Bitwa o Dreetz, mimo skromnej skali, była jednym z tych poetyckich starć, o których z pasją rozpisywaliby się mistrzowie pióra, jak i zwykli kronikarze, gdyby tylko mieli możliwość ich uświadczenia. W pamiętny dzień zaledwie piątka przypadkowych śmiałków poprowadziła kilkudziesięciu zwykłych, acz dzielnych chłopów do wspaniałego zwycięstwa nad liczącą ponad dwie setki hordą zwierzoludzi i mutantów wszelakiego autoramentu. Owa monumentalna batalia trwała całą noc, zalewając żyzne pola Talabeklandu szerokimi potokami krwi i wydzierając chóralne okrzyki agonii z niezliczonych gardzieli. Na szczęście udzielone przez Bernarda von Kesserlinga szkolenie bojowe i taktyczne przygotowanie pola walki, wespół z płomienną, motywacyjną przemową poddanego Vereny, Roberta Werfela, i niezwykłą walecznością wszystkich bohaterów, na czele z cudzoziemskim rycerzem Sir Dorianem de Bruine, pozwoliły obrońcom na iście spektakularne zwycięstwo. W ten sposób dając dowód zwycięstwa imperialnego, a przede wszystkim ludzkiego ducha nad przeważającym liczebnie mrocznym pomiotem Chaosu. Jednak walka o życie dla mieszkańców Dreetz nie skończyła się wraz z wygaśnięciem ostatniego ogniska agresji. Zakończyły ją dopiero wprawne dłonie Melissy Blitz. Medyczka z Ostermarku całą noc i długo po świtaniu pomimo dojmującego zmęczenia przynosiła ulgę licznym rannym, wielu z nich wyciągając wprost z chłodnych objęć Morra. To głównie dzięki niej straty po stronie broniących się były o wiele mniejsze, niż wychodziłoby z odniesionych obrażeń. Dopiero gdy każdy otrzymał pomoc i dogaszono ostatnie pożary, wzniecone przez dzikich najeźdźców, można było zacząć świętować. Grupka poszukiwaczy przygód za dokonane zasługi została okrzyknięta bohaterami osady i stała się powodem do wielodniowej biesiady, w trakcie której jedli oni i pili bez umiaru, goszczeni przez chłopów niczym królowie. Inaczej wioskowi odpłacić im nie mogli, bowiem żadnego, a szczególnie tych szlachetnie urodzonych, nie interesował ożenek z córkami bądź wdowami, ani tym bardziej wynagrodzenie w naturze. Świadomy skromności tej nagrody sołtys osady spisał z tegoż powodu na papierze solenną prośbę do właściciela wsi, samego księcia-elektora Helmuta Feuerbacha, o sowite wynagrodzenie zasług herosów. Następnie, widząc jak niespokojny duch ciągnie ich dalej w podróż, razem z wszystkimi mieszkańcami wioski odprawił ich uroczyście, obiecując przy okazji sławić ich odwagę i męstwo po wsze czasy.

Jak powiedziano, po zakończeniu długiego świętowania, awanturnicy postanowili ruszyć dalej. Tym razem na północ. Uczynili to zgodnie z grającą w ich duszach żądzą przygód, a może licząc na wysokie wynagrodzenie od wdzięcznego władcy lub po prostu z czystej ciekawości zobaczenia stolicy prowincji i zarazem jednego z najbogatszych miast Starego Świata? W każdym razie ledwo funkcjonujący po napojeniu litrami domowej piorunówki (która mocą w ustępowała jedynie kislevskiemu spirytusowi) i napasieniu przeróżnymi leśnymi wiktuałami, poszukiwacze przygód ruszyli w drogę.

Minęło wiele dni, nim „Bohaterowie Dreetz” w końcu wyłonili się spośród gęstwiny Wielkiej Puszczy, docierając Starą Drogą Leśną na obrzeża Taalagadu. Portowego miasta usadowionego u samych stóp Taalbastonu. Niezwykle bacznie obserwowanego z Najwyższej Wieży, z którą to łączyła je wykuta w skale, kręta Droga Czarodziejów. Podróżnicy poświęcili dłuższy moment na podziwianie kilkudziesięciometrowego naturalnego muru, który wieńczył równie majestatyczny bastion i ścieżka ku niemu. Jedynie Teutogen wydawał się nie być pod specjalnym wrażeniem tego zapierającego dech w piersiach widoku. Może dla dumnego syna Middenlandu nie było wspanialszego widoku ponad strome ściany Ulricsbergu i olbrzymie mury osadzonego na nim miasta? W każdym razie Rycerz Białego Wilka musiał przyznać przed sobą, że możliwości obronne Talabheim nie były gorsze, niż stolicy jego rodzimej prowincji.

