Nuln było drugim po Altdorfie ośrodkiem kultu Sigmara, ale jego wyznawcy rzucali się tu w oczy znacznie bardziej, niż w stolicy. Prawie na każdym rogu stał jakiś natchniony człowiek, nawołujący do pokuty w imię Sigmara czy głoszący koniec świata, a widok procesji na ulicach nie stanowił rzadkości.

Główna świątynia znajdowała się na wzgórzu, gdzie zbudowano też ośrodki wiary innych bogów, a przede wszystkim – pałac hrabiny Emmanuelli von Liebowitz. By dostać się do tej części miasta, bogatej, zadbanej, czystej, należało przejść przez jedną z bram w wewnętrznym murze oddzielającym ją od reszty Nuln. Każdą z nich strzegli gwardziści księżnej-elektorki, taksujący wzrokiem przechodniów i wyłapujący żebraków, awanturników i inne osoby o podejrzanej proweniencji.

Tak się złożyło, że udała się tam cała czwórka poszukujących Katriny Schetter. Pierwszy pojawił się w niej Konrad von Falkenberg, a po przedstawieniu sprawy młodemu kapłanowi został skierowany do poczekalni w bocznym skrzydle świątyni, gdzie mieściły się biura i komnaty ważniejszych hierarchów. Godziny mijały, gdy wreszcie drzwi otwarły się, a do środka wszedł Bladin Gladenson, któremu również nakazano oczekiwanie na osobę odpowiednią do zajęcia się ich prośbą. Upłynęła kolejna godzina, w trakcie której kompani wymienili się informacjami. W końcu do pokoju wszedł przyjmujący ich wcześniej kapłan.

- Panowie, pozwólcie za mną. Ojciec Anzelmus przyjmie was teraz.

Wąską, kręta klatką schodową weszli na piętro. Prowadzący ich sygmaryta zapukał cicho do drzwi jednej z komnat, a po chwili otworzył je wpuszczając ich do środka. W pokoju, za potężnym dębowym biurkiem, w równie imponującym fotelu obitym czerwonym materiałem siedział kapłan, a przed nim stali Peter i Snorri.

- Mamy już chyba komplet. – Anzelmus, tak jak wcześniej w kordegardzie, mówił cicho, ale można było wyczuć, że jest to człowiek nie znoszący sprzeciwu, przyzwyczajony do wydawania rozkazów. – Znam już waszą historię i, szczerze mówiąc, interesuje mnie ona tyle, co zeszłoroczny śnieg. Szukajcie sobie naszyjnika, skoro takie dostaliście zadanie, ale jeśli jeszcze raz będziecie bawić się w inkwizycję i dacie się złapać, sam was znajdę i utnę, co trzeba.

Przekaz był jasny. Hierarchy nie obchodziło ani to co robią, ani jak to robią. Liczył się jedynie obraz kościoła. Nie zostali wyciągnięci z celi, bo komuś zależało na nich. Anzelmus nie chciał tylko, by władze miasta postawiły na swoim. Z szuflady wyciągnął ich dokumenty z Wolfenburga i przesunął je po blacie.

- Wasz więzień jest w naszych rękach. Jeśli wyciągniemy z niego coś, co dotyczy was, przekażemy wam wiadomość. Możecie odejść.

Gdy byli przy drzwiach, odezwał się jeszcze raz.

- Aha, zwrócicie pieniądze karczmarzowi za zniszczone drzwi i przeprosicie go w imieniu kościoła.

Jak się okazało, nie byli mile widzianymi gośćmi, których wita się z otwartymi ramionami. Wprost przeciwnie.
Prawdę mówiąc należało się cieszyć, że między Sigmarytami a władzami miasta trwał konflikt, bo gdyby nie to...

- No to mieliśmy szczęście - powiedział, gdy za bratem Anzemusem zamknęły się drzwi. - Chodźmy załatwić sprawę tych drzwi. I - uśmiechnął się lekko - niech karczmarz się dowie, jakiego groźnego człeka gościł w swej gospodzie.

- No i może uda się nam przejrzeć rzeczy Wolffa - dodał.

