Aubentag; wieczór; krypa “Stara Adele”

Egon przysłuchiwał się wypowiedziom swoich kompanów. Po prawdzie sam był rozmyślał już nad tą sprawą - skoro poszerzyli wejście w kanałach, to po ki diabeł potrzeba im było jeszcze kombinować z usypianiem straży i innymi takimi? Można było wejść dołem, wyrżnąć wszystkich, odbić wieszczkę i wyjść z powrotem.

Na uwagę Karlika na temat zostawienia Vogela, Egon prychnął:

- Jak już zaczęliśmy, to skończmy sprawę. Nie po to zamagowaliśmy to wszystko z blokiem specjalnym, żeby go tam zostawiać.

Na pomysł, żeby uwolnić ich jeszcze dzisiaj, pokiwał gorliwie głową.

- Dobry pomysł, pospieszyć się. Jak w sprawę zamieszana jest inkwizycja, to gówno zrobiło się cholernie śliskie, rozumiecie? Z tymi drabami żartów nie ma.

- A jak myślisz Egon? Jakby Łasicy to zabawienie się ze strażnikami nie wyszło. To dasz radę załatwić dwóch czy trzech szybko i cicho?

Egon pomyślał przez chwilę i odparł:

- Czy szybko, pewnie. Czy cicho? Cholera wie. Jak bójka będzie, to cicho nie będzie. Ale jak ktoś będzie mi robił za przynętę, to skoczę i łeb urwę - tu Egon zamachał swoimi wielkimi jak bochny rękami. Jak Silny będzie, prosta sprawa, ja idę lewą, a on prawą. Ja daję wpierdol, a on po mordzie klepie. Ja łamię kości, on gnaty przetrąca.

Po chwili namysłu jednak rzekł:

- Ale jak ma być cicho, to musimy za każdym razem z zaskoczenia wejść.

Po uwagach, żeby ściągnąć Silnego, Joachima albo Aarona, Egon odparł:

- Ja tam nie wiem, co tam te bakałarze zdziałać będą umieli, nie znam się. Jak będą umieli zakląć wszystkich, żeby cały blok wykitował, to bierzmy ich. A co do Silnego to ja się przejdę, pogadam z nim i zbieramy się. Jeszcze tylko topór bym wziął, co mi van Hansen sprezentowała po łowach, na wszelki stłuczaj.

Egon stwierdził, że branie pały rzeźnickiej albo gudendaga nie miało sensu. Za napaść na kazamaty czekałby ich stryczek albo i gorzej, stąd raczej nie było sensu cackać się ze strażnikami i próbować ich pozostawić przy życiu.

- Jak dla mnie, wchodzimy. To co, dzisiaj, już teraz? Pójdę po Silnego - rzekł wreszcie Egon. - Ale o tej lasce pamiętać musimy. I o Vogelu, oczywiście.

- Jak będzie urywanie łbów i łamanie kości to będzie wrzask na całe lochy. Zaraz wszyscy się zlecą co tylko tam będą. No i powinno tam być dwóch lub trzech ale tak naprawdę nie wiadomo ilu będzie. W nocy to tam nie byłam. Może wszyscy śpią? Albo robią sobie jakieś wycieczki i nie będzie żadnego albo to wszyscy do nich się zwalają? Nie wiadomo. - łotrzyca wyraziła się niechętnie o brutalnych metodach proponowanych przez kompana. Głównie dlatego, że stało to w sprzeczności z cichą robotą jaką ona preferowała. I tak naprawdę nikt z nich nie wiedział co się dzieje na nocnej zmianie bo ciągle byli na dziennej.

- No tak. Jak wrzask będzie to się zlecą. To przede wszystkim trzeba by tak załatwić aby było cicho i szybko. - Starszy pogłaskał się po brodzie a raczej po brodzie swojej maski. Zastanawiał się nad tą sprzecznością. Wcześniejszy plan z uśpieniem przez Łasicę strażników dawał nadzieję, że to może się udać załatwić bez hałasu nawet jeśli by trochę to potrwało. Ale walka stwarzała realne szanse, że będzie krzyk. Jak to aż za dobrze wiedział gladiator ludzie nie mieli w zwyczaju rozstawać się ze swoim życiem w milczeniu. Zwłaszcza podczas walki.

- No a co do zaskoczenia to oni mają tam ciągle drzwi do tej wartowni otwarte. Akurat na ten korytarz co dla nas najważniejszy bo do kanałów prowadzi no i magazynu. Jak ktoś z nich by siedział naprzeciwko drzwi to cały korytarz będzie widział. Dlatego w dzień chciałam abyś ty zajął tam miejsce. To jakby iść od południowego bloku, tam od tego zwykłego albo od kuchi. Można by podejść do samych drzwi. Jak olali by otwierane drzwi na korytarz i nie wyszli by sprawdzić to można by podejść pod samą wartownię. No ale to jak z kanałów to znów trzeba by robić cały objazd przez północne i wschodnie skrzydło. Albo wyjść na powierzchnię i przejść przez dziedziniec. - włamywaczka jaka miała też pewną dozę talentu aktorskiego teraz mówiła zamyślonym tonem zastanawiając się na głos jak to by można to podejście pod wartownię bloku specjalnego załatwić. Bo tak jak mówiła, najprościej byłoby pójść przez zachodnie skrzydło ale to miało w narożniku blok specjalny i wartownię. A z niej był widok na ten korytarz więc każdy kto otworzyłby drzwi w tym korytarzu od razu byłby widoczny z wartowni. O ile ktoś by siedział dokładnie naprzeciwko tego korytarza. Ale jak nie to właściwie można było podejść pod samą wartownię. Chyba, że znów ktoś by się zainteresował odgłosem otwierania drzwi i wyjrzał sprawdzić kto nadchodzi o takiej nocnej porze.

- I jak będzie larum to raczej nie będzie okazji na szukanie tej laski po magazynie. Trzeba wtedy brać wyrocznię i nogi za pas. No chyba, żeby jakoś po cichu się udało. To co innego. Wtedy może być czas aby poszperać tu czy tam. - zastanawiała się nad kolejnym aspektem tej sprawy. Znów wychodziło, że głośna akcja może zaalarmować pozostałych strażników nawet jak tych w wartowni specjalnych udałoby się dość szybko pozbyć.

- Ma być cichcem, to będzie cichcem - rzekł Egon. - Jak żeśmy wtedy szli do włazu, to nie było tam nikogo za dnia. Nocą też nie będzie, spodziewałbym się, że będą pilnować więźniów. Ale pewnie mniejsza obstawa.

- Ja bym tam poszedł. Droga od włazu będzie prosta, a ze strażą poradzimy sobie, jak wywabimy drani, a my już z Silnym ich w obroty weźmiemy. Koniec końców, jeśli będzie tęga obstawa, to przecież zawsze możemy wrócić i trzymać się zwykłego planu z uśpieniem ich.

- Jak dla mnie, nie ma tu co deliberować i mędrkować. Nie wiemy, jak jest tam w nocy, bo nikt z nas nie był. Rzekłbym: cóż nam szkodzi spróbować już dzisiaj i teraz? Inkwizycji tam nie będzie, bo za dnia będą. Będzie za ciężko, to wycofamy się. Jak rzeczecie? Łasica przed nami jako zwiadowca, ja i Silny, za nami może Aaron i Cichy. Trzech albo pięciu ludzi, nie więcej, do tej roboty.

- Nie rozumiesz, że jak nas zobaczą to już po ptokach? A trzeba tam zajrzeć aby się zorientować kto tam jest. I jak będzie łamanie kości i inne takie to będzie wrzask na całe kazamaty. Ale dobra. Nie ma co delibarować. Dość mam tej głupiej Katii. Idziemy. Ja idę po te nasze mądre głowy a ty po Silnego i Vasilija. Spotkamy się tutaj bo i tak musimy wejść kanałami w porcie. Dobrze by było wyrobić się do północy. - Łasica potrząsnęła swoją granatową głową jakby całkiem inaczej widziała ten punkt planu niż Egon. Ale była zdeterminowana nie przeciągać sprawy skoro dziś wmieszali się w nią zawodowcy strony przeciwnej. A do tego jedna z nich mogła ją rozpoznać pomimo makijażu i peruki. Wstała więc i zaczęła się ubierać szykując do wyjścia.

- No to wy idzcie. My tu na was zaczekamy. Gdyby było potrzeba mówcie wszystkim, że to ja was wszystkich wzywam. - Starszy popatrzył na dwoje młodszych kultystów, na grubego siedzącego obok i dał im swoje błogosławieństwo na ten nocny capstrzyk. Wieczór jeszcze był w miarę młody jednak zanim by zeszli miasto za resztą kultystów i jeszcze wrócili do portu no to realne było, że zejdzie im do północy albo idłużej gdyby pojawiły się jakieś komplikacje.

Egon zatem poszedł w pierwszej kolejności po Silnego, bowiem czuł, że z nim można było się dogadać najłatwiej. Była już późna wieczorowa pora, toteż kiedy doszedł do mieszkania Silnego, zapukał nieco głośniej parę razy, a jeśli to miało nie zadziałać, to przecież zawsze mógł wprosić się do mieszkania. Ostatecznie, sprawa była poważna.

Nie czekał zbyt długo. Usłyszał ciężkie kroki a potem ktoś pogmerał coś przy drzwiach i je otworzył trochę. Łańcuszek blokował ich pełne otwarcie ale wystarczał aby dało się zobaczyć kto puka.

- A. To ty. Czekaj. - mruknął mięśniak i zamknął drzwi. Odsunął łańcuszek i wpuścił rozpoznanego gościa do środka po czym zamknął drzwi ponownie. Był w samych kalesonach i koszuli więc pewnie jeszcze nie spał ale już był w łóżku.

- Co cię sprowadza? - zapytał gestem zapraszając gościa do środka.

- Ano… Sprawa jest.

Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; ulica Imperialna; rezydencja van Zee
Czas: 2519.02.26; Wellentag (2/8); wieczór


Pirora relaksowała się z koleżankami zadowolona jak potoczyła się jej rozmowa z ojcem Kamili. Malarka wyraziła chęć powiadomienia ojca o aktualnym stanie spraw, choć Mości van Zee musiałby czekać przez okres dyliżansu który musiałby dotrzeć do Averlandu iz powrotem. Szybciej dostaliby odpowiedź od ciotki Pirory z Mideihelmu i oczywiście bondyka wyraziła ochotę posłania odpowiedniej korespondencji. I wyraziła wielką wdzięczność za pomoc jaką okazał jej ojciec Kamili. Nie filtrował a ona nie podejmowała tych sposobów.

- Miałam dobrą modelkę. - Blondynka odpowiedziała z uśmiechem na uwage na temat piersi swojej syreny. - Cóż nie znam nikogo kto by robił tatuaże ale wiem o kimś kto ma ich tyle, że pewnie wie gdzie można je zrobić. Kupuje od niej statuetkę jutro mogę zapytać. Choć pewnie byłoby lepiej gdybyście takiej osoby nie zapraszały do siebie.

- Cóż nie wiem co u ciebie jest problem, jeśli ktoś chce i się nie boi to może kazać przystojnemu stajemnemu się całować. Wiem że siostra tak swego czasu robiła. Dosłownie zagroziła chłopakowi chłostą jeśli nie zrobi jak mu ona każe. To kwestia też czy twoi rodzice chcą cię wydać za mąż jako dziewicę. Jeśli nie jest to jeden z warunków to nie ma to znaczenia. Dla mnie niestety właśnie tak Ojciec próbuje mnie się pozbyć z domu. Sano naprawdę nie miałaś okazji? Żadne bale? Wycieczki schadzki z jakimś szlachcicem… choć faktycznie odkąd tu jestem poznałam same damy z towarzystwa, starych marynarzy ale żadnych młodych synów szlachciców. Czyżby północ rodziła głównie kobiety? - Przyznała dziewczyna kiedy zobaczyła że atmosfera jest już mocno swobodna. - Kamilo śmiem wątpić by kapitan de la Vega miałą odpowiednie partie ciała by cie poprawnie technicznie rozdziewiczyć.

- No to co? Na pewno by to była niesamowita przygoda. Taka piękna, dzielna i pełna temperamentu kobieta. A do tego oficer i szlachcianka. - ciemnoskóra gospodyni machnęła na ostatnią uwagę blond gościa ręką i uśmiechnęła się łagodnie patrząc rozmarzonym wzrokiem gdzieś w sufit.

- Ona już nie jest dziewicą. Ma to z głowy. Nie to co ja. - dla odmiany panna Moabit zmarkotniała jakby słowa koleżanek tylko ją zasmuciły.

