Dziedziniec myśliwskiego dworku

Otrząsnąwszy się z pokrywającego futro grubą warstwą śniegu, wilkołak ryknął ogłuszająco wyciągając pazurzaste łapy w kierunku nadbiegających z trwożnymi wrzaskami chłopów. Wiodący ich Franz Mauer czuł, że wątpliwe męstwo poddanych martwego już barona pryśnie lada moment niczym zmiażdżona młotem szklanka, więc choć sam dygotał mimowolnie w trwodze, podniósł wyżej oręż i rzucił bestii gardłowe wyzwanie.

Voormann pochylił łeb ku brodaczowi i napisał swe przerażająco muskularne cielsko gotów do skoku. Coś upadło w tej samej chwili w śnieg pomiędzy jego łapami ciągnąc za sobą drobne iskierki, a potem wybuchło z hukiem równie ogłuszającym jak wcześniejszy ryk bestii.

Efekt nieoczekiwanej eksplozji przerósł wszelkie oczekiwania ukrytej w bezpiecznym miejscu Olivii. Ciśnięty jej impetem w tył wilkołak wywinął prawdziwie akrobatycznego fikołka siejąc przy tym wokół siebie kroplami gęstej czarnej posoki i rycząc przeraźliwie. Franz Mauer zgubił topór, zamachał rękami i nogami w powietrzu uderzając z łoskotem w okiennicę najbliższego okna stajni, połamał ją i zniknął w środku wypełnionego szaleńczym końskim rżeniem pomieszczenia. Depczący traperowi po piętach chłopi poszli w mgnieniu oka w rozsypkę, rzucili się do panicznej ucieczki albo do wnętrza albo za róg płonącego dworku albo na pomost ponad wciąż zamkniętą bramą.

Na wprost miotającego się wściekle, ale wciąż śmiertelnie niebezpiecznego wilkołaka znalazł się znienacka sam jak palec Karl Peter Niers, zastygły w połowie kroku ze ściśniętym w dłoni pałaszem.

Voormann runął z miejsca nie dając tym razem żadnego ostrzeżenia przed atakiem, żadnego porykiwania czy prężenia mięśni.

Igiełka magicznego światła wystrzeliła z wyciągniętej dłoni panny Hochberg, przecięła zadymione powietrze dziedzińca, trafiła bestię prosto w pysk pokrywając jej paszczę łukami migotliwej magicznej energii.

To przepełniło szalę budzącego skrajną zgrozę pojedynku. Uderzając łapami po pysku, wilkołak ominął szerokim łukiem gotowego na bój pana Niersa, odbił się na nogach i przesadził nadludzkim skokiem drewniane ogrodzenie dworku znikając w ciemnościach mroźnej nocy. Do uszu struchlałych ludzi dotarł głuchy dźwięk upadku na ziemię i odgłos oddalających się szybko kroków.

I tryumfalny skowyt wydarty z gardzieli wilczego stada czekającego dotąd w cierpliwym milczeniu poza ogrodzeniem posiadłości.

Dziedziniec myśliwskiego dworku

Ogniste rumaki uwiodły adeptkę do reszty, chwilowa rozwaga pękła jak nielubiane zwierciadło, prysła kalecząc świat swą udawaną gładkością. Okruchy porządku przemieniły się w chaos. Niemożliwe warkocze eteru, splatane sercem Olivii Hochberg. Mrowienie przeszło ją od stóp przez pośladki, intymność, kark, piersi, i zatrzepotały motyle u szczytu szalonej główki. Dosiadła wierzchowca plującego lawą i ruszyła do przodu w szarży z widłami.

wtem...

Chłód wiosennego poranka ostudził płomienie, Srebrzystowłosa delikatnie objęła jej lewe ramię. Adeptka wstrzymała, już przecież wyskakiwała na wóz i na stwóra z kozikiem srebrnym do wyjmowania z ran drobin i widłami w drugiej ręce. Chwila zastygła, agshy stracił moment. Potwór prysł, Olivia opadła na kolano. Chwila zawahania i cały chaos splatany jej wolą rozlał się dookoła.

Zwierzęta i ludzie u strachu, w panice, niezdarnie, jedni drugim przeszkadzają. Lament. Chłód widźmicy na ciele adeptki, płomienie jakby przygasły, chłód w sercu i pod czupryną. Nie koniec był to pracy dla samozwańczej czarodziejki, powstała po raz kolejny sięgając po resztki sił.

Ocalić co się da.. - śpiewał bard.

Z przysypanego śniegiem wozu ściągnęła powróz i przywiązała się do srebrzystowłosej - Nie mogę cię teraz zgubić - spojrzała tamtej w oczy dzieląc ból straty - chyba, że będziesz chciała - wręczyła jej swój długi krzywy nóż. Podeszła bliżej. Pocałowała chłodne usta.