- Ojcze - Bladin miał jeszcze parę pytań. - Markus wyznał, iż naszyjnik został dostarczony niejakiemu Oldenhallerowi. Kto może nam udzielić informacji na jego temat?
- Nie wiem o kim mówił.
- Jeszcze jedno, ojcze. Czy będziesz łaskaw wskazać mi, gdzie znajdę kapłanów Grimnira w Nuln?
- Gnimnira? Nie, nie ma w Nuln stałej świątyni - pytania o krasnoludzkiego boga jakby lekko zmieniło sztywne zachowanie sygmaryty. - Wiem, że waszą społeczność odwiedzają w miarę regularnie wędrowni kapłani. Wybaczcie, muszę was pożegnać. Zmarnowałem już dość czasu na tę sprawę.
- Dziekuję ci ojcze za poświęcony czas - Bladin ukłonił się i wykonał wojskowe w tył zwrot.

* * *

- Ruszajmy więc - zgodził się na propozycję powrotu do karczmy. - I tak nie mam żadnych innych pomysłów. Pytałem o braci Huydermannów, ale wszyscy milczą na ich temat. A ten Oldenhaller to jakiś kupiec. Może pójdziemy później popytać w kręgach kupieckich? Odwiedziłbym paru rodaków parających się handlem. Może mnie wspomogą w misji informacjami o jednych bądź drugich.

Nuln ponownie stało przed nimi otworem. Z pałacowego wzgórza rozwijał się widok na całe miasto, a nawet okolice. Wokół widać było kilka wiosek otoczonych polami uprawnymi, niechybnie stanowiących źródło dostaw żywności. Dalej, tak jak w większości Imperium, rozciągały się nie kończące się lasy i puszcze. Gdzieś na horyzoncie widać by było Góry Szare, za którymi znajdowała się już Bretonia, gdyby nie ciągnące się w powietrzu smugi ciemnego dymu rozwiewające się na wietrze i roznoszące smród i pył na miasto, lasy, pola i wioski.

Ojciec Anzelmus, kimkolwiek by nie był, bo nawet Peter nie widział nigdzie żadnych dystynkcji czy oznak jego stanowiska, wyciągnął ich z kłopotów, choć nie wyglądał na szczęśliwego z tego faktu. Nie przekazał również żadnych pomocnych informacji, choć obaj kapłani próbowali dowiedzieć się czegoś więcej o niejakim Oldenhallerze czy słowach Wolffa.

Postanowili więc sprawdzić rzeczy złapanego przez nich żołnierza. Karczmarz wyglądał na zaskoczonego ich przybyciem i wręczonym mu zadośćuczynieniem.

- Dziękuję, dobrzy panowie. Doceniam wasz gest, ale niestety nie mogę wam pomóc. Własność tego człowieka zarekwirowała – zająknął się na trudnym słowie – straż. Tak naprawdę to tylko próbowała, bo w tym czasie pojawili się też ludzie kościoła i powiedzieli, że to ich więzień i ich sprawa.

Dopytany o Oldenhallera podrapał się po czubku głowy.

- Coś mi mówi to nazwisko, to chyba rodzina kupiecka, kiedyś znaczna, a teraz podupadła. Zdaje się, że handlowali głównie zbożem.

* * *

Był już wieczór. Karczma „Dzik i przepiórka”, wbrew swej nazwie, nie oferowała takich frykasów. Chleb był jednak w miarę świeży, gulasz w miarę dobrze przyprawiony, a wino i piwo w miarę nie rozcieńczone. Jedli i pili, rozważając w milczeniu dalsze działania i podsuwając innym swoje propozycje. Od czasu do czasu Konrad, Bladin i Peter drapali się nieświadomie po lewej piersi. Szlachcic po raz kolejny poczuł rozgrzewającą się na krótką chwilę w jego kieszeni perłę.

Cała ta historia, w której brali udział – kradzież i poszukiwanie naszyjnika – zdawała się mieć drugie dno, którego nie potrafili jednak odkryć. Albo, co też było możliwe, była całkiem nieistotna, a oni zostali wplątani w zupełnie inną rozgrywkę.

- Moja propozycja jest taka. Ze Snorrim pójdziemy popytać wśród naszych. Sprawdzimy też świątynię Shayli, czy Katrina nie szukała tam pomocy - zaproponował Bladin. Inna sprawa, że chciał poprosić o rzuceniem okiem na jego pierś. To chyba jednak nie pchły co tam gryzły. - W tym czasie wy dwaj odwiedzilibyście gildie kupieckie, pytając o tego Oldenhallera. Może być?