- Dzieci, dzieci! - zawołał Otto unosząc dłonie, aby uspokoić zbór - Wszystkie wasze pomysły mają wartość i wszystkie będą wzięte pod uwagę. - Spojrzał na Łasicę i Silnego - Nie ma sensu się obrażać i wywyższać… jeszcze.
Otto "Puste Oko" przyłączył się do kultu gdzieś na wiosnę, na początku pomagał kultowi z jego medycznymi problemami, ale z czasem zaczął się okazywać jako religijny "przywódca' kultu. Nie śmiał nigdy, podważyć autorytet Starszego, służył jednak członkom zboru jako doradca w odnajdywaniu nowych metod oddawania czci Bogom.
Sam Otto wyglądał niepozornie. Proste szaty, krótki brązowe włosy, jedyne co przykówa uwagę to brak prawego oka i blizny po poparzeniach na prawej stronie twarzy. Te okaleczenia na ogół są zakryte są za drewnianą pół-maską, jednak zawsze podczas zboru Otto odsłania twarz.
Kolejny wyróżniający się element jego ekwipunku to gruba księga, którą zawsze trzymał blisko siebie.

Informacja o misji Mergi była zarówno niepokojąca jak i ekscytująca. Brak ich wyroczni może wstrząsnąć rozkładem sił wewnątrz kultu, a to oznacza walkę o władzę.
- Życzę ci powodzenia czcigodna, nasze spotkania nie będą takie same bez twego majestatu. - spojrzał na Starszego - Wracając do tematu artefaktów, nie usłyszałem niczego konkretnego, ale…- sięgnął do plecaka i wyciągnął kilka kartek.
Dało się słyszeć zbolałe westchnienia zgromadzonych.
- Znowu przyniosłeś te bohomazy swoich pacjentów? - zapytał z przekąsem Tobias.
- Tylko ignorant odrzuca poszlaki ze względu na ich pochodzeniem drogi Tobiasie. - uczony prychnął na oskarżenie i obelgę mnicha - Moi podopieczni. "Obłąkani", "Lunatycy", "Odmieńcy"... słowa zabobonnych, nic nie rozumiejących głupców. - ułożył kartki przed sobą, czystymi stronami do góry - Ci biedacy dojrzeli prawdę świata, istotę Chaosu, ich ciała i umysły nie były w stanie znieść tego i w obronie swego istnienia doprowadziły się do szaleństwa. - zamknął swoje pojedyncze oko - Ale połączenie z domeną naszych Bogów, ciągle jest i tak jak moje puste oko, są w stanie dojrzeć prawdy, których my nie widzimy. - jego dłoń zaczęła dotykać kartek - Widziałem początek naszej podróży, jak i jej koniec. Zbierzemy artefakty, bo taka jest wola Bogów, inne zakończenie jest nie możliwe. Ścieżki są jednak różne, nie ważne jednak, którą drogą pójdziemy koniec będzie taki sam. - dotknął jednej z kartek i przewrócił ją rysunkiem do góry - Pytanie tylko, od czego powinniśmy zacząć?

Rysunek był dość prosty, pokazywał martwe drzewa o brązowo-zielonych pniach, które były zanurzone w zielono-szarej cieczy, wśród drzew było widać jakieś inne kształty. - Hm… Vigo.- zamyślił się mnich - Ostatnio złapał jakiegoś syfa, strasznie gorączkuje i majaczy, ale przekonałem go do narysowania tego co widzi we snach. - wskazał na rysunek - Podejrzewam, że to może być Teufelsumpf, lub jakieś inne moczary. A te istoty… - wskazał na jeden z kształtów między drzewami - To trolle. Nurgle uwielbia gnębić te istoty, ich moc regeneracji jest wyzwaniem dla jego chorób. Jeżeli artefakt Oster znajduje się pod ziemią, może wpływać też i na te szkaradztwa. - schował pozostałe rysunki. Teraz zaczął rozważać pozostałe poszlaki.
- Zwierzoludzie są ciekawym tropem, ale nienawidzą wszystkiego co cywilizowane. Szanują jedynie siłę, więc obawiam się, że wystawianie kuperka będzie musiało poczekać, aż nie ustalimy sojuszu.- Zerknął na Onyx - Orgia na plaży brzmi kusząco moja droga, ale mamy priorytety. Jeżeli mogłabyś zaciągnąć jeszcze języka u tego poety, mogłoby nam pomóc. Ja sam spróbuję się znowu wkręcić do Klubu Poetyckiego, może ktoś coś słyszał. Co do akademii… ktoś z nas wie jak włamać się do takiego miejsca niezauważonym? Nie chcemy kolejnych listów gończych. -ponownie się zastanowił, zamknął swoje jedyne oko, ale zgromadzonym się wydawało, że jego pusty oczodół ich obserwuje.
- Dar od Oster wydaje się najprostszym do uzyskania. Z jego pomocą, będziemy może w stanie łatwiej zyskać pozostałe. - Spojrzał otwarcie na zgromadzenie - Nie mamy sił, aby zabrać się za wszystkie na raz, szczególnie, że czcigodna nas opuszcza. Polecam więc, zabrać się za jeden, a potem kolejny.