- I bale, szlacice, słyszysz co ona mówi? Jak ja bym tu mieszkała na stałe i miała takie bale, schadzki, cukiernie i tak dalej to już dawno bym sobie załatwiła co mi potrzeba. No ale tam u nas to jak na wsi. Wszyscy się znają i to na wylot. Żadnego kawalera na poziomie! A ze stajennym… A wiesz, że o tym myślałam? Taki jeden marynarz u nas pracuje. Ma drewnianą nogę i opaskę na oku. I dużo tatuaży. Jak jest gorąco w lecie to pracuje bez koszuli. Nie mogę się na niego napatrzeć! Nie wiem czemu. Właściwie to nie jest przystojny, i starszy ode mnie. Ani gładki ani nic. Ale ma w sobie jakiś, taki zwierzęcy magnetyzm co mnie pociąga. Z nim to bym się mogła zapomnieć gdzieś na sianku. No ale pewnie zaraz by rozgadał kolegom. Bo w tartaku pracuje. No a jak w tartaku to zaraz cała wioska by wiedziała a jak jedna wie to i sąsiednie. I doszłoby do naszej służby i moich rodziców. Dopiero bym miała bobu! Panienka z dobrego domu puszcza się z drwalem. Toż to byłby skandal na cały sezon! Pewnie aż tu w mieście by było słychać. A tak to nawet jak ktoś interesujący przyjedzie to w interesach i potem wyjeżdża. Zresztą moja mama to jakiś dryg do tego ma, jakoś zawsze umie wyczuć który mi wpadł w oko i mnie zaraz znajduje jakieś zajęcie aby “do niczego nie doszło”. I tak się męczę już któryś sezon. Ale koniec z tym! Postanowiłam, że tym razem to kogoś sobie znajdę! No… Tylko nie chciałabym aby zaraz całe miasto wiedziało. Bo w końcu też by doszło do moich rodziców. - Sana rozgadała się na całego gdy od tego wina i palonego zioła od serca wyrzuciła z siebie swoje troski, żale i potrzeby. Opisywała ten swój dom jakby była tam zamknięta w złotej klatce. Ale jeśli naprawdę był to taki przysłowiowy kraniec szlacheckiego świata to mogła być jedyną panną na wydaniu nie licząc plebsu z warsztatów czy okolicznych wsi.

- No tak, bo widzisz Piroro, Sana ma prawdziwego pecha do kawalerów. W zeszłym sezonie już pisała z takim przystojnym porucznikiem no ale wypłynął i się utopił. A drugi chyba nie zdążył wrócić przed zimą to nawet nie wiadomo co się stało. Może po zimie wróci. A może nie. - gospodyni zaciągnęła się fifką po raz kolejny i zdradziła koleżance dodatkowy aspekt dramatu siedzącej obok brunetku w jej sercowych niepowodzeniach. Ta smutno pokiwała głową potwierdzając jej słowa i sięgnęła po kielich z winem.

- Ale że ty Kamilo miałaś już takie doświadczenie z kochankiem to się nie spodziewałam, - Blondynka zauważyła uśmiechając się do czarnowłosej szlachcianki.

- Zwierzęcego magnetyzmu ci się zachciało. Cóż nie znam takich ale jak czasem słucham trzebiotek w tawernach to mi się wydaje że ten co ma milczeć to będzie wyżej urodzony oficer marynarki. A ten zwierzęcy magnetyzm nie wiem w piechocie morskiej, też wyjeżdżają po zimie z miasta. - Pirora zadumała się i popiła parę łyków wina. - I może zamiast pisać i przedłużać aż się zima skończy może po prostu zacznij z takim rozmawiać, dużo ich chodzi mna mszę. Zawsze możesz się rozglądać.

- No jak mieszkasz sama no to nie bardzo jest z kim rozmawiać. A tutaj dopiero co przyjechałam. Na mszy jednak widziałam paru interesujących kawalerów. No i liczę na ten kulig albo jakieś przyjęcie trzeba by zorganizować by była okazja poznać kogoś ciekawego. - panna Moabit trąciła stopą łydkę gospodyni aby podkreślić na czyją pomoc liczy w organizacji takich towarzyskich inicjatyw. Z ich trójki pod tym względem jedna z najpopularniejszych panien z towarzystwa miała faktycznie największe możliwości.

- No ten kulig będzie. Przecież ostatnio rozmawiałyśmy z dziewczynami na spotkaniu. I jeszcze w Festag po mszy. No będzie, i to już niedługo. Myślę, że w tym spotkaniu poetyckim już powinno być wiadomo co, gdzie i u kogo. A ty Pirora się nie dziw, że same panie u nas. Dopiero byłby skandal jakby jacyś mężczyźni odwiedzali panny, nażeczone i mężatki wieczorową porą na jakichś spotkaniach. Już widzę jakby miasto huczało od takich zbulwersowanych plotek. - ciemnoskóra panna z dobrego domu pokręciła głową na znak, że te ograniczanie obyczaju i moralniści o jakich mówiła wcześniej szlachcianka z Averlandu ograniczają także i takie spotkania towarzyskie. Jakby wyszło, że szlachcianki sprowadzają sobie jakichś mężczyzn na wieczorne spotkania to łatwo było już o podejrzenia, że w niecnych albo i lubieżnych celach. Tymczasem gdy towarzystwo było jednorodne pod względem płci to takie podejrzenia były o wiele mniejsze i to zarówno wobec pań jak i panów.

- A jakichś kapitan czy porucznik marynarki no tak, brzmi ciekawie. Zwłaszcza, że wypłynąłby na wiosnę w morze. No mam nadzieję, że jak szlachcic i oficer no to by potrafił zachować się przyzwoicie i nie rozpowiadać kolegom i reszcie jak to rozdziewiczył jakąś szlachciankę. Jej! Czasem to bym chciała być zwykłą dziewczyną z plebsu! Ja widziałam te nasze służące, pokojówki, pracownice tartaku takie zwykłe dziewczyny! Im jest łatwiej z takimi sprawami. Wystarczy byle wesele, festyn, zabawa albo schadzka gdzieś w polu albo w lesie. A na mnie to wszyscy się gapią i wiedzą kim jestem z miejsca wszystko utrudnia. Zwłaszcza jak trudno o kawalera na moim poziomie bo tacy prawie do nas nie przyjeżdżają. Dobrze,że chociaż tutaj jest ich więcej. No takiej zwykłej dziewczynie to chyba jednak łatwiej niż szlachciance na krańcu świata. - Sana pokiwała głową i przygryzła wargę jak sobie próbowała imaginować w myślach taką marynarsko - oficerską kandydaturę. Miała pewne wątpliwości ale widocznie oficerowie marynarki kojarzyli jej się raczej pozytywnie i interesująco. Chociaż bolała nad swoją pozycją gdy wspominała jak to łatwo mają z tymi sprawami schadzek zwykłe dziewczyny z jej obejścia. Tutaj jednak towarzystwo błękitnokrwistych było liczniejsze to dawało jednak nadzieję, że okazji będzie więcej niż tam u niej na końcu cywilizowanego świata.

- Jakbyś była zwykłą dziewczyną to byś nie leżała teraz w moim łóżku. - odparła ze śmiechem Kamila rewanżując się trąceniem stopą łydki koleżanki aby przypomnieć jej, że jednak ta ich pozycja w społeczeństwie ma jakieś plusy.

- Największe lubieżne cele chwilowo ma Sana - zadziornie acz przyjaźnie - i ja tu nie mówię o nocnych schadzkach ale nawet po mszach żadnych kawalerów którzy by mieli na tyle odwagi by podejść, przedstawić się czy porozmawiać. Jak tak dalej pójdzie Sana rzeczywiście straci cnotę z tym kogo jej rodzice przyprowadzą do domu pewnego dnia. A no niestety jak bardzo nasi rodzice chcą dobrze oni patrząc na nasze związki w pragmatyczny biznesowy sposób.

- Ach zwykłe dziewczyny z obejścia też mają problemy z tymi sprawami. Nawet większe niż my. - Blondynka się zadumała. - Czytałam kiedyś taką książkę, romans z mezaliansem. O córce wicehrabi i jej paroletnim romansie z oficerem piechoty. Powiem ci że niektóre pomysły na ich “przypadkowe spotkania” były bardzo pomysłowe. Na przykład na balu maskowym, albo chatce myśliwego pod lasem, albo w mieszkaniu służki pod przebraniem.

- O! Bal maskowy! Albo w chatce pod lasem! Albo jako służka! O! Ależ to by było ekscytujące! - obie szlachcianki roześmiały się na ten komentarz Pirory o lubieżności ale potraktowały to na wesoło. W ramach wspólnoty dusz Kamila zaciągnęła się swoją fifką i podała ją szatynce. Ta nie zdążyła się zaciągnąć bo na ostatnią uwagę blondynki zareagowała z niekłamaną ekscytacją, wręcz entuzjazmem. Jakby to były właśnie przygody o jakich do tej pory słyszała albo czytała i zawsze chciała przeżyć ale nie miała dotąd okazji.

- Szkoda, że nie wiedziałam, że masz takie zachcianki. Bo bym cię przedstawiała jako swoją służącą. - roześmiała się panna van Zee na tą wesołą i gwałtowną reakcję koleżanki spoza miasta.

- No tak, teraz to już za późno. Może mnie w towarzystwie nie rozpoznają tak jak ciebie, Madi albo Froyi no ale jednak parę osób mnie kojarzy. - powiedziała Sana kiwając głową jakby też żałowała, że ten wariant już nie jest tak łatwy do zrealizowania jakby była całkiem nowa w mieście.

- A ty Piroro? Miałaś już przyjemność z jakimś mężczyzną? - szatynka zaciągnęła się palonym zielem w eleganckiej, szklanej rurce i podała ją blondynce aby i ta mogła z niej skorzystać.

- Tylko ukradkowe pocałunki i tańce. Ojciec reklamuje mnie jako dziewicę w swoich planach matrymonialnych związanych z moją osobą. - Przyznała się przed koleżanką. - Ale, to nie to że jestem naiwną młódka. Czytam, rozmawiam… i podglądam czasem. I zanim spytasz, tak trochę czasem bym chciałą ale póki co wybrzydzam bo jeśli mam później dostać pasem po plecach od ojca to musiałby być ktoś naprawdę wyjątkowy. - Pirora zwróciła się do Sany.

- Ojej ty to masz ciekawe życie! Też bym tak chciała mieszkać w tawernie. Tam to łatwiej spotkać kogoś interesującego. No ale ja mam inną sytuację niż ty. Nie wyglądałoby dobrze jakbym się wyprowadziła od Kamili i jej papy poza tym są dla mnie bardzo mili i kochani. To byłaby czysta niewdzięczność. - brunetka znów jęknęła żałośnie jakby ponownie odkryła, że blond panna z Averlandu miewa przygody jak z romansu o jakich szatynka do tej pory tylko czytała.

- Podlgądasz czasem kogoś? Jak robią… No wiesz… A oni o tym wiedzą? Ojej o czymś takim to jeszcze nie słyszałam. To chyba bardzo ekscytujące. - ciemnoskóra gospodyni za to zainteresowała się czym innym ale też chyba nie spodziewała się takiej pomysłowości u swojego gościa z dalekich, południowych stron.

- No właśnie? Podglądasz kogoś? A kogo jeśli można wiedzieć? I jej! No dziewczyny, same widzicie, musimy zorganizować jakiś bal aby się wyszumieć! Taki choćby maskowy jak Pirora mówiła. - Sana po chwili też się zreflektowała jakim niecodziennym wyczynem pochwaliła się panna van Dyke i wydawała się tym zaciekawiona. Jednak z miejsca przeszło to w apel do gospodyni która z ich trzech miała najwięcej możliwości w tej materii.

- Teraz ten kulig będzie. Może uda się zorganizować coś do tego kuligu. Przed, w trakcie, albo po. A kogo byście chciały zaprosić na ten kulig albo i bal? - panna van Zee uśmiechnęła się łagodnie i chyba też jej miła była myśl o takiej zabawie. Jednak trzeba było to jeszcze zorganizować i ustalić z pozostałymi uczestnikami zabawy.

- Wiesz nie wiedziałam to byłam ciekawa, skąd niby wiem, że starsza siostra z koniuszym figlowała. A kogo dom duży i ma służby od groma a służba wiadomo też swoje potrzeby i miłosne schadzki ma. - Pirora powiedziała pyszałkowato. - Po prostu trzeba umieć obserwować i wiedzieć gdzie się schować.

- Kogo bym chciała zaprosić, rozumiem że to pytanie o przedstawiciela płci przeciwnej. Mhmmm aż tylu kawalerów nie znam ale myślę że Herr Keller. Ten oficer nawigator, byłby dobry na taką wyprawę. - Pirora powiedziała po chwili zastanowienia. Z lekkim niezadowoleniem przyznała przed sobą że nie zna aż tylu szlacheckich panów.

- Ah, Herr Keller, no tak, wydaje się być dżentelmenem na poziomie. A ty Sana się nie bój, jak będziemy robić ten bal będziesz moim gościem honorowym to na pewno jakiś amant się znajdzie. Myślę, że w Backertag na spotkaniu będzie można już porozmawiać o tym balu przy okazji tego planowanego kuligu. Wieczór i noc pewnie i tak spędzimy tam gdzie będzie biesiada tego kuligu. To można by to połączyć z jakąś zabawą. - Kamila mówiła jakby była gotowa połączyć te dwie atrakcje w jedną większą. I chyba była dobrej myśli sądząc po jej łagodnym uśmiechu. Co dobrze wróżyło przedsięwzięciu bo w końcu mówiła to panna van Zee, jak nie najważniejszy gość na takiej zabawie to jeden z najważniejszych.

- No a z tym podglądaniem to faktycznie. Muszę spróbować. Może i mnie by się udało zorganizować coś takiego. - panna Moabit nalała sobie wina do kielicha i kręciła nim delikatnie aby wzbudzić smak wina. Wydawała się być pod wrażeniem swojej rówieśniczki z południa i jej wyczynów.

