Szanowni, kiedy tylko ogarnę się trochę z czasem (ostatnie dni w pracy to było klasyczne Christmas Madness), przygotuję dla Was wszystkich notki profilowe (Cattusowi już napisałem). Nie ukrywam, że byłoby fajnie zebrać również rekomendacje z Waszej strony, aby budować sobie na LI portfolio (oczywiście konstruktywna krytyka zawsze jest przyjmowana z pokorą).

Co do uwag części graczy na temat pilotowania postaci, myślałem nad nimi przez dłuższy czas. Myślę, że ten styl prowadzenia zbyt głęboko wszedł mi w nawyk, abym zdołał ot tak się go wyzbyć – muszę natomiast pomyśleć, co zrobić, aby znaleźć kompromis nie wywierający zbyt inwazyjnego nacisku na samego gracza. Tworząc opisy fabularne z użyciem postaci graczy (konwersacje, drobne poczynania, etc) zawsze dokładam starań, aby były one całkowicie neutralne dla biegu fabuły i nigdy nie stawiały gracza pod ścianą (a przynajmniej tak mi się w trakcie ich tworzenia wydaje). Od wielu lat grałem w taki właśnie sposób z grupą starych znajomych i wszyscy do tego przywykliśmy, ale teraz – po dłuższym pobycie na LI – zauważyłem, że wielu nowopoznanych BG ma faktycznie inne preferencje. Są tu użytkownicy, którzy nie mają z taką techniką prowadzenia przez MG żadnego problemu (choćby Mi Raaz czy Aiko), są i tacy, którzy po trzech postach MG porzucają LI na rok czasu (vide Corax). Myślę, że poszerzając grono osób, z którymi gram w pewnym momencie wyselekcjonuję taką grupę, z którą dotrę się finalnie, aby i jednej i drugiej stronie grało się dobrze.

Wydaje mi się też, że wszyscy gracze napisali swoje epilogi w wątku fabularnym, dlatego powiadomię Xepera, że sesja może już zostać zarchiwizowana.

Raz jeszcze podziękowania dla wszystkich za kawał dobrej roboty.

I jeszcze streszczenie plotu dla tych, którzy chcieliby zerknąć za kurtynę widowiska. Trzysta lat temu Radamus Arforl sterroryzował południe prowincji jako nekromanta, po czym został powstrzymany przez Pana Wron, bezimiennego maga z Kolegium Cieni. Uwięziony w wieży za kręgiem zaklęć Ulgu miał pozostać na wieczność w pułapce, lecz kiedy zaklęcia osłabły po kilku wiekach, Arforl zaczął nawiedzać sny Valdemara. Uczyniwszy kapłana Sigmara swą marionetką i zbudowawszy legendę o heroicznym magu złożonym w grobowcu po pokonaniu mistrza Dharu, zaczął ożywiać pomniejszych nieumarłych obarczając winą za nekromancję swego wroga Pana Wron, na koniec zaś sprowokował Kolegium Ametystu do wysłania do Herrendorfu jednego z członków po to, by ten zdjął z jego grobowca ochronne więzy. Trzy noce szturmu na mury osady były tak naprawdę tylko pozorowaną akcją, mającą wywierać na Katerinę presję do momentu, w którym Ametystowa Czarodziejka nie uznała, że jedynym ratunkiem jest szukanie grobu Arforla. Uwolniony przez koleżankę po studiach, Radamus zamierzał przejąć czyjąś cielesną powłokę i ruszyć na Bechafen, ale popsuliście mu te ambitne plany.