Schultz słysząc ryk staruszka wykrzywił się w grymasie będącym mieszaniną zdziwienia, obaw i niepewności. Po chwili jednak po jego ciele rozeszło się przyjemne ciepło, a układ nerwowy wysłał do mięśni sygnał o sile wyższej niż kiedykolwiek. Zwykle zręczny zabijaka tym razem postawił na siłę atakując wroga zaciekle niczym wilk będący symbolem Ulryka. Jego cięcia były bardziej precyzyjne, ruchy szybsze i pewniejsze, a pokłady pożytkowanej energii sprawiły, że pod jego cienką skórą pojawiły się grube, nabrzmiałe żywy pracujące przy każdym ruchu mięśni zaczepionych na solidnym, proporcjonalnym szkielecie. Jego geny sportowca sprawiały, że ledwie ponadprzeciętna masa mięśniowa wygląda imponująco. Wąskie nadgarstki przy których zaczepiały się żylaste mięśnie przedramion dobrze współgrały z solidnymi, całkiem szerokimi łokciami. Szerokie barki i wąska talia sprawiały, że efekt stożka był wyraźny ukazując szerokie mięśnie grzbietu i zwężające się ku dołowi mięśnie brzucha. Nogi rzezimieszka były solidnie zbudowane. Pasowały bardziej do sprawnego sprintera aniżeli do maratończyka. Uda odznaczały się dobrą separacją poszczególnych brzuśców, a łydki były szerokie i mocno wyżyłowane.

Miecz i tarcza zabijaki chodziły jak szalone w tańcu śmierci, który nie trwał zbyt długo. Sam mężczyzna miał wymalowaną na twarzy agresję. Nie wiedział czy tak działało na niego błogosławieństwo Białego Wilka czy też dał się ponieść emocjom po raz kolejny walcząc z czymś nieznanym. Współpraca zabijaki i strażnika miejskiego w boju wyglądała całkiem zgrabnie. Heinrich swoją pałką trafiał szczęśliwie i celnie równocześnie unikając ciosów krwawego młota. Schultz wił się w unikach samemu też starając się zarzucać przeciwnika gradem ciosów. W końcu przeciwnik poległ chociaż walka nie należała do krótkich i przyjemnych. Emocje opadały z Rudigera powoli. Jego klatka poruszała się miarowo i szybko kiedy łapał pierwszych dech po pełnym werwy starciu. Pompa mięśniowa dała o sobie znać sprawiając, że ruchy wojownika stały się nieznacznie sztywniejsze i bardziej obszerne. Po udanej bitwie zabijaka uśmiechnął się do żony chociaż przez zmęczenie i ryk ojca Odo kobieta wyglądała na lekko zaskoczoną. Wojownik pomyślał o Cassie chcąc jej pokazać z jaką lekkością parł naprzód. Może wtedy Pani Schultz przestanie się o niego martwić przy każdej potyczce…

Trójkątna, okalana kamieniem sala nie napawała nikogo optymizmem chociaż dla zabijaki wyglądała na całkiem ułożoną i przemyślaną w swojej konstrukcji. Schultz z ostrożnością wodził po naściennych znakach mając nadzieję uruchomić jakiś ukryty mechanizm. Musiał być jednak wstrzemięźliwy, ponieważ – jak pokazała przeszłość – w tych podziemiach nie brakowało pułapek. Rudiger zatrzymał się na chwilę przy rycinie podziwiając toczącą się na niej bitwę. Normalnie mogłoby to być prawdziwe dzieło sztuki, ale strony starcia nie pasowały do żadnego nie spaczonego chaosem i szaleństwem artysty. Wgłębienia w podłodze zaciekawiły wojownika na tyle, że sprawdził dokładnie ich głębokość i położenie względem mis z krwią. Wraz z Eriką i Konradem próbowali rozwiązania siłowego jednak posągi były zbyt ciężkie i stabilne. Glauber wpadł na całkiem ciekawy pomysł przeniesienia krwi bez dotykania jej. Nikogo nie dziwiły obawy strażnika. Nigdy nie wiadomo czy posoka z takiego miejsca nie wywoływała chorób, mutacji czy innych nieprzyjemności…

Poszukiwania Cassie w okolicy „interesu” posągu rozbawiły Rudigera, który starał się nie zaśmiać i nie pokazywać po sobie rozbawienia. Facet nie chciał aby żonie zrobiło się przykro albo – co gorsza – aby kobieta znowu pomyślała, że jest nieprzydatna i w ogóle nie powinno jej na tej wyprawie być. Schultz uczył się obchodzenia z małżonką do swojej pewności siebie dodając więcej empatii niż stanowczości. Po chwili wojownik szukał znowu na ścianach mając nadzieję znaleźć płytkę albo przycisk uruchamiający mechanizm mający coś wspólnego z misami wypełnionymi krwią i wgłębieniami w podłodze pomieszczenia. Schultz był blisko żony na wypadek kolejnej walki. Sala była dość duża i w każdym momencie mogli zostać zaskoczeni jakimś tajemnym, nie otwieranym od dekad przejściem.

