|
Gdy odnaleźli skrawek papieru i Wolfgang go przechwycił, wyczytał na głos zawartość. |
Przechodząc przez kolejne pole zboża Arvid myślał, że już niczego nie znajdą. Spacer był jednak przyjemny, ciepłe promienie słońca delikatnie muskały skórę i rozchodziły się po łanach zboża, które falując na wietrze, tworzyły widok kojący nerwy. Mężczyzna chętnie przysiadłby na jakiś czas w tak pięknych okolicznościach przyrody jednak nagle coś chlasnęło go w twarz. Arvid wzdrygnął się i szybko zszarpnął to coś z twarzy. Okazało się to kartką papieru, na której zapisane były, według słów Agathy, fragmenty hymnu "Światło i Cierń". Mężczyzna nie miał zbyt dużo czasu na zastanawianie się nad tą sytuacją, gdyż w ich kierunku przeleciała strzała. Żołnierz wyszarpnął z pochwy swój miecz i wpatrywał się w miejsce, skąd nadleciał pocisk, szukając wzrokiem przeciwników lub źródła zagrożenia. Gdy Wolfgang zakrzyknął i pobiegł w kierunku, który wskazał jako drogę ucieczki osobnika, który ich zaatakował, Arvid ruszył za nim. |
Sady wokół wsi - Shyitte - zaklął cicho po elficku. Elf blyskawicznie odwrócił się w kierunku z którego nadleciała strzała ale nawet jego doświadczonym okiem łucznika nie zdołał dostrzec strzelca, ale nawet nie miałby czym odpowiedzieć, bo cięciwa jego elfickiego łuku, spoczywała teraz spokojnie nie naciągnięta na gryfach broni. Mógłby się rzucić od razu za ludźmi, którzy w pośpiechu ruszyli w stronę domniemanego strzelca, ale wiedział, że dojdzie ich i tak. Miast tego spojrzał na strzałę, jej rodzaj, jak głęboko weszła w cel, próbując ocenić, z jakiego łuku do nich szyto i potencjalnie z jakiej odległości. Potem pobiegł za ludźmi, mając nadzieję, że przybysze nie zadeptają wszystkich śladów. |
|
Kartka wywołała wśród poszukiwaczy zainteresowanie. A zamieszanie wywołane “zagubioną” strzałą spowodowało pewne rozdzielenie. Wolfgang i Arvid szybko rzucili się niczym psy gończe w pogoń, i mimo że przeciwnik był szybki to udało im się go dogonić biegnąc na przełaj przez pole wzrastającego zboża. |
Wolfgang zmachał się jak rzadko podczas pościgu, wiec sapał mocno gdy razem z Arvidem prowadzili pojmaną do reszty grupy. Gdy jego oddech nieco się uspokoił zaczął pytać. |
-Właśnie! Gdybyś trafiła Arvida?!- krzyknął mężczyzna na dziewczynę. Równocześnie, jednym zwinnym ruchem, schował swój miecz do pochwy. Nie czuł, że Izabella stanowi jakieś zagrożenie, zwłaszcza, że została obezwładniana. Arvid stanął nad nią, z zaplecionymi na piersi rękoma i badawczo wpatrywał się w dziewczynę z lekko przymrużonymi oczami próbując ocenić czy to co będzie mówić będzie nosiło znamiona kłamstwa czy prawdy. |
Elf w mig dogonił gończych, którzy już dopełnili swego dzieła, łapiąc uciekającą Isabellę. Sam widok go nie zaskoczył, bowiem Szemrzący Strumień od razu wydedukował kto był strzelcem, w jego głowie jednak nieustannie dzwoniło pytanie z jakiegoż to powodu, młoda niewiasta targnęła się na nich. Toż przecież ledwie chwilę temu spacerował z nią wesoło gadając. Zdzwionym wzrokiem spojrzał na wierzgającą w trawie dziewkę, trzymaną rękoma obcych. Toż to nie było zachowanie Isabeli podobne, o nie. - Isabello? Czemuś to uczyniła! Mówże! Elf wlepił wzrok w dziewczynę, próbując złowić niewidoczne dla większości ludzi, choć dla wielu jego pobratymców oczywiste szczegóły, jeno dane aby je widzieć tym, którzy parali się sztuką waitrów magii. |
|
Isabella przestała się szamotać kiedy pozostali ludzie ją otoczyli. Na początku nie wydawało się że się odezwie ale wkońcu to zrobiła. |
| Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 05:28. |
Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0