Nie dając się zbytnio prosić, Onufry rozpoczął grę. Dźwięk jego instrumentu pozwalał mu uspokoić umysł i tęsknotę. Tym razem grając obserwował nietypową kobietę. Nie przerywając gry, a jedynie ciszej trącając struny bez słowa słuchał tego, co miała do powiedzenia. Przekrzywił głowę zastanawiając się nad jej ofertą. Nie było to to, co sobie wyobrażał pozostawiając rodzinę i ruszając szukać pracy na zachód. Ale nie mógł sobie pozwolić na bycie wybrednym. Każda złota moneta więcej oznaczała szybszy powrót do Katjuszy. Zagrał jeszcze jeden akord i ostrożnie odstawił instrument.

- Wasza oferta jiest dobra. Niegrzecznie by było, gdybym chciał się targować. Wezmą ją, bo diengi mnie nużne. Ale gdyby panienka wikt i opierunek do tego dodała, ja bym wdzięczny był. Dla was eto nie mnogo, a dla mnie... ziarnko do ziarnka. Wy znacie, za złoto możecie mój topór kupić, ale serce za serce się kupuje. Nu! - przekrzywił głowę, czekając na jej odpowiedź.

- Wy wypijecie ze mną na potwierdzenie, da? - podniósł butelkę horyłki, aby przypieczętować układ.

Robota nie była ciężka, póki co. Kogoś, kogo było stać na płacenie za ochroniarza, nieczęsto zaczepiano. I nie dlatego, że miał wikdajłę ze sobą. Po prostu taki ktoś miał na tyle pieniędzy (a więc i władzy), aby móc się zemścić po dziesiękroć. Albo i stukroć. Onufry potrzebny był jedynie do trzymania z dala motłochu, żebraków, pijaków. I do dodania ważności swej chlebodawczyni. Hrepiczuk nie wnikał w sprawy elfki. Ale praca, którą wykonywał, nie była dla niego pierwszyzną. Często, jeszcze będąc na służbie u tzara, dorabiał sobie w ten sposób.

Przemawiała kobieta, a z wyglądu i ze słów mógł się wiele domyślić.
„Ot szeptucha budiet" pomyślał sobie. Dobrze było wiedzieć, gdzie znaleźć kogoś, kto go połatać w razie konieczności może. Jego rozmyślania przerwało coś, co kazało mu stać się czujnym.

Stanął pomiędzy odzianym w futro ulrykaninem, a Leafanną. Lewą ręką skubał wąsa, a prawą położył na toporze, nieświadomie muskając palcami wycięty na nim znak pioruna.

Mimo, że większość jego druhów lekce sobie ważyła młotodzierżców, Onufry - mimo spokoju - czujnie obserwował ruchy tamtego. Poznał, że tak jak i on, nie był to wojak pierwszej młodości. Swoje w życiu przeszedł i dożył swych lat. A to samo w sobie kazało okazać mu respekt. Mimo uspokajającej dłoni elfki na ramieniu, nie drgnął i nie zmienił swej pozycji. Czekał, obserwował i słuchał.

Większy niepokój od nieznajomego wywołała w nim wzmianka o mordzie w imię chaosu. Ludziom tutaj wydawało się, że zostali przez to plugastwo doświadczeni. Ale zapewne nikt z nich nie przemierzał pustkowi Kislevu, w pobliżu pustkowi, gdzie obecność chaosu była dużo bliższa, niż tutaj. Nie do końca zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie chaos niósł ze sobą.

Czekał wpatrując się w jeźdźca. Gdzieś z boku jakiś mężczyzna wołał swoją kobietę. Duża grupa uchodźców, która została tu spędzona zaczynała się niepokoić i iść w rozsypkę. Kislevita wolałby już stąd się zabrać. Gdyby doszło do jakiś rozruchów, łatwo mógł się wydarzyć jakiś wypadek. Wolał tego uniknąć.

Konny zaczął sięgać do miecza, lecz w końcu zrezygnował i tylko splunął. Onufry nieco się uspokoił. Każda walka niosła ze sobą ryzyko rany. A każda rana ryzyko śmierci. Najlepsze walki to były te, których dało się uniknąć. Nie był tchórzem, ale miał po co wracać. Nie potrzebował też udowadniać wszystkim wokół, jaki to z niego, nomen omen, kozak.