Obmacywanie ścian nic nie dało, a i dość szybko wpadliście na to, że wgłębienia w podłodze mogą służyć do czegoś innego, niż przesunięcia kamiennych, skrzydlatych stworów. Erika odkryła bowiem niewielkie kanaliki odprowadzające na brzegach wgłębień, a Cassandra w mig połączyła je z krwią płynącą z rozwartych paszcz maszkaronów. Heinrich szybko więc zmontował ze swojego drąga i naczynia po oleju prowizoryczne wiadro, w które zbierał lejącą się posokę. I trochę mu się z tym zeszło, biorąc pod uwagę pojemność naczynka. W końcu jednak, po kilku dobrych minutach takiego nabierania i przelewania do dziury, usłyszeliście pojedyncze kliknięcie w ścianie, co mogło znaczyć, że jesteście na dobrej drodze. Glauber zmienił więc pozycję i zaczął łapać krew od drugiego z maszkaronów. Żmudna i mozolna praca opłaciła się po kilku minutach, gdyż waszych uszu doszedł kolejny dźwięk klikania.

A potem... nic się nie wydarzyło.

No, przynajmniej przez kilka kolejnych uderzeń serca, gdyż nagle zza ściany po waszej lewej stronie wydobył się ciężki dźwięk uruchamianego mechanizmu i ściana znajdująca się za trójczaszkowym posągiem odsunęła się, ukazując zionący czernią korytarz. Nie ociągając się, ruszyliście za Heinrichem niosącym latarnię; gęsiego, gdyż tylko tak dało się iść. Po kilkunastu krokach dotarliście do oświetlonej dwoma pochodniami prostokątnej komnaty. Jej ściany zdobiły podobne plugawe symbole, jakie widzieliście już wcześniej, a pośrodku znajdował się sporej wielkości, żelazny tron zdobiony w pięknie wyryte i uformowane czaszki oraz piszczele.

Zasiadał w nim nie kto inny, jak sam Khorne, potężnie zbudowany wojownik, odziany w zbroję płytową, wspierający prawą dłoń na ogromnym mieczu dwuręcznym przed sobą. Opierając lewe przedramię na nodze, wyglądał, jakby za moment miał zerwać się z miejsca i ruszyć do ataku. Posąg wykonany w marmurze robił wrażenie i sprawił, że poczuliście się dziwnie. Wojownik nie poderwał się jednak z siedziska. Wydarzyło się coś zupełnie innego.

Z kopców kości i czaszek usypanych pod tronem uformowały się z ponurym klekotem trzy szkielety dzierżące pordzewiałe miecze, a chwilę później dołączyły do nich cztery kolejne. Kierowane jakąś złowieszczą mocą, rzuciły się w waszą stronę z niebywałą zaciętością. Cassandra szybko cofnęła się wraz z Odo w stronę korytarza, dając wojownikom więcej pola do manewru i odsuwając przy okazji od siebie i kapłana zainteresowanie nieumarłych wojowników.

Co dwie głowy, to nie jedna.
Tak powiadano i okazało się, że pomysły towarzyszy okazały się trafne - po chwili pełnego niepokoju oczekiwania otworzyło się kolejne przejście.
Zapewne wcześniej w rowki spływała krew zarzynanych w tym miejscu wrogów, ale teraz wystarczyło 'pożyczyć sobie' trochę krwi, którą pluły maszkarony.

Jak się wkrótce okazało, ukryte przejścia i związane z nimi zagadki nie stanowiły jedynej przeszkody na drodze do sukcesu. Między artefaktem a śmiałkami, chcącymi położyć na nim ręce, pojawiła się nagle zgraja szkieletów, które z zapałem ruszyły na intruzów. Najwyraźniej sprawa tego, gdzie nie powinien trafić artefakt, była dla nich jasna i oczywista. A że nie widziały sensu w prowadzeniu negocjacji - zaatakowały.

Konrad również nie widział sensu w próbie przekonania szkieletów do swej racji, a że miał w dłoni miecz - odpowiedział atakiem na atak, biorąc na cel najbliższy ożywiony plugawą mocą szkielet.

Jak na kultystów, to całkiem nieźle któryś obmyślił tę przeszkadzajkę. Na szczęście udało im się całkiem szybko dojść do sedna problemu, choć nalewanie krwi do zbiorników znajdujących się pod wgłębieniami (bo zapewne tam takowe były) okazało się już dłużyć. Po pierwszym skrzydlatym stworze, gdy usłyszeli gdzieś w ścianie odgłos mechanizmu zmieniła Heinricha, bo też powinien trochę odetchnąć i nabierała krwi do zawieszonego naczynia, jednocześnie uważając, żeby żadna z kropel przypadkiem nie dotknęła jej skóry.

