Las opodal Sieperting

Kimkolwiek był ów dziwaczny człek, biła od niego aura oczywistego szaleństwa, a któż zwykł wpadać w szaleństwo częściej od zatwardziałych grzeszników obcujących z Mrocznymi Potęgami? Acker zacisnął dłonie na stylisku młota rozglądając się wkoło w odruchowej nadziei na to, że być może ponownie ujrzy w pobliżu rycerzy z wcześniejszej epickiej wizji.

Jego spojrzenie natrafiło na pnie drzew, kolczaste chaszcze i przerażone twarze wieśniaków, toteż opanował własne zmieszanie i przywołał na oblicze srogi grymas.

- Ty tam, człecze! Zwróć się do nas, jeno powoli! Coś ty za jeden? Jam jest sługa świątyni Sigmara Młotodzierżcy, na piersi noszę jego symbol. Okaż szacunek dla tego świętego znaku i gadaj, co tu robisz!

Akolita ścisnął palcami stylisko młota, gotów podnieść oręż w górę na pierwszy przejaw agresji nieznajomego.

Las w pobliżu Sieperting

Było coś w tym człowieku, co poruszyło wrażliwą nutę w duszy Manfreda: uczucie dziecięcej bez mała nieporadności, wielkiego zagubienia oraz zaskakującego w tych okolicznościach intelektu dźwięcznego w jego chaotycznych słowach.

Lecz to wrażenie przeminęło niczym zimowy śnieg stopiony promieniami wiosennego słońca, gdy spojrzenie Ackera zatrzymało się na plamach zaschniętej krwi znaczących skórę szaleńca.

Cokolwiek uczyniła z jego umysłem Nora, stworzyła bestię łaknącą mordu.

- Strzelaj, póki się nie rusza - powiedział do elfa ledwie słyszalnym półgłosem - To potwór, ale kiedyś był człowiekiem. Trzeba przynieść ukojenie jego nieśmiertelnej duszy.

Jak powyżej, wchodzimy w zwarcie. Niechaj Sigmar ma mnie w opiece!

Las w pobliżu Sieperting

Obłąkaniec był szybki i zwinny, ani chybi wspomagany plugawymi mocami Ciemności. Elf czynił, co w jego siłach, lecz życie pokazało, iże mizerne były te siły.

Jeszcze jeden przykład na to, że nie należało pokładać zbyt wiele wiary w nieludziach ani w ich odstręczających bóstwach, które nie miały mocy równej błogosławionej protekcji Młotodzierżcy.

- Dwójkami na moje boki! - krzyknął ochrypłym głosem Manfred - Dźgać psubrata jak niedźwiedzia jak tylko się ze mną zewrze! Pokażcie Sigmarowi, żeście nie są z gówna ulepieni! Dźgać go!

Chłopi z włóczniami po bokach i krok w tyle, Manfred wysunięty do przodu i wymachujący młotem. Akolita zamierza ściągnąć atak na siebie umożliwiając włócznikom kontrę na flankach.

Centrum Sieperting następnego dnia w południe

Zaprzęg z Trogen powrócił krótko po brzasku, w miejscu użyczonych sąsiadom zapasów wioząc kilku posępnych wieśniaków z bitnymi drwalami na czele. Zawzięci i niespokojni, chłopi z miejsca pojaśnieli na gębach słysząc, że zgroza wisząca nad okolicą została unicestwiona i światło łaski Sigmara opromieniło na powrót nieszczęsną wioskę. Uwolnieni od perspektywy walki z potworami, przybysze z Trogen zaczęli zatem obchodzić Sieperting szacując spojrzeniami porzucone gospodarstwa i co niektóre wdowy i na głos rozważając pomysł przeniesienia się na znacznie żyźniejsze ziemie za miedzą.

Manfred Acker przyglądał się ich obchodom z wysokości kozła wozu, gotów do drogi do Trogen. Zawinięty w nieco cuchnący barani kożuch, zerkał co jakiś czas z zadowoleniem na starannie wyczyszczoną zbroję leżącą na workach za swoimi plecami. Złożony z tych części, które nie zostały uszkodzone podczas ubijania żołdaków, pancerz stał się najcenniejszym łupem, jaki akolita zdobył w całym swoim dotychczasowym życiu. Leżący obok miecz spoczywał niczym brat obok młota, zeznając zasłużonego odpoczynku po heroicznej bitwie ze złem.

- Jeśliś gotów do drogi, możemy ruszać - powiedział Manfred odwracając głowę w stronę woźnicy z Trogen - Chcę się rozmówić z waszym wójtem, nim pojadę dalej do Bechafen, tedy nie ma co marnować czasu.

Po raz ostatni obrzuciwszy wzrokiem Sieperting, Acker nakreślił w powietrzu znak Młotodzierżcy, lecz w kącikach jego oczu zagnieździł się cień, który uparcie nie chciał przeminąć. Ciężar ukrytego w tubie pergaminu, zawiniętego w czyste lniane płótno i włożonego do podróżnej sakwy Manfreda, wydawał się młodemu słudze świątyni odlanym z czystego żelaza, a nie wykonanym z papierowej miazgi. Zapisane w liście słowa kryły w sobie złowieszczą zapowiedź tego, co Święta Inkwizycja miała uczynić z tym miejscem po wizycie Ackera w siedzibie łowców czarownic w Bechafen - a Manfred nie miał żadnych wątpliwości w kwestii obowiązku jaki nad nim ciążył.

Musiał powiadomić o wszystkim kapłanów, a później Święte Oficjum, niezwłocznie i bez zatajania jakichkolwiek szczegółów opowiadając im o wszystkim, co wydarzyło się w tej wiosce, że śmiecia zbrojnych w służbie Inkwizycji włącznie.

To dlatego na jego twarzy gościł cień, który uparcie nie chciał jej opuścić.

KONIEC