- A myślisz, że Rose to by chciała pojechać na taki kulig? Czy to dla niej zbyt nudne i dziecinne? Znaczy jakby oczywiście wróciła cało na czas do miasta. - wyglądało na to, że gdy Pirora pociągnęła pytanie o zapraszane na bal osoby to myśli gospodyni znów zakręciły się wokół estalijskiej pani kapitan.

- Trudno powiedzieć. Z jednej strony może jej się taka rozrywka spodobać zwłaszcza jeśli będzie tam na przykład polowanie z drugiej po spędzeniu paru dni w podróży przez mroźne ostępy spędzanie czasu w kolejnych mroźnych ostępach może nie wydawać się jej tak atrakcyjna. Chyba wszystko zależy od atrakcji. - Pirora nie była pewna co by siedziało w głowie de la Vegi ale zaprosić zawsze można najwyżej kobieta odmówi.

- No to ona jeszcze nie wróciła? Szkoda. Mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku. A myślisz, że co by mogło jej się spodobać z takich atrakcji? Polowanie? Jej to chyba bym musiała z Froyą porozmawiać. Ona się zna na takich rzeczach. Po kuligu to pewnie by była jakaś biesiada w domku myśliwskim. Albo w jakimś dworku za miastem bo to szkoda wracać już do miasta. Lepiej przenocować na miejscu. No i rano też można coś jeszcze porobić i nawet wcale z rana nie trzeba wracać do miasta jakby ktoś nie chciał. - Kamila wydawała się być bardzo podekscytowana myślą, że piękna pani kapitan mogłaby dołączyć do takiej zabawy za miastem i chyba liczyła, że Pirora co ją zna najlepiej coś mogłaby jej podpowiedzieć w sprawach organizacyjnych takiego przedsięwzięcia.

- No ale jak ten kulig będzie zanim ona wróci do miasta to raczej jej nie będzie. A ten kulig to jak to nie uwłacza waszym szlacheckim mościom to u nas można zrobić nocleg. Przecież my cały dworek mamy a w tartaku można zostawić sanie, konie, dla służby też będzie jakieś miejsce. Chyba, że macie inne miejsce już ustalone to też dobrze. - Sana zaproponowała swój własny adres co dla koleżanek z miasta był dość egzotycznym i odległym miejscem. I na metę kuligu mógł się nieźle nadawać. Chociaż inne przedstawicielki rodów pewnie miały też własne posiadłości za miastem.

- U nas nad morzem też by można zrobić. Ale właściwie mi obojętnie. Może być u nas, u was, albo jeszcze gdzie indziej. Na spotkaniu z dziewczynami porozmawiamy o tym. - ciemnoskóra gospodyni dała znać, że tak prywatnie to właściwie nie ma swojego faworyta do takiego przystanku w tym kuligu i nie musiała się przy tym upierać.

- Ja w ogóle się cieszę że coś się dzieje w tej gestii. Zimowa pogoda nie sprzyja jak widzę wydarzeniom miastowym. To tym bardziej się cieszę że będę w stanie partycypować w tym wydarzeniu. - Pirora powiedziała apropo kuligu szlacheckiego.

- Oh, oczywiście, że będziesz, zapraszam cię serdecznie. - Kamila uśmiechnęła się ciepło do blond gościa i położyła swoją dłoń na jej dłoni w uspokajającym geście.

- No ale ten kulig to jeszcze pewnie parę dni jak w Backertag mamy jeszcze umawiać się z dziewczynami na szczegóły. A macie jakieś plany na jutro? - Sana zachowała się podobnie życzliwie do Pirory jak gospodyni była jednak ciekawa czymś na bliższą przyszłość niż sanna za miasto jaka miała się pewnie odbyć w ciągu kilku następnych dni ale jeszcze nie bardzo było wiadomo kiedy.

- No pewnie dowiozę list rekomendacyjny od ojca Kamili do urzędu i troszkę może pchnę tą kamienice do przodu. Może też zacznę nowy obraz tak to nie mam jeszcze planów. Chyba po prostu pochodzić po mieście w szukaniu ciekawostek. O właśnie miałam odebrać pakunek od krawcowej. - Powiedziała Pirora dzieląc się pewną ilością informacji apropo jej planów na przyszłość.

Marktag; noc; kanały

No to poszli. Starszy życzył im jeszcze powodzenia i pobłogosławił ich ściskając każdego przed wyjściem. Razem z Karlikiem i Kurtem odprowadzał ich wzrokiem z pokładu starej krypy. Jednej z wielu jaka była zacumowana w nocnym porcie zasypywanym drobnym, śnieżnym puchem. Odjechali saniami sprowadzonymi wcześniej przez grubego skarbnika grupy. Na razie prowadził Silny jaki wydawał się być najlepszym woźnicą z nich wszystkich. A przynajmniej nikt nie zgłaszał się do przejęcia lejców gdy on je złapał i zasiadł na koźle. Nie było więc takie dziwne, że nie chcieli siedzieć obok siebie z Łasicą więc ona usiadła na tylnej ławie sań. Te zaś bez przeszkód sunęły przez wymarłe i zaciemnione miasto.

Dotarli do miejsca gdzie był ukryty właz do kanałów. Nie było jednak jeszcze Vasilija ani jego przewodnika. Silny zastanawiał się chwilę co z tym fantem zrobić. Trudno było oczekiwać by pieszy mógł się po tych zaśnieżonych ulicach ścigać z saniami. Zwłaszcza jak miał spacer w jedną i drugą stronę po tym mieście i nawet jak Cichy wyszedł wcześniej nie musiało to oznaczać, że będzie pierwszy niż reszta.

- Dobra wie gdzie to jest. Chyba się nie zgubi. Poczekamy na niego w środku. - zdecydował w końcu łysy mięśniak. Złapał za jakiś łom czy coś podobnego i chwilę mocował się aby po omacku wsadzić końcówkę w dziurę włazu by móc go podważyć. Ale gdy mu się udało poszło gładko. Właz został odrzucony i reszta mogła zejść na dół.

- Zostań tu i czekaj na nas. Jak przyjdzie Vasilij to powiedz mu, że już zeszliśmy na dół i tam na niego czekamy. - Silny poinstruował rozczochrańca jaki zgłosił się na ochotnika aby poczekać na nich w saniach. Spojrzał ostatni raz w niebo. Było szare, ciemne i zachmurzone. Mógło być już w okolicach pierwszego dzwonu. Do świtu zostało jeszcze kilka. Po czym zeszli na dół. Tam zapalili lampy i Łasica przejęła rolę przewodnika. Szła pierwsza z lampą a ostatni szedł Silny z drugą. Szli i szli mijając kolejne podziemne sklepienia, brudne i śmierdzące. Szare szczury czmychały od nadchodzącego światła i najwyżej z ciemności ich małe ślepka odbijały się od światła czerwonymi punkcikami. Łotrzyca musiała mieć niezłą orientację bo trafiła bez zauważalnych trudności do stosu leżących cegieł i ziemi jakie Strupas z Egonem wykopali parę dni temu aby poszerzyć wejście.

- Czekamy na Cichego czy idziemy sami? - zapytała łotrzyca patrząc na pozostałych. Trudno było zgadnąć kiedy by się pojawił hersz przemytników. Może za chwilę. A może za kilka pacierzy. Pod ziemią to nawet nie bardzo było jak sprawdzić czas i porę doby.

- Czekamy na Cichego - rzekł Egon. - Co, wiecie, jak się tam idzie? Bo ja nie pamiętam tak dobrze.

- Tak, to chwilę poczekajmy - zgodził się Joachim, który starał się emanować spokojem, choć nie był pewien na ile mu to wychodzi. Niewiele miał doświadczenia w tego rodzaju akcjach. Wcześniej rzucił na Łasicę zaklęcie, które miało zapewnić łotrzycy dobrą fortunę i przebrał się w zwyczajne szaty z kapturem.

- Chyba idą. - syknęła cicho dziewczyna z ferajny gdy dojrzała pierwsza jeszcze mętny odblask światła gdzieś tam na ścianie podziemnego tunelu. Zapewne ich samych też światło lamp zdradzało i zapowiadało ich obecność w podobny sposób. Alternatywą jednak były grobowe ciemności pełne śmierdzącego zaduchu kanałów co chyba nikomu się nie uśmiechało. Z początku nie było wiadomo kto nadchodzi chociaż szanse na jakiegoś przypadkowego przechodnia w środku nocy właśnie w tym miejscu kanałów były dość nikłe. I faktycznie odblask na ścianie przerodził się w końcu w światło latarni a ta po jakimś czasie w dwie idące sylwetki. Gdy wreszcie weszły w promień latarni okazało się, że to Vasilij z jednym ze swoich ludzi. Nawet nie bardzo dało się określić ile na nich czekali.

- Dobra to ładuj się. Egon idź za nią. Potem reszta. Ten twój niech tu na nas czeka. - burknął Silny który zdjął dłoń z okutej pałki jaką miał za pasem gdy okazało się, że to nikt obcy. Cichy skinął głową do swojego pomocnika i Łasica podeszła do poszerzonego otworu mokrej i zmarzniętej ziemi pełnej ceglanych i skalnych odłamków. Zwinnie weszła do środka chociaż i tak trzeba było iść na czworakach. Strupasowi i Egonowi udało się rozebrać te wąskie kolanko jakie tak mocno utrudniło pierwsze podejście co tylko staremu kanalarzowi i młodej włamywaczce pozwoliło się sforsować. Teraz podejście było o wiele łagodniejsze i lżejsze. Co nie znaczyło, że lekkie. Pierwsza weszła Łasica, potem Egon i reszta. Na końcu znów czołgał się Silny zamykając ten powolny pochód. Dość szybko zimne i mokre grudki dostały się we włosy, za mankiety i karki każdego kto się tędy czołgał. A jak wyszli w jakimś pomieszczeniu to każdy był uwalony tą ziemią po jakiej się czołgał. Otrzepywanie się niewiele pomagało. Wyglądali jakby się czołgali po jakiejś ziemi.

- To teraz ty. Bo ja to nie dam rady. - powiedziała włamywaczka gdy przeszli jeden czy dwa zakręty zapomnianego korytarza i podeszli do szczebli wmurowanych w cembrowinę. Na jej szczycie był właz. Ten sam do jakiego otwarcia gladiator zamówił hak u kowala. Ten był jednak potrzebny gdy chciało się ciągnąć właz za jaki inaczej właściwie nie było jak złapać. Z tej jednak strony, od dołu, wystarczyło go wypchnąć i żaden hak nie był potrzebny. Jednak właz swoje ważył więc musiał to być ktoś silny. Oprócz Egona to pewnie tylko Silny nie miałby z tym większych kłopotów. On jednak skinął na gladiatora aby ten zabrał się za ten właz. Pozostali czekali na dole obserwując jak nogi kolegi znikając w cembrowinie a potem najwyżej z dołu mogli patrzeć jak się zmaga z martwym, zimnym kawałkiem metalu. Nie było mu zbyt wygodnie bo musiał stać na szczeblu a barkami i rękami napierać na właz. Ale chociaż trochę się zasapał to jednak udało mu się unieść i odrzucić właz. Jako, że nie miał ze sobą lampy to prawie nic nie widział. Zastała go cisza i ciemność.

Po chwili znów cała grupka musiała po kolei wspinać się po zimnych, mokrych i brudnych szczeblach aby wyjść w pomieszczeniu jakie na razie widziała tylko ta dwójka jakiej udało się przeniknąć do kazamat jako pracownicy.

~ To teraz już uwaga i cicho. Bo już jesteśmy w lochach. Będę szła pierwsza. A wy trochę za mną. ~ wyszeptała Łasica ubierając na siebie wyjętą zza pazuchy rudą perukę w jakiej udawała Katię. Wcięła lampę w dłoń i ruszyła do drzwi. Były zamknięte. Ale włamywaczka uklękła i po chwili gmerania wytrychami udało jej się je otworzyć. Wyszli na korytarz i znów historia się powtórzyła podobnie jak to było za pierwszym razem gdy z Egonem znaleźli ten właz. Każdy kolejny segment korytarza był zamknięty na klucz. Więc każdy kolejny trzeba było otwierać jak nie kluczem to wytrychami. A jak kluczy nie mieli to spadało to na włamywaczkę.

~ To chyba ostatni kawałek. Tamte drzwi to chyba ostatnie przed wartownią. Nie pokazujcie się ze światłem. Poczekajcie tu na mnie. ~ szepnęła Łasica gdy otwarła kolejne drzwi jakie wydawały się podobne jak poprzednie. Ale na wyczucie to Egonowi wydawało się, że mogą już być w połowie zachodniego skrzydłą to faktycznie już mogło im niewiele brakować do narożnika gdzie był blok specjalny i wartownia. Na razie jednak Łasica oddała swoją lampę kolegom a sama zanurzyła się w mrok. W ciągu kilku kroków zrobiła się z niej majacząca sylwetka a po kilku kolejnych w ogóle stracili ją z oczu. Nic nie było widać ani słychać. Tylko własne oddechy i nerwowe spojrzenia maskujące niepokój. Byli na terytorium wroga i teraz nawet przypadkowe spotkanie z kimkolwiek spoza ich grupy mogło mocno namieszać. Czekali chyba niezbyt długo gdy pojawiła się bezszelestna zjawa jaka po kilku kroków zmieniła się w powracającą Katię.