Gdy upewnił się, że niebezpieczeństwo minęło, zerknął na chlebodawczynię.

- Jakie rozkazy, panienko?

Medyczka odetchnęła z ulgą. Wyglądało na to, że na razie wszystko szło w miarę sprawnie. Kiedy ludzie zaczęli się przemieszczać i szykować do drogi, powyłapywała wraz z Robertem, tych z uchodźców, którzy zdawali się być bardziej rozgarnięci i wyznaczyła ich do pilnowania względnego porządku.

Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w przepływający tłum. W duchu modliła się do Taala, by strzegł ich w drodze, do Vereny, by obdarzyła ją mądrością w tym trudnym zadaniu i Shallyi, by strzegła ich przed tajemniczą zarazą i innymi chorobami. Wtedy jej wzrok powędrował znów ku Bernardowi oraz Leafannie i zmarszczyła brwi. Sytuacja między nimi wyglądała na napiętą. Melissa nie miała pojęcia o czym rozmawiali, ale sprawy musiały przybrać nieciekawy obrót, skoro rycerz położył dłoń na mieczu. Na szczęście zaniechał ataku. Dziewczyna ponownie odetchnęła z ulgą. Patrzyła smutno jak odjeżdżał. Zdawała sobie sprawę, że bez jego siły będzie im znacznie trudniej ochraniać pochód.

Wtedy z zamyślenia wyrwał ją stukot końskich kopyt. Od portu nadjechał ciemnowłosy mężczyzna. Obserwowała go przez chwilę. Wyraźnie wypytywał i szukał jakiejś dziewczyny o imieniu Klara. W jego oczach widać było tęsknotę. Widok ten poruszył jakąś strunę w sercu Melissy. Ona sama, poza wujem Regisem nie miała już nikogo. Ruszyła więc w stronę mężczyzny, wychodząc mu naprzeciw.
- Proszę, zatrzymaj się szlachetny panie. Widać wyraźnie, że masz jakiś frasunek i szukasz kogoś. Może mogłabym ci pomóc? - Spojrzała na niego ciepło i obdarzyła krzepiącym uśmiechem. - Wszak co dwie pary oczu to nie jedna.

Po tym jak się przedstawiła, elfka wręczyła nieco monet jednemu ze swoich zbirów i odesłała go do gospodarza „Bałałajki”, Onufremu odparła zaś.

— Za dzisiaj zapłacę, a od jutra jadła panu nie zabraknie. Tyle że przez następny tydzień śpimy pod gołym niebem. Więc jak panu to przeszkadza, to lepiej niech wystara się o jakiś namiot.

Z kolei na propozycję przypieczętowania umowy alkoholem odparła tak.

— Ależ proszę — przysuwając swoją czarkę. — Pozwoli pan tylko, że wpierw wypowiem własne błogosławieństwo?

Następnie przez około dziesięć sekund wymawiała dziwnym głosem słowa tak osobliwe i złożone, że wiarus nie tylko nie był w stanie ich w ogóle zrozumieć, ale także pojąć, jak można je ustami wyrzec. Wprawdzie pierwszy raz był świadkiem religijnego rytuału obcej rasy, ale tajemnicze błogosławieństwo elfki w jakiś nieodgadniony sposób przypominało mu gusła ungolskich wiedźm, aczkolwiek było w swym wyrazie o wiele bardziej mistyczne i wyrafinowane. Na koniec swej proklamacji kobieta dotknęła butelki i poprosiła, by polać. Potem oboje uroczyście wypili, oficjalnie dobijając transakcji. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu kislevska gardziel Hrepiczuka, choć była nader zaprawiona w smakowaniu przeróżnych likworów, dobitnie odczuła moc owego trunku. Mężczyzna z ledwością powstrzymał kaszel i cisnące się do oczu łzy. Mogłoby się zdawać, że Wasilij pomylił butelki i podał butelczynę czystego spirytusu. Napitek bez wątpienia był mocniejszy od trzykroć destylowanej okowity. A jednak kobieta wydawała się zupełnie niewzruszona jego mocą. Pozornie było to bardzo osobliwe, bo nawet jeśli miała na sobie spodnie, to mimo wszystko nosiła się elegancko i sprawiała wrażenie rozpieszczonej oraz niezwykle delikatnej. Mogła w zasadzie zaprzeczać pozorom i mieć wprawę w kielichu, lub tylko doskonale grać, istniały też inne możliwości, chociażby taka, że jej rodzaj posiadał wrodzoną odporność na alkohol. Tak czy inaczej, nieznajoma pracodawczyni zdawała się być pełna niespodzianek.