W końcu to, co znajdowało się pod podłogą napełniło się, bo zgrzytanie mechanizmu w ścianie otworzyło im ukryte przejście. Erika tym razem przekazała swoją lampę Cassie, sama chwytając za miecz i tarczę. Bez niej w walce czuła się dziwnie odsłonięta i zwykle nie ruszała do boju bez niej. Przeszła ostrożnie za idącym na przedzie Heinrichem do kolejnego z pomieszczeń, w którym na tronie siedział potężnie opancerzony wojownik. Najemniczka musiała przyznać, że gdyby to był żywy człowiek, to mieliby spore problemy, zwłaszcza walcząc na tak małej przestrzeni.

Woj się nie ruszył, ale to nie znaczyło, że będą mieć możliwość spokojnego obejrzenia komnaty, bo nagle spod ziemi zaczęły wychodzić szkielety z mieczami. Kraus i pozostali mierzyli się już z nieumarłymi, więc ich widok nie zrobił na niej żadnego wrażenia. Po prostu uniosła tarczę i miecz, atakując najbliższego. Jednocześnie starała się tak ustawiać, by mieć oko na Cassie i Odo. Zmyślna nastolatka doskonale wiedziała już, co robić, cofając się do korytarza, z którego przyszli. Zuch dziewczyna!

Mroczny korytarz, który ukazał się na skutek wysiłków Glaubera zwiastował dalsze poszukiwania artefaktu, którego znalezienie do łatwych nie należało. Lekko licząc grupa obrońców Middenheim walczyła już trzykrotnie, poza tym natykając się na pułapki i łamigłówki. Ostatnie nie były co prawda godne filozofów wykładających w akademii artyleryjskiej Nuln, ale połączenie wysiłku fizycznego i psychicznego sprawiało, że misja stanowiła poważne wyzwanie. Obrażenia, które mogli zadać zwierzoludzie, minotaur czy krwiste maszkary z pewnością nie napawały optymizmem. Rudiger wiedział, że na tej misji robił raczej za ramię zbrojne, ale nie było wśród nich uczonych dlatego wspólnie musieli sobie radzić z zagadkami jak ta z misami wypełnionymi posoką.

Pozycja Rudigera w korytarzu była bardziej wycofana niż zwykle. Przodem ruszył Heinrich i Erika, za nimi Konrad, a na końcu pochodu Odo, Cassie i zabijaka. Schultz nie chciał ryzykować ataku na ich plecy – tym bardziej, że tam właśnie szli niewidomy kapłan i jego żona. O ile bez pierwszego misja nadal była wykonalna, to utrata żony była dla Rudigera nie do pomyślenia. Wojownik zamykał pochód czujnie oglądając się za plecy.

Następna sala nie była zaskoczeniem dla Rudigera. Symbole widniejące na ścianach były mu już znane. Wrażenie robił błyszczący w świetle latarni tron i siedzący na nim wojownik. Khorne wyglądał na nim niezwykle okazale. Bóg krwi, patron wojowników zwykle był przedstawiany jako potężny mężczyzna w zbroi płytowej z czarnej stali i mosiądzu, a jego ukochaną bronią był właśnie dwuręczny miecz wykonany z tych samych materiałów. Schultz słyszał niegdyś, że Khorne nienawidził tchórzostwa dlatego spodziewał się, że jego wyznawcy będą walczyli o magiczny przedmiot do ostatniego zaciekle go broniąc.

Szkielety, które za pomocą plugawej magii powstały przed nimi przypomniały wojownikowi starcie z nieumarłymi pod Untergardem. Mężczyzna nie potrzebował chwili aby dobyć miecza oraz tarczy. Stojąc na końcu wyszedł z korytarza, do którego po chwili weszli Cass wraz z ojcem Odo. Rudiger stanął nieco przed nimi blokując wejście do korytarza. Pozostali wojownicy dobywali broni, a Heinrich nawet rzucił pomysłem na starcie. Strażnik nie wiedział, że mogą go czekać komplikacje ze strony nie znoszącej próby narzucenia woli Eriki. Schultz uśmiechnął się w duchu na wspomnienie śledztwa podczas którego sam nieopatrznie i pewnie rzucił kilkoma pomysłami. Dla zabijaki pomysł strażnika był dobry. Rudiger miał zamiar pomóc w jego realizacji. Nie musiał się przesuwać nadal blokując wejście do korytarza za nimi. Każdy plan mogący skutecznie wspomóc ich taktycznie i osłonić jego żonę był planem dobrym.