~ Przez szczelinę pod drzwiami prawie nic nie widać. Ale chyba jest ciemno jak i tutaj. Jest jednak jakiś odblask. Pewnie z wartowni. Mogę spróbować otworzyć te drzwi. Może nie zauważą jak jest ciemno. ~ włamywaczka streściła co udało jej się dojrzeć na drugim końcu tego fragmentu korytarza. W końcu jakby już otworzyła te ostatnie przed wartownią drzwi to już akcja mogła się zacząć w każdej chwili. I trudno było przewidzieć jak się potoczy.

- Dobra, spróbuj - Egon szepnął. - Tylko wolno, po cichu.

Jak się okazało wcześniej, łańcucha na statku nie było, toteż musiała wystarczyć gruba lina, którą cumowano łodzie w porcie. Egon był pewien, że taki gruby sznur aż zanadto powinien wystarczyć, żeby sprawować się tak, jak łańcuch.

Gladiator miał nadzieję, że w istocie, zaklęcie fortuny rzucone wcześniej przez Joachima sprawi, że włamywaczka okaże się sprawna w swojej robocie.

- Tak, nie mamy na co czekać. - zgodził się Joachim, spoglądając na ciemność na drugim końcu korytarza.
- Na razie jeszcze nie ma potrzeby używać zaklęcia by odciągnąć uwagę, nie?

- Nie, poczekajmy, aż Łasica drzwi ogarnie - Egon mówił bardzo cicho.

~ Schowajcie światło. Przymknijcie drzwi. Bo jak otworzę tamte to w ciemności każdy promyk będzie widać. ~ włamywaczka poradziła im szeptem wskazując na dwie latarnie jakie mieli ze sobą. Silny odstawił swoją na podłogę przy ścianie i stanął za nią aby ją osłonić od otworu drzwi. Vasilij postąpił podobnie i stanął przy drzwiach gotów przymknąć je gdy koleżanka wróci do poprzednich.

~ Jak stuknę dwa razy to znaczy, że otwarte. I możecie przyjść. Ale pojedynczo aby jeden na drugiego nie wpadł po ciemku. No i zostawcie wtedy światło tutaj. ~ poleciła im i chwilę się zastanawiała czy coś jeszcze mają do ustalenia. Ale widocznie nie. Bo ponownie wróciła na korytarz prowadzący do specjalnego i po paru krokach zniknęła im w mroku. Vasilij przymknął drzwi do wąskiej szczeliny i stał przy niej nasłuchując tych stuknięć jakie obiecała im niebieskowłosa. Znów stali i czekali. Aż zbyt wyraźnie było słychać własne oddechy czy jakieś tajemnicze szumy i szmery jakie niosły się po lochu.

~ Ciekawe czy będzie słychać te stukanie co mówiła. ~ szepnął cicho herszt przemytników. Który powinien przekazać kolego sygnał jaki usłyszy.

~ Jak nie usłyszysz to wróci po nas. ~ Silny wydawał się znów najbardziej obojętny na trudności z jakimi mogła się natknąć jego tradycyjna oponentka. Czekali długo albo krótko. W nocnych lochach trudno było mierzyć czas.

~ Jest! Stuknęła dwa razy. ~ oznajmił przemytnik pozostałym i popatrzył na nich z ulgą. Silny dał znak brodą, że jak tak to czas ruszać.

Egon siebie nie uważał za kogoś, kto potrafi się skradać. Nie w smak byłyby mu podchody, bo wiedział, że w takim konkursie przegra zawsze.

- Dobra, znacie plan - rzekł Egon, wiedząc, że skoro drzwi są otwarte, to następne w kolejności będzie odwrócenie uwagi i zwędzenie kluczy.

Jednak on i Silny potrzebowali być na pozycji, żeby ubezpieczać operację.

Następnie pochylił się i wolno, bardzo wolno szedł przed siebie, macając wielgachną łapą przed sobą.

Joachim pomodlił się w myślach do Pana Przemian, miał nadzieję że będzie mógł liczyć w tej próbie na łaskę swojego kapryśnego patrona. Następnie podążył ostrożnie za Egonem.
- Przywołać jakiś odgłos z drugiej strony? - wyszeptał do niego.

Po kolei przechodzili zaciemniony korytarz dołączając do czekającej przy jego końcu koleżanki. Aż przeszła cała grupka. Szczęście na razie im sprzyjało i nikt z nich się nie wywrócił, nie wrzasnął czy czegoś nie kopnął zdradzając przed czasem swoją obecność strażnikom.

~ Teraz ostrożnie. Otworzę drzwi. ~ w ciemnościach dobiegł ich szept Łasicy jaka klęczała przy klamce zamkniętych drzwi. Musiała je otworzyć wcześniej bo teraz wystarczyło, że nacisnęła klamkę i powoli pokazała się szczelina na resztę korytarza. W zaległych ciemnościach każde źródło światła widać było wyraźnie i z daleka. Więc i bez trudu każdy kto wyjrzał zza framugi dojrzał oświetlony prostokąt drzwi i siedzącego w nich strażnika. Tak jak się obawiała wcześniej włamywaczka siedział naprzeciwko drzwi więc gdyby paliło się światło już teraz mógłby ich dojrzeć. Ale się na szczęście nie paliło więc mrok skrywał otworzone wytrychami drzwi. Za to korytarz południowy i samo wejście do bloku specjalnego było oświetlone pochodniami. Więc z tym strażnikiem co siedział za stołem trudno było liczyć na skryte podejście nawet zawodowej włamywacze jak Łasica. Jak tylko by weszła w promień świateł korytarza raczej musiał ją dostrzec.

~ Widać jednego. Ale pewnie jest tam ich więcej. ~ szepnął Vasilij bo faktycznie było widać tylko jednego strażnika. I zachowywał się jakby to była kolejna, nudna, rutynowa zmiana jak wiele poprzednich. Jednak sądząc z ruchów głowy to pewnie z kimś rozmawiał bez pośpiechu.

- Według planu - rzekł Egon bardzo cicho. - Odwracamy uwagę. No, mistrzu magii… Jebnij no nam tu jakieś zaklęcie. Niech kto usłyszy jaki głos wołający o pomoc z cel.

Joachim skinał głową i skupił się na splątaniu prostego zaklęcia, które powinno mu wyjść bez problemu, choć z drugiej strony kiedy przywołało się choć niewielką cząstkę mocy samego Chaosu nic nie było pewne. Miał zamiar wykreować krzyk przerażenia dochodzący z przeciwnego kierunku niż ten z którego oni nadciągali.

W ciemnościach nie widzieli się nawzajem. Słyszeli tylko swoje oddechy i czasem czyjeś kolano czy ręka otarło się o sąsiada albo but poruszył się na zimnej posadzce. Więc wszyscy usłyszeli ciche mamrotanie Joachima w dziwnym, obcym języku gdy ten szeptał słowa zaklęcia. Szybko skończył a prawie jednocześnie gdzieś przed nimi rozległ się jakiś krótki, dziki wrzask. W przeciwieństwie do nich na wartowni tego się nie spodziewali. Ale kultyści ze swojego miejsca widzieli reakcję tylko tego jednego strażnika co siedział naprzeciwko drzwi. Spojrzał zaskoczony przed siebie więc wyglądało jakby nagle ich dostrzegł. Usłyszeli głosy dobiegające z wartowni ale nie dało się zrozumieć słów. Jednak można było rozpoznać nutkę zaniepokojenia i zaskoczenia. W końcu ten co siedział podniósł się, wyszedł zza stołu i podszedł do drzwi. Rozmawiał o czymś z kolegami i skończyło się na tym, że jeden został w przejściu do wartowni, drugi wyszedł na korytarz ale odprowadzał wzrokiem trzeciego kolegę jaki kultystom zniknął z oczu prawie od razu jak ruszył południowym korytarzem. Pewnie sprawdzić kto tam u sąsiadów się tak drze. Pozostała dwójka czekała na jego powrót.

-To co, atakujecie? - Wyszeptał Joachim do Egona i Silnego, on nie miał zamiaru pchać się pierwszy do walki.
- Mogę jeszcze przywołać światła, żeby ich bardziej rozproszyć - dodał.

- Dobra, przywołaj te ogniki przy celi wieszczki - rzekł Egon, sądząc, że jeśli strażnicy zobaczą światło w celi wieszczki, to pójdą sprawdzić, o co chodzi. - Potem uderzamy. Cichy blokuje drzwi, my na nich.

Egon nie miał pojęcia, w jaki inny sposób można by rozwiązać ten problem. Był jednak pewien, że w przypadku gongu na alarm będą mieli parę dłuższych chwil, żeby zabarykadować drzwi.

~ A w ogóle gdzie jest ta wieszczka? ~ zapytał cicho Vasilij. W końcu wcześniej byli tu tylko Łasica i Egon a reszta była tu pierwszy raz więc widzieli tylko kawałek korytarza i otwarte drzwi do wartowni gdzie stało dwóch strażników rozmawiając ze sobą przyciszonymi głosami. Widocznie czekali z czym wróci ich kolega jaki poszedł sprawdzić ten wrzask.

~ Te ostatnie drzwi po prawej. Te za nimi. Tam jest korytarz i wejścia do cel. Wyrocznia jest w ostatnich po prawej. ~ wyszeptała Łasica tłumacząc gdzie jest ich główny cel do zabrania.

~ Aha. A jakie drzwi mam blokować? Tu jest ich pełno. ~ zapytał jeszcze herszt przemytników bo z miejsca gdzie stali albo klęczeli widać było z pół tuzina drzwi prowadzących nie wiadomo dokąd. Przynajmniej jak ktoś tu wcześniej nie był.

~ Dobra to róbmy coś bo się tamci na zwykłym bloku zorientują, że coś się dzieje z tym wrzaskiem. ~ odparła włamywaczka zdenerwowanym szeptem.

- No to Silny, Egon, ruszajcie - wyszeptał do towarzyszy Joachim zgadzając się z Łasicą, że nie było co tracić czasu.
Następnie splótł kolejne, w miarę proste zaklęcie, zamierzając przywołać błędne ogniki w dole głównego korytarza, przy celach.

Egon skinął głową i dobył topora. Czekał w napięciu na to, co stanie się za chwilę i co zrobią pozostali strażnicy.

- Te na lewo - rzekł Egon, wskazując na drzwi na wschodzie od wartowni. - Za rogiem.

~ Które na lewo? ~ zapytał szeptem Vasilij który w tych ciemnościach nie mógł zobaczyć gestów Egona ani niczyich innych. Atmosfera robiła się nerwowa. Jakieś krzyki które poszedł sprawdzić jeden z wartowników teraz coś miała uczynić magia Joachima to wszystko sprawiało, że grupka spiskowców mogła się spodziewać jakiegoś przełomu w każdej chwili. Nie sposób jednak było zgadnąć jaki to będzie przełom. Zwłaszcza, że dobrą chwilę obaj wartownicy obserwowali południowy korytarz gdzie poszedł ich kolega i nie bardzo zwracali uwagę na pozostałe. Od czasu do czasu któryś mówił coś do drugiego ale najwidoczniej raczej czekali z jakimi wieściami wróci ich kolega. Więc irytująco długo, żaden nie odwrócił się za siebie na tyle aby spojrzeć w przez niewielkie okienko w drzwiach specjalnego aby dojrzeć coś nowego. Ale jak to zrobił klepnął w ramię kolegę i obaj spoglądali przez chwilę. Na co to nikt z kultystów nie widział, tylko Joachim mógł mieć pojęcie co mogli widzieć. Chociaż on sam ich nie widział a trudno było mu sterować błędnymi ognikami w dość ograniczonej przestrzeni korytarza.

- Ki diabeł? - zdziwił się jeden ze strażników. W końcu jednak wrócił co wartowni, wziął klucze i otworzył drzwi korytarza. Drugi zabrał lampę z wartowni. Obaj wyjęli pałki w drugą rękę i zachowali się ostrożnie i podejrzliwie. Weszli do korytarza specjalnego znikając kultystom z oczu.

Dla Egona sprawa była jasna: dopóki ktoś nie uderzy w gong, dopóty nie będą mieli na karku całych kazamatów. Pierwsza część planu powiodła się, to znaczy: strażnicy opuścili wartownię. Egon nie był całkiem pewien, czy ktoś jeszcze w niej nie został, ale odejście trzech strażników, jak dla niego, było już chyba wystarczającym prezentem od losu. Na więcej nie było co czekać.

- Według planu - mruknął półgębkiem.

Najpierw trzeba było rozprawić się ze strażnikami. W międzyczasie Cichy miał zablokować drzwi, które prowadziły do wyjścia z bloku specjalnego.

- Silny i ja z przodu. Zaraz nami Cichy. Za nimi Łasica i Joachim.

Widząc, że nikogo nie ma na wartowni, Egon zaczął skradać się w stronę drzwi prowadzących do niej. Zamierzał sprawdzić, czy ktoś jeszcze jest na wartowni.

Joachim skinął głową z uśmiechem, zadowolony, że jego magia się przydała do odciągnięcia uwagi strażników. Może im się powiedzie, choć żałował że do tego zadania nie postawił odpowiedniej wróżby. Teraz zaś, zgodnie z sugestią Egona, nie miał zamiaru pchać się do przodu.

