Na pozostałych bandytów trzeba było trochę poczekać, ale dzięki temu Bruno nieco się uspokoił. Siedział teraz pod ścianą naprzeciw drzwi, a wzrok wlepiony miał w jakiś niewidzialny punkt poza rzeczywistością. Wypowiadane przez was jakiekolwiek słowa docierały do niego z opóźnieniem, a i tak nie wiadomo było, czy wieśniak do końca je rozumie, pogrążony w cierpieniu i żałobie.

Wy natomiast przygotowaliście się na odpowiednie przyjęcie dwóch wracających banitów, ustawiając się po obu stronach drzwi i czekając. W końcu te otworzyły się, pierwszy z mężczyzn zobaczył leżące nieopodal, skąpane w krwi ciała i już chciał ostrzec kompana, jednak Rzeźnik wciągnął go do izby i rzucił na podłogę. Worek z jedzeniem, który trzymał, potoczył się pod stół. Drugim zajął się Rupert, zdzieliwszy go w tył głowy. Volmar zamknął drzwi a tamci wiedzieli już, co to oznacza.

Pierwszy z nich mógł mieć nie więcej, jak dwadzieścia lat, był chudy, miał długie, rude włosy i kozią bródkę tej samej barwy. Drugi z nich, wyraźnie starszy, był lepiej zbudowany, miał krótkie, czarne włosy i wzrok mordercy. Nawet teraz skakał nim po waszych twarzach, trzymając się za tył głowy. Obaj mieli przy sobie miecze, jednak nie zamierzali po nie sięgnąć. Przynajmniej na razie.

- Nie zabijajcie, proszę! - Krzyknął Rudy, patrząc przerażonym wzrokiem po twarzach kompanów. - To pogoda nas do tego wszystkiego zmusiła. Nie chcieliśmy zrobić nikomu krzywdy, tylko przeczekać do wiosny!
- Zamknij ryj, kurwi synu! Nie widzisz, że to armia? - mruknął drugi, mający chłodniejszą głowę. - Zawiśniemy w najlepszym razie, ot co!
- Nie!! Nie, proszę! Proszę! Ja chcę wrócić do rodziny! Do domu! - Rudy niemal się popłakał i na czworaka podpełznął do Otto, całując jego buty i skomląc o wolność i życie.

Magnus dość długo siedział w piwnicy przyglądając się dzieciakom, których los poruszył go do głębi. Wojownik czuł, że widok zmarzniętych ciał wyryje się na długo w jego pamięci jednak wiedział, że nie było to bezcelowe. Gdzieś nad jego głową, nieopodal chodziły wciąż dwa demony, które dopuściły się wraz z im podobnymi morderstwa. Dwóch tchórzy, którzy zamiast walczyć o życie w niegościnnej, zimowej kniei woleli zastraszyć słabszych od siebie. Mordercy tego typu byli najgorszym bagnem, ponieważ zabijali bez potrzeby. Odbierali życie niewinnych, nie spodziewających się ostatnich chwil dzieci. O ile Kastner był w stanie zrozumieć zabicie kogoś uzbrojonego w walce, z mieczem w ręku, to umyślne wyziębienie na śmierć… To było nieludzkie.

W końcu weteran wyszedł z piwniczki. Bruno nie zniósł śmierci znanych mu pociech zbyt dobrze. Facet nie reagował na słowa zmieniając się w egzystencjonalne warzywo. Nie trwało to jednak w nieskończoność. Mężczyzna w końcu ochłonął jednak do całkowitego uspokojenia było mu jeszcze daleko. Zwiadowcy przygotowali się na przyjęcie „zbieraczy żarcia” jak w umyśle określił pozostałych bandytów Kastner. W końcu drzwi się otworzyły, a stojący najbliżej Magnus dostrzegł zaskoczenie i panikę w oczach wchodzącego zbira. Weteran nie czekał chwytając go i wykonując rzut w biodra. Typ przeleciał dobre półtorej metra nad ziemią lądując w środku izby. Cadaver z determinacją na twarzy ogłuszył drugiego, który z impetem padł na kolana.