W starciu zabijaka miał zamiar wykorzystywać miecz i tarczę. Pierwszeństwo zawsze miały uniki, które z uwagi na zręczność Rudigera przychodziły mu łatwiej. W razie kolejnych trafień rzezimieszek mógł wspomóc się parowaniem. Schultz chciałby mieć więcej luzu, ale nie miał pewności czy stojąc niedaleko pozostałych nie będą sobie nawzajem przeszkadzać…

Szkielety bez jakiegokolwiek pancerza czy tarcz raczej nie były bardzo wymagającymi przeciwnikami, ale po słowach Cassie Odo nie czekał i ponownie zawył, niczym wilk, wtłaczając w serca walczących odwagę Ulryka. Trzymając szyk zaproponowany przez Heinricha, znów poczuliście się szybsi, agresywniejsi, po prostu mocniejsi. I to zaprocentowało już po chwili, gdy Konrad przyjął na tarczę cios jednego ze szkieletów, po czym odpowiedział swoimi dwoma uderzeniami, strącając przeciwnikowi czaszkę z szyi. Podobnie stało się w przypadku Eriki - kobieta jednak najpierw zgruchotała nogę swego wroga, a potem odrąbała mu kościsty łeb. Walczący obok Heinrich z łatwością uniknął ciosu kościotrupa i rozwalił mu czaszkę swoją okutą pałką. Rudiger również wykonał unik, korzystając ze swej szybkości, po czym najpierw zdzielił ożywieńca w korpus, gruchocząc mu kilka kości, a potem poprawił jeszcze dwoma ciosami, które sprawiły, że ten rozpadł się, jak stał.

Pozostałe trzy szkielety zaatakowały Heinricha, Konrada i Rudiego. Strażnik odskoczył przed ciosem, a stojąca obok Erika już zdążyła zamachnąć się swym mieczem i odrąbać kościastemu jedną z łap. Glauber poprawił z boku swoją pałką i szkielet zwalił się na podłogę. Przy ostatnich dwóch taktyka Konrada i Rudigera była taka sama - obaj najpierw przyjęli ciosy na tarcze, a potem wyszli ze swoimi atakami, które zakończyły imitację życia ożywieńców. Gdy tylko wrogowie padli, walczący poczuli, jak odwaga Ulryka opuszcza ich ciała, choć Odo musiał ponieść jakąś cenę za ponowne rzucenie tego zaklęcia, gdyż siedział teraz pod ścianą i dysząc ciężko wycierał chustką krew cieknącą z nosa. Pewnie w normalnych okolicznościach taki czar nie sprawiłby mu problemu, teraz jednak zmagał się z czymś znacznie potężniejszym, wykraczającym poza ludzkie postrzeganie.

Nim zdążyliście rozejrzeć się dokładniej po sali, dzierżony przez siedzącego na tronie Khorne'a miecz uciekł z dłoni boga Chaosu i z gryzącym uszy hałasem uderzył o kamienną posadzkę. Gdzieś w ścianach zagrały mechanizmy i po obu stronach sali, z chrobotem kamienia trącego o kamień otworzyły się dwa kolejne przejścia. Unieśliście broń, gotowi na wszystko, jednak z obu ciemnych korytarzy nic nie wyskoczyło, nic nie chciało was zabić. Było cicho i spokojnie. Można było nawet powiedzieć, że za cicho, co w takich miejscach jak to, nie zwiastowało niczego dobrego...

Dzięki kapłanowi znów poczuła się, jakby zagościł w niej sam duch Ulryka. Walczyła z zaciętością, niczym wilczyca broniąca swych młodych i walka zakończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Musiała przyznać, że Odo był w takich chwilach pomocny, jednak i on miał swoje limity, biorąc pod uwagę walkę, którą toczył wewnątrz siebie z przyzywającym go artefaktem. Erika widząc, że Odo siedzi pod ścianą, podeszła do niego i pomogła mu wstać.
- Postarajmy się już nie wykorzystywać tak intensywnie kapłana - powiedziała, patrząc na pozostałych. - On i tak ma swoje problemy.

Uderzenie miecza o kamienną posadzkę przyjęła ze skrzywieniem na twarzy. Przez chwilę miała wrażenie, że Khorne jednak wstanie ze swego tronu, schylając się po oręż, na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Otworzyły się za to dwa kolejne przejścia umieszczone po przeciwnych stronach sali.
- I w którą stronę teraz? - rzuciła Erika zerkając po ciemnych wejściach.
- W lewo! - Zaproponowała szybko Cassie.
- No dobra, może być lewo. - Najemniczka uśmiechnęła się do niej lekko i wzruszyła ramionami. Pewnie i tak będzie trzeba sprawdzić obie odnogi, ale co im szkodziło zacząć od lewej.
- Heinrichu, zapraszam przodem. - Skinęła strażnikowi głową na ciemny korytarz, uniosła tarczę i miecz, po czym ruszyła za nim, rozglądając się czujnie.