Odo kolejny raz dodał sił wojownikom sprawiając, że ich ruchy stały się szybsze, a ciosy bardziej celne. Miecz Rudigera chodził w powietrzu bez trudu masakrując nieopancerzonego wroga. Szkielety, mimo swej przewagi liczebnej, nie stanowiły zagrożenia dla wspomaganych magią ludzi. Schultz walczył z agresją nie pochodzącą od niego. Czuł, że taki sposób walki, mimo iż skuteczny, nie był jego domeną. On wolał starcie taktyczne chociaż nie mógł odebrać brutalnej sile diabelskiej skuteczności. Wspólnie z towarzyszami zabijaka zgromił nieumarłych w kilka chwil. Po starciu jego ciało odczuło nagły i intensywny wydatek energetyczny. Mężczyzna oddychał ciężko mając gdzieś z tyłu głowy, że pokłady jego energii zostały znacznie uszczuplone.

Rudiger po walce podszedł do małżonki spoglądając na kapłana, który ponowne rzucenie zaklęcia przypłacił krwotokiem z nosa. Staruszek nie wyglądał najlepiej, ale i tak trzymał się całkiem dobrze jak na swoje lata i liczne doświadczenia, które zapewne miał na karku. Schultz słyszał, że nierzadko kapłani Białego Wilka byli doświadczonymi weteranami zanim weszli na drogę duchowieństwa i zostali akolitami.

Kiedy broń posągu uderzyła o kamienną posadzkę zabijaka był gotowy do działania. Nie dał się zaskoczyć. Swoją obecnością i uspokajającym ujęciem za ramię starał się uspokoić żonę. Ukazane im przejścia świeciły bezdenną pustką. Wojownik nie słyszał nic niepokojącego dlatego nie miał zamiaru dobywać broni. Decyzja o dalszym postępowaniu wywołała na twarzy rzezimieszka malutki uśmiech. Cassie najwyraźniej czuła się już całkiem swobodnie rzucając pomysłami. Mężczyzna kilka tygodni temu nie przypuszczałby, że dziewczyna będzie w stanie się wysłowić na kilka chwil po walce z nieumarłymi. Nastolatka nabierała odwagi i obycia z czego Rudiger był niezwykle rad.

Kiedy już mieli ruszać Glauber zabrał się za sprawdzanie pomieszczenia. Rudiger uznał to za całkiem rozsądne dlatego zdecydował się mu pomóc. Heinrich był strażnikiem w wielkim mieście, które niejedno morderstwo, gwałt i kult chaosu widziało. Gdyby facet nie był ostrożny pewnie by już nie żył. Mogli zatem poświęcić kilka chwil aby się upewnić, że nic im nie wyskoczy na plecy…

Heinrich powstrzymał Erikę przed wejściem do korytarza, samemu rozglądając się po pomieszczeniu, w czym pomagał mu Rudiger. Panowie obejrzeli dokładnie ściany z plugawymi symbolami oraz samą rzeźbę Pana Krwi. W tym czasie Cassie przyjrzała się mieczowi Khorne'a, jednak nic osobliwego na nim nie znalazła. Nic nie wzbudziło ich podejrzeń i nie wyglądało na to, by posąg miał nagle poderwać się ze swego tronu z czaszek, by ich pozabijać. Mają pewność, że nic się na nich od tyłu nie rzuci, ruszyli lewą odnogą korytarza. Po kilku krokach ten zakręcał ostro w prawo, a za nim znajdowała się oświetlona pochodniami komnata na planie kwadratu.

Pomieszczenie wypełnione było przeróżnymi przedmiotami, począwszy od połamanej broni, przez strzaskane pancerze aż do postrzępionych sztandarów pokonanych w boju oddziałów Imperium wiszących na ścianie. Nie bylibyście jednak sobą, gdybyście dokładnie nie sprawdzili sali i pod stertą przeróżnych śmieci Cassandra i Heinrich odkryli najpierw postrzępiony sztandar na złamanym drzewcu, przedstawiający wilka gotującego się do skoku. Glauber od razu wiedział, co to za znalezisko.
- To sztandar Rycerzy Białego Wilka, widziałem kilka podobnych podczas bitwy o Middenheim, ale ten musi być dużo starszy. - Wyjaśnił.

Następną ciekawą rzeczą, którą odnaleźliście, był zdobiony łbem zwierzoczłeka hełm, uszkodzony jednak z lewej strony, jakby jego właściciel otrzymał w głowę potężny cios toporem. Na końcu w wasze dłonie wpadło chyba największe cacko - pozłacany, krasnoludzki młot bojowy opatrzony na głowicy runami. Niestety, ta w jednym miejscu była dość mocno popękana, jednak wprawna dłoń mistrza kowalskiego wciąż mogła przywrócić tej broni dawne właściwości. Cassandrze od razu przeszło przez myśl, że taki młot może być wart z dwieście koron, nawet uszkodzony.
- Musimy... ruszać... dalej... to już blisko... moja głowa... Tak wielki ból... - Odo chwycił się obiema dłońmi za skronie, po czym zwrócił pod ścianę poranny posiłek.

Posąg nic nikomu nie zrobił, można było więc iść dalej.

O kolejnym pomieszczeniu trudno było tak od razu orzec, czy jest Salą Zwycięstwa, czy może zwykłą rupieciarnią, bowiem przydatnych przedmiotów raczej nie można było tu dostrzec.
Wszystko wyglądało tak, jakby wrzucono tu pozbierane z różnych pól bitew trofea, nienadające się do dalszego użytku.

Chociaż większość wyglądała jak śmieci i nadawała się do wyrzucenia (lub sprzedania jakiemuś kowalowi do przetopienia), to dwa-trzy drobiazgi sugerowały, że można by znaleźć na nie kupca.
Konrad zabrał ładny, choć bardzo uszkodzony hełm.

- A nuż będzie pasować na tę czaszkę - powiedział z odrobiną ironii. - A my... - Rozejrzał się dokoła. - Raczej nie wygląda na to, że jest tu jakieś przejście. Chodźmy z powrotem, do tego drugiego korytarza.

Pomieszczenie, do którego dotarli okazało się salą, gdzie Chaośnicy składali wszelkie fanty wojenne i inne rzeczy. Erika stała z boku, gdy Cassandra i Heinrich zaczęli przeglądać tę górę rupieci i jak się szybko okazało, nie wszystko tutaj było pozbawione wartości. Znaleźli sztandar należący do Rycerzy Białego Wilka, jakiś hełm i pęknięty młot krasnoludzki. Właściciele tych rzeczy z pewnością byli już tylko wspomnieniem, skoro to przedmioty leżały w tej zapyziałej dziurze. Konrad wziął hełm, Heinrich sztandar, a Erika wskazała palcem na młot.

- Można by go zanieść do Gildii Krasnoludzkich Inżynierów w Middenheim. Na pewno dadzą nam za niego sporo pieniędzy - powiedziała. - Z tego, co słyszałam, dla nich takie rzeczy mają dużą wartość sentymentalną. I też jestem za tym, żeby sprawdzić ten drugi korytarz.
Widząc, że Odo nie czuje się za dobrze, podeszła do niego i poklepała po plecach.
- Dasz radę iść dalej, kapłanie? Potrzebujesz pomocy? - Spytała.