O wiele gorzej prezentował się sam Taalagad. Na pewno nie oczarowywał od pierwszego spojrzenia. Na jego widok Bernard i Robert przypomnieli sobie mgliście, że to największy port w Talabeklandzie, który dość często odwiedzają nie tylko przeróżni kupcy, ale również piraci porywający zarówno łodzie, jak i ludzi, tych drugich sprzedając później jako niewolników. Była to istotna informacja na wypadek, gdyby komuś z drużyny przypadkiem przyszło do głowy przyjąć zaproszenie do kielicha od zbyt przyjaźnie nastawionego nieznajomego... W każdym razie osada prezentowała się raczej odpychająco. Obskurna mieścina pełna błotnistych, ciasnych uliczek, wzdłuż których stłoczono szeregi piętrowych domów lub zwykłych chat. Po pokonaniu okalających miasto dziewiczych połaci gruntów rolnych, awanturnicy zanurzyli się w nieprzyjemnym odorze cywilizacji. Pech chciał, że nadciągali od wejścia, w którego pobliżu ulokowany był główny plac targowy. Musieli więc minąć niezliczone stoiska handlowe, zarówno w postaci bogatych straganów lub kolorowych, rozłożystych namiotów, jak i te, będące niczym więcej ponad zwykłą taczkę, wóz albo furę, na których poustawiano towar. Tłok i ścisk wokół nich był niemiłosierny, co znacznie utrudniało przeprawę. Wszechobecna plątanina głosów i akcentów zbudowana z targujących się, dyskutujących, lub spierających osób zasugerowała poszukiwaczom przygód, jak kosmopolityczny był zgromadzony tłum. Kobieta z Ostermarku rozpoznała rodzime nuty, a także kislevskie, które to nie umknęły również Middenlandczykowi. Wszyscy zaś zobaczyli liczne oddziały straży miejskiej ze znakami heraldycznymi w kształcie głowy wilka, a także grupki dziarskich ochotników w niepełnym umundurowaniu. Agenci prawa byli jednak jak kropla w morzu potrzeb, nie mogąc zapanować nad rodzącymi się co chwilę sprzeczkami i panoszącymi wszędzie złodziejami. Czujne oczy Melissy wyłowiły całe zastępy kieszonkowców i złodziei sklepowych, którzy urządzili sobie w danym miejscu prawdziwe żerowisko. Przekazawszy tę wieść kompanom, cała drużyna instynktownie zacisnęła dłonie na własnych sakiewkach.

Przebicie się przez tłum trochę zajęło drużynie, ale w końcu dostała się do nieco spokojniejszej części Dzielnicy Magazynów. Tam zaś dość nieskutecznie próbowała zasięgnąć języka odnośnie lokalizacji jakiejś gospody. Miejscowi wydawali się dość niechętni obcym, na pewno bardziej niż wypadałoby według standardów talabeklandzkich. Dopiero po dłuższym czasie jakiś chłopak o szelmowskim uśmiechu zasugerował im, by zajrzeli do „Kota o Dziewięciu Ogonach”, opisując dość chaotycznie prowadzącą doń drogę. Owa „przyjacielska porada” niespodziewanie okazała się nader kosztowna, gdy po pewnym czasie biczownik zauważył, że stracił całą zawartość swojej sakiewki… Jednak nawet tak zapalczywy miłośnik praworządności jak on szybko pojął, że szukanie winowajcy w tak zatłoczonym, pełnych krętych uliczek porcie ma niewiele sensu i musi, przynajmniej tymczasowo, pogodzić się ze stratą. Postarał się jednak zapamiętać wizerunek wyrostka, jakby nierychliwa, ale sprawiedliwa bogini postanowiła kiedyś przywieść nicponia przed jego karzące oblicze… W każdym razie drużyna już dawno zeszła z Drogi Czarodziejów i udała się za wątpliwymi wskazówkami, po części mając nadzieję, że nie prowadzą one do jakiejś ślepej uliczki i zasadzki. Pokonując kolejne odcinki Dzielnicy Magazynów poza wcześniej zaobserwowanym przeludnieniem i mnogością nietutejszych, uwagę awanturników zwróciła także naprawdę spora ilość żebraków, zwykłych ludzi desperacko walczących o możliwość zatrudnienia, drobnych złodziejaszków, próżniaków i przygodnych pijaków. Lecz poza tym dawało się wyczuć coś jeszcze, coś… jakby wiszący w powietrzu niepokój? Wydawało się, że poza tymi wszystkimi problemami coś jeszcze spędza sens z powiek mieszkańcom Taalagadu…

Wbrew pozorom okazało się, że kieszonkowiec dobrze wskazał drogę do gospody. Finalnie więc poszukiwacze przygód stanęli przed wejściem do sporego piętrowego budynku, nad którego wejściem wisiał drewniany szyld z pokracznie namalowanym kotem o dziewięciu ogonach. Z wewnątrz dobywały się typowe karczemne aromaty i odgłosy, co ostatecznie upewniło ich odnośnie poprawności adresu. Po przekroczeniu progu zauważyli obszerną salę wspólną, wypełnioną ludźmi różnych stanów, ras i pochodzeń. Wnętrze było nawet schludne, acz gdzieniegdzie dało się dostrzec ślady po dawnych awanturach. Po chwili przy gościach jakby znikąd wyrósł postawny mężczyzna o krągłej twarzy, gęsto pokrytej bliznami.

— Witajcie, witajcie. Jam jest Sluro — przedstawił się jowialnym tonem. — Prowadzę tenzacny przybytek. Wyglądacie mina tęgich poszukiwaczy przygód, lecz niekojarzę waszej grupy, co oznacza, że niewątpliwie musicie być tunowi.