W obrazie tej dwójki Magnus doskonale dostrzegał kto był twardym i hardym skurwysynem, a kto chłopcem na posyłki. Rudzielec niemal szczał w gacie błagając o swoje bezwartościowe życie. Zmusiła go do tego pogoda… Dobre sobie. Większy, bardziej barczysty zbir o kaprawym spojrzeniu nie skomlał i nie prosił o ocalenie. To on był tym złym. Jeżeli ktoś miał pełną świadomość tego co się stało to właśnie on. Rudy był zabawny całując buty Ottona. Zdaniem Magnusa ten wielki powinien paść od ręki, a młodzik po solidnym przesłuchaniu powinien zostać oddany wieśniakom. Rodzice, rodzeństwo i przyjaciele tych dzieci powinni mieć możliwość wymierzenia sprawiedliwości chociaż jednemu z tych bydlaków. Decyzja należała do Hindelberga, ale zwykle spokojny Magnus ledwie nad sobą panował. Wystarczyło jedno słowo sierżanta, a weteran był gotów rozgnieść czaszki obu bandytów. To jednak byłaby dla nich zbyt lekka kara…

Volmar podszedł do ławy, na blacie której stała butelka niedopitej gorzały i pociągnął solidny łyk. Alkohol palił język i przełyk, smakował jak najgorsze gówno, ale rozgrzewał i to było najważniejsze. Poza tym Cichy musiał jakoś uspokoić nerwy. Nosiło go w te i wewte, łby by poskręcał tym dwóm, co wyszli na spacer po wiosce, ale wiedział, że nie może. To do Otto należała decyzja, a on nie zamierzał nie słuchać rozkazów.

Przez chwilę myślał, co te maluchy w piwnicy musiały przejść i znowu się zagotował. Biedne, bezbronne, na pewno przestraszone na śmierć, pozostawione same sobie, by umarły z zimna. Dla takich skurwieli, jak ci, co leżeli pod stołem i ich koleżków na zewnątrz nie powinno być żadnej litości. Tak, jak i oni nie okazali jej tym dzieciakom. Bruno mocno to przeżywał, ale trudno było mu się dziwić. Niejedna matka, gdy zajrzy na dół postrada pewnie zmysły.

Ebert był w ponurym nastroju. Chciał mordować. Rozładować gdzieś tę frustrację i gniew na niesprawiedliwość tego świata. W końcu doczekali się spacerowiczów i szybko ich spacyfikowali. Młodszy ze zbirów okazał się wymoczkiem, który niemal zlał się w gacie, widząc żołnierzy. Drugi był twardy, wiedział, w jakiej sytuacji się znajduje i że z tej sytuacji jedynym wyjściem jest śmierć. Zachowywał resztki godności, jeśli jakąkolwiek kiedykolwiek miał, podczas gdy rudowłosy zaczął nawet całować buty sierżanta.

- Nie wysilaj się, skurwielu, nic ci to nie da - mruknął Cichy, zabierając obu mężczyznom miecze i odrzucając je w kąt sali. - To który do Morra, a który jako podarunek dla wieśniaków? - Zapytał z kamienną twarzą sierżanta. Czekał tylko, aż będzie mógł sobie poużywać. Sprawiedliwości musiało stać się zadość.

Bez wątpienia bandyci nie zasługiwali na litość i na dalsze życie. I widać było, że pozostali członkowie oddziału podzielają zdanie Gunnara. Pytanie jednak brzmiało - jaką śmiercią powinni umrzeć.
Długą, powolną, pełną cierpień - to zdawało się być sprawiedliwe rozwiązanie. Na przykład rozebrać do naga, oćwiczyć i wygnać na pastwę zimy. Albo oddać w ręce wieśniaków.
Ale rodziło się też pytanie, czy sprawiedliwą rzeczą było, by tylko dwójka została tak ukarana, skoro zawinili wszyscy.