Pozostali z grupki włamywaczy widzieli jak dwa zwaliste cienie jakie ruszyły korytarzem przesłoniły oświetloną część korytarza. I ruszyli za nimi. Najpierw Łasica i Cichy co byli pewnie najlepszymi skradaczami w ich bandzie a potem Joachim. Szli cicho ale szybko, pokonali ta kilka kroków ciemności, minęli pozamykane drzwi do sali tortur i jakieś naprzeciwko nich. Te już majaczyły w półmroku i gdyby któryś ze strażników stał tam gdzie przed chwilą to pewnie już by ich zauważył. Odeszli jednak sprawdzić te pełgające ikskierki w korytarzu bloku jaki mieli pilnować. Więc nikt z nich nie widział jak najpierw para mięśniaków, potem para miejskich skradaczy a w końcu magister magii wyłaniają się z mroku. Minęli oświetlony kawałek i zatrzymali się tuż przy otwartych drzwiach. To było ryzykownie. Jakby chcieli sprawdzić wartownię to trzeba było przeskoczyć przez otwarte drzwi specjalnego a wówczas ci dwaj co tam właśnie weszli mogli ich zauważyć. A gdyby chcieli skoczyć do tych dwóch wtedy ktoś z wartowni by mógł ich dojrzeć a nawet walnąć w gong. I w każdej chwili mógł jeszcze wrócić wysłany do zwykłego bloku trzeci strażnik.

~ Za długo się z tym babramy! My bierzemy tych dwóch a wy sprawdźcie wartownię i zablokujcie drzwi! ~ cicho syknął Silny wskazując na siebie i gladiatora jako tych co mieli się zająć dwoma strażnikami. A pozostałej trójce zostawił resztę. Łasica i Vasilij skinęli głowami. Mięśniak już trzymał w ręku swoją okutą pałkę a na twarzy wyczytać się dało zniecierpliwienie i chęć spuszczenia komuś łomotu.

Joachim skinął głową, spoglądając na Egona, czy zgadza się z tym planem. Wiedział, że niestety bez przemocy nie zrealizują raczej tego zadania. Sam był gotów porazić strażników zaklęciem uśpienia, choć ono wymagało dotknięcia.

Egon tylko skinął głową. Z toporem w jednej ręce, był gotów.

Po ciemku ani Egon nie widział skinienia głowy Joachima ani ten jego. Za to gladiator poczuł klepnięcie w ramię i w napiętym oczekiwaniu dało się usłyszeć ruch. Po czym pozostała trójka dojrzała jak dwie, zwaliste sylwetki jakie ruszyły korytarzem przesłoniły oświetlony fragment widocznego korytarza. Za nimi ruszyli Łasica i Cichy co byli pewnie najlepszymi skradaczami w ich grupie. A jeszcze za nimi Joachim.

Pierwsze kilka kroków przeszli po ciemku, tak samo jak ten kawałek korytarza przed drzwiami otworzonymi przez włamywaczkę. Po tym fragmencie minęli zamknięte drzwi do sali tortur i magazynu z fantami. Tu już był półmrok i gdyby ktoś siedział w wartowni naprzeciwko otwartych drzwi albo dalej stał w wejściu to pewnie już by mógł ich dostrzec. Ale nie stał. Jeden ze strażników poszedł sprawdzić co to za wrzask u sąsiadów a pozotali dwaj co to za światełka pełgają w korytarzu bloku specjalnego. Cała grupka więc bez przeszkód dotarła do rozdroża. Silny z Egonem co zatrzymali się przed otwartymi drzwiami do wartowni i bloku specjalnego mogli dostrzec tylko część pomieszczenia strażników. Ta część była cicha i pusta. Gdyby jednak chcieli zajrzeć do niej to mogli się narazić na wypatrzenie z bloku specjalnego. A gdyby chcieli tam ruszyć a ktoś był wciąż na wartowni to mógłby ich też dojrzeć. Silny dał gestem skradaczom aby sprawdzili wartownię. Sam zaś ze swoją okutą pałką w ręku po prostu przeskoczył przez wejście do specjalnego praktycznie w ciemno. Egonowi zostało ruszyć za nim.

- Hej! Co tu robicie?! Kim… - pechowo dla kultystów jeden ze strażników odwrócony był w stronę wejścia więc właściwie dojrzał ich od razu gdy tylko nim weszli. Obaj byli kompletnie zaskoczeni skąd w środku nocy wzięło się dwóch mięśniaków wewnątrz pilnie strzeżonej twierdzy. Ale widok jak na nich nacierali z bronią w ręku raczej pomógł im całkiem szybko odgadnąć ich intencje. Obaj już weszli na blok z bronią w ręku więc byli uzbrojeni. Więc do walki dwóch na dwóch w wąskim korytarzu doszło prawie od razu.

Łasica widząc, że czas na subtelności już minął skoczyła do wartowni. - Nikogo! Zablokujcie drzwi! - syknęła ponaglająco a Vasilij widząc co się dzieje pobiegł południowym korytarzem licząc, że zdąży zablokować drzwi zanim dotrą tu inni strażnicy albo chociaż ten trzeci co poszedł sprawdzić ten wrzask.

Egon miał nadzieję, że Cichy i Łasica zrobią, to, co do nich należy. Przemytnik potrzebował zablokować drzwi wychodzące ze specjalnego, zaś Łasica miała zwędzić klucze i być w gotowości, żeby otworzyć cele. Joachimowi zaś wystarczyło, że będzie ich ubezpieczać, wszak wykonał już swoją robotę.

Co do tych dwóch strażników, Egon nie dawał im żadnych szans. Mało kto ze zwykłych drabów miałby szansę wziąć Egona we dwóch, we trzech albo czterech, nie mówiąc już o wyrównanej walce, w której jeszcze uczestniczył Silny. Potrzeba było czym prędzej zarżnąć dwóch delikwentów. Czas było zobaczyć, ile warty był topór van Hansen.

Potężny wojownik podbiegł do pierwszego ze strażników i wyprowadził serię uderzeń swoim toporem. Bił szybko i nie dbał o swoją obronę, chcąc wyeliminować tamtych jak najszybciej.

Dwójka wartowników okazała się nie być poważnym wyzwaniem dla dwóch zwolenników krwawego boga. Topór jednego i pałka drugiego bardzo szybko zakończyły to nierówne starcie. Ale jednak nie obyło się bez krzyków przestraszonych i umierających, bez szczęku broni jaki zawsze towarzyszył każdemu starciu. Najpierw padł przeciwnik Silnego a cios topora później Egona. Na brudnej, kamiennej posadzce leżały ciała dwóch strażników. Dogorywali i na podłodze zbierała się szybko rosnąca kałuża krwi jaka dołączyła do krwawych rozbryzgów na drzwiach i ścianach.

- Bierzcie klucze! - krzyknęła cicho Łasica wskazując na dwa leżące ciała. Zresztą przyszła im w sukurs biegnąc w ich stronę. W końcu obaj strażnicy zabrali klucze z wartowni jak weszli na blok specjalny.

Wyglądało na to, że plan, póki co, nie wziął w łeb.

- Cichy, barykaduj drzwi! - Egon wskazał przemytnikowi dźwierze, które były wyjściem z bloku specjalnego. Nie usłyszeli jeszcze niczego, co by informowało o tym, że zostali wykryci, ale na wszelki wypadek zablokowanie drzwi było zawsze dobrym pomysłem. Ostatecznie, tamtą drogą mógł przyjść tylko wróg.

- Ogarniamy klucze! - wojownik syknął do Silnego. Sam skoczył do trupa strażnika i szukał kluczy.

Następne w kolejności było uwolnienie wieszczki i Ulricha. Zaraz potem trzeba było otworzyć celę z laską.

Kiedy Ulrich i wieszczka z laską zostaną uwolnione, pozostanie się im stąd wynosić.

- Daj to! - Łasica uklękła przy drugim strażniku sprawdzając jego ciało ale to Egonowi los sprzyjał i znalazł pęk kluczy na metalowym kółku. Włamywaczka złapała je i zmrużyła oczy. - Poświeć! - rzuciła szybko przeglądając kolejne klucze aż znalazła ten jaki był potrzebny. W nocy widocznie nie palono w specjalnym lamp więc paliła się tylko ta co wypadła z martwej dłoni strażnika. Rudowłosa wstała i podbiegła do ostatnich drzwi po prawej. Otworzyła drzwi jakby wiedziała którym kluczem się otwiera. W środku było ciemno więc w świetle lampy widzieli nieruchomy kształt kobiecego ciała rozkrzyżowanego na pryczy.

- Cholera nie wiem którym kluczem otwiera się obręcze! Nigdy ich nie otwierali przy mnie! - syknęła zdenerwowana dziewczyna z ferajny śmiało wchodząc do celi. Spróbowała szybko jeden klucz i kolejny i jeszcze jeden. Chyba sprawdziła wszystkie albo większość ale żaden zdawał się nie pasować.

- Cholera! Dobra, załatwię to po swojemu. Macie, uwolnij resztę. - oddała klucze Egonowi a sama wyjęła gdzieś z zakamarków swojej sukni wytrychy i zaczęła nimi grzebać przy pierwszym nadgarstku wyroczni. Wyjęła też jej knebel i okazało się, że błękitnoskóra jest przytomna. Nie odzywała się jednak obserwując zmagania kucharki jaka ją codziennie karmiła z obręczami jakie mocowały wiedźmę do pryczy. Bez kluczy jednak Łasica musiała po kolei otwierać wytrychami każdą z kolejną obręczy co zdawało się, że zajmuje jej wieki. W międzyczasie udało się wskazanym przez nią kluczem otworzyć celę Vogela który wyglądał na zdziwionego ale i szczęśliwego.

- To dzisiaj? W nocy! No nareszcie! - zaśmiał się głośno widząc i rozpoznając w tych półmrokach znajomą sylwetkę. Wtedy nadbiegł Joachim.

- Pospieszcie się! Ta lina jest za gruba, ciężko ją uwiązać i nie bardzo jest do czego! Vasilij próbuje ją zawiązać do mocowania pochodni ale to nie będzie zbyt trwałe! - zawołał do nich po cichu aby dać im znać z niespodziewanych komplikacji na jakie natrafił z kolegą z jakim walczyli z zablokowaniem drzwi.

- Już! Chodźcie! - z celi wyroczni dobiegł ich ponaglający głos Łasicy która zdołała uporać się z kajdanami mocującymi skazaną na śmierć wiedźmę do pryczy.

Egon rzekł do Vogela w paru słowach, jako że nie miał wcześniej czasu wytłumaczyć mu planu:

- Idziesz z nami do kanałów. Wyjdziemy, rozdzielamy się. Pojedziesz wozem za miasto.

I na tym poprzestał. Z pękiem kluczy podbiegł naprędce do magazynu z laską wieszczki i zaczął przypasowywać po kolei każdy klucz po kolei.

- Joachim, chodź. Pomożesz mi znaleźć tę laskę - rzekł Egon, mając nadzieję, że magicznie uzdolniony bakałarz będzie umiał wyczuć magię.

- Dobra! - odparł najpierw Vogel a potem Joachim na kolejne słowa gladiatora. Magister pobiegł z brodaczem jako przewodnikiem. On sam był tu w końcu pierwszy raz i jeszcze tylko Łasica orientowała się się co tu jest co. Silny zaś złapał w ramiona wieszczkę i wyniósł ją na korytarz.

- Leć z nią do kanałów! Jak masz zajęte ręce to i tak się na nic więcej nie przydasz! - ponagliła go jego tradycyjna konkurentka. On sam zawahał się chwilę no ale nie było wątpliwości, że ich głównym celem było uwolnienie rogatej wieszczki. Skinął więc bez słowa swoją łysą głową i ruszył prędkim krokiem. Egon i Joachim widzieli go przez moment jak minął w końcu otwarte wejście do magazynu z fantami po czym zniknął im z oczu.

- Dużo tu tego. - rozejrzał się magister bo wewnątrz to nawet gladiator był pierwszy raz. Pomieszczenie nie było zbyt duże, może jak dwie połączone cele. Ale pełne było jakichś skrzyń, regałów, haków a na wszystkim coś wisiało, leżało albo stało. Wyglądało to jak jakaś graciarnia albo zaplecze antykwiariatu.

- Zakłócenia są silne… Dużo przedmiotów tu jest naznaczonych przez naszych patronów… - wymruczał Joachim próbując się skupić. I patrzył na to wszystko jakimś niewidzącym wzrokiem.

- Ktoś się dobija do drzwi! - do środka wpadł zdenerwowany Vasilij. Lina widocznie na razie pomogła ale ktoś kto był po tamtej stronie chciał wejść do środka. Widząc linę w szczelinie raczej nie było trudno się połapać, że coś jest nie tak.

- Cichy, ty ogarnij tę laskę z Joachimem, ja przytrzymam furtę - rzekł Egon. Zapewne Cichy razem z Joachimem lepiej nadawali się do takiej roboty. - Łasica, Vogel, poszukajcie tej cholernej laski, przecież nie może być daleko. Wieszczka gadała, że tu jest.

Czterech ludzi szukających laski w małym składziku z pewnością było w stanie sobie poradzić z rzeczą.

Gladiator zaś z toporem w ręku pospieszył do drzwi prowadzących do reszty kazamatów. Zamiast jednak brać się od razu do mordowania, podszedł do drzwi i nastąpił na próg, blokując je. Naparł na drzwi, bez większego wysiłku blokując je.