Właściciel, tak jak każdy przeciętny Talabeklandczyk, zlewał ze sobą słowa w trakcie mowy. Od razu zaprosił was do pobliskiego stolika. W międzyczasie zauważyliście, że skupiły się na was spojrzenia większości gości.

— Może opowiecienam jakąś ciekawą opowieść oswoich przygodach? — zaproponował otwarcie. — Wiecie, umnie jest taka tradycja, że jak ktoś opowie natyle interesującą historię, że spodoba się zgromadzonym, to dostaje piwo na mój koszt. Jesteście zainteresowani?

Jako że darmowe piwo brzmiało całkiem zacnie, a nie tak dawno został ogołocony ze wszelakiego złota, Averlandczyk postanowił opowiedzieć o niedawnej bohaterskiej batalii ze zwierzoludźmi w Dreetz. Od początku dało się zauważyć, że myśl o spienionym, złocistym trunku w chorym na opilstwo mężczyźnie obudziła prawdziwy talent krasomówczy. Przechadzając się po głównej sali w tę i z powrotem, przy okazji żywo gestykulując, z kunsztem i dramatyzmem opowiedział o całej batalii, jakby był urodzonym bardem. Kiedy skończył, wszyscy słuchacze zgodnie zaklaskali, dzięki czemu mógł zaspokoić swą alkoholową żądzę smakowitym lagerem. Swojego szczęścia spróbował jeszcze Bretończyk, ale jego historia i styl wypowiedzi jakoś nie wzbudziły zachwytu wśród zebranych. Inaczej się miało w przypadku Middenlandczyka, otrzymany od publiczności aplauz sprawił, za co otrzymał porządny kufel lokalnego ale. I tak na opowiastkach, wypoczynku, raczeniu się jadłem oraz napitkiem upłynęło awanturnikom kilka godzin. Choć do zmierzchu zostało trochę czasu, to przezornie zamówili oni pokoje na noc, pomni tłumów, jakie nawiedzały portowe miasto. Nieszczęsny Werfel musiał w tym celu pożyczyć nieco złota od swych kompanów…

I kiedy tak sobie rozkosznie próżnowali, w pewnym momencie do środka weszła młoda elfka, ubrana elegancko, acz nieco po męsku, ewidentnie na modłę reiklandzkiej szlachty. Rozejrzała się dokładnie po głównej sali i dojrzawszy piątkę poszukiwaczy przygód, zbliżyła się doń zdecydowanym krokiem.

— Bądźcie pozdrowieni, dobrzy ludzie, zowię się Lafeneanna. Prawda li to jakobyście byli słynnymi „Bohaterami z Dreetz?” — zapytała z miejsca, oceniając uważnie każdego z nich wzrokiem. — Słyszałam, że jesteście od niedawna w mieście. Więc może zainteresowałaby was oferta pracy? Mam bowiem w zanadrzu dość lukratywną propozycję. Otóż szanowany sędzia działający z ramienia Gildii Ławników, niejaki Sorland Hohenlohe, na rozkaz księżnej Elizy władającej pod nieobecność księcia-elektora Feuerbacha tutejszymi włościami, zajmuje się relokowaniem nieszczęsnego motłochu, powoli zalewającego miasto. W tym celu potrzebuje dzielnych ludzi o silnych ramionach, do eskortowania wspomnianego ludu do wyznaczonych im miejsc poza obrębem Talabheim. Jeśli bylibyście zainteresowani takim zleceniem, to będę czekała na zewnątrz. Więcej szczegółów niestety muszę opowiedzieć wam po drodze, bowiem w tym wypadku sprawa jest nagląca.

Po tych słowach odwróciła się na pięcie i wyszła tak samo szybko, jak się zjawiła. W międzyczasie awanturnikom przypomniało wam, że Sluro nie tak dawno chyba wspominał o tym, jakoby kilku włóczęgów położyło łapska na ładunku cennych futer, przeznaczonych dla księżnej, przez co rozgniewana władczyni kazała usunąć całą napływową hołotę z miasta, wyjątek czyniąc tylko dla mieszkańców osad podlegających pod Talabheim bądź takich osób, które mogłyby udowodnić swoją przydatność dla miasta. Z tej krótkiej zadumy wyrwała ich czyjaś obecność, był to szynkarz we własnej osobie, który musiał stać w pobliżu i przysłuchiwać się złożonej im ofercie.

— Raczycie wybaczyć, ale przypadkiem jeno usłyszałem, o czym żeście prawili — wytłumaczył się niezręcznie. — Mogę was zapewnić, że Hohenlohe to szanowany asesor, zatem z jego strony nie macie się czego obawiać. Więc chyba warto spróbować? Zwłaszcza że oprócz zapłaty mógłby pewnie przy okazji załatwić wam przepustki do miasta poza kolejką, a ta potrafi się dłużyć... Tylko uważajcie na tę dziewkę! Nie wiem, co kombinuje, ale słyszałem, że podobno pracuje dla Aderholda... Oczywiście to szept lasu! — wyjaśnił pospiesznie, po czym zamilkł jak skała i poszedł dalej. Zostawiając was samych wobec konieczności podjęcia decyzji…

Łachmany powiewające na umięśnionym ciele Roberta nie skrywały zbyt wiele zakamarków i dlatego nie zdziwiło go, gdy pierwsza wizyta w tłumie Taalagadu zakończyła się utratą sakiewki. Kilka srebrników i miedzi uszczęśliwiła zapewne tego młodego złodziejaszka, co im tawernę wskazał, albo kogoś z jego szajki. W największym porcie Talabeklandu odnalezienie jego własności graniczyło z cudem, ale Robert czuł też, że Verena w swojej mądrości pozwoli swojemu wojownikowi odzyskać swoje mienie. Twarz wyrostka wyryła mu się w pamięci i gdy tylko spotka go ponownie to spotka go podobny los. Równowaga musi panować, a nagłe wybuchy emocji nie sprzyjają szalkom wagi.