Pozwolił teraz pozostałym powiedzieć swoje opinie. On sam wrócił do rysunków swoich podopiecznych, być może ujrzy jakąś inną poszlakę.

Słowne przepychanki kultystów analizował mężczyzna w piątej dekadzie życia, zapewne niegdyś o włosach ciemnoblond, jakie pożegnał wraz z nadejściem szarości przywołanej skradającymi się latami żywota. Owa szarość mogła także kojarzyć się z oprószeniem włosów popiołem wianym podmuchem wiatru z gorejącego płomieniem stosu. Ni jasność myśli, ni fizyczna sprawność nie chciała jeszcze porzucać postawnego człowieka, a jednak w jego spojrzeniu czaiło się zgorzknienie. Ciężko było się dziwić, jako że jeszcze niedawno nie ukrywał szlachetnego pochodzenia oraz cieszył się statusem zguby oczekującej prawdziwych (w najlepszym wypadku) winnych konszachtów z Chaosem w każdej postaci. Wzbudzał strach samą obecnością, możliwością zwrócenia swojej uwagi na biednego obywatela Imperium, który nawet nieświadomie wszedł w kontakt z plugawym słowem gubiącym nieśmiertelną duszę.
A Heinrich von Achterberg nie był znany z litościwej natury... jak i z litości wobec winnych nie byli znani inni Łowcy Czarownic. Różnica była, iż Heinrich mógłby przymknąć oko, jeżeli to służyłoby jego interesom w większym obrazie.

Ironicznie jawiło się, iż ten cięty na Magów niepodążających prawami i parających się magią chaosu, od półtora miesiąca sam pojawiał się w szeregach kultystów, a wedle słów Łasicy najbardziej chciał skontaktować z tymi, na których tak polował. Wręcz dało się zauważyć w jego zachowaniu usilnie skrywane nutki desperacji.
Tajemnicą nie pozostało długo, iż sam Heinrich przywitał w sobie mutację. Nie chwalił się, nie zaprzeczał, a jakakolwiek była - nie ujawniła się w miejscu, jakiego ukryć nie można, jednak nie śpieszno mu było zaspokoić ciekawości innych.

Pojawianie się na zborach jawiło się Heinrichowi odrealnione. Ciągle cierpiał to okropne uczucie, jakby leżały jego czyny w sprzeczności z całym poprzednim życiem, a w tym i z nim samym, jednocześnie uważając je za całkowicie sensowne i uzasadnione. Co innego miał zrobić? Popełnić samobójstwo? Czy ogniem powinni zakończyć jego żywot? Wiedział, iż na nic poza szybką śmiercią liczyć nie mógł od dawnych kamratów. Stał się nagle tym, z czym walczyli, czego mieli nienawidzić.
I był teraz tym, czego sam nienawidzić powinien...

Patrząc na Mergę, wciąż głęboko w myślach krążył mu pogłos snów, jakie zaprowadziły go w objęcia kultu. Wcześniej uważał takie za objaw spaczenia, kierował na stos tych, którzy je miewali. Nie mylił się w tym, choć...

Ech, to już nie było takie proste.