Następnego ranka, gdy Bernard po pełnej napięcia chwili gwałtownie odjechał, Lafeneanna odparła swojemu ochroniarzowi, nie spuszczając ze oczu znikającego za zakrętem Middenlandczyka.

— Człowiek-gorączka... W każdym razie kontynuuj swe obowiązki szlachetny druhu. Ale dodatkowo racz mieć na baczeniu najemników — rzekła wskazując głową w stronę Melissy, Roberta i spoczywającego na potężnym rumaku sir Doriana. — I uchodźców. Wszystko, co wyda ci się podejrzane, od razu raportuj do mnie. Pomnij, że chodzi o dobro miasta i twojej społeczności. Niestety nie mogę ci nic więcej zdradzić, ale bądź pewien, że wszystko wyjaśni się w swoim czasie.

Von Sauber nie zdążył nic odrzec Melissie, bowiem w odpowiedzi na jego gromkie okrzyki spośród stuosobowego tłumu uchodźców wyłoniła się poszukiwana niewiasta. Kolumna już ruszyła, więc żołnierze chcieli ją zatrzymać, ale Robert błyskawicznie udzielił pozwolenia, by się zbliżyła. Była to typowa Ostlandka, co najbardziej podkreślał fakt, że przeszła nie mniej niż Hochlandczycy, a nie było widać po niej takiej mizerii. Poranny wiaterek poruszał łachmanami po niegdyś porządnym odzieniu, otulającymi ją niczym wodorosty morski wrak. Fizycznie niewiele zmieniła się od rozstania z rajtarem, jedynie odrobinę zbladła i straciła nieco na wadze, a jej włosy były w delikatnym nieładzie. Nadal jednak była starą, dobrą Klarą.

— Sigmarowi niech będą dzięki! Wiedziałam! — przemówiła terminująca medyczka, ledwo cedząc słowa z powodu przygniatających ją emocji, mimowolnie uroniła łzy szczęścia, które cienkimi strumykami pociekły po jej wychudzonych i przybrudzonych policzkach. — Wiedziałam, że żyjesz!

Cel Teutogena był jasny, dotarcie do świątyni Ulryka w Alei Bogów. Jednak samo przebicie się przez prawie pół Taalagadu, w tym strasznie zatłoczony nawet jak na owo miasto plac targowy, niezależnie od determinacji, autorytetu i pośpiechu zajęło Bernardowi całkiem sporo czasu. A gdy już wreszcie ujrzał pnący się zakolami na wysokość sześćdziesięciu metrów ostatni, szeroki na kilka wozów, acz wciąż zapchany aż po brzegi odcinek Drogi Czarodziejów prowadzący przez Najwyższą Wieżę wprost do Talabheim został powstrzymany przez oddział straży miejskiej.

— Mości Rycerzu, proszę się zatrzymać! — zakrzyknął krzepko sierżant na jego widok. — Nie kojarzę waszmości, a do miasta bez obywatelstwa, odpowiedniej przepustki, bądź glejtu wpuścić nam nie wolno. Nawet kogoś waszego stanu. Takie prawo.

W międzyczasie pół tuzina zbrojnych ostrożnie zagrodziło drogę rycerzowi zakonnemu.

— Jeśli nie macie koniecznych dokumentów, to proszę udać się do biura Miejskiego Urzędu ds. Przepustek.

Niemal mechanicznie wyrecytował wojak, jednocześnie wskazując na mieszczący się obok pobliskiego garnizonu budynek urzędniczy, przed którym znajdowała się spora drewniana tablica ogłoszeniowa poobwieszana licznymi papierami. Do drzwi ciągnęła się mała kolejka złożona z petentów.