Zwrot do lamentu. Kolejna konfrontacja z chaosem. Serce szukało przyjaciół. Ruszyła do przodu z początku ospale, kontrolując wagonik, ale zaraz znów się rozpędzała. Dopadła dwóch kmieciów. Szarpała za kołnierze.

- Gotuj sanie! Zaraz będą tu konie. Na sanie dzieci, za nimi matki. - puściła się dalej, przebijając się do Karla uspakajającego konia, którego dosiadał. W drodze kolejnych dwóch chłopów odesłała do otwierania bramy. Kolejnego chłystka splątała w eterze, tak, że kompletnie się poddał, oddał kożuch. O trapera zapytała jeszcze.

- Był ze z nami człowiek z toporem, traper widziałeś go?
- Un tam uleciał, kiedyk się czarostwo wściekło - wskazał na zdruzgotane okno stajni.

Olivia ubrała protestującą widźmicę w kożuch, tłumacząc, że musi przez jakiś czas wyglądać jak inni. - Nic się nie przejmuj, wilcy zeżrą skurwysyna. - Wreszcie do kompana.

- Niers, ogarnij konie do sań, proszę, zaraz wracam i spierdalamy stąd.

Spoglądając w zdewastowane okno stajni, Olivia poczuła strach o przyjaciela, dotarła do niej strata, strata podwójna, obu kobiet. Smutna panna Hochberg nie mogła pozwolić sobie na na kolejną, porywając za sobą srebrzystowłosą wtargnęła jak nawałnica do wnętrza nędznicy, wypatrując Franza.

Nie chcę, nie mogę,
Przyjaciela stracić,
Trudu dołożę,
Spocę się srodze,
Ktoś pomoże,
Bo może,
Śnieg topnieje na ciepłym policzku.

No trzeba jeszcze deklaracji Franza i Karla, na młodą, bo Olivia jest dla nich chyba młoda.
Zamiarem panny Hochberg jest zorganizowanie kmieci, konkretnie kto do sań, kto do koni, kto do kusz, kto do bramy, żeby się nie miotali. Precyzyjne personalne rozkazy sprawdzają się najlepiej.

Kolumną do Sindelfingen. Trzeba jeszcze kogoś kto zna kierunek, chyba, że srebrzysta pomoże, albo Mauer.
Dzieci w saniach, baby dookoła, a chłopy z pochodniami i widłami na zewnątrz i przy koniach.
I tak się z tego afera zrobi i trzeba się będzie pojawić w akademii w Aldorfie.

Co do srebrzystowłosej: sama zdecyduje. Olivia namawia ją żeby szła z nimi do osady. Obiecuje pomoc i ochronę, nawiązuje więź.
Jak by nie było okazji to Olivia zupełnie bezwiednie zawinęła ekwipunek elfa. Że łuk, strzały, miecz, może co jeszcze.

Kwestie co z wiedźmiecą, możemy omówić technicznie.
Wizytę w akademii możemy napisać wspólnie, do tej, czy innej gry.
Rozwinięcia, które biorę pod uwagę to: czarodziej [jaki krąg?], cyrulik, lub guślarz, każdy daje coś fajnego.

Puszcza zimową porą

Chociaż do świtu wciąż było daleko, a siarczysty mróz nie ustępował nawet na chwilę, nikt z pozostałych przy życiu ludzi nie zamierzał pozostać ani chwili dłużej w murach płonącego jak żagiew dworku. Zbici w ciasną gromadę nieszczęśnicy ruszyli poprzez głęboki śnieg w stronę Sindelfingen, prowadzeni przez brodatego trapera z Ostermarku oraz siedzącą w końskim siodle pannę von Hochberg.

Młoda czarodziejka tkwiła na grzbiecie strwożonego konia niczym marmurowy posąg, w jednej dłoni dzierżąc lejce, w drugiej zaś przepięknej roboty elficki miecz, który wyciągnęła z zaspy przy rozdartych na połowę zwłokach Loriego. Idealnie ostra klinga płonęła jaskrawą poświatą magicznego światła rozjaśniając mroczny zimowy las i przydając swoim blaskiem otuchy ludziom, którzy z zewsząd wyglądali ataku wilczych bestii.

Na przekór ich obawom puszcza sprawiała wrażenie zupełnie opustoszałej. Rojące się w niej wcześniej wilki zniknęły bez śladu i tylko z rzadka gdzieś daleko na północy ludzkie uszy z rzadka słyszały cichnące echo skowytu drapieżników.

Przeistoczony w rozumną bestię mistrz Voormann najpewniej wciąż toczył w głuszy zawziętą walkę o własne życie.

- Odwagi! - rzuciła dźwięcznym głosem Olivia von Hochberg - Do Sindelfinden już niedaleko. Shallya nad nami czuwa!

Brnąca przez zamarznięty śnieg kawalkada odpowiedziała jej wersami dziękczynnych modlitw i okrzykami ulgi, wytrwale podążając w ślad za wiodącą ludzi ku bezpiecznej sadybie czarodziejką.

KONIEC