Przemowa Starszego ruszyła w Heinrichu nutę, jakiej wolał nigdy nie usłyszeć. Starał się tłumić ją zgorzkniałością spowodowaną sytuacją. Sprzeczności, w jakie go wcisnął los, stawały się nie do wypłynięcia z nich nieważne, jakimi gimnastykami umysłowymi chciał to wszystko uzasadnić, a słowa Starszego tylko głębiej wpychały w toń zwątpienia we własne przekonania. Reakcje kultystów także nie pomagały w wypłynięciu na górę.
Heinrich musiał przyznać przed samym sobą, iż stare życie zamknęło swe bramy przed nim. Teraz znalazł się tutaj, pośród innych wzgardzonych i choć nigdy by się tego nie spodziewał - zaczynał czuć się na miejscu.

Słowa o wyprawie nie zrobiły takiego zamieszania u byłego Łowcy Czarownic, co u kultystów z większym stażem. Wspomnienie poszukiwania artefaktów połączyło się w umyśle z informacjami, do jakich dotarł podczas swojej działalności najemniczej w mieście.

- Najemnicy są zbierani. - rozbrzmiał głos Heinricha twardy z natury i wyprany z emocji - Selekcjonują ich uważnie, nie chcąc brać kogokolwiek, byle oszczędzić grosza. - nowy nabytek kultu przesunął wzrokiem po zgromadzonych - Każdego niesprawdzonego nie przyjmie pracodawca, więc do nich się nie zbliżyłem dostatecznie.
Oparł łokcie na stole, krzyżując spojrzenie z Łasicą.
- Pracodawca się nie pojawił, a jedynie osoba zachęcająca odpowiednich najemników. Możliwie wybór już został ustalony. Nawet wasze kuperki nie zadziałają, gdy główny kogut poza kurnikiem. - wrócił spojrzenie na wszystkich.
- Cokolwiek jest dla nich, owiane zostało tajemnicą. Ktokolwiek potrzebuje tych ludzi, nie jest skory pokazać się wprost. Jedynie krążą plotki, że wybrani zostali wysłani poza miasto. Czemu tylko plotki? Ponieważ jeszcze nie powrócili, zostawiając ludzi tylko z niezaspokojoną ciekawością i gorzkim smakiem umknięcia pieniądza sprzed nosa. - uśmiechnął się półgębkiem bez radości - A opłacający zachęcił sowicie. Zależy mu bardziej niż na złocie, więc albo ma go w bród, albo cel jest tak istotny, że przewyższa wizję głodu.
- Sądzę, że nie możemy się skupiać na jedynie najbardziej oczywistych miejscach do poszukiwań. Ewidentna odpowiedź może być mylna. Nie wpadnijmy w pułapkę naszych własnych przekonań. Pamiętajmy też w poszukiwaniach... - spojrzał w przestrzeń - ...nie tylko my możemy być zainteresowani.

Młody, wyglądający na niewiele ponad dwadzieścia lat czarodziej siedział nieco na uboczu, w zamyśleniu słuchając wymiany słów. Mimo młodego wieku nie ulegało wątpliwości że jest adeptem Kolegium, na co wskazywały jego szaty, amulet na szyi oraz zakończona diamentem laska. Joachim dołączył do Zboru podczas zimy, przybywając tutaj prosto z Altdorfu i dostawszy w mieście stanowisko rezydenta Kolegiów, w związku z czym większość członków była już z nim zaznajomiona. Wiadomo było, że zajmuje się astrologią i udziela w tej kwestii porad miejscowej elicie, nawet jakiś czas gościł w domu van Hansenów, jednej z najbardziej wpływowych szlacheckich rodzin w tym mieście, od których wprawdzie się wyprowadził ale co jakiś czasu zapraszali go na przyjęcia i inne wydarzenia.
Jednak jeśli chodzi o braci i siostry z Kultu o niższej pozycji społecznej to nie wydawał się traktować ich wyniośle. Sporo czasu spędzał z Aaronem, mającym skłonność do pijaństwa innym adeptem Kolegium, wspólnie prowadzili badania nad pewnym opętanym podobno przez demona osobnikiem. Spotykał się też z samą Mergą, która nauczała go niebezpiecznej lecz budzącej pokusę sztuki demonologii. Pomimo tego, że jego patronem był Pan Przemian i sztukom tajemnym poświęcił życie, całkiem dobre relacje miał też z dziewczynami z ferajny i Slaaneshytką Pirorą, z którą współpracował przy infiltracji wyższych sfer Neus Emskrank. Najwyraźniej nie był typem uczonego, który unikał zupełnie kobiecych dźwięków, miał nawet za sobą epizod z intrygującą mutantką Lily.