Zamierzał poczekać jakiś czas. Dopóki, dopóty drużyna nie znajdzie laski, nie było sensu się stąd wynosić. Sam Egon czuł się bezpieczny: o tej porze mogli co najwyżej liczyć na paru przydupasów, którzy jeszcze nie podejrzewali, co tak naprawdę się wydarzyło. Jeśli wyłamią drzwi, Egon był w stanie z miejsca położyć paru.

Jeśli miało się zrobić za gorąco, wypadnie po prostu uciec. Ale wolał, żeby tamci wyrobili się z tą laską.

Joachim z Vogelem i Cichym zaczęli szperać a raczej robić kipisz w magazynku. Wyglądało na to, że sprawa już się sypnęła więc nie czuli potrzeby zachowania dyskrecji. Tak ich zostawił Egon sam biegnąć przez południowy korytarz do drzwi improwizowanie zamkniętych przez grubą linę cumowniczą. Widział jak przez szczelinę drzwi jakiś nóż już ją piłuję korzystając z tego, że drzwi zostały bez opieki. Była gruba więc takim zwykłym nożem to musiało zająć trochę czasu. Z bliska gladiator zorientował się, że chociaż solidności jej nie brakowało to jednak była przeznaczona do wiązania na palikach portu a nie do takich drobiazgów jak klamki i uchwyty na pochodnie. Węzły jakie porobił Vasilij były niezgrabne i trzymały na słowo honoru. A same drzwi były szturmowane przez kogoś z drugiej strony. Po okrzykach zorientował się, że jest ich może dwóch. W tym momencie wrócił na scenę próbując je zablokować w pojedynkę. Krzyki po drugiej stronie zmogły się. Ci dwaj krzyczeli już na całego i szybko przyszły im w sukurs inne, męskie głosy. W końcu tam był zwykły blok i też powinno być paru strażników. Wreszcze dał się słyszeć ten złowieszczy dźwięk. Gong bijący na alarm i stawiający na nogi całą obsadę zamku. Chociaż musiało jeszcze trochę minąć czasu zanim się dobiorą do tych drzwi tutaj.

- Jest! Mamy to! Dawaj, spadamy stąd! - krzyknął Cichy pokazując się na końcu korytarza i wzywając gestem Egona do siebie. Niespodziewanie z bloku specjalnego wybiegła Łasica prowadząc za rękę tą dziewczynę co była uwięziona w pierwszej celi. Co zaskoczyło na tyle Vasilija, że nie wiedział jak na to zareagować. Zaś napór na drzwi wzrastał. Egon był chłopem na schwał ale po drugiej stronie musiało być conajmniej kilku mężczyzn jacy się z nim siłowali. Nawet jeśli w pojedynku powaliłby na rekę każdego z nich to w kupie siła. Czuł, że szybko przegra te zmagania i wepchnął drzwi do środka. Jeszcze tylko lina mogła ich powstrzymać ale na niezbyt długo.

- Dobra, wypierdalamy - sapnął Egon, który na pożegnanie swoich towarzyszy z wartowni smagnął toporem przez szczelinę.

Egona nie obchodziło, kim była dziewczyna z celi - nie zamierzał na nią zwracać uwagi. Jeśli tylko nie miała ich spowalniać, nie widział problemu w tym, żeby mogła uciec. Na pohybel carskim w kazamatach.

Kwestia laski została rozwiązana - zatem i tu uśmiechnęło się do nich szczęście.

- Wynosimy się! - zawołał Egon do towarzyszy.

Sam trzymał się na końcu uciekającego korowodu, zamykając za sobą wszystkie drzwi i oczywiście zamierzając zasunąć za sobą właz do kanałów. Wiedział bowiem, że jeśli tamci nie mieli ze sobą haka do otwierania, to w żaden sposób go nie uniosą.

Pozostało zatem uciec z tego przeklętego lochu.

Ktoś tam wrzasnął po drugiej stronie drzwi gdy oberwał toporem ale powstrzymało to ich zapędy tylko na chwilę. Gdy Egon odbiegał od nich już słyszał za sobą jak łomot i piłowanie liny zostały wznowione. Przed sobą widział plecy uciekających kolegów. Potem był ten zaciemniony kawałek korytarza i drzwi jakie wcześniej wytrychem otworzyła Łasica. Potem ten zaciemniony kawałek i kolejne drzwi. I wreszcie ostatnia długa prosta gdzie za sobą znów słyszał krzyki i otwieranie dopiero co zamkniętych drzwi. Miał jednak na tyle przewagi, że zdołał dobiec do pomieszczenia z włazem. Tu jednak zrobił się zator. Właz był zdecydowanie policzony na jedną osobę na raz a ich było kilkoro. Szybko zdobyta przewaga zaczęła topnieć gdy nawzajem poganiali się aby szybciej schodzić po stopniach na dół. A na dole znów krótkie dwa łamańce a potem ten wykuty przekop. Tylko Silnego z wyrocznią nie było widać to musiał jakoś przecisnąć siebie i ją wcześniej. A korytarzem już nadbiegali kolejni strażnicy.

- Wy przodem, ja na końcu - rzekł Egon do towarzyszy i splunął w wielgachną dłoń, ujmując topór oburącz. - Wchodźcie spokojnie, będę ubezpieczał was. Łasica i dziewczyna pierwsze, potem Cichy i Ulrich.

Jeśli będzie trzeba, Egon zamierzał wytoczyć rzekę krwi od kmiotków, którym się ubzdurało, że mogli walczyć z nim. Żądza krwi wzbierała w wojowniku, który wiedział, że szykuje się bardziej zajadła walka.

Jak strażnicy dobiegli do drzwi magazynu to Joachim już zdążył zbiec po stopniach. Łasica popędziła uwolnioną dziewczynę i sama zwinnie zeskoczyła na dół. Więc zostało ich we trzech. Ale pomieszczenie było podobnej wielkości co cela a jeszcze przez drzwi to mógł walczyć najwyżej jeden z nich. Vogel wiec krzyknął do Cichego aby zbiegał na dół. I tak nie było tu za bardzo miejsca dla trzech i tylko by sobie przeszkadzali.

A, że nie było to dobre miejsce na wymachiwanie toporem to Egon przekonał się osobiście chwilę potem. Musiał stanąć tuż przy drzwiach i walczyć przez ich szerokość. Co było mało wygodne. Niejako też podobną sytuację powinni mieć strażnicy. Zdążyli dobiec do nich i z krzykiem rzucili się do ataku. Nie przewidizeli chyba jednak sprawności zawodowego gladiatora. I temu dosć szybko udało się ciąć jednego z nich w bark. To wykorzystał drugi aby sieknąć go jakąś pałką ale na szczeście dla kultysty broń poszła bokiem osuwając się po jego kożuchu. Zaraz potem udało mu się go trafić w udo i raniony wartownik zawył głośno. To sprawiło, że obaj odstąpili uchodzac poza zasięg topora. A pozostali jakby się zawahali.

- Zamknij drzwi! - krzyknął Vogel zza jego pleców. Póki były otwarte to siłą rzeczy byli wystawieni na atak strażników. A tych na korytarzu było już z pół tuzina a zaraz pewnie będzie i więcej. Chociaż też byli ograniczeni przez przestrzeń drzwi bo na raz mogło ich stać do walki najwyżej dwóch, może trzech jakby mieli jakieś włócznie.

- Pakuj się do tego cholernego włazu i nie gadaj - warknął Egon.

W istocie, zamierzał zamknąć dźwierze tak, jak rzekł Vogel. Jednak uważał, że próżna to była robota: jeśli tamci nadal chcieli walczyć, po prostu zamierzał kontynuować starcie.

Egon podszedł bliżej drzwi i wyprowadził parę ciosów toporem, torując sobie drogę, żeby zamknąć drzwi. Wkrótce przyjdzie kolej i na niego, aby uciekać.

Tymczasem żądza krwi buzowała w wojowniku i ten ledwo powstrzymywał się, żeby po prostu nie rzucić się na strażników i wyrżnąć ich wszystkich. Z jego gardła dobywał się przeciągły warkot, niby paszczy dzikiej bestii. Podszedł bliżej i uderzył parę razy, torując sobie drogę do drzwi.

Vogel nie dyskutował. Trudno było dyskutować w tej sytuacji. Nie miał ani broni ani nie było miejsca na drugiego walczącego. Więc po chwili wahania rzucił się do otworu w podłodze i zniknął z pola widzenia kamrata. A ten został sam. Udało mu się wykorzystać moment gdy dwóch ranionych strażników odeszło od drzwi a kolejni jeszcze nie zdążyli zająć ich miejsca. Złapał za klamkę i szaprnął drzwiami aby je zamknąć. Te trzasnęły a jemu zostało podążyć dalej. Chociaż zdawał sobie sprawę, że mogą go przydybać gdy będzie jeszcze na szczycie studzienki w mocno niewygodnej do obrony pozycji.

Egon odczekał jeszcze parę oddechów. Nie chciał wkroczyć do studzienki i wpaść na Vogela, kiedy ten próbował przebyć wąski korytarz. Cóż, wypadało także i jemu samemu wyjść, praca została wykonana.

Rzucił jeszcze okiem wokół, czy można by zwalić jakiś regał albo przesunąć skrzynię pod dźwierze.

Strażnicy na zewnątrz nie dali mu zbyt wiele czasu. I słychać było jakiś nowy głos. Brzmiał jak oficer albo ktoś kto wie co robić. Zdążył zawalić jakiś regał chociaż ten upadł na tyle pechowo, że raczej nie stanowił poważnej przeszkody gdy otworzyły się drzwi.

- Tam jest! Jest jeden! - krzyknął ten strażnik jaki otworzył drzwi. W ręku trzymał tarczę i pałkę więc musiał już mieć więcej czasu na reakcję niż ci co byli tu wcześniej. Zastał Egona już przy włazie.

- Kusze naprzód! Strzelać bez rozkazu! - wrzasnął ten sam stanowczy głos. Tarczownik odsunął się zaś Egon dostrzegł dwóch kuszników ustawiających się do strzału aby posłać mu po bełcie.

Egon stwierdził, że sytuacja była zbyt poważna - wiedział, kiedy odpuścić. Właz byłby wisienką na torcie tego wszystkiego, ale nie było sensu zbierać ostrzału z kuszy i wystawiać się na pałowanie tylko po to, żeby ustawić przeszkodę, którą od razu sforsują.

Zeskoczył na dół.

Zeskoczył na dół a na dole powitała go łuna lampy trzymanej przez Vogela. Poza nim nikogo nie było. Ale trzeba było zwiewać. Plam z uwolnieniem więźniów, zwłaszcza tej najważniejszej dla kultystów się udał. Ale pościg dosłownie siedział im na karku. Z góry doszły ich krzyki strażników i tupot ich butów gdy przeskakiwali przez przewalony przed chwilą kredens. Obaj rozbójnicy przebiegli jeden i drugi zapomniany korytarz w świetle lampy trzymanej przez Vogela. Zawahał się na moment gdy zobaczył, że ten drugi kończy się poszapranym otworem rozrzuconych cegieł i zalatuje smrodem z kanałów. Obejrzał się na kamrata ale widząc jego spojrzenie ruszył w ten otwor. Za nimi znów było słychać krzyki i kroki pościgu. A trzeba było się władować i leźć na czworakach przez to przejście poszerzone w ostatni Festag i Angestag przez garbusa i gladiatora. Za nim widać było światło i stojącą sylwetkę Łasicy.

- Dawaj, dawaj! Prędko! - ponagliła ich gdy tylko zobaczyła Vogela a potem gramolącego się za nim Egona. Poza nią był tylko ten człowiek od Vasilija jaki miał robić za przewodnika. I ta wyzwolona przez Łasicę dziewczyna.

- Oni już poszli do sań! Ty pójdziesz z nim. Heh! Silny to chyba ma słabą orientację, czekał aż ja albo Cichy go zaprowadzimy do wyjścia! - Łasica szybko pomogła wyjść jednemu a potem drugiemu uciekinierowi od razu tłumacząc im obecną sytuację. Bo jak już stanęli na własnych nogach na dnie kanału i wyjętych stosów cegieł to nadal nie było widać ani słychać pozostałych spiskowców. Włamywaczka zaś nie oparła się pokusie aby nie obśmiać swojego konkurenta ze zboru. Człowiek Vasilija zaś pokiwał tylko głową, że jest gotów zgodnie z umową wyprowadzić Vogela dalej. Chwilowo nie słyszeli pogoni ale w tych dwóch korytarzach nie szło się zgubić. Jeśli strażnicy okażą trochę determinacji to zaraz powinni tutaj być.

- Tu się rozdzielamy - rzekł Egon do Vogela. - Ty idziesz z nim i słuchasz się, co ci powie. Inaczej wracasz do mamra. Czaisz? Spotkamy się potem.

A potem skinął na Łasicę:

- Zaraz tu będą. Uciekajmy czym prędzej.

I skinął głową na Łasicę. Wiedział, że straż nigdy nie złapie tropu szybko w kanałach, jeśli tylko ulotnią się stąd dostatecznie prędko. Zostało iść tylko do sań a tam dalej już według planu.

- Dobra. Dzięki druhu! Nie zapomnę ci tego! - pod wpływem impulsu jeden wielkolud roześmiał się serdecznie i równie serdecznie uściskał drugiego wielkoluda. Po czym zdawało się, że już odejdzie ale niespodziewanie trzepnął Łasicę w tyłek. Ta się chyba tego kompletnie nie spodziewała bo aż podskoczyła i dopiero po chwili się uśmiechnęła psotnym uśmiechem.