„Kot o dziewięciu ogonach” okazał się dużo przyjaźniejszym miejscem i gdyby nie brak sakiewki zdecydowanie roztrwoniłby by jej zawartość, a teraz ograniczała go tylko dobrotliwość swoich kompanów. Zresztą Melissa i tak przyglądała mu się uważnie, a nawet mógłby przysiąc, że odlewa od czasu do czasu zawartość kufla na podłogę. Nie zmieniało to jednak nic, gdyż jego opowieść o bitwie w Dreetz okazała się dokładnie tym czego oczekiwała tłuszcza tej tawerny, a czymże jest piwo jak nie idealnym podziękowaniem za wspaniałą opowieść?

Żłopiąc kolejne piwo spojrzał na swoje dłonie, zahartowane od kowalskiego młota, pokryte wieloma zgrubieniami. Brakowało mu czasami tego prostszego życia, czasów kiedy Verena nie potrzebowała go tak jak teraz, chwil spędzonych w objęciach Róży. Skarcił się w myślach za roztrząsanie przeszłości i szybko spojrzał na przedramię. Praktycznie każdy kawałek jego skóry był niczym strona jego modlitewnika i można było na nim znaleźć różnorakie modlitwy do Vereny. Ból jaki towarzyszył temu przedsięwzięciu zahartował młodego fanatyka, a także wzmocnił go od wewnątrz, sprawiając, że jego skóra w dotyku przypominała najgrubsze garbarskie zdobycze i pozwoliła Robertowi pozbyć się jakiejkolwiek zbroi. Właśnie na przedramieniu znajdowało się najważniejsze dla niego słowo języka klasycznego – equilibrium – równowaga.

Pojawienie się elfki, której imienia nie byłby w stanie wymówić nawet na trzeźwo, wyrwało Roberta z modlitwy. Patrząc po twarzach kompanów jej propozycja budziła wiele zastrzeżeń. Bardzo mało szczegółów, obietnica góry złota, krótki czas na decyzję. Jednak dokładnie w taki sposób rozpoczęło się wiele jego poprzednich zleceń, a skoro jest teraz tutaj, aby podjąć kolejne takie zadanie, to zazwyczaj wychodzi na tym dobrze. Poniekąd.

- Dieter zaczekaj, pójdę z tobą.

Robert zdecydowanie wolał towarzystwo giermka, niż jego pana. Chłopak przynajmniej srał z tego samego miejsca gdzie miał dupę.

Młoda kobieta pochodząca z Ostermarku rozglądała się uważnie po zatłoczonych uliczkach Taalagadu. Widziała już wiele takich miejsc odkąd była w podróży i doświadczenie nauczyło ją, że lubują się w nich zwłaszcza kieszonkowcy. Przeczucie jej nie myliło, bardzo szybko wypatrzyła wśród tłumów złodziejaszków. Przestrzegła swych towarzyszy, choć na niewiele się to zdało biednemu Robertowi, który stał się ofiarą podejrzanie pomocnego młodzieńca, wskazującego im drogę do gospody.

Na miejscu mogli trochę odpocząć, napić się i zjeść ciepły posiłek. Choć Roberta musiała mocno pilnować, by nie przesadził z piciem, ale słowo się rzekło i dotrzymać go zamierzała. Po uciążliwej podróży, był to całkiem przyjemny moment. Siedząc tak i posilając się nieśpiesznie, słuchała opowieści obu rycerzy i Werfela. Opowieść tego ostatniego zwróciła jej myśli do ocalałej wioski. Co ją podkusiło, by zgodzić się dołączyć do tej bandy? Dwaj buce i pijak. Przy czym pijak był nawet znośny. Odwagi im odmówić nie mogła i tego, że dobrze walczą. Gdyby tylko za szlachetnym pochodzeniem szła ogłada i dobre maniery. Ojciec zawsze powtarzał, że o szlachetności człowieka nie świadczy to, jak traktuje lepszych od siebie, tylko jak odnosi się do tych, którym powiodło się gorzej w życiu. Spojrzała ze współczuciem na młodego Dietera. Miły chłopak, ale i on zapewne w końcu nasiąknie zwyczajami i zachowaniem swojego mentora.

Jej rozważania przerwało pojawienie się elfki. Praca dla sędziego wydawała się być dość obiecująca, ale Melissę zaskoczyło, w jaki sposób zostali o tej propozycji poinformowani. Cała ta sprawa wydała się jej dość osobliwa, postanowiłą więc lepiej się jej przyjrzeć.
- Pójdę z wami, Robercie. - Podniosła się z ławy i ruszyła za giermkiem i sługą Vereny. Nie ma opcji by została sama z tymi bufonami.