Z rozmyślań wyrwała go sprzeczka Tobiasa z Łasicą. W teorii powinno mu być bliżej do ceniącego wiedzę strojnisia, ale jego arogancja zaczynała być irytująca. Poza tym jakiś nauczyciel nie mógł się przecież równać z prawdziwym magiem, takim jak on.

- Myślę Tobiasie, że nie powinieneś kwestionować kompetencji naszej Łasicy. Chyba nie byłeś wtedy jeszcze z nami, ale to ona była mózgiem operacji uwolnienia naszych braci i sióstr z Kazamatów, w której ja również uczestniczyłem. A i teraz bardzo wiele jej zawdzięczamy.

- Zgadzam, się że lepiej skupić się na jednym tropie, chociaż z drugiej strony nie jest nas teraz mało a każdy ma nieco inne możliwości i zainteresowania. W tej kwestii będę w najbliższych dniach szukał znaków ukrytych w układach gwiazd - oświadczył z dumą.
- Ja rzeczywiście spotkałem się już z Syreną i mogę potwierdzić że nie jest to plotka, słyszałem na własne uszy jej magiczny i niosący zgubę marynarzom śpiew. Ta istota sama też wydaje się być zainteresowana muzyką i śpiewem, możemy połączyć siły i tym razem może uda się nam ją pomyślnie schwytać - uśmiechnął się w stronę grupy wyznawczyń Pana Rozkoszy. Widać było, że nie chce stracić praw do tropu, którym zajął się jako pierwszy.

- Oczywiście inne tropy też warto zbadać, w Akademii Morskiej już bywałem i prowadziłem badania, więc mogę bez problemu tam się dostać i poszukać śladów magicznej aury.

Kiedy odezwał się Heinrich, czarodziej taksował go niespokojnym spojrzeniem. Doszły go słuchy, że tamten jest byłym łowcą czarownic i na takiego nawet wyglądał, a on zdecydowanie nie miał powodu darzyć sympatią tych fanatyków, nie po tym co spotkało przed laty jego rodzinę.

- Cóż jest takiego niezwykłego, że ktoś zbiera najemników? - odezwał się zimno. Czy udało ci się tą przyczynę ustalić? Wiesz oczywiście, że w mieście znajdują się łowcy czarownic? - spytał się, ciekaw reakcji mężczyzny o popielatych włosach.

Były łowca czarownic obserwował wymieniających się informacjami najemników, pijących w przerwie między zleceniami, „romansującymi” z dziewkami karczemnymi z Kwarty, które zostały oczarowane grubością opasłych sakw nakarmionych wypłatą. Heinrich nie znajdował się w mieście wystarczająco długo, aby zbudować odpowiednią siatkę znajomości wśród najemników. Nie od początku też zakładał taki obrót swojego życia. Co w sumie wtedy zakładał?
Przeżyć.

Wyszarzałe jasne włosy Heinricha zostały przykryte brunatną pastą, by oszukać obserwatora co do ich barwy. Przywdziany pancerz łączył ciemną skórę z metalem napierśnika. Siedział nieopodal Jonasa, który chętnie dzielił się opowieściami o wyssanych z palca przygodach. Zabawne było słuchać niemożliwych przechwalanek starszego najemnika, a jeszcze bardziej ciekawiły reakcje osób, które się wsłuchiwały w jego słowa. Młodzi nie umieli odgarnąć z drogi tego fałszu i wchłaniali każde słowo, łatwi do przekonania kłamstwu. Heinrich zastanawiał się czy oni dożyją pierwszej swojej wypłaty, czy może polegną szukając takich sukcesów, o jakich mówił stary najemnik.
Na kolanach bajarza z mieczem, siedziała piegata białogłowa o wydatnych kształtach, której zauroczenie opowieścią trwało tak długo, jak najemnik nie zmienił jej na inną ze służek. Heinrich zobaczył w jej oczach zmianę, gdy odsunęła się od opowiadającego - ona wyraźnie nie wierzyła w większość tego, co usłyszała i tak długo, jak musiała podbijać mu ego swoją obecnością, tak długo cierpliwie znosiła uwiązanie. Wyglądało na to, że zmianę z inną dziewczyną przyjęła z ulgą, choć musiała zostać wynagrodzona przez Jonasa sądząc po monecie w dłoni, chowanej w kieszonkę skrytą między zwojami spódnicy.
Heinrich wysunął dłoń ku odchodzącej kobiecie, przywołując ją do siebie i dopijając łyk piwa z kufla położył monetę na kancie, utrzymując ją nieruchomo palcem.
- Z tego co Jonas mówi, aż dziwię się, że nie został przyciągnięty przez werbowników ostatnio. -przesunął palcem monetę do przodu i do tyłu - Tak im zależało na jakości, a pogardzili?