Po długiej i dramatycznej rozłące Viktor i Klara wreszcie mogli zaznać nieco szczęścia i w pewnym stopniu nadrobić cały stracony czas. Młoda kobieta nakazem prawa koniecznie i w trybie natychmiastowym musiała opuścić miasto, więc szlachcic nie miał większego wyboru, jak podążyć razem z wybranką w kierunku Breitblatt. W taki to sposób dołączył do wędrującej grupy uchodźców. Zgodnie z rozkazami sędziego Hohenlohe absolutnie nikt nie mógł opuszczać pochodu, ale nie było żadnych wytycznych ani przeciwwskazań odnośnie tego, by dodatkowe osoby dołączały do marszu. Przy okazji Reiklandczyk nawiązał nić porozumienia z medyczką i fanatykiem Vereny, najbardziej otwartymi osobami z tych, które prowadziły zgromadzonych do ich nowych domów.

Po pewnym czasie i bez większych problemów grupa uchodźców przeszła przez Taalagad i dotarła do północno-wschodniej bramy portowego miasta. Tam też obstawa z talabheimskich żołnierzy odstąpiła od nich, po czym sierżant Arvid wydał swoim ludziom natychmiastowy rozkaz powrotu do garnizonu. Dalsza droga podopiecznych poszukiwaczy przygód prowadziła krasnoludzkim szlakiem i przebiegała praktycznie bez zakłóceń. Imponująca ściana Taalbastonu wznosiła się gdzieś za plecami maszerujących, zaś spomiędzy wzgórz wyłaniał się płynący z północnej strony Talabek. W czasie podróży z powodu doskwierającej nudy pojedynczy członkowie pochodu zaczęli zagadywać do niektórych z awanturników, żeby zabić czas. Susi, matka czwórki dzieci i żona Matthiasa Kellera, załamanego spustoszeniem w ojczystym w Hochlandzie mężczyzny, próbowała zagadnąć Werfela, prosząc go, by tchnął nieco wiary i chęci życia w jej małżonka. Z kolei młody, wesoły kowal imieniem Reinhard podróżujący razem ze swym krzepkim mułem, niosącym bezcenne dlań kowadło, zaczepił Onufrego, próbując wyprosić u niego możliwość obejrzenia jego broni, wielce ciekaw kislevskiej sztuki płatnerskiej. Były też irytujące siostry Ebore i Irmgard pochodzące z Breitblatt. Pierwsza wiecznie z gniewnym wyrazem twarzy, druga odpowiadająca monosylabami. Obie wyraźnie niezadowolone z racji powrotu do domu i ciągle narzekające na wszystko dookoła, od pogody po drogę, bolące stopy i powietrze.

— Ten cholerny wiatr chyba nigdy nie przestanie wiać!
— Aha.
— Muszę się napić i to natychmiast.
— Mhm.

Ględziły niemal nieustannie.

W czasie podróży w miarę spokojnie maszerująca Melissa wychwyciła czujnym okiem i słuchem medyczki, że kilkoro dzieci i starszych osób parokrotnie dopadły ataki duszącego kaszlu. Mogło wydać się jej to wielce niepokojące w perspektywie tego, co mówiła jej i towarzyszom elfka przed wstąpieniem do asesora. Kolejną interesującą, acz prawdopodobnie trudną dlań do wytłumaczenia rzeczą było to, że uchodźców z Hochlandu ten problem wydawał się jakoś wcale nie dotyczyć.

Większość maszerujących miała tylko skromny ekwipunek podróżny i koce, więc po zmierzchu położyli się pod gołym niebem, blisko ogniska, przy którym siedział stary drwal Aivars razem ze swym sędziwym ogarem, snując opowieści o duchach Wielkiej Puszczy. Jedynie nieliczne, bogate (jak na uchodźców) rodziny miały własne namioty. O tamtej porze jedyne co pozostało bohaterom do zrobienia, to wyznaczenie osób, które będą trzymały warty. W każdym razie nie widać było, by którykolwiek z uchodźców rwał się do tej roboty. Prowadzący mieli więc do wyboru sami je objąć, albo jakoś przekonać do tego podopiecznych.

Od czasu do czasu przypominała się Hrepiczukowi dziwna moc horyłki w Bałałajce. Zastanawiał się, czy jego mocodawczyni nie potrafiła zaklinać. Może była swego rodzaju wiedźmą? Coby nie mówić, budziła w nim respekt.