W trakcie zamawiania jadła dla kompanów Dieter niewinnie wspomniał oberżyście o rybach. Co niespodziewanie wywołało gorzką reakcję stojącego przy szynkwasie wąsatego jegomościa, kupca rybnego. Pohamował on optymizm rosłego młodziana odnośnie możliwości spożycia darów rzeki. Zaciekawiony giermek, oczekując na zamówienie, uprzejmie pozwolił mówić nieznajomemu. Dzięki czemu uzyskał szczegółowe informacje odnośnie problemów stanu lokalnego rynku rybnego. Podchmielony kupiec przepełnionym sromotą głosem opowiedział, jak to interesy w branży powoli mają się ku gorszemu. Chociaż jeszcze niedawno było całkiem odwrotnie. Rzeka Talabek, nad którą leży Taalagad, niegdyś obfitowała w różne gatunki ryb. Jednak wojna i napływ uchodźców sprawiły, że stały się one towarem bardzo pożądanym. W efekcie okoliczne zasoby rybne zostały poważnie uszczuplone. Znaczny popyt napędzał też szaloną podaż. I powodował widoczny wzrost konkurencji. Na domiar złego od jakiegoś czasu w pobliżu zaczęto wyławiać zdeformowane sztuki. Kupiec przezornie wystrzegał się od podawania przyczyny tego stanu, ale powiedział, że niektórzy winili za to czarną magię, inni zbytnie eksploatowanie zasobów. Odnośnie tego drugiego intuicja junaka podpowiadała mu, że dla bogobojnych wyznawców Taala zasiedlających cały Talabekland coś takiego mogło być efektem boskiej kary za spowodowane ludzką pazernością zachwianie naturalnej równowagi. W każdym razie wąsacz przestrzegł, że mięso zmutowanych ryb nie nadaje się jedzenia i nawet najwięksi desperaci go nie tykali. Obecnie zaś ryby są trudno dostępne, a przez to drogie. Pochodzą jedynie z połowów w dole rzeki. No i zanim docierają na stragany, mija kilka dni, więc z reguły są nadpsute. Mimo to wciąż są towarem niezwykle pożądanym. Choć konieczność długich kursów i szukania dalekich łowisk powoli zaczyna zmniejszać jego przychody. Gdy tamten skończył wywód w międzyczasie Sluro zaserował Dieterowi półmiski z jadłem, zatem giermek pożegnał się ze swym rozmówcą i wrócił do stolika, przy którym zasiadała jego kompania.

Gdy olbrzymi Dieter wyszedł z gospody, od razu dostrzegł po swej lewicy smukłą niewiastę obcej rasy, stojącą na najwyższym ze schodków wejściowych, nonszalancko opierającą się plecami o ścianę w pobliżu odrzwi wejściowych. Ewidentnie czekała na jego drużynę, tak jak zapowiedziała. Na jej widok giermek przez moment zapomniał języka w gębie. W międzyczasie obca obejrzała go dokładnie i tak bezwstydnie, że aż spłonił się.

— Tylko ty? — zapytała w końcu, nie zdradzając przy tym cienia głębszych emocji.

Młodzian nie miał jednak okazji jej odpowiedzieć, bowiem zaraz pobliskie zawiasy zaskrzypiały i zza progu „Kota o Dziewięciu Ogonach” wyłonił się jeszcze wytatuowany biczownik, a wkrótce po nim medyczka.

— A waszmościowie rycerze nie dołączą? — zapytała zastrzygłszy delikatnie szpiczastymi uszami, jakby chciała wyłowić z wewnątrz odgłos ich podkutego obuwia.

Widząc jednak wymowne spojrzenia przybyłych, obróciła twarz i rzekła.

— Huh, widocznie ciężko im pańskie rzycie podnieść. Ruszajmy zatem. To nie tak daleko, możecie zadawać swoje pytania, ale chyba lepiej jak wszystkiego dowiecie się od samego staruszka.

Wskazała głową drogę prowadzącą w kierunku rzeki, po czym energicznie zeskoczyła ze schodków i zwinnym krokiem ruszyła bagnistą uliczką. W trakcie pochodu musiała nieco zwalniać kroku, by towarzyszący jej ludzie mogli dotrzymać tempa. Przy okazji spostrzegli oni, że elfka w sposób widoczny przyzwyczajona była do panującego tłoku, bowiem całkiem zwinnie poruszała się w tłumie. Gdy doprowadziła poszukiwaczy przygód do Talabeku skręciła gwałtownie w prawo, następnie wzdłuż doków pomaszerowali za nią w kierunku Mostu Czarodziejów. Po drodze trójka imperialnych mogła przyjrzeć się pracy w porcie. Liczni niczym mrówki ludzie krzątali się gorączkowo po zawijających do portu żaglowcach i butwiejących drewnianych przystaniach, pracując niestrudzenie przy niekończącym się rozładunku i załadunku. Z każdym odpływającym statkiem pojawiał się kolejny, nad którym niczym sępy pochylały się masywne, drewniane żurawie, zaś napełnione przez tragarzy długie kolumny wozów zabierały ciężkie skrzynie z dobrami w kierunku magazynów, lub bezpośrednio ku Drodze Czarodziejów. Urzędnicy celni liczyli i sprawdzali towary, dyskutując z kapitanami, a grupki straży miejskiej łagodziły sporadycznie wybuchające swary między zwaśnionymi pracownikami. Przez cały czas spiętrzające się fale Talabeku uderzały synchronicznie o falochrony, gdy gromady robotników dokonywały naprawy i rozbudowy kolejnych przystani. Tłok był nieznośny i trzeba było uważać, by nie zostać stratowanym przez konie lub ludzi, albo nie wpaść pod koła.