- Ty też jesteś niezła. - pochwalił ją trochę nie bardzo wiadomo co dokładnie miał na myśli. Ona zaś machnęła ręką.

- No to może się kiedyś jeszcze spotkamy. Coś słyszałam, że macie jakieś wspólne przygodny z taką jedną dziwką do opowiadania. - pożegnała się z nim posyłając mu całusa ale brała już Egona pod ramię i zaczęła go prowadzić w głąb tunelu. Zaś przemytnik wziął swoją lampę i dał znać zbiegowi aby podążył za nim. Obie grupki szybko straciły się z oczu. Łasica przejęła rolę przewodniczki i truchtała szybko aby zdobyć jak największą przewagę. Niewiele jej mieli bo znów usłyszeli krzyki za plecami. Ale już zniekształcone przez echo. Nie aż tak daleko.

- Jeszcze trochę i już będziemy. Aha. Pomogłam ci to też mi pomóz. Z tą małą. Silny robi problemy, że nie chce jej zabrać do nas. Weź mu coś powiedz. Wytłumacz temu tępakowi, że jak ją puścimy i ją złapią to wygada wszystko co wie. Poza tym szkoda mi jej. A i tak już mamy tą Lilly u siebie co ją Strupas zgubił ostatnio. - tłumaczyła szybko jak szybko szła. Zdyszeli się ale włamywaczka wydawała się być pewna co do kierunków chociaż wszystkie mijane kanały wydawały się być podobne jeden do drugiego. Przestraszona więźniarka szła w milczeniu za nimi chyba dalej niepewna swego losu.

- Możemy ją zabrać ze sobą - Egon wzruszył ramionami.

Sam niewiele myślał o uwolnionej dziewczynie i sądził raczej, że była to kwestia odpowiedzialności Łasicy.

- Jak idzie z nami, o jej losie zadecyduje Starszy. Ale ty ją wzięłaś, więc pójdzie z nami do Koguta.

“I pewnie będzie musiała zostać jednym z nas” - pomyślał.

Ostatecznie - myślał Egon - dziewczyna nie miała i tak nigdzie pójść. Zostawić ją w kanałach nie wypadało, zostawić na mieście, także nie, bowiem od razu by została złapana i osadzona z powrotem.

- Powiem Silnemu, żeby zostawił rzecz - zgodził się. - Ale ty masz ją przypilnować. Starszy zadecyduje o jej losie - Egon wreszcie wzruszył ramionami.

Łasica kiwnęła głową na te słowa. Znać było, że nie do końca było jej to w smak, a i sama więźniarka raczej chyba wolałaby, żeby wielki osiłek opowiedział się za nią.

Egon, Łasica i nowa dziewczyna, którą wyzwoliła Łasica w kazamatach, biegli - na tyle, na ile mogli - przez śmierdzące podziemia. Po pewnym czasie, zniekształcone odgłosy strażników przekształciły się w odległe echa, aby wreszcie całkiem zamilknąć. Egon słusznie spodziewał się, że w pościgu nie będzie nikogo, kto mógłby im zagrozić.

Trzeba było przyznać, że mieli dużo szczęścia podczas tej wyprawy - więźniowie zostali uwolnieni, laska odnaleziona i wszyscy byli cali i zdrowi. Pełen sukces, chciałoby się rzec - świętowanie jednak Egon postanowił odłożyć, kiedy będzie w miarę bezpieczny w Kogucie.

Po dłuższym czasie truchtania przez śmierdzące kanały, wyszli na powierzchnię. Egon nabrał w płuca mroźnego powietrza.

- Dalej, na sanie! - usłyszał jeszcze głos. - Ruszcie się!

I podązył za głosem. Strzeliły lejce, kopyta koni zastukały po zmarzniętym bruku. Egon i jego towarzysze zniknęli w mroku i zawiei.

Egon był zadowolony. Udało się wydostać wieszczkę i paru innych więźniów praktycznie bez żadnego kosztu z ich strony. Wiedział, że mieli bardzo, bardzo dużo szczęścia: niewielu, którzy próbowali dostać się do kazamatowych korytarzy mogło powiedzieć, że udało im się ponownie zobaczyć światło dnia. A jednak, to im się udało!

- Trzeba Joachimowi podziękować – rzekł Egon, obracając w rękach topór darowany przez van Hansen. - Dobrze rzucał te swoje gusła, udało się w porę odwrócić uwagę tych drabów z wartowni.

- Sprawa poszła szybko. Weszliśmy włazem, potem do drzwi. Łasica wytrychem otworzyła dźwierze do bloku specjalnego. Joachim rzucił te swoje gusła i z wartowni wyszło dwóch, a potem jeszcze jeden luda.

- Ja i Silny żeśmy puścili się na nich, jak ogary na jagnięta. Padli od razu, niemal nie stawiali oporu. Jak tamci dali karku, to jazda, żeśmy zaraz capnęli klucze i cele otwierać zaczęli. Znalazł się Vogel, wieszczka, no i ta Mysz od Łasicy.

- Tedy żeśmy wzięli i szukać laski zaczęli. Ale larum się zrobiło, ktoś dźwierze do specjalnego od południa próbował otworzyć. To zastawiłem. Dobrze tylko, że ferajna się sprawiła w miarę szybko, bo już ciężko było utrzymać. Wtedy podnieśli alarm.

- Silny zaraz z wieszczką uciekł. Potem zostaliśmy tylko my, czyli ja, Cichy, Vogel i dziewczyny. One pierwsze weszły kanałem, potem Cichy, potem Vogel, na końcu ja.

- Trzeba powiedzieć, że carscy prędko się zorganizowali! Jak już Vogel był, to ktoś tam w dali nimi dyrygował i kusze zaczęli sposobić. Próbowali parę razy się przebić przez drzwi ale posmakowali – tego! - tu podniósł ostrze topora.

- Wreszcie, żeśmy uciekali z Łasicą i resztą przez kanały. Potem my swoją drogą, a Vogel swoją.

- Wolałbym jednak z miasta uciec. Ja żaden szpieg nie jestem, łatwo mnie zoczyć. Może nie od razu, ale przecież mógłbym dołączyć do ekipy Vogela. Iść do portu, barką miasto opuścić nocą, potem dalej do naszych kryjówek poza miastem.

* * *

Kiedy wcześniej ujadały psy, Egon był spokojny. Wiedział, że żaden ze strażników nie mógł wziąć jego i Silnego żywcem. Jeśli doszłoby do walki, spokojnie mógłby zarżnąć paru hycli, a potem dalej uciekać. Jeśli w istocie chcieliby wypuścić się za gladiatorem, musieliby zorganizować się nie lada obławą z porządnymi wojami, a nie jakimiś grubymi idiotami, takimi jak Rolf.

Egon żałował, że to właśnie Rolfa nie było pośród strażników, których ranił albo położył trupem. Chętnie upuściłby nieco krwi z grubasa, choć, być może, bat nie minie go tak czy inaczej: inkwizytorzy, żądni zemsty, zapewne spalą na stosie niewinnych strażników, którzy przypadkiem tylko znaleźli się w nieodpowiednim czasie i miejscu.

- Wy chłopcy będziecie teraz poszukiwani. Obaj. Zwłaszcza ty Egon. Jesteś charakterystyczny przez tą brodę i gabaryty a strażnicy mieli mnóstwo czasu aby ci się przyjrzeć. Lepiej zmień kryjówkę i nie wracaj tam gdzie mieszkałeś. Na razie zostań tutaj. Gdybyś musiał uciekać udaj się do tego mieszkania w porcie co miało być dla Normy.

- Jasna sprawa – odparł Egon na słowa starszego. - Najlepiej jednak by w ogóle odejść z miasta. Tutaj nie spotka nas nic dobrego. Jak dla mnie, trzeba będzie zorganizować coś, żeby ruszyć się z miasta. No i, co zamierzamy z wieszczką? Przecież nie możemy do końca życia siedzieć w tej starej karczmie. Przesiedzieć nieco, niech będzie. Ale ja bym najlepiej uciekł morzem barką, a potem dalej w dzicz, gdzie nas nawet najtęższe inkwizytory nie znajdą. Tak bym sobie o tym myślał.

- Zetrzeć się z nimi nie sposób, zawsze będą lepsi i lepiej wyposażeni od nas. Jeśli jednak uda nam się przetrzymać do festynu i do tego czasu wieszczka nie zostanie odnaleziona, to sprawa przycichnie. Powieszą paru przypadkowych durniów i na tym się skończy.

Na słowa Strupasa odparł:

- Tutaj nie dojdą, wystarczy, że kryć się będziemy. Obronić także się mamy jak.

Egon nie zamierzał robić niczego – wystarczyło, że było w Kogucie i był w stanie obronić starszego i wieszczkę, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Zmajstrowanie drogi ucieczki i skradanie zostawił Łasicy i Cichemu, którzy łatwo takie rzeczy robili.

Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dz. Południowa; ul. Piwowarów; gospoda “Czarny kogut”


- Jasna sprawa – odparł Egon na słowa Starszego. - Najlepiej jednak by w ogóle odejść z miasta. Tutaj nie spotka nas nic dobrego. Jak dla mnie, trzeba będzie zorganizować coś, żeby ruszyć się z miasta. No i, co zamierzamy z wieszczką? Przecież nie możemy do końca życia siedzieć w tej starej karczmie. Przesiedzieć nieco, niech będzie. Ale ja bym najlepiej uciekł morzem barką, a potem dalej w dzicz, gdzie nas nawet najtęższe inkwizytory nie znajdą. Tak bym sobie o tym myślał.

- Zetrzeć się z nimi nie sposób, zawsze będą lepsi i lepiej wyposażeni od nas. Jeśli jednak uda nam się przetrzymać do festynu i do tego czasu wieszczka nie zostanie odnaleziona, to sprawa przycichnie. Powieszą paru przypadkowych durniów i na tym się skończy.

- Jest zima mój synu. Żadne statki nie wypływają w morze. Poza tym nie po to uwalnialiśmy wyrocznię aby teraz z nią uciekać z miasta. Tu jest nasze miejsce i tu mamy jeszcze wiele do zdziałania. I nie obawiaj się, skoro wieszczka jest już z nami teraz będziemy mogli przejść do następnego etapu naszego planu w opanowaniu tego miasta. To jeszcze jednak dość odległa perspektywa i póki co władze tak jak mówisz, wciąż mają nad nami ogromną przewagę. Na razie jednak obawiam się, że tak prędko o tej ucieczce władze nie zapomną. I będą szukać sprawców do skutku. - zamaskowany mężczyzna wysłuchał uważnie Egona po czym odpowiedział mu spokojnie ale stanowczo. Zimą port był zamknięty i z powodu wzburzonego morza żadne statki nie wypływały więc nie bardzo było co liczyć, że uda się prysnąć z miasta drogą morską. Dopiero na wiosnę powinno się to ożywić gdy wraz z poprawą pogody warunki staną się znośniejsze. Do wiosny to jednak wciąż był jeszcze z miesiąc albo i dwa.

- Ty natomiast może faktycznie będzie lepiej jak opuścisz miasto na jakiś czas. Łatwo cię zapamiętać i rozpoznać zaś trudno ukryć. Myślę, że Vasilij mógłby ci w tym pomóc. Coś będzie można pomyśleć. - dodał po chwili zamyślenia gdy zastanawiał się jak to teraz rozegrać.

- Tak, pogadam z Cichym na ten temat - Egon skinął głową. - W mieście nie tak łatwo mi się ukryć, może poza nim.

- Tak, może uda nam się to jakoś wykorzystać. Zobaczymy co da się zrobić. - głowa lidera zboru pokiwała się gdy zaczął to rozważać po czym poklepał Egona po ramieniu aby dodać mu otuchy. *

* * *

Na słowa Strupasa odparł:

- Tutaj nie dojdą, wystarczy, że kryć się będziemy. Obronić także się mamy jak.

Egon nie zamierzał robić niczego – wystarczyło, że było w Kogucie i był w stanie obronić starszego i wieszczkę, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Zmajstrowanie drogi ucieczki i skradanie zostawił Łasicy i Cichemu, którzy łatwo takie rzeczy robili.

- Obronić to się możemy przed paroma łapsami. Ale nie przed regularnym szturmem. Jest nas dwóch. Śmierdziel to i tak zwieje jak tylko coś się zacznie dziać a na te głupie cipy z góry raczej bym nie liczył. Na młodego też nie, on jest od zakładania bandaży. - Silny miał widocznie inne rachunki niż Egon na wypadek ewentualnej konfrontacji z przedstawicielami prawa.

- Dwie ulice to nie tak daleko. Jeszcze zależy którędy pójdą na skrzyżowaniu. Bo jak prosto w Piwowarską i będą trzepać każdy jeden dom to mogą tu walić do drzwi za dzwon albo dwa. No chyba, że pójdą gdzieś bokiem. Jak ktoś nie otwiera to wyważają drzwi albo okna. - Strupas też mówił jakby nie do końca miał przekonanie, że strażnicy po takiej spektakularnej wpadce się zniechęcą czy znudzą w szukaniu zbiegów. Chociaż jeszcze w tej chwili był pewien element losowy czyli nie do końca było pewne jaką trasę w tym sprawdzaniu domów obiorą.

