łatwiej, ale hałasy skutecznie utrudniały mu wykonywanie czynności, do której nie był zbytnio przygotowany. Zamknięci w alkowie przyjezdni ani myśleli się uciszyć. Część trzaskała w drzwi, część tłukła szkło, a do tego ktoś straszył strzelaniem. Nichtmachen nie wiedział, jak można strzelać przez zamknięte drzwi, to ani chybi musiała być jakaś ichnia cyrkowa sztuczka. Czuł też swąd dymu, ale nim dotarło do niego, że nie jest to kolejny przysmak kuchni regionalnej, tylko ogień w alkowie, niektórzy z jego przyszłych kompanów-strażników oblewali się wodą i naparzali drewnianymi cebrzykami. Tak to przynajmniej wyglądało.

- Ejo! Pożar! Ejo! – Wielkiemu Gie spodobało się ten ostrzegawczy okrzyk. Jakoś zwracał uwagę wszystkich wokół na ogień rozpalający się coraz mocniej w alkowie. Powtórzył więc dla lepszego efektu. – Ejo! Ejo! Ejo!

Zaczął się dobijać do alkowy i dopiero po chwili zorientował się, że drogę zastawia mu stół, którym blokowali pomieszczenie. Przepchnął go w bok jak zabawkę, szarpnął drzwi i wbiegł do środka.

- Uratuję was! – Krzycząc to złapał pierwszego z brzegu gościa i wyrzucił go do głównej sali.

Gracz wychodzi z karczmy, w której dokonał niezłej rzezi na śpiącej rodzinie karczmarza i wyrzucał zwłoki przez okno - myśląc, że pod nim jest kanał (niestety, pomylił ściany i wywalał je na główną ulicę). Na zewnątrz gracz widzi około tuzina strażników miejskich i wszystkie ciała...
Gracz: - Sprawiam wrażenie, że nikogo nie zabiłem.

Wielki Gie jednak został ranny. Zasłuchany w swój głos Szlachcic nie zdążył zareagować, Akolitka potknęła się o skraj swojej szaty i walnęła głową we framugę, a obrażony Elf uciekł był już przez okno, podobnie jak większość pozostałych, ale szalejący ogień poparzył bohaterskiego strażnika, gdy wyciągał Przypadkowego Przechodnia, Który Nie Miał Nic Wspólnego Z Tym Wszystkim, Wcale Nie Maga.

Reszta strażników z mniejszym lub większym powodzeniem uczestniczyła w gaszeniu pożaru (Jagoda), Jagody (Alexander) oraz pragnienia (Jacek), korzystając z paniki, która ogarnęła tłum. Werner, bohaterski gryzipiórek odważnie nie zrobił absolutnie nic, a Timi, który na zewnątrz spotkał wyglądających na zupełnie niewinnych Poszukiwaczy Przygód, którzy nie mieli pojęcia o co w ogóle chodzi i jaki pożar (- Dzięki niech będą Bogom żeś przybył, szukamy karczmy właśnie. A pożar? Jaki pożar? Czy my wyglądamy na takich co pożary wywołują?).
Ich niewinność nie zdumiała jednak Timiego tak jak widok Rudiego, który najwyraźniej dołączył do Poszukiwaczy Przygód.


By nie przedłużać nadmiernie opowieści - Wielkiemu Gie zniknął gdzieś uratowany przez niego Ktoś Kogo Nie Zapamiętał, ale sama akcja gaszenia zakończyła się pełnym sukcesem. Solidnie zmoczone ubrania Jagody przylepiły się do jej ciała co uwydatniło jej wielkie cycki lepiej niż zwykle, ratujący dobytek karczmarz nie zauważył Jacka kradnącego ratującego dzienny utarg i kilka butelek co lepszych napitków, a okoliczne budynki zostały ocalone dzięki zorganizowanym przez Wielką Jagodę ludziom i taboretom wiadrom. I tylko Alexander był niepocieszony. Nie było kogo ustrzelić z łuku. Ale przynajmniej cycki były, co trochę poprawiło mu humor. I gratulacje od sierżanta Johannesa, który pogratulował mu akcji. Szybka reakcja, brak strat w ludziach, szacunek zwykłych ludzi, których domy zostały ocalone, i których sąsiad, kapitalistyczna świnia, wyzyskiwacz, pijawka, szubrawiec, kanalia, pijak i złodziej stracił swój majątek. Tak, Krieffort już widział te darowizny na Straż Miejską od pozostałych oberżystów.
Pochwała dla całej szóstki była w pełni zasłużona. Nawet jeśli Plumke tylko stał i nie przeszkadzał. A poza tym...
Do sierżanta dotarł posłaniec z Dużego Miasta, który przyniósł niepokojącą informację. W okolicy pojawiły się koniokrady. Alphonse widział znaki na koniach Poszukiwaczy Przygód. Podzielił się z kolegami tą nowiną.
I obecnie, nie licząc Johannesa Kriefforta w aktywnej służbie pozostawał tylko jeden strażnik: Georg Nichtmachen. I pięcioro "wanna-be" ochotników. Reszta poszła na nagły urlop, pilnie musiała wyjechać na pogrzeb babki (każdemu strażnikowi przysługują dwa dni wolne na pogrzeb babki w ciągu roku), albo przedstawiło zwolnienia lekarskie z powodu ciężkiego przypadku Timor Mortis.