— Na moście pobierają myto — wyjaśniła Lafeneanna. — To dlatego wszystkie statki rozpaczliwie pchają się na południowy brzeg Talabeku.

Mniej więcej dwie przecznice przed przeprawą przez Talabek wiśniowowłosa przewodniczka skręciła w głąb Dzielnicy Magazynów. Po kilkunastu metrach dało się dojrzeć topornie wykonany, wiszący na zaledwie dwóch zardzewiałych gwoździach szyld tawerny, przedstawiający wijące się cielsko wężopodobnego potwora. Z wnętrza wylewała się całkiem długa kolejka utworzona z oczekujących ludzi.

— To „Pod Węgorzem”. Tam obecnie rezyduje Hohenlohe, wcześniej pili tam żeglarze, rybacy i pracownicy portowi, a nocami spotykali się przemytnicy. Teraz z powodu obecności straży i asesora jest tam znacznie spokojniej. Zgodnie z wolą miłościwie nam panującej panny Krieglitz-Untern napływowi ludzie czekają na osąd. Zostaną lub będą musieli się wynieść. Pozwólcie proszę na chwilę na bok.

Skierowała was do pobliskiej, ciasnej uliczki gdzie przystanęliście za połamaną skrzynią i gromadą zbutwiałych beczek, z których nagle wyległy wystraszone szczury.

— Oficjalnie się o tym nie rzecze, ale nowe rozporządzenie księżnej ma drugie dno — powiedziała zniżonym głosem, rozglądając się czujnie na boki. — Po dokach rozprzestrzenia się nieznana choroba. Większość mieszkańców, łącznie z wybitnymi medykami, obwinia tłum uchodźców koczujących w Taalagadzie. Na razie niewiele wiadomo o samej chorobie, oprócz tego, że wywołuje kaszel i długotrwałe ataki drgawek. Wyglądacie w porządku, dlatego wam to wyjawiłam. Starajcie się jednak tego nie rozpowiadać. I jakby co, to nie wiecie tego ode mnie, dobrze?

Spojrzała pytająco na poszukiwaczy przygód. Chwilę później wyprowadziła ich z alejki. Następnie pokonali razem z nią brakującą odległość i wkroczyli do środka tawerny.

Znajdujący się w środku bar przebudowano tak, że tworzył rodzaj małego podium, na którym zasiadał sędzia, wnikliwie obserwując petentów. Był on barczystym, okazałym mężczyzną o posturze bardziej przystającej do drwala, aniżeli uczonego. Jego płomiennorude włosy na skroniach przyprószone były siwizną. Gromada aplikantów co rusz podsuwała mu pod nos potrzebne dokumenty, a on błyskawicznie i stanowczo decydował o losie tych, którzy stawali przed jego obliczem. Kolejka petentów, mimo okazałych rozmiarów, posuwała się dość szybko. Drużyna prowadzona przez elegancko ubraną elfkę ominęła linię ludzi i skierowała bezpośrednio do asesora. Z początku straż chciała zagrodzić przybyszom drogę i skierować na koniec szeregu, ale szybko rozpoznawszy kobietę z odmiennej rasy, ostatecznie nie zareagowali. Samemu Sorlandowi Hohenlohe również nie umknęła obecność nietypowych gości, bowiem przerwał na chwilę pracę i opuścił swoje stanowisko. Kierując się ku nim.

— Wyglądają o wiele zacniej, niż ci ostatni, których mi tu przyprowadziłaś — wyrzekł ostro, mierząc nieznajomych od stóp do głów. Jego wzrok był bystry, ale powierzchowność szorstka.

— Szanowny asesorze, to osławieni „Bohaterowie Dreetz” — odezwała się elfka. — Musiało się coś Szacownemu obić o uszy.

— Coś tam słyszałem od umyślnego, ale i tak muszę osobiście ich przesłuchać — wyjaśnił formalistycznie, a następnie wskazał stolik przyjezdnym. — Jam jest Sorland Hohenlohe. Zapraszam.
Kiedy wszyscy kierowali się na miejsce, wzrok asesora spoczął na wytatuowanych fragmentach pleców Averlandczyka wyzierających spod jego podartej szaty.

— Na litość Rhyi! Dopiero teraz to do mnie dotarło. Te tatuaże! Czy to fragment pieśni z „Canticum Verena”? — podszedł bliżej niemal dotykając łopatki biczownika. — A tu… toż to psalm z „Eulogium Verena”, tu zaś widzę słynną laudę z „Księgi Mieczy”…

Mówił zaskoczony uczony badając kolejne fragmenty odsłoniętego ciała.