Ucieszył się, że chociaż udało mu się wikt zyskać. Na namiot jednak szkoda mu było wydawać pieniędzy. Nie przyjechał tu dla luksusów, ale by zarobić i wrócić. Zresztą, czymże był klimat imperium wobec wiatrów oblastu? A i drewna wokół na opał było wiela. „Nie" postanowił.

Skoro więc poleciła mu baczyć na najemników... począł więc się im przyglądać. Elfka zajęła się swoimi sprawami, w dzień jechała wozem, a wieczorem spała w swoim namiocie. Onufry mało miał czasu na rozmowę z innymi, bo jego zajęcie wymuszało przebywanie w pobliżu chlebodawczyni, ale kilka razy zamienił po parę słów. Kowalowi pozwolił obejrzeć swój topór. Nie podejrzewał, że ten chciałby go ukraść, a w przypadku ataku miał na podorędziu łuk.

Dopiero wieczorem, na postoju, gdy przyszła pora wyznaczyć warty, ożywił się.

- Mości panie - zwrócił się do rajtara. - Warty to i owszem, rzecz słuszna i właściwa, ale - lewą ręką zakręcił wąsa, a prawą zatoczył wkoło. - Na tylu ludzi, jeden wartownik, toć to zdecydowanie zbyt licho. Nie moja to sprawa ani moje zadanie, ale jak każecie się ludziom zorganizować samemu, to licha sprawa budiet. Ja bym podzielił ich wszystkich, a jest ich tu ponad sotnia.

Zadumał się na chwilę.

- Ot tak, ze tri czoty bym zrobił. Na czele każdej wyznaczyłbym atamana. A każdą czotę podzieliłbym na 3 roje i wyznaczył wistuna. Jedno ognisko, jeden rój. A każdy rój swoje warty trzymać winien. Rano, każdy wistun swój rój przeliczyć by musiał i zdać raport do atamana. A każdy ataman, to do setnika. No tak mnie się zdaje, bo jak poznamy, czy kogo nam nie brakuje? Jak wam się to widzi? Jak waszmość zresztą chce, to radzę z nimi pogadać - wskazał ręką w stronę Melissy, Roberta i Doriana. - Oni to marszem tym komenderują.

- A ja sam czuwać będę, ale przy pałatce panienki. Nie podejmę się warty gdzie indziej - dodał na koniec. Potem przygładził osełdec i dodał jeszcze.

- Waszmość widzi, ta trojka to tu dowodzi. Zdawałoby się, szto kniaź winien podzielić ludi. Ale on z wysoka ino smatri i ruki umywa. U niego jest mocnoruki, jemu zawód Robiert. No on toże mienia nie widzi się. On dobry do horyłki i do kuksańców. Szeptucha samaja bystra mnie się widzi. Ona by nadała się. No posłuchu u ludi może nie mieć. Wam ili nam nada s nią rozgawarywat. Nas dwoch by poszło s nioj, jako wykidajły i posłuch by wtedy miała. To kak budiet?

Sotnia - oddział 100 ludzi, dzieli się na 2-3 Czoty (co daje zakres 48 nawet do prawie 180 osób)
Czota - dzieli się na 3 roje, co daje 24-36-56 osób
Rój - dzieli się na 2 (czasami 3) łanki, co daje 8-12 (18) osób
Łanka - 4-6 osób.

Wyłuszczyli szeptusze plan.

- Dumam, szto od ognia do ognia lza iść. Przy każdym ogniu powinien być ktoś, kto mir wokół ma. I on na wizuna by się nadał i do wyznaczania wart. Jak się więcej dziś nie uda zdiełat, to jutro można drążyć dalej. Jak kropla kamień - dodał wiarus, gładząc wąsa.