- A wiecie - zaczął Krieffort - skoro Wam tak dobrze poszło, to ja Was wszystkich przyjmuję oficjalnie do straży, jako ochotników - powiedział do wszystkich obecnych nie będących Georgem. Przez chwilę chciał też tego ostatniego awansować, ale zawahał się. Sytuacja nie była aż tak zła.
- Geogr, wydajcie im mundury, pałki, gwizdki i wyjaśnijcie, na czym służba polega - powiedział zamiast tego.

- A, i jeszcze jutro zaproście tych Poszukiwaczy Przygód tutaj i przesłuchajcie ich w sprawie koni, bo jest podejrzenie, że mogą być kradzione - dodał, wychodząc tak szybko, że komuś kto nie potrafił odróżnić raźnego, energicznego kroku pewnego siebie dowódcy od szybkiego spierdalania zanim gówno trafi w wiatrak mogłoby się wydawać, że zrobił właśnie to drugie.

Według Jagody, korzystanie z dobrodziejstw natury w celu zmiany przypisania konkretnych samców do konkretnych samic mieściło się w obszarze dozwolonych negocjacji. Nic nie mogła poradzić na to, że jej biust był bardziej obfity niż nie, ani na to, że był przez jakiś czas mokry. A to że lądował przed wzrokiem Aleksandra w takiej formie częściej, niż wynikałoby to z rachunku prawdopodobieństwa, było kwestią przypadku. Jagoda jako niedouczona w zakresie statystyki nie widziała związku pomiędzy przypadkiem, a prawdopodobieństwem.

Próbowała również ugrać coś widokiem biustu na widok dowódcy Straży Miejskiej, ale jedyne co uzyskała to jakiś awans. Był to w zasadzie uczciwy układ - awans za awanse, ale tego w zasadzie Jagoda nie była pewna.

Uznała, że odpowiedź ojczulka na pytanie “Co będą jeść jutro?” mogłaby pasować do obecnej sytuacji. “Czas pokaże” mówił wtedy, a ten pokazywał różnie. Najczęściej przypalone dno dziurawego garnka, ale również jagody.

Biust wraz z uwagą dziewczyny powędrował więc do Aleksandra.
- Co teraz? - zapytała - Oni chyba myślą, że wiemy gdzie jest jakiś skarb - mrugnęła do niego okiem. Nie zalotnie oczywiście, tylko żeby zrozumiał, że to żart. Potem strzeliła pałką w otwartą dłoń.
- Może jak im obiecam, że ich do niego zaprowadzę, sami tutaj przylezą. Oni są chyba głupsi od nas - powiedziała z rozbrajającą szczerością, ale zaraz się poprawiła - ode mnie.

- Yhy... - mruknął komentując dosyć długi, jak na dziewczynę wywód.
Brak inteligencji lub struganie wariata nie było takie złe, o ile dowódca oczekiwał jedynie przepisowego ściskania pośladów. Sam zresztą już udawał tu durnia i to w dodatku głuchego. Opłaciło się, więc Aleksander wpisał sobie ten numer na stałe do swoich niecnych trików z bufiastego rękawa. Tylko czasem numer zawodził i sierżant wyżywał się na nich.
Pewnie uważał, że nic tak nie stawiało do pionu jak wiadro pomyj wylane na łeb z samego rana. Ale było wartom jak ocenił Aleksander głaszcząc nowy mundur i naszywki.

Rozpierała go duma. Zostali strażnikami. Nie dali się nabrać złym, paskudnym, oszukańczym cieniasom z wielkiego miasta, zwanych cudakami.
To oni pokazali im, do czego zdolni są strażnicy.
Aleksander stał i uśmiechał się od ucha do ucha.

Pora wpaść z wizytą do pewnej panny która lubi mundury. A tymczasem można poszukać tych koni i wziąć znów cudaków na spytki. Może tym razem będą mieli więcej szacunku. No i może tym razem obejdzie się bez pożaru. Lubił karczmy.
Nie było ich wiele w okolicy, a piwo i ładne buzie lubiły karczmy również.

No i zdecydowanie powinien się do cudaków odezwać. Aleksander miał więc plan, który można było wprowadzić w życie.