— Gdy byłem żakiem studiowaliśmy te teksty na Królewskiej Akademii Talabeklandu. Tylko ktoś obłąkany, albo święcie oddany sprawiedliwości mógł pokryć swe ciało świętymi tekstami Vereny. Którym z nich jesteś?

Spojrzał osądzająco w oczy Werfela.

— To wiele zmienia, ale i tak chcę co nieco o was usłyszeć. Proszę, usiądźcie.

Sroga postawa sędziego uległa widocznemu złagodzeniu. Nawet twarz pozornie zdystansowanej Lafeneanny wyrażała zdziwienie jego diametralną zmianą.

— Powiecie moi mili, co was tu sprowadza i czym dotychczas się trudniliście? — zapytał gości gdy już wszyscy zasiedli do stołu.

Po uważnym wysłuchaniu zeznań każdego z bohaterów zabrał głos.

— Interesujące… A więc to nie wszyscy z was? Cóż, nieobecnym nie wypłacę zaliczki. W każdym razie nie wiem ile dotychczas powiedziała wam Lafeneanna, ale trzeba mi ludzi do eskortowania uchodźców do ich nowego domu, Breitblatt. To mała osada na północny-wschód stąd. Zapłacę każdemu z was z osobna jedną złotą koronę od ręki i kolejne cztery po wykonaniu zadania. Podróż wzdłuż Starej Leśnej Drogi powinna wam zająć góra tydzień. Pewnie doskonale wiecie, że spacer przez Wielką Puszczę nie należy do bezpiecznych. W dodatku niektórzy z oddelegowanej grupy mogą być nieco krnąbrni i potrzebować hmm… „asysty”. Dlatego potrzebuję zaufanej grupy zbrojnych do tej roboty.

Sorland spojrzał kolejno w oczy każdemu z awanturników.

— Jako że jesteście nietutejsi, mogę wam dodatkowo zagwarantować szybsze dostanie się w obręb murów miasta. Bez zbędnych procedur.

Po tej deklaracji podniósł się od stołu.

— A więc… podejmiecie się tego?

Tymczasem sir Dorian i Bernard raczyli szlachetne podniebienia smakowitymi wiktuałami i przednimi trunkami. Ich uszy pieścili zgromadzeni wewnątrz bardowie. Minęło trochę czasu jak ich towarzysze opuścili przybytek, gdy do rycerzy podszedł samotny mężczyzna. Miał czerstwą, wymizerowaną twarz, przyprószone siwizną włosy i gęsty zarost. Jego odzienie było w żałosnym stanie, wyblakłe, z tu i ówdzie kiepsko zacerowanymi dziurami i plamami zamierzchłych po posiłkach i napitkach. Najbardziej charakterystyczne w jego wyglądzie były szeregi blizn pokrywające jego oblicze, drewniana proteza dłoni oraz pokryte bielmem oko. Łamiącym głosem zwrócił się nieśmiało do Bernarda i Doriana.

— Wybaczcie najmocniej Szlachetni Panowie, że kłopoczę Wasze zacne persony. Ale zdaje mi się, iż jeden z was należy do Zakonu Białego Wilka, przepraszam, ale heraldyki drugiego niestety nie poznaję. A słyszałem, że prawie wszyscy wymienieni udali się na północ walczyć z siłami Chaosu. Czyżbyście wracali już z frontu? Wiecie coś o księciu-elektorze Feuerbachu? Pytam, albowiem zawdzięczam temu dzielnemu człekowi swe życie i przeto troskam się o niego każdego dnia. Pewnie nie zechcecie wysłuchać historii biednego wiarusa, ale prawda jest taka iż przelewając krew za ojczyznę stanąłem na drodze nieskończonej ciemności. Już nigdy nie zasnę spokojnie, bowiem widziałem takie rzeczy, od których osiwiałby nawet twardogłowy krasnolud, a ktoś o delikatnym umyśle popadłby w bezbrzeżny obłęd. Doświadczyłem widoku niezliczonych rzezi, widziałem jak płyną całe rzeki krwi, jak niewinni są rżnięci niczym świeże łany zboża, świadkowałem aktom niespotykanego okrucieństwa przy wtórze bluźnierczych zawołań i plugawego rechotu… Uwierzylibyście Panowie, jakbym rzekł, iż nie mam nawet czterdziestu wiosen? Byłem hochlandzkim zwiadowcą, służącym w armii księcia Ludenhofa. Ale sami nic nie mogliśmy poradzić, a pomoc z południa nie nadchodziła. Bo cóż może zdziałać garstka ludzi przeciw takiej nienawiści? Stanęliśmy naprzeciw nieskończonemu potokowi plugastwa, żądnego jeno obrócenia w proch wszystkiego co dobre i święte. Płomień Wschodu zamienił się w płonące zgliszcza. A mnie, ciężko rannego i niezdolnego do dalszej służby, przywiało z ostatnią falą uchodźców tutaj. W moim stanie do żadnej roboty się nie nadaję, a nawet gdybym był w stanie… tarcia między Kislevczykami a moimi braćmi wybuchają dzień dnia bo więcej rąk do pracy, niż samej roboty. Stowarzyszenie Przewoźników podstępnie napuszcza nas na siebie, by płacić gorsze. Ech, marne to czasy by żyć. Przychodzę tu czasem, bo Sluro daje mi nieco resztek jadła ze względu na moją przeszłość. W każdym razie jak nie wracacie z północy, to przepraszam, że kłopotałem...