Melissa obserwowała z uśmiechem, jak młody jeździec wita się z ukochaną. Cieszyło ją, że tym dwojgu udało się odnaleźć siebie nawzajem. Kiedy oboje podeszli do niej, spojrzała na nich życzliwie i z uśmiechem się przedstawiła.
- Jestem Melissa Blitz, medyczka z Bechafen i miło mi was poznać. Nie mam panu za złe, miły panie, że w chwili wielkiego szczęścia, jakim jest odnalezienie bliskiej ci osoby, zignorowałeś moją obecność. Jest to w pełni zrozumiałe. Będziemy jeszcze zapewne mieli wiele okazji, żeby porozmawiać ze sobą podczas tej przeprawy. - Mówiąc to, zostawiła młodą parę w swoim towarzystwie i ruszyła przyjrzeć się pozostałym uchodźcom.

***

Podczas drogi Dziewczyna cały czas przemieszczała się wzdłuż pochodu, to w jedną stronę, to w drugą. Zależało jej, żeby rozeznać się trochę, kto wśród ludzi ma większy posłuch, a kto może sprawiać kłopoty. Pragnęła też, by poznali ją bliżej, toteż zagadywała od czasu do czasu różne osoby i rodziny. Nie uszło jej uwagi, że niektóre dzieci i starsi ludzie, niepokojąco kaszlą. Starała się więc na postojach robić wywiad i zbadać choć kilka osób. Cały czas mając w pamięci opowieści elfki o zarazie.

***

Kozak i młody szlachcic znaleźli Melisse pośród dzieci, które właśnie badała. Medyczka nie miała najmniejszego problemu, żeby zrozumieć plan Onufrego. Co więcej, płynnie mu odpowiadała w jego własnej mowie. Słuszność też oddała pomysłowi i zaraz wskazała kandydatów do tego najlepszych, co ich zdążyła dziś poznać rozmawiając z uchodźcami podczas drogi. Razem więc z Kislevczykiem i Victorem od razu udali się do nich.

Dziewczyna wybrała z grupy tych mężczyzn, którzy mieli rodziny: ojców, braci, synów. Próbując ich przekonać do podjęcia wart, apelowała do ich poczucia obowiązku i troski o bliskich. Nie szczędziła im przy tym zmyślnie wplecionych komplementów o ich odwadze i zaradności, i sile. Starała się przekonać, że warty są niezbędne by oni i ich rodziny bezpiecznie dotarli do celu.

Mimo właściwego podejścia Melissie nie udało się zbadać ludzi zdradzających objawy chorobowe. Nie byli wobec niej agresywni, raczej uprzejmi, ale ewidentnie bagatelizowali swój stan, nie dając się dotknąć (dzieci nie pozwolili tknąć rodzice) i zrzucając winę za kaszel na kurz podnoszący się z gościńca. Zatem medyczka nie mogła bezpośrednio zweryfikować, co im dolega, ale miała swoje podejrzenia, zwłaszcza że ich wymówki ewidentnie nie brzmiały zbyt wiarygodnie. Najprawdopodobniej obawiali się reakcji innych na wieść o tym, że mogą być schorzali. Nie bez powodu, ludzie w Imperium lękali się wszelkiej zarazy, a samych chorych poddawali agresywnemu ostracyzmowi i przymusowej alienacji. Wśród bardziej zapalczywych z nich rękoczyny też nie należały do rzadkości.

Von Sauber swoją odezwą nie odniósł żadnego skutku, ludzie zupełnie go zignorowali. Może miał na to wpływ jego wyczuwalny reiklandzki akcent, a może wynikało to z faktu, że nie był oficjalnym przewodnikiem grupy i nie miał nad nimi żadnej władzy. Kowal Reinhard wymówił się mętnie koniecznością pilnowania bezcennego kowadła i wiernego muła. Jedynie były kozak odniósł się do propozycji rajtara. Następnie obaj mężczyźni udali się do panny Blitz. Co szybko okazało się świetnym pomysłem, bowiem kobieta nie dość, że wykorzystała kredyt zaufania, który zdobyła rankiem, dokonując przemowy do zgromadzonych, to dodatkowo spożytkowała wiedzę na temat uchodźców zebraną podczas pierwszego dnia marszu. Nie wspominając o zastosowaniu odpowiedniej argumentacji, która zadziałała nad wyraz skutecznie na starannie wyselekcjonowanych przezeń podopiecznych. Potem, kierując się wytycznymi kislevskiego wiarusa, trójka poszukiwaczy przygód zorganizowała całkiem wydajny system wart. Wydawało się, że tej nocy wszyscy powinni spać spokojnie.