- Może to i racja - powiedział. - Niech zawisną i będzie spokój.

- Zawisną oboje, naszą sprawą jest oddać ich katowi - mówił przez zaciśnięte zęby, na koniec wymierzył siarczysty kopniak rudzielcowi.

- Wiązać i kneblować im gęby, zabierzemy ich przed kata, jeśli wioska chce się mścić to niech powieszą tych trzech martwych i rozwleką końmi, ale tych dostanie w łapy kat.

Rudy był pierwszy do sypania, ale tak naprawdę nic ciekawego nie powiedział. Nie było ich więcej, niż to, co naliczyliście w wiosce. Kierował nimi Hans Bosch, którego nazywali "Groźnym". Wcześniej mieli kryjówkę w jaskini nieopodal, ale jak przyszły śnieżyce, postanowili napaść na wioskę, bo żarcie im się skończyło. Siedzieli tu od tygodnia i wyzyskiwali wieśniaków. Tak wyglądała opowieść Młodego.

Skrępowaliście ich i wrzuciliście do piwnicy, ale wcześniej pozwoliliście wyciągnąć wieśniakom swoje pomarznięte dziatki. Tyle płaczu i rozpaczy w życiu żeście nie słyszeli i nie widzieli. Kilku chłopów chciało dobrać się do żywych banitów, ale nie pozwoliliście, zapewniając, że spotka ich odpowiednia kara, jak tylko dostarczycie ich do Grunbaum. W piwnicy marzli i tylko co jakiś czas wywlekaliście ich na górę, żeby pobiegali trochę w kółko po sali, co by się rozgrzać. I znowu do dołu.

Tydzień później zima odpuściła na tyle, że można było ruszyć w drogę. W międzyczasie wieśniacy pochowali dzieci i karmili was, stawiając całkiem na nogi. Banici dostawali jedynie tyle, żeby przeżyć i wyraźnie wyszczupleli na tej diecie. W czasie podróży trafiliście na oddział Joachima "Piony", sierżanta kolejnego oddziału lekkiej jazdy, który był człowiekiem surowym i mściwym a nikt normalny nie chciał trafić pod jego skrzydła.
- Myśleliśmy, że już po was, że was Tchnienie Ulryka pochłonęło - powiedział, wyraźnie ucieszony, że widzi Hildenberga i pozostałych. - Stary też spisał was na straty, posiłki se ściągnął to teraz będzie miał nadmiarowy oddział.

Na miejscu okazało się to, o czym mówił sierżant "Piona". Poza tym nie rozbiliście oddziału goblinów, ale wyratowaliście się rozprawą z banitami w wiosce Krusedorf, przez co kapitan Stromer nie był jakoś specjalnie zły. A nawet całkiem pozytywnie odnosił się do waszych działań. Co prawda gobliny wraz z szamanem gdzieś tam wciąż były, straciliście towarzysza i jego konia, ale sprawiliście się przy innym zadaniu, postępując jak na żołnierzy przystało. Dwóch banitów powieszono po szybkim procesie, a po kilku dniach kapitan wezwał was wszystkich do siebie.

- Nie powiem, biłem się z myślami, co tu z wami zrobić, żołnierze - zaczął starszy mężczyzna, przeskakując wzrokiem po waszych twarzach. - Głównego celu zadania nie wykonaliście, ale przeżyliście Tchnienie Ulryka. A to robi wrażenie. No i bandę "Groźnego Hansa" żeście rozbili, z którą problemy miało kilka oddziałów strażników dróg. Chwali się wam, chwali. Można powiedzieć, że sam Sigmar nad wami czuwa. A skoro tak, to myślę, że będę miał dla was jednak odpowiednie zadanie. - Kapitan uśmiechnął się tajemniczo.

To była jednak historia na zupełnie inną opowieść...