Na młodej medyczce tłumy nie robiły najmniejszego wrażenia. W Bechafen, skąd pochodziła, było podobnie, a nawet tłumniej. Zwłaszcza odkąd zaczęli napływać uchodźcy z północy. Szła za elfką, bez problemu mijając napotkanych po drodze ludzi. Choć musiała przyznać, że elfia panna miała charakter w nogach i ciężko było nadążyć. Odruchowo pilnowała swoich rzeczy, zwłaszcza sakiewki. Kieszonkowcy byli wszędzie, w każdym odwiedzanym przez nią mieście, więc szybko nauczyła się na nich uważać. Kątem oka zauważyła, że Robert również wyciągnął naukę ze swoich ostatnich doświadczeń.

Melissa zachmurzyła się słysząc o tajemniczej chorobie. Spojrzała badawczo na elfkę i uprzejmie zapytała:
- Czy mogłabyś mi powiedzieć coś więcej o tej zarazie, pani Lafeneanno? Kiedy pojawiły się pierwsze przypadki choroby i w jakich grupach społecznych pojawili się zarażeni? Tylko w dokach, czy gdzieś jeszcze? Ilu już zidentyfikowano zarażonych i czy były już przypadki śmiertelne? Znaczy, czy ktoś już umarł na to? - Sprecyzowała. - Kaszel i ataki drgawek to jedyne objawy, czy zaobserwowano coś jeszcze? Czy znani są pani medycy, którzy badali chorych?

- Nie wiem za wiele ponad to, co rzekłam, Moja Droga — odpowiedziała elfka — Aczkolwiek z tego co jeszcze udało mi się usłyszeć, to zaraza najpewniej pojawiła się nie dalej niż miesiąc temu. Atoli dopiero od ostatnich dwóch tygodni poczęła w sposób widoczny dawać się we znaki. Nie słyszałam o żadnych przypadkach poza Taalagadzkimi dokami. Tudzież nie jest wiadomym, ilu jest zarażonych, bo i nikt się nie odważył, ni kłopotał się tym, by dokonać ich rachuby. Wszak i sami chorzy zwyczajnie boją się ujawniać ze swoim stanem, co utrudniłoby owe zadanie. Rzekomo były przypadki śmiertelne, ale raczej nieliczne. O innych objawach nie mam pojęcia. Azaliż więcej wiedziałyby kapłanki Shallyi albo aptekarz Widenhoft? Lecz jeśli podejmiecie się zlecenia od asesora, to przyjdzie wam o to zapytać dopiero po powrocie. Wyruszamy bowiem jutro o świcie.

Medyczka zamyśliła się przez chwilę i poczęła mruczeć do siebie pod nosem.
- Przypadki choroby pojawiły się w dokach, może ma to związek z dziwnymi, zmutowanymi rybami? Hmm… Może to co wywołuje chorobę, wywołuje też zmiany wśród ryb. Albo zarażeni spożyli te ryby? Ciekawe, czy te dwie sprawy się łączą. Interesujące… będę musiała skonsultować się z kapłankami, albo tym aptekarzem w tej sprawie. - W penym momencie zorientowała się, żę pozostali dziwnie się jej przyglądają. Uśmiechnęła się do nich przyjaźnie i machnęła niedbale ręką. - Nie zwracajcie na mnie uwagi, po prostu głośno myślę.

***

Melissa nie była onieśmielona ani osobą, ani słowami sędziego. Powód jej milczenia był inny. Myślami nadal błądziła wokół sprawy owej tajemniczej choroby, o której wspominała Lafeneanna. Głos Roberta wyrwał ją jednak z zamyślenia i po chwili konsternacji, zorientowała się czego się od niej oczekuje. Słuchała opowieści sługi Vereny z zainteresowaniem, ale też współczuciem. A kiedy jego wzrok powędrował ku dziewczynie, posłała mu ciepłe spojrzenie. Następnie odezwała się do sędziego.
- Nazywam się Melissa Blitz i jestem dyplomowaną medyczką z Bechafen, w którym to mieście dorastałam i zdobywałam wykształcenie. Mój nauczyciel, Regis Blitz, który jest również moim wujem, wysłał mnie w podróż, bym nabrała wyczucia i doświadczenia. Moim drugim celem jest chęć niesienia pomocy ofiarom wojny i uchodźcom. Dlatego przybyłam na pańskie wezwanie, panie Hohenlohe. Jestem gotowa podjąć się tego zadania i mam nadzieję, że moi towarzysze również wyrażą na to zgodę.

Resztę spotkania milczała, Robert radził sobie doskonale i zadał wszystkie nutrujące ją pytania, nie widziała więc sensu, by się dalej udzielać. Choć nie mogła się oprzeć, by nie obserwować elfki, kobieta ją intrygowała. Dlaczego ktoś taki pracował dla sędziego i skąd wzięły się te wszystkie plotki na jej temat?