Joachim miał dużo do przemyślenia wieczorem po spotkaniu Zboru. Pojawiało się przed nim coraz więcej ścieżek, a patrzenie przez gwiazdy na ścieżki losu nie zawsze było łatwe, choć dzięki naukom Mergi jego wiedza i moc się zwiększały. Jednak tak jak powiedział, chciał zakończyć sprawę Syreny skoro ją już rozpoczął. Raz już wziął na łowy uroczą bardkę Nije, chociaż udział kogoś nie będącego w Kulcie w tej misji mógł rodzić trudności, dlatego więc zdecydował się postawić wróżbę. Pogoda dzisiaj pozwalała na obserwację gwiazd, jednak wynik, jak stwierdził z westchnieniem, wcale nie był jednoznaczny. Dobrze widoczna była Gwiazda Uroku, która zwykle oznacza coś magicznego i złowieszczego, spotkanie z czymś tajemniczym i nieznanym. Co zazwyczaj interpretuje się jako złowróżbne ostrzeżenie. Dość dobrze widoczna była Tancerka. Co zwykle jest symbolem pasji, pożądania i namiętności. Zastanawiał się, czy miało to symbolizować zarówno Nije jak i namiętne Slaneeshytki z którymi w tej sprawie połączył siły. Dobrze widoczne też były Dudy, symbolizujące oszustwo, podstęp i intryganctwo. Mogło to być ostrzeżenie przed podstępną naturą stworzenia, jak i przed tym, że zabranie Nije to niezbyt dobry pomysł skoro niej dotyczyła wróżba. Ale też te znaki mogły wynikać z tego, że poza Nije reszta grupki to byliby kultyści, więc sprawa wiązała się z oszustwem i intrygami pod adresem bardki. Postanowił się z tym przespać.

**********************************************

Następnego dnia rana jako przykładny obywatel miasta pojawił się na mszy w Świątyni Mananna. Nie był tam jedynym obecnym członkiem Zboru. Widział Otta, jednego z nowych członków co do którego nie zdążył jeszcze wyrobić sobie opinii, chociaż jego rozsądna postawa podczas ich wczorajszej narady spodobała mu się. Była też Pirora, z którą się przywitał oraz paru znanych mu przedstawicieli miejscowej elity. Zamienił słowo ze studentem Wolfgangiem, którego poznał na polowaniu zeszłej zimy oraz z Lady van Hansen, która przekazała mu, że jej znajoma byłaby zainteresowana wróżbą w ważnej dla siebie sprawie. Z uśmiechem odparł, że chętnie pomoże. Prowadzenie takiego podwójnego życia było dość wyczerpujące, choć miał wrażenie, ze idzie mu całkiem dobrze. Ciekawe czy i kiedy to się zmieni?

************************************************** *****

Grupa Łasicy


Kiedy dołączył do oczekującej w karczmie grupy Łasicy, byli z nim rybak Rupert i jego ochroniarz Gunther, obaj osobiście przez niego zwerbowani do Kultu. Podszedł do żartującego towarzystwa.

- Cześć dziewczyny, zawsze miło was widzieć w dobrym humorze, nawet w kiepskiej pogodzie. Po znakach które widziałem wieczorem, postanowiłem na razie nie brać ze sobą Nije, może poradzimy sobie bez niej, ostatnio zresztą nie chciała podążyć drogą morską. Lilly możemy wziąć jeśli tak chcesz Łasico, ona całkiem ładnie śpiewa. A i twoje granie na flecie może się przydać...- skinął głową Otto.

- Pytanie czy wszyscy płyniemy łodzią, czy też próbujemy zdziałać coś z lądu? Możemy też się podzielić na dwie grupy, jedna wywabi syrenę a druga w razie czego odetnie jej drogę ucieczki. Ja mogę moją mocą pozbawić ją głosu gdyby chciała nas zauroczyć.