- To niby co mamy zrobić? - zapytał Egon, zniecierpliwiony. - Chyba tylko pozostało ukryć się, przecież nie będą szukać opuszczonej karczmy. Jak tutaj uderzą, to mus będzie uciekać. Możemy zawiązać walkę z paroma od nich, ale armii nie odeprzemy.

W istocie, osiłek nie miał lepszych pomysłów. Pozostało czekać i mieć nadzieję, że odpuszczą sobie karczmę, a w przypadku wykrycia pozostała ucieczka.

- Puste domy też sprawdzają. Przecież to normalne, że ktoś tam może się ukrywać. Wielu moich kolegów mieszka w takich pustych domach. Ja też. - garbus wzruszył ramionami na znak, że zachowanie strażników jakoś go nie dziwi. Skoro szukają zbiegów to sprawdzają każdy dom a nie tylko te w których ktoś mieszka. Jeśli tak by postępowali nadal to jak tylko zaczną spradzać Piwowarską to prędzej czy później zastukają do drzwi “Koguta”.

- Może się przenieśmy? Jak zaczną walić w drzwi to już po ptokach. Ale mamy jeszcze trochę czasu. Te dwie to wyglądają prawie normalnie jak są ubrane. No z wieszczką problem bo trudno ukryć te jej rogi. No i skórę. A już środek dnia jest. Ludzi pełno na ulicach. - zaproponował Silny patrząc na kolegów.

- To podejrzany rejon. Gdzieś tu ich zaprowadziły psy tropiące. To będą go trzepać i trzepać. - dodał od siebie garbus znów wzruszając swoimi krzywymi ramionami.

Egon gładził brodę przez parę dłuższych chwil, przemyśliwując sprawę.

- W takim razie, ja bym stąd odbijał. Mam jeszcze mieszkanie, tam, gdzie miała Norma mieszkać. Tam mogę uciec na ten czas. Może nawet kanałem tam dojdę? Ha! Ostatnio miałem dość praktyki, żeby wprawić się w rzecz. Ale.. Chyba lepiej powierzchnią, po kanałach też szukać będą.

Egon zamilkł na chwilę. Nie rozumiał argumentacji Starszego - po co zostali w mieście? Wydawało się to tylko komplikować sprawy.

- W takim razie musimy się rozejść - rzekł Egon. - Dziewczyny osobno, ja i ty osobno. Musimy się stąd wynieść czym prędzej.

- One nie znają tego adresu. Musi ktoś je zaprowadzić. I trzeba coś wymyślić z wieszczką. Nie może tak paradować z tymi jej rogami na ulicy w środku dnia. - Silny pokręcił swoją łysą głową dając znać, że tylko kultyści ze zboru znali mieszkanie jakie miało być przygotowane dla Normy. A mieli tu na górze trójkę kobiet które słabo albo w ogóle nie znały miasta nie mówiąc o jakimś adresie w tym mieście w jakim nigdy wcześniej nie były.

- Zapakujmy ją może do jakiejś skrzyni albo zrolujmy w dywan. Topór niby mam, ale coś mi się widzi, że tych rogów odrąbać nie będzie chciała. Jak przeniesiemy ją w jakimś worze albo coś, nie będziemy zwracać uwagi, rybacy cały czas łażą z worami pełnymi ryb. Powiemy, że w środku mamy takielunek i idziemy do portu.

- Mam tu jeszcze gudendag, schowam go pod kurtę. Przyda się, jakby doszło do walki. Pójdziemy z dala stąd, wmieszamy się w luda w markecie. Mam grube futro, które mi mordę zasłania i w zasadzie mnie całego. Może tam ludzie dojrzą, że wielki jestem, ale całego widzieć nie będą. Tak pójdziemy do mieszkania Normy. Co gadasz, plan dobry?

- Szkoda, że Aaron się zawinął z tymi saniami. Wsiadłoby się, pojechało i z głowy. - wetchnął Silny i splunął na podłogę zerkając na okna z zamkniętymi okiennicami. Potem na schody jakie wiodły na górne piętro i balustradę wokół głównej sali.

- Jak się kogoś niesie to się rzuca w oczy. I wy dwaj też. Duzi jesteście. Zawsze to wpada w oko. No a oni szukają przynajmniej jednego dużego. - odezwał się garbus wskazując brodą na Egona.

- Dobra, rozejrzyjcie się co my tu w ogóle mamy. Cichy z jego zbójami tu wcześniej urzędował. Ale ja to dopiero co tu przyjechałem tej nocy. Może coś się znajdzie. - zdecydował w końcu łysy wielkolud dając znać, że może znajdą coś użytecznego na miejscu. Do tej pory właściwie nie przeszukiwali go koncentrując się w kuchni przy piecu w tym nerwowym, nocnym czekaniu.

Egon zatem zabrał się do przeszukiwania. Szukał głównie przebrania - dla siebie i dla wieszczki, bowiem to oni byli największym problemem. Pomimo tego, że Strupas odrzucił ten pomysł z przebraniem, Egon stwierdził, że nie mają niczego lepszego niż znalezienie albo wora, albo skrzyni albo wreszcie jakiegoś kapelusza, który rogata mogłaby założyć. Rogi były spore, więc raczej nie byli w stanie ich łatwo ukryć.

Parę razy jednak wyjrzał za okno, wzrokiem szukając jakiegoś zaułka albo czegoś, czym można było podążyć. Boczne uliczki były najlepsze dla kultystów, jeśli nie chcieli wzbudzać zainteresowania.

Przez okna niewiele było widać bo profilaktycznie były zamknięte okiennicami. W nich były niewielkie otworki wpuszające niewiele światła do środka przez co wewnątrz opusczonego budynku nawet w środku dnia panował półmrok. Jak się stanęło jednak przy samym oknie widać było kawałek ulicy i kamienice stojące naprzeciwko. I co jakiś czas przechodzących ludzi. Piwowarska nie była centrum tego miasta to nie było ich zbyt wielu ale też nie była jednym z tych opuszczonych i bezludnych obszarów miasta gdzie trudno było spotkać kogoś nawet w środku dnia.

Gdy we trzech zabrali się za przeszukiwanie pomieszczeń te okazały się pełne zapomnianych gratów i szpargałów. Ludzie Vasilija koncentrowali się na tym aby uprzątnąć i odremontować te dwa czy trzy pokoje aby były zdolne do zamieszkania ale pozostałe korytarze, balustrady czy schody to tylko omietli z pajęczyn i aby dało się przejść. Gratów było więc sporo od lat musiały tu leżeć albo stać zapomniane i nie ruszane przez nikogo. Niestety zdecydowana większość z nich była bezużyteczna do celów w jakie obecnie potrzebowali kultyści do wyjścia na zewnątrz. Silny skorzystał z okazji i powiadomił Sebastiana i trójkę kobiet o tym, że będą się przenosić bo ryzyko wizyty pościgu jest zbyt wielkie aby zostać na miejscu. Co wywołało pewien niepokój, zwłaszcza u dwójki młodych kobiet. Jednak wyrocznia okazała spokój i w pełni poparła ten pomysł a jej autorytet znacznie pomógł opanować sytuację. Więc w końcu Lilly i Greta też dołączyły do poszukiwań czegoś użytecznego.

W końcu udało się znaleźć jakąś starą chustę którą jak się zawinęło wokół góry Egona to maskowała ona całkiem udanie jego bujną brodę. Oczywiście do momentu gdy jakiś strażnik nie kazałby jej odsunąć aby sprawdzić jego twarz. Podobnie znalazła się jakaś trącąca stęchlizną ale nadal w miarę dobra futrzana czapka jaką mógł włożyć na głowę. W połączeniu z własnym kożuchem mogło to zakryć najbardziej charakterystyczne detale jego sylwetki chociaż nie jego rozmiary. A pewnie wszelkie wielkoludy obecnie były na cenzurowanym. To już jednak chyba nikt nie miał pomysłu jak to obejść.

- To by się nadało. Duża i ciężka. No ale was dwóch to dacie radę. Jakiś wózek albo sanki by się przydały. - w pewnym momencie Strupas wpadł na ciekawy pomysł. Postukał solidny, drewniany kredens na ubrania. Był trochę wyższy od człowieka więc jak się z niego wywaliło wszelkie ubrania mógł pełnić rolę skrzyni na ciało. Na przeniesienie wyroczni był w sam raz. Chociaż to był pojemny i ciężki ładunek a do portu był całkiem spory kawał po tym śniegu. Silny podszedł do tego regału, też go postukał, kopnął na próbę i sprawdził drzwi. W końcu wzruszył ramionami i popatrzył pytająco na Egona. Bo to pewnie im obydwu przypadłaby rola tragarzy.

- Jak tachać trzeba, to będziemy to tachać - odparł Egon. - Dobra, wywalajmy te ubrania i przygotujmy się. Wynośmy się stąd jak najprędzej, im prędzej ujdziemy, tym szybciej zgubimy trop.

Egon przystąpił do szafy i paroma ruchami wyrzucił z niej ubrania. Przywołał dziewczyny gestem. Sam założył futro i chustę.

- Wyrocznia wchodzi do szafy, my niesiemy ją aż do portu - rzekł Egon, który nie takie ciężary już w życiu dźwigał. - Pójdziemy tak: Strupas prowadzi nas i robi za czujkę. My za nim, ja i Silny. My nie dojrzymy, bo zajęci dźwiganiem będziemy. Strupas, masz nas pokierować tak, żeby jak najdalej od straży iść. Miasto znasz. Pochód zamyka Mysz, która robi za drugą czujkę.

- Jak będzie coś nie tak, ostrzegacie nas. Jak coś się spieprzy, stawiamy szafę, ja biorę wieszczkę i uciekamy prosto do portu. Nie mamy przecież innej kryjówki, więc tam musimy się udać. Pasuje wam? - rzekł Egon, któremu zdawało się, że plan był w miarę sensowny.

- A co ze mną? - zapytał Sebastian patrząc na pozostałych. Garbus wzruszył ramionami. Trochę nie bardzo było wiadomo czy jako komentarz do pytania cyrulika czy propozycji gladiatora.

- Nie możesz tu zostać. Nikt nie może. Nie wiadomo czy tu jeszcze wrócimy czy nie. To już Starszy albo Karlik będą musieli zdecydować. - odparł Silny mierząc wzrokiem wieszczkę czy zmieści się do szafy. Głównie na wzrost bo te rogi miała dość wysokie co czyniły ją z głowę wyższą niż normalnie. Przez co była wyższa nawet od każdego z nich jakby liczyć do czubka tych rogów.

- No cóż, zdaję się na was. - powiedziała łagodnie i pogodnym tonem dając znać, że ma do nich zaufanie. Ale mimo przyjaznego podejścia roztaczała wokół siebie aurę respektu. Nawet Silny wydawał się nie do końca wiedzieć jak się do niej zwracać. W końcu do tej pory najwyższym autorytetem i władzą w zborze cieszył się Starszy. A on zawsze wyrażał się o wyroczni z największym szacunkiem.

- Nie możemy zostać. Nie ma na co czekać. To ten… Jakby pani mogła wejść do środka… - zaproponował łysy mięśniak kobiecie z rogami nieco zmieszanym tonem co było u niego dość rzadkie. Niebiskoskóra jednak była nowością z jaką trudno było mu się jeszcze oswoić.

- No mogłabym. - zgodziła się bez sprzeciwu i weszła do opróżnionej szafy. Musiała się schylić bo z rogami się nie mieściła. Jednak jak Silny na próbę zamknął drzwi okazało się, że garbus miał dobre oko i jakoś tam się mieściła.

- Jak będziecie nieść na płask to pani będzie na leżąco. To powinno być łatwiej. - powiedział Strupas wskazując na szafę.

Egon skinął głową i podniósł szafę z wieszczką w środku.

- Sebastian, chcesz, to idź z nami - rzekł wojownik. - Na tyłach z Myszą. Dodatkowa para oczu nikomu nie zaszkodzi.

Uniósłszy szafę, rzekł:

- Dobra, koniec gadania. Ruszajmy.

- Nie bardzo mam wyjście. Starszy kazał mi zająć się Mergą. Chociaż jak na tak długi pobyt w lochu to ma sporo obrażeń ale nic co by ją miało zabić za chwilę. Trzeba będzie jednak wokół niej trochę pochodzić. - odparł cyrulik wzruszając ramionami.

- Dobra to pójdziesz z przodu jak mówił Egon. Dziewczyny z tyłu. A ty Strupas zostaniesz tutaj i miej oko na wszystko. Coś by się działo to przyleć do nas do portu. Wiesz gdzie. - Silny skinął głową jak przemyślał to wszystko i nieco zmodyfikował plan jakim rzucił jego kamrat. Śmierdziel wzruszył ramionami i skinął swoją brzydką głową. Po czym wyszedł na zewnątrz. Następnie wychodzili po kolei na śnieg. Dwóch mięśniaków wzięło na płask niesioną komodę i ruszyłu rozchodzonym i rozjeżdżonym śniegiem jaki zalegał na ulicy. Przed nimi o dom czy dwa dalej szedł chudy, młodzian a za nimi dwie dziewczyny jakie wyglądały jak zwykłe, młode dziewczyny jak się nie znało sekretu o ich odmienności.

Egon w milczeniu niósł skrzynię. Oczywiście, wolał, żeby wszystko poszło łatwo, jednak wiedział, że przeprawa przez miasto nie